Morgunblaðið - 16.01.2003, Blaðsíða 29

Morgunblaðið - 16.01.2003, Blaðsíða 29
MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 16. JANÚAR 2003 29 ✝ Bogi Ólafssonfæddist á Hofs- stöðum í Álftanes- hreppi í Mýrasýslu 2. nóvember 1910 en fluttist út í Hjörsey á Mýrum fjögurra ára gamall. Hann lést á Landspítala – há- skólasjúkrahúsi við Hringbraut 1. janúar síðastliðinn. Foreldr- ar Boga voru Ólafur Sigurðsson, bóndi í Hjörsey í Hraun- hreppi í Mýrasýslu, f. 29. des. 1870, d. 24. júní 1937, og kona hans Þórdís Bogadóttir, f. 13. okt. 1884, d. 26. júlí 1972, frá Kárastöðum. Systkini Boga eru: 1) Margrét Ó. Thorla- cius, f. 8. apríl 1909, og 2) Jón Sam- úel, f. 25. nóv. 1914, d. 5. mars 1926. Bogi kvæntist 16. febrúar 1935 Sigurbjörgu (Stellu) Sigurjónsdótt- ur, f. 27. des. 1910, d. 24. júní 1971, dóttur Sigurjóns, skipstjóra í Brekkuhúsi í Vestmannaeyjum, f. 6. mars 1889, d. 8. júní 1959, og konu hans Kristínar Óladóttur, f. 17. mars 1889, d. 1. sept. 1975. Bjuggu þau hjón allan sinn búskap og á es. Heklu frá Reykjavík 1932– 1933. Bogi var síðan 2. og 1. stýri- maður á es. Kötlu (I) 1934–1945, að frátöldum nokkrum dögum á ms. Laxfossi og nokkrum vikum, sem hann var 2. stýrimaður á es. Súð- inni á árinu 1945. Hann var skip- stjóri á es. Kötlu (I) í forföllum skipstjórans þar í 15 mánuði sam- anlagt. Bogi var síðan verkfæra- og birgðavörður hjá vélsmiðjunni Jötni í Reykjavík og vann svo við trésmíðar og fór stöku ferðir sem leiðsögumaður skipa út á stöndina þar til í apríl 1947. Hinn 1. maí 1947 var Bogi ráðinn skipstjóri á ms. Vatnajökul (I), fyrsta skip Hf. Jökla í Reykjavík, sem þá var í smíðum í Lidingö í Sví- þjóð. Hafði Bogi eftirlit með smíði skipsins og var síðan með Vatna- jökul þar til í des. 1961. Þá var hann með ms. Langjökul til 1965 og var síðan skipstjóri á ýmsum skip- um og ennfremur um tíma hafn- sögumaður við Reykjavíkurhöfn. Á árinu 1969 stofnaði Bogi ásamt fleirum skipafélagið Víkur hf. og var skipstjóri á skipi þess, ms. Eld- vík. Árið 1976 stofnaði hann ásamt fleirum útgerðarfélagið Pólaskip hf. á Hvammstanga og var skip- stjóri á skipi félagsins, ms. Mávi, frá 1976–1981 en Bogi lét þá af störfum vegna aldurs eftir hálfrar aldar farsæla sjómennsku. Útför Boga fer fram frá Laug- arneskirkju í dag og hefst athöfnin klukkan 13.30. í Reykjavík. Börn Boga og Stellu eru Jón Örn, f. 7. apríl 1933, maki Hólmfríður Jens- dóttir, d. 11. jan. 2000, barn Bogi, f. 4. apríl 1958, maki Laufey Oddsdóttir. Börn þeirra eru Fríða, Odd- ur, Jón Örn, Axel og Björk. Uppeldisbörn: 1) Guðrún Kristín Antonsdóttir, f. 27. okt. 1945, dóttir Ant- ons Jónssonar og Að- alheiðar Sigurjóns- dóttur (systur Stellu). Börn hennar Freyr og Aðalheiður Stella. 