Morgunblaðið - 21.11.2002, Síða 44

MINNINGAR
44 FIMMTUDAGUR 21. NÓVEMBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ
Jón Kristján var fæddur þroska-
heftur og setti það að sjálfsögðu
mark á líf hans, sem þrátt fyrir þá
fötlun var bærilega gott vegna góðr-
ar umönnunar og gæsku foreldra og
systkina og mörg síðari árin við gott
atlæti í Tjaldanesi í Mosfellsdal, en
stærri hluta ævi sinnar var hann á
barnaheimili Styrktarfélags vangef-
inna, síðar á Lyngási og síðast í
Tjaldanesi.
Eitt það sem gladdi Jón Kristján
hvað mest, fyrir utan samverustund-
ir með sínum nánustu, var að ferðast
og skoða nýjar slóðir. Og fór hann
margar ferðir utan með föður sínum
og bróður og hafði eftir á frá mörgu
að segja úr slíkum ferðum.
Farinn er góður vinur sem eftirsjá
er að, ekki var hann fyrirferðarmikill
á vegi eða aðsópsmikill í athöfnum,
en fallega einlæga brosið, létta
glettnin og einstök vinátta til þeirra
sem hann treysti gleymist aldrei
þeim sem þeirrar gæfu urðu aðnjót-
andi.
Jón Kristján Kjartansson var vin-
ur minn, ekki þannig að við hefðum
stöðugt samband eða færum í ferðir
saman, en leiðir okkar Kristjáns,
eins og ég, og reyndar fleiri, kusum
að kalla hann, lágu saman síðustu
áratugina af og til.
Hann var þrátt fyrir fötlun sína
ótrúlega glöggur á það sem hann
hafði áhuga á og fékk þar frábæran
stuðning frá sínum nánustu allt frá
barnsaldri, frá ástríkum foreldrum
og góðum systkinum sem studdu
hann og styrktu, leyfðu honum að
fara eins langt og hann gat af eigin
rammleik, en leiðbeindu honum ef
hann þurfti þess með og veittu hon-
um leiðsögn.
Þannig varð Kristján hógvær,
prúður, glaðsinna og oftast bros-
mildur. Hann var vinur vina sinna,
þétt handtak, fallegt bros og leiftur
úr augum þegar hann hitti þá, og
stundum þétt innilegt faðmlag, slíkt
gat breytt grámyglulegum hvers-
dagsleika í streitumiklu starfi í gleði-
stund sem dugði til loka þess dags og
stundum lengur.
Ég vil þakka Kristjáni vini mínum
samfylgdina, ég hefði viljað að við
hefðum getað átt fleiri stundir sam-
an, því að umgangast hann var
mannbætandi og hvetjandi í að
reyna sjálfur að horfa líka á björtu
hliðarnar.
Vini mínum Kjartani, börnum
hans og öðrum aðstandendum sendi
ég innilegar samúðarkveðjur, saman
trúum við því að hann gangi nú á
Guðs vegum og brosi að vanda fram-
an í almættið.
Atli Ágústsson.
Elsku Kristján minn. Með þessum
orðum vil ég kveðja þig. Mér þykir
svo vænt um þig og ég sakna þín, en
ég veit að nú líður þér betur. Þú
varst orðinn gamall miðað við fólk
eins og þig, en færni þín, lífskraftur
og gleði fór minnkandi síðastliðið ár
JÓN KRISTJÁN
KJARTANSSON
✝ Jón KristjánKjartansson
fæddist í Reykjavík
23. mars 1953. Hann
andaðist 10. nóvem-
ber síðastliðinn. For-
eldrar hans eru
Kjartan Ingimarsson
frá Laugarási í
Laugardal í Reykja-
vík, f. 2.2. 1919, og
eiginkona hans Sig-
urbjörg Unnur Árna-
dóttir, f. í Reykjavík
7.7. 1921, d. 23.7.
1981.
Systkini Jóns
Kristjáns eru: Þóra, f. 8.5. 1944,
gift Guðmundi Karlssyni stýri-
manni og eiga þau fjögur börn,
Ingimar, f. 11.5. 1948, Kristinn
Árni, f. 3.3. 1955, kvæntur Guð-
rúnu Ágústsdóttur og eiga þau
tvö börn, og Björg Vigfúsína, f.
15.12. 1964, hún á einn dreng.
