Morgunblaðið - 24.01.2003, Qupperneq 34

MINNINGAR
34 FÖSTUDAGUR 24. JANÚAR 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Bjarni MarinóStefánsson fædd-
ist í Fjörðum 16. sept-
ember 1919. Hann
lést á heimili sínu í
Reykjavík 18. janúar
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru Stein-
unn Jóhanna Sigur-
geirsdóttir og Stefán
Björnsson, þau
bjuggu í Fjörðum,
síðan á Grenivík og
loks í Hrísey. Systk-
ini Bjarna eru Sigur-
björn, látinn, Guð-
rún, látin, Kjartan,
býr á Hornbrekku í Ólafsfirði og
Axelína, býr í Reykjavík.
Bjarni kvæntist Jóhönnu Jónas-
dóttur frá Ísafirði 1955. Jóhanna
var ekkja og átti fjögur börn, þau
eru: 1) Vilborg Fríður Björgvins-
dóttir, gift Jóhannesi Sigurðssyni,
þau eiga fimm syni, Björgvin
Hólm, Bjarna Sigurð, Bjarka Þór,
Sigurð Hólmar og Jóhannes Birgi.
2) Jónas Páll Björg-
vinsson, kvæntur
Rannveigu Guð-
mundsdóttur, börn
þeirra eru Guð-
mundur Sigurður,
Þorlákur Einar, Jó-
hanna og Rannveig.
3) Birgir Björgvins-
son, kvæntur Eddu
Svavarsdóttur, börn
þeirra eru Helga,
Matthildur og Hauk-
ur Örn. 4) Björk
Björgvinsdóttir, gift
Jóni Arnari Barðdal,
börn þeirra eru Óli
Þór, Björgvin Jóhann, Sesselja
Björk og Arnar Þórarinn. Lang-
afabörnin nálgast fjórða tuginn.
Bjarni stundaði sjómennsku
framan af ævi. Eftir að hann kom í
land vann hann hjá Bjarna blikk-
smiðju við Ægisgötu til starfsloka.
Útför Bjarna verður gerð frá
Bústaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 10.30.
Öðlingurinn Bjarni er farinn frá
okkur. Fyrir hálfri öld gengu þau í
hjónaband Bjarni og móðir okkar.
Það hefur ekki verið auðvelt fyrir
hann að koma inn á heimili þar sem
fjórir unglingar bjuggu með móður
sinni en hann komst vel frá því eins
og öllu öðru. Hann reyndist okkur
alla tíð mjög vel og móður okkar var
hann góður, nærgætinn og hlýr, ekki
síst eftir að hún veiktist og átti erfiða
daga, þá reyndi á drengskap hans og
þökkum við honum innilega fyrir
það. Öllur barnabörnunum sínum,
því hann var afi þeirra, var hann góð-
ur og fylgdist með þeim og spurði
alltaf um þau. Bjarni á tvö systkin á
lífi, Kjartan og Öddu, sem honum
þótti alltaf mjög vænt um, þeim vott-
um við samúð okkar, og megi þau
eiga góða daga, og öllu frændfólki
einnig því Bjarni var frændrækinn
og átti gott samband við skyldfólk
sitt.
Við vitum að Bjarna bíða vinir í
varpa.
Skoðaðu hug þinn vel, þegar þú ert glaður,
og þú munt sjá, að aðeins það, sem valdið
hefur hryggð þinni gerir þig glaðan. Þegar
þú ert sorgmæddur, skoðaðu þá aftur huga
þinn, og þú munt sjá að þú grætur vegna
þess, sem var gleði þín. Þegar sál þín veg-
ur gull sitt og silfur á vogarskálum hlýtur
gleðin og sorgin að koma og fara. Og hvað
er það að deyja annað en að standa nakinn
í blænum og hverfa inn í sólskinið.
(Kahlil Gibran.)
Elsku Bjarni, við erum þakklát
fyrir þig og þína hlýju og ljúfu nær-
veru.
Ég lifı́ í Jesú nafni,
í Jesú nafnı́ eg dey,
þó heilsá og líf mér hafni,
hræðist ég dauðann ei.