2) Sigurbjörg A. Jónsdóttir, f. 3. okt. 1953, dóttir sonar þeirra hjóna og Halldóru Helgadóttur, maki Marteinn Svanberg Karlsson. Börn þeirra Stella, Auður og Dóra. Bogi lauk gagnfræðaprófi 1928 og farmannaprófi frá Stýrimanna- skólanum í Reykjavík 1934. Bogi fór fyrst á sjóinn 1928 sem háseti á togarann Tryggva gamla frá Reykjavík. Var því næst háseti á línuveiðaranum es. Fjölni frá Reykjavík 1929, es. Vestra frá Flat- eyri 1930–1932, togaranum Þor- geiri skorageir frá Viðey sama ár Elsku pabbi minn. Umhyggja, ást og hjartahlýja eru þau þrjú orð sem koma ávallt upp í huga minn þegar ég hugsa um þig, en þú varst alltaf fyrstur manna til að mæta ef eitthvað bjátaði á og ófáar eru ferðir þínar til okkar í Miðtúnið í seinni tíð til að líta eftir telpunum þínum. Það sem styrkir mig í sorginni er að þú sért núna í faðmi mömmu, sem þú þráðir svo mikið, og ást ykkar mun fylgja okkur og afabörnunum sem þú varst svo stoltur af og þreyttist aldrei á að dást að og aðstoða. Fyrstu árin mín varst þú mikið fjarverandi vegna vinnu þinnar á sjónum, en við mamma fórum þó oft með þér í siglingar og sigldum við með þér um öll heimsins höf. Við Gunna Stína systir biðum líka spenntar eftir því að þú kæmir í höfn, því þú komst alltaf með eitthvað fal- legt handa okkur, og ekki má gleyma öllum ávöxtunum, sem þá voru ekki til í búðum hér heima. Þú lagðir mikla áherslu á það, að við systur menntuðum okkur og einnig að við lærðum erlend tungumál. Þó við værum ekki alltaf sáttar við að vera sendar bæði til Þýskalands og Eng- lands hefur þessi dýrmæta reynsla komið okkur að góðum notum. Mamma var kölluð alltof fljótt frá okkur og var það mjög erfiður tími fyrir okkur, en fljótlega eftir lát hennar fór ég með þér í eftirminni- lega ferð til Rússlands og þar kom ennþá betur í ljós, pabbi minn, hvað þú varst yndislegur faðir. Þú vildir að við systur kynntumst dýrunum og á okkar heimili voru alltaf hundar, fuglar og fiskar, þótt mömmu fyndist stundum nóg um. Pabba var í mun að gleðja aðra og þá sérstaklega börn. Það voru ófáar ferðirnar sem þú fórst með Stellu, Katrínu, Auði og Dóru á reiðnámskeið. Ég man hvað þú varst stoltur og ánægður þegar frumburðurinn okk- ar Madda var skírð Stella, stjarnan þín, í höfuðið á mömmu. Þú varst stoð og stytta okkar Madda á uppeld- isárum telpnanna og hvattir þær áfram og varst stoltur af þeim. Þú fórst alltaf í sund á hverjum morgni sama hvaða höfn þú varst staddur í og sama hvernig viðraði og lagðir mikla áherslu á það að við kynnum að synda. Góða heilsu áttir þú sundinu og heilbrigðu líferni þínu að þakka. Stella fór með þér á hverjum morgni í nokkur ár í Sundhöllina og að lokum var hún farin að æfa sund af kappi með KR og þá varst þú líka ánægður með telpuna þína. Þú hvattir þær all- ar til að æfa fimleika og mættir með þeim á margar æfingar og fylgdist með hvernig þeim gekk. Ófáar voru ferðir þínar og myndatökur af þeim þegar þær voru að keppa í dansi. Já, svona varst þú, elsku pabbi, alltaf að hugsa um aðra og ekki varst þú að draga til morguns það sem hægt var að gera í dag. Þú varst ætíð tilbúinn að hlusta og hjálpa til við að leysa hlutina. Pabbi var ekki bara glæsi- legur maður sem bar sig með mikilli reisn heldur var hann líka hress, hlýr og yndislegur í alla staði og alltaf svo tilbúinn að gefa af sér. Það er bara engin leið fyrir mig að lýsa því hve mikið þú, elsku pabbi minn, hefur kennt mér og gefið, og ég vona að Guð gefi mér að ég muni aldrei gleyma því meðan ég lifi. Elsku pabbi minn, takk fyrir