Útför Jóns Kristjáns verður
gerð frá Laugarneskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
og því er ekki að neita
að mér hefur reynst
mjög erfitt að fylgjast
með hrörnun þinni. Að
lokum fékkstu lungna-
bólgu sem varð til að
flýta ferð þinni til fyr-
irheitna landsins.
Ég hef hugsað til
þeirra stunda sem ég
átti með þér og fjöl-
skyldu okkar. Þú hefur
alltaf verið góður við
mig frá því ég var lítið
kríli og mér fannst þú
alltaf vera jafngamall
mér, ekki síst þegar ég
var táningur. Ég fann til sterkrar
samkenndar með þér þegar ég fékk
bílpróf, en þú hafðir ekki tækifæri til
að ná þessum áfanga vegna fötlunar
þinnar. Ekki vantaði áhuga þinn fyr-
ir bílum. Ég sá löngun þína til þess
að aka enda erum við alin upp í fjöl-
skyldu þar sem lífsafkoman byggist
á langferða- og fólksbílum.
Mér fannst mjög erfitt þegar þú
fluttir á Tjaldanes fyrir rúmum 30
árum. Ég man að ég grét oft yfir því
að þurfa að skilja þig þar eftir. En
auðvitað var verið að hugsa um hvað
þér væri fyrir bestu. Þarna fékkstu
tækifæri til að læra og vinna með
jafningjum þínum. Með árunum
varð þetta því ekki eins erfitt þar
sem þú komst heim aðra hverja helgi
og í jóla-, páska- og sumarfrí. Yfir
sumartímann fórum við fjölskyldan
oft í sumarbústaðinn hennar ömmu
Díu að Álftavatni og þú vildir alltaf
fá að opna hliðið og hlaupa svo á und-
an bílnum niður að bústaðnum.
Þarna leið okkur öllum svo vel sam-
an.
Nú þegar ég horfi til baka staldra
ég óneitanlega við árið 1981, til
þeirrar stundar þegar mamma dó.
Ég velti þá oft fyrir mér hvort þú
skildir að hún væri dáin og hvernig
þér liði – þú sem ekki gast tjáð þig
um líðan þína og upplifanir. Ég var
svo hjálparvana og enn vanmáttugri
gangvart þér.
Kristján minn, mér finnst ég hafa
verið svo heppin að fá að vera systir
þín. Ég hef lært svo margt af þér og
orðið aðnjótandi kærleika þíns, um-
burðarlyndis og gleði.
Ánægðastur varstu þegar við
ferðuðumst erlendis, þá naustu þín.
Þú hafðir gaman af veislum, að fá
blóm eða að gefa þau. Þú varst kröft-
ugur og hraustur, gast hlaupið, synt
og kafað 50 metrana í Laugardals-
lauginni, en í sundi fannst þér gott
að vera.
Það eru margir sem hafa lagt
hönd á plóg í umönnun þinni, sinnt
þér og sýnt hlýju í þinn garð og fyrir
það viljum við þakka. Þú varst svo
góður, hjartahlýr og flottur stráka-
kall. Mér þykir svo vænt um þig og
kveð þig með sorg í hjarta en full-
vissu um að nú líði þér vel.
Þín ástkæra litla systir, Lilla.
Björg Vigfúsína Kjartansdóttir.
Í dag kveðjum við Jón Kristján
Kjartansson, mág minn, bróður og
frænda, sem var afar blíð og góð
manneskja. Hann var saklaus sál,
sem hafði yndi af mannfagnaði.
Það þurfti ekki mikið til að gleðja
Kristján, færa honum köku eða
blóm. Láta hann finna að hann væri
manneskja sem skipti máli og koma
fram við hann af sömu virðingu og
aðra.
Hann stundaði kirkjuna sína
reglulega meðan heilsan leyfði, og
kvaddi alltaf prestinn sinn með
handabandi. Sýndi öllum sömu virð-
ingu í framkomu sinni eins og hann
vildi láta koma fram við sig. Þögul
nú, þín ásýnd bjarta, þín minnst er af
ástúð og hlýju, minning þín lifir í
þakklátu hjarta, þar til við hittumst
að nýju.
Nú er Kristján kominn til betri
heima og viljum við þakka honum
samfylgdina og þá hlýju og gleði sem
hann veitti okkur með tilveru sinni.
Þar sem góðir menn fara, þar eru
guðs vegir. Minning hans lifir.
Árni, Guðrún, Ágúst og Unnur.
Að kynnast Kristjáni mági mínum
er þáttur sem ég vildi ekki hafa
misst af í lífinu. Hann var einstök
persóna, hann var þrátt fyrir fötlun
sína í rauninni prófessor í mannleg-
um samskiptum, alltaf kurteis, hlýr
og eignaðist ekkert nema vini. Þegar
ég og Þóra systir hans byggðum
okkur sumarbústað í Grímsnesi voru
þar ófáar stundirnar sem hann var
þar hjá okkur og alltaf vildi hann
vera að gera eitthvað, keyra hjólbör-
ur, moka, mála eða eitthvað annað að
hjálpa til. Ef við vorum ekki alveg
sammála um hvernig ætti að fram-
kvæma eitthvert verk lét hann það í
mesta lagi í ljós með því að hrista
góðlátlega höfuðið yfir hvað ég gæti
verið vitlaus, en lofaði mér svo að
ráða. Þegar ég renni huganum til
baka koma ekkert nema góðar minn-
ingar upp í hugann, því hann var
sannkallaður gleðigjafi. Ég kveð
hann með söknuði en gleði yfir því að
ég er sannfærður um að hann verður
þar sem góða fólkið er. Að lokum
ætla ég að leyfa mér að enda þetta
eins og ég veit að hann hefði sagt.
Búið – pass.
Guðm. H. Karlsson.
Kveðja frá Tjaldanesi
Góður vinur okkar er látinn, vinur
sem var okkur kær og okkur er ljúft
að minnast. Í daglegu tali var hann
kallaður Kristján eða Stjáni, sjálfur
vildi hann nota Jónsnafnið með þeg-
ar hann kynnti sig. Það er lán í lífinu
að fá að kynnast manni eins og
Kristjáni, einlægni hans og hjarta-
hlýja var einstök.
Kristján var félagslyndur og skap-
góður, glettinn og skemmtilegur.
Hann var sjálfstæður og vildi oft
fara eigin leiðir og lét okkur vita ef
honum fannst sér misboðið.
Kristján bjó á Tjaldanesi í um 30
ár. Hann hugsaði mikið um heilsuna
og gerði leikfimisæfingar á morgn-
ana, einnig fór hann oft út og skokk-
aði hér í nágrenninu. Kristján hafði
gaman af ferðalögum og sérstaklega
ef ferðast var í flugvél. Þeir staðir
sem hann fór oft til voru Hrísey og
Kanaríeyjar. Kristján var duglegur
og röskur til allra verka bæði heima
og að heiman. Hann þurfti að hafa
eitthvað fyrir stafni og var oft ým-
islegt að bardúsa.
Undanfarin þrjú ár vann hann á
vinnustofu heimilisins, þar sem hann
vann við pökkun fyrir ýmis fyrir-
tæki.
Vinir hans á Tjaldanesi kveðja
hann með söknuði og þakklæti fyrir
öll árin og samverustundirnar.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem.)
Við vottum fjölskyldunni einlæga
samúð okkar.
Að kveðja í hinsta sinn er aldrei
auðvelt, tregi og söknuður fylla hug-
ann. Þó er eins og ákveðinn léttir
fylgi því að erfiðri baráttu síðustu
dægranna sé lokið, í fullvissu þess að
vel verði á móti Kristjáni tekið.
Tilvera Kristjáns var kannski ekki
flóknari en margra en gleðin og
glettnin sem skein frá honum snart
okkur öll og hann kunni alveg að
koma vilja sínum í orð og gera okkur
ljóst hvað hann vildi og hvernig hann
vildi hafa umhverfi sitt. Þessir eig-
inleikar voru hans styrkur.
Kristján var vinnusamur og dug-
legur drengur sem hafði gaman af að
vera innan um fólk. Hann eyddi
mörgum stundum á verkstæðinu hjá
pabba sínum við að laga til og taka á
móti gestum. Hann hafði unun af því
að ferðast og koma á nýja staði en
ekki síst af því að fá að fylgja fjöl-
skyldu sinni í leik og starfi. Þar voru
pabbi hans og systkini dugleg að láta
drauma hans rætast. Þau ferðuðust
með honum, jafnt innanlands sem
utan, og nutu með honum frístunda
sinna. Alltaf þegar fjölskyldan kom
saman var Kristján sjálfsagður þátt-
takandi, brosmildur, einlægur og
glettinn.
Minningin um Kristján er fögur
og innileg vegna þess að þannig var
Kristján. Hún er það líka vegna ást-
úðar og óeigingirni nánustu fjöl-
skyldu hans.