allt og hvað ég, Maddi og telpurnar erum heppin að hafa átt svona einstakan pabba, tengdaföður og afa eins og þig. Far nú í friði í faðm mömmu, sofðu rótt, pabbi minn, og sjáumst seinna. Þín, Sigurbjörg. Elsku pabbi. Þú kvaddir okkur og árið 2002 hægt hljótt eins og þér ein- um var lagið árla morguns á nýárs- dag síðastliðinn. Á gamlársdag stóð- um við öll kringum rúmið þitt á Landspítalanum við Hringbrautina. Þú vissir af okkur og varst sáttur við brottförina. Borgarbúar kvöddu gamla árið með tilheyrandi gleðilát- um, og ljósadýrðina bar við dökkan himin gegnum gluggann. Við sögðum fátt, en hugurinn dvaldi við ljúfar minningarnar. Svo hvarfstu okkur yfir í betri veröld. Elsku pabbi, elsku afi. Hafðu þökk fyrir samveruna. Hvíldu í friði. Guðrún Kristín, Freyr og Aðalheiður Stella. Það var einn haustdag fyrir tæp- um 50 árum að glæsileg hjón stóðu á tröppunum heima hjá mér. Erindi þeirra var að sjá Sigurbjörgu ný- fædda dóttur mína, þetta voru Stella og Bogi, sem nú eru bæði látin, Stella hinn 24. júní 1971 og Bogi hinn 1. jan- úar 2003. Ég hef átt marga góða að um dag- ana, bæði skylda og óskylda, en eng- inn hefur reynst mér betur en þessi góðu hjón. Seinna fór fyrrgreind dóttir mín í fóstur til þeirra og það má segja að þau hafi ekki heldur sleppt hendi af mér síðan. Bogi var sjómaður í rúm 50 ár, fyrst háseti, síðan stýrimaður og skipstjóri. Hann sigldi öll stríðsárin og allt fram til ársins 1981. Hann minntist oft þess- ara tíma og þeirra aðstæðna, sem margt fólk vart gerir sér í hugarlund, svo sem válynd veður og hættur á stríðstímum. Ekki veit ég til að slys hafi orðið á áhöfnum undir skipstjórn hans. Haustið 1971 flutti ég á heimili Boga í Miðtúni 34 og hugsaði um heimilið í þrjú ár. Seinna byggði Bogi sér íbúð á Dalbraut og undi sér nokk- uð vel þar. Bogi var ekki vanur að kvarta undan hlutunum. Hann bauð heldur aðstoð sína og gaf öðrum góð ráð. Inn á stofnanir vildi hann ekki fara, því þá var hann að taka rými frá öðrum, sem þurftu frekar á því að halda. Eftir að hann eltist og varð lasnari, varð útivistin ekki mikil, hann var þó þakklátur, ef hann fór með í bílferð og komst á fjörukamb- inn og gat horft út á sjóinn. Hann þekkti sjóinn og sjólagið og naut þess að horfa út á hafið. Fuglalífið var honum einnig einstaklega kært. Vor- boðarnir minntu hann á vorin í Hjörsey, þar sem hann ólst upp. Það er komið að leiðarlokum. Þú varst hvíldinni feginn og starfsdag- urinn orðinn langur. Mér finnst ég vera betri manneskja að hafa þekkt þig. Þökk fyrir alla þína umhyggju. Guð blessi för þína til bjartari heima og ástvina sem á undan eru farnir. Blessuð sé minning þín. Við sjáum, að dýrð á djúpið slær, þó degi sé tekið að halla. Það er eins og festingin færist nær og faðmi jörðina alla. Svo djúp er þögnin við þína sæng, að þar heyrast englar tala, og einn þeirra blakar bleikum væng, svo brjóstið þitt fái svala. Nú strýkur hann barm þinn blítt og hljótt, svo blaktir síðasti loginn. En svo kemur dagur og sumarnótt og svanur á bláan voginn. (Davíð Stef.) Halldóra Helgadóttir. Elsku afi. Það er sárt að sjá á eftir þér og óvænt og