Elsku afi, mamma, Ingimar, Árni
og Lilla, ykkur vottum við innileg-
ustu samúð okkar á þessari erfiðu
stund. Einnig starfsfólki og vist-
mönnum á Tjaldanesi og öðrum
skyldmennum og vinum hans.
Sigurbjörg Unnur, Bjarni Þór,
Karl Víðir og Helga Bjarney.
Elsku Kristján er farinn frá okk-
ur.
Margar minningar koma upp í
hugann.
Ég hef lært svo mikið um lífið í
gegnum kynni mín af Kristjáni.
Þegar ég hugsa til baka eru það
mest allir kossarnir ég fékk frá hon-
um á mínum unglingsárum. Hvað ég
var feimin þá. Í dag er ég stolt yfir
að hafa fengið þessa kossa.
Hann var svo opinn og yndislegur.
Honum þótti vænt um mig, ekki
bara vegna þess að ég var vinkona
systur hans Lillu eða nágranni, það
var vegna þess að ég var ég.
Hann hafði svo stórt hjarta og
stóran faðm.
Á hátíðum kom hann oft yfir til
okkar á Kirkjuteig 14 og faðmaði og
kyssti okkur öll.
Gamlárskvöld vekur ennþá fleiri
minningar. Pabbi með allar sínar
rakettur. Þá verður mér hugsað til
Ingvars bróður. Ingvar hafði keypt
nokkrar rakettur og ætlaði að prófa
nokkrar út um gluggann í risher-
berginu sínu. Kristján var í heim-
sókn og eins og góðir vinir gera próf-
aði Ingvar þetta með Kristjáni.
Vitum við ekki fyrri til en Kristján
kemur hlaupandi niður, ein af rak-
ettunum fór víst inn í staðinn fyrir
út.
Stoltur var hann þegar hann fór á
diskótek í Tónabæ. Hann naut virki-
lega lífsins þá. Ég fékk að fara með
honum og Lillu þangað.
Takk fyrir allt sem þú hefur kennt
mér um lífið elsku Kristján.
Ég sendi þér síðasta kossinn og
knúsið frá Svíþjóð.
Elsku fjölskylda, ég og fjölskylda
mín hugsum til ykkar á þessari erf-
iðu stund.
Sigríður Garðarsdóttir
Gerleman.
Mig langar að minnast Kristjáns
frænda míns með nokkrum fátæk-
legum orðum. Þegar fólk fellur frá
leita eftirlifendur til minninganna
um hinn burtkvadda og maður finn-
ur huggun í þeim. Kristján var þeirr-
ar gerðar að manni leið vel í návist
hans, hann var einstakt ljúfmenni og
gleðin var ósvikin þegar hann hitti
einhvern sem hann hafði ekki hitt
um hríð, þá voru það oftast orðin vin-
ur og saman sem hann sagði svo oft,
því hann var vinur allra og vildi gera
eitthvað með viðkomandi saman.
Kristján naut mikils ástríkis
ömmu, meðan hennar naut við, afa,
og systkinanna sem reyndust honum
ákaflega vel. Einnig naut hann frá-
bærrar umönnunar á Tjaldanesi.
Afa og systkinunum og fjölskyld-
um þeirra sendi ég mínar samúðar-
kveðjur og ég mun vera með ykkur í
dag í huganum þar sem ég kemst
ekki til athafnarinnar sjálfur.
Kristján, vinur minn, takk fyrir
samfylgdina.
Karl Guðmundsson.
Kristján vinur minn er látinn að-
eins 49 ára að aldri. Hann lést á
sjúkrahúsi í Reykjavík eftir erfið
veikindi. Fyrir 25 árum kynntist ég
foreldrum Kristjáns, þeim Unni og
Kjartani, og var það mér mikil gæfa.
Á þeim árum áttu þau heima á
Kirkjuteigi 23. Þóra og Árni höfðu
þá flutt að heiman og stofnað sínar
eigin fjölskyldur, en Ingimar, Krist-
ján og Lilla bjuggu í foreldrahúsum.
Nokkrum árum seinna flutti fjöl-
skyldan á Kirkjuteig 9, en áður var
húsið allt tekið til gagngerðrar end-
urbyggingar. Ég vann ásamt mörg-
um öðrum að því verki og kynntist
um leið þessari einstöku fjölskyldu.
Kjartan hafði sagt mér að meðan á
þessu verki stæði yrði okkur fært
smásnarl. Og ekki stóð á því, á mín-
útunni hálftíu opnuðust dyrnar og
inn kom þéttur, lágvaxinn maður
klifjaður góðgæti. Andlitið var eitt
bros og góðvildin skein úr augunum.