einhvern veginn ótímabært. Þótt Bogi afi hafi verið kominn á 93. aldursár þá var hann sjálfbjarga, alltaf skýr í hugsun alveg til hinstu stundar. Síðustu vikurnar átti hann hins vegar við erfið veikindi að stríða sem ekki tókst að ráða bót á. Afi fæddist á Hofsstöðum á Mýr- um en ólst upp í Hjörsey. Afi fór einu sinni með okkur hjónin og börnin í Hjörsey og sýndi okkur eyjuna þar sem hann ólst upp. Einnig sýndi hann okkur marga staði á eyjunni sem honum voru kærir. Ég hugsa til afa míns með miklu þakklæti. Þegar ég var 12 ára bauð hann mér að vinna á skipi sínu sem hann var skipstjóri á. Ég sigldi með honum í nokkur sumur og kenndi afi mér alla helsu hnúta og splæsingar og hefur sú verkkunnátta sem ég öðl- aðist, verið mér ómetanleg síðan. Síðan var farið út í siglingafræðina og stjörnufræðina. Að loknum vinnu- degi tefldum við mikið og vann afi jafnan flestallar skákirnar. Við sigld- um til marga landa og var lengsta ferðin farin til Angóla. Ég gleymi því aldrei hve afi var staðfastur og mikill Íslendingur í sér alveg sama í hvaða landi við vorum hverju sinni. Afi hafði mikið sjúkdómsinnsæi og stóðst það alltaf undantekningalaust að ef honum fannst eitthvað vera að þá reyndist það alltaf vera rétt. Afi var alltaf mjög sjálfstæður og kærði sig ekki um að vera öðrum háður. Hann fann á sér í þetta sinn og við öll fjöldskyldan sem vorum samankomin, að komið var að hinstu stundinni. Afi kvaddi alla, en þó virt- ist hann vera að hressast en lést á fyrsta sólarhring þessa árs. Afi, nú ert þú lagður af stað í þína hinstu sjóferð en kjölfar minning- anna lifir áfram. Guð geymi þig og varðveiti. Þinn sonarsonur Bogi. Elsku afi okkar. Þegar við hugsum til þín er margs að minnast. Sérstak- lega hvað þú varst alltaf góður og reyndir að styðja okkur í öllu sem við gerðum. Hvort sem það voru áhuga- mál, vinna eða skóli. Það var alltaf hægt að leita til þín því þú hafðir ráð við öllu. Þegar við vorum yngri varst það þú sem gættir okkar þegar mamma og pabbi voru í vinnunni. Þú last fyrir okkur, kenndir Stellu stafina og ræddir við okkur um heima og geima. Þú varst nefnilega alltaf tilbú- inn að tala um allt sem okkur lá á hjarta og þú skildir okkur svo vel. Þú lagðir mikla áherslu á að allir í fjöl- skyldunni lærðu að synda. Þar sem þú varst skipstjóri var það í eðli þínu að kenna fólki að bjarga sér. Við lærðum allar að synda á unga aldri og Stella fór með þér í sund á hverj- um morgni í mörg ár. Upp frá því fór hún að æfa sund og alltaf þegar hún keppti varst þú aðal stuðningsmað- urinn á bakkanum og hvattir hana áfram. Þegar þú áttir leið í Miðtúnið komstu alltaf færandi hendi, t.d. komst þú með eitthvað úr bakaríinu, pylsur eða eitthvert góðgæti. Þú hafðir alltaf áhyggjur af því að við fengjum ekki nóg að borða hjá mömmu og værum ekki nógu vel klæddar. Ef þú heyrðir af einhverju sem okkur vantaði eða langaði í varst þú yfirleitt kominn með það daginn eftir. Þú hafðir mikinn áhuga á því að við lærðum á píanó og páskana 1989 gafst þú okkur eitt slíkt og sagðir að það væri í staðinn fyrir hefðbundu páskaeggin. Stella og Auður lærðu báðar á píanóið þér til mikillar gleði. Afi, þú varst víðförull maður og hvattir okkur til að sækja nám er- lendis, eins og þú hvattir Auði til að fara til Englands og Þýskalands. Þú vissir að upplifunin og reynslan væri ógleymanleg. Það voru ófá skiptin sem þú dróst upp stóru landabréfa- bókina þína og staðsettir hlutina fyr- ir okkur. Áhuginn leyndi sér ekki á góðlegu andliti þínu. Afi, þú varst alltaf svo hugulsamur og vildir allt fyrir okkur gera. Þegar Dóra var að bera út Dagblaðið mætt- ir þú nánast á hverjum degi og heimtaðir að fá að keyra hana með blöðin, því þér fannst annað hvort svo kalt úti eða pokinn of þungur fyr- ir hana. Margar voru sumarbústaða- ferðirnar og var þá sundið æft af kappi og kepptuð þið Dóra oft og vannst þú hana alltaf. Þú varst alltaf til staðar og barst alltaf hag okkar fyrir brjósti þér. Elsku afi, það er erfitt að trúa því að þú sért farinn frá okkur. Þú varst orðinn mjög veikburða og þess vegna vitum við að þér líður vel þar sem þú ert núna hjá ömmu. Þín verður sárt saknað og minningin um þig mun lifa í hjörtum okkar. Og nú er sól að hníga og gullnir glampar loga, svo glitri slær á tinda og spegilsléttan sæ. Í fjarska synda svanir um sólargyllta voga, silfurtónar óma í kvöldsins létta blæ. Og núna þegar haustar og hníga blóm og falla, þá heldur þú í norður og vegir skilja um sinn. Og ef ég gæti handsamað himinsins geisla alla, ég hnýtti úr þeim sveiga að skreyta veginn þinn. Og nú er leiðir skiljast og vetur sezt að völdum, þá verður þetta síðasta kveðjuóskin mín. Að vorið eigi í hjarta þínu völd á dögum köldum og vefji sínu fegursta skarti sporin þín. (Jón frá Ljárskógum.) Saknaðarkveðjur, Stella, Auður og Dóra. Elsku Bogi minn. Ég minnist þeirra stunda sem við áttum saman. Þau skipti sem við sátum og ræddum saman. Þú hafðir yndi af að rifja upp liðna tíma og þú hafðir skoðanir á þjóð- og heimsmálum. Oft ákveðnar en engu að síður varstu umburðar- lyndur. Ég minnist örlætis þíns og hversu vel þér fórust öll verk úr hendi. Hversu barngóður og mikill dýravinur þú varst. Nú er siglingu þinni á þessari jörð lokið. Minningin um merkan mann lifir. Megi guð fylgja þér á siglingu þinni til næstu hafnar. Og aldan há, sem ægis vindar róta og undurhvítum skrýða tignarfald, hún rísi blá og falli þér til fóta og fegurð sína leggi þér á vald. Og liljan hvít sinn ljósa blóma hneigi og lúti þér í vorsins unaðssöng! Og gakktu æ á grænum sumarvegi, hans gleði sé þér bæði skær og löng. (Benedikt Gröndal.) Ásbjörn Unnar. BOGI ÓLAFSSON Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma, OLGA GUÐRÚN ÞORBJARNARDÓTTIR, Borgarbraut 65A Borgarnesi, verður jarðsungin frá Borgarneskirkju laugar- daginn 18. janúar kl. 14.00. Ásdís Kristjánsdóttir, Sævar Þórjónsson, Gunnar Kristjánsson, Auðbjörg Pétursdóttir, barnabörn og langömmubörn. Bróðir okkar, JÓN S. GUÐMUNDSSON, Hringbraut 50, lést á Landspítalanum við Hringbraut mánu- daginn 30. desember sl. Útförin hefur farið fram. Blessuð sé minning hans. Ragnheiður Guðmundsdóttir, Kristjana V. Guðmundsdóttir, Guðmundur R. Guðmundsson.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.