Þetta voru fyrstu kynni okkar Krist-
jáns, en næstu vikurnar vorum við
meira og minna tveir og hjálpuðumst
að við verkið.
Kristján var mjög iðinn við þau
verk sem hann vann og einstakt
snyrtimenni. Á þessum árum var
fyrirtæki Kjartans í örum vexti og
hann á ferð og flugi frá morgni til
kvölds. Kristján fór þá gjarnan með
og þótti gaman þegar mikið var að
gerast. Fyrirtæki þeirra feðga,
Kjartans og Ingimars, er á Vagn-
höfða 25 og þangað lögðu margir leið
sína og gera enn. Kristján lék þar á
heimavelli og gladdist mjög að fá vini
í heimsókn. Skruppum við þá gjarn-
an niður í kjallara, þar sýndi hann
mér nýju bílana sem bæst höfðu við
frá því ég síðast kom eða þá að við
gengum út á plan og skoðuðum öll
stóru tækin hans Ingimars, en Ingi-
mar var honum einkar kær. Við
ræddum oft ferðir hans til útlanda
eða sumarbústaðaferð með fjöl-
skyldunni, allt var þetta hans líf og
yndi.
Þrem árum eftir að fjölskyldan
flutti á Kirkjuteig 9 lést Unnur langt
um aldur fram. Það varð fjölskyld-
unni mikið áfall og ekki síst Krist-
jáni, sem þurfti svo mikið til hennar
að leita. Ég mun alltaf minnast þess
þegar ég kom á Kirkjuteiginn stuttu
eftir andlát Unnar. Ég hringdi dyra-
bjöllunni og Kristján kom til dyra og
tók utanum mig eins og hans var
háttur og hvíslaði eitt orð í eyra mér,
mamma. Svona minningar eiga
margir sem kynntust honum, hann
var svo einlægur, blíður og góður.
Við hjónin vottum Kjartani og
fjölskyldu okkar dýpstu samúð.
Megi minningin um Kristján lifa
meðal okkar.
Kristinn.
Lífsgleði, forvitni, hispursleysi,
umhyggja. Allt þættir sem Kristján
hafði í ríkum mæli til að bera.
Kristján hennar Unnar og hans
Kjartans.
Við bárum óttablandna virðingu
fyrir Unni, hún talaði háum, rámum
rómi og var skemmtilegt mótvægi
við ömmu okkar sem vildi hafa reglu
á hlutunum. Unni fannst skipta
minnstu máli hvort hádegismatur
væri á borð borinn á mínútunni, að-
alatriði var að allir fengju nóg og
væru ánægðir.
Unnur var litla systir ömmu. Okk-
ur fannst það skrýtið að eiga ömmu
sem átti litla systur sem átti stóran
Kristján og litla Lillu sem var á
sama aldri og við.
Við vorum lítil en Kristján var
stór og góður strákur þótt hann væri
fullorðinn maður.
Hann strauk okkur systkinunum
um kinnina meðan hann talaði við
okkur og knúsaði okkur af engu til-
efni. Aldrei kaldhæðni, aldrei illska,
bara gæska.
Við vorum í snjókasti á veturna og
sólbaði á sumrin. Við hittumst mikið
í eldhúsinu hjá Unni. Risastóru eld-
húsi með risastórum pottum. Þar
var alltaf heitt og notalegt. Við lék-
um okkur á öskudaginn með ösku-
poka sem amma saumaði. Kristjáni
fannst gaman að hafa marga ösku-
poka á bakinu alveg eins og okkur.
Það var gott að vera lítill og labba
um með Kristjáni. Hann var með fal-
legt bros sem gerði hann píreygan.
Kristjáni fannst gaman við Álfta-
vatn. Okkur þótti líka gaman að vera
með honum þar og Lillu litlu systur
hans sem var svo lítil og sæt.
Kristján var ómetanlegur þáttur í
uppeldi okkar systkinanna. Öllum
sem kynntust honum má ljóst vera
nú sem þá, að öll gegnum við hlut-
verki í lífinu. Hlutverk Kristjáns var
öðru fremur að sýna samferðafólki
sínu og sanna að ekkert réttlætir
mismunun manna vegna þroska- eða
útlitsmunar eða annarra þeirra eig-
inleika sem greina okkur að.
Upp í hugann kemur setning sem
sögð var í öðru landi af öðru tilefni
en ef til vill skyldu: „vive la différ-
ence“.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Birna Björg Berndsen.