Dauði, ég óttast eigi
afl þitt né valdið gilt,
í Kristí kraftı́ eg segi.
Kom þú sæll, þá þú vilt.
(Hallgrímur Pétursson.)
Megi Guð, Jesú og allir góðir engl-
ar vernda þig.
Vilborg, Birkir og Björk.
Elsku Bjarni minn, þakka þér alla
hlýjuna og vinskap í minn garð. Við
vorum bestu vinir. Ég veit að englar
guðs í paradís syngja fyrir þig og
mömmu.
Lífið er þeim gott sem hefur einhvern til
að elska – og hreina samvisku.
Sofðu rótt.
Þín
Vilborg.
Elsku afi.
Líður að dögun, léttir af þoku
ljóðin sín kveða fuglar af snilld.
Sönginn og daginn, drottinn ég þakka,
dýrlegt er orð þitt, lind sönn og mild.
Verðandi morgunn, vindur og sunna.
Vanga minn strýkur náðin þín blíð.
Grasið og fjöllin, Guð minn ég þakka,
geislar þín sköpun, nú er mín tíð.
Risinn til lífsins, lausnarinn Jesús,
leið sinni beinir, hvert sem ég fer.
Indæl er jörðin, eilíf er vonin,
allt skal að nýju fæðast í þér.
(Sigríður Guðmarsd.)
Við sendum hjartans kveðjur og
þakkir fyrir allt og allt, elsku afi.
Þín
Bjarni og Björg í Noregi.
BJARNI MARINÓ
STEFÁNSSON
✝ Guðrún PálínaSæmundsdóttir
fæddist í Eyjarhólum
6. júlí 1913. Hún lést í
Holtsbúð í Garðabæ
13. janúar síðastlið-
inn. Foreldrar Guð-
rúnar voru Oddný
Runólfsdóttir, f. 19.
maí 1886, og Sæ-
mundur Bjarnason, f.
4. október 1880.
Eignuðust þau tíu
börn.
Systkini Guðrúnar,
látin, eru: Guðlaug,
Margrét, Guðný Pál-
ína og Finnur Helgi. Eftirlifandi
systkini eru: Bjarni Guðmann,
Ingólfur Þorsteinn, Elín Sigur-
björg, Runólfur og Guðný.
Hinn 1. febrúar 1936 giftist
Guðrún eftirlifandi eiginmanni
sínum Holger P. Gíslasyni, f. í
Reykjavík 1912. Foreldrar hans
voru Ragnheiður Clausen og Gísli
Gíslason.
Synir Guðrúnar og Holgers eru:
1) Gísli, f. 25.6. 1936,
kvæntur Idu Christi-
ansen, f. 16.8. 1939.
Börn þeirra eru: a)
Holger Gísli, f. 2.7.
1967, kvæntur Katr-
ínu Halldórsdóttur,
f. 11.5. 1967. b) Sig-
ríður Dóra, f. 24.5.
1970, gift Páli Ólafs-
syni, f. 29.3. 1968. c)
Erik Hermann, f.
22.7. 1975. 2) Sæ-
mundur, f. 8.5. 1946,
kvæntur Guðbjörgu
Guðmundsdóttur, f.
6.5. 1953. Synir
þeirra eru: a) Pétur Snær, f. 1.2.
1977, sambýliskona hans Magda-
lena Margrét Einarsdóttir, f. 10.8.
1976. b) Guðmundur Ágúst, f.
19.6. 1979. c) Holger Páll, f. 23.8.
1988. Langömmubörnin eru átta.
Eiginmaður Guðrúnar, Holger,
dvelur í Holtsbúð í Garðabæ.
Kveðjuathöfn verður í Vídalíns-
kirkju í Garðabæ í dag og hefst
hún klukkan 13.30.
Móðir mín fæddist í Eyjarhólum
sunnan við Pétursey á Sólheima-
sandi Vestur-Skaftafellssýslu. Auk
almenns búskapar í Eyjarhólum
keypti afi Sæmundur hlut í bát með
þremur öðrum mönnum sem átti að
færa björg í bú. Þessi bátur fórst í
sinni fyrstu sjóferð. Þarna urðu
miklir fjárhagslegir erfiðleikar. Þau
fluttust til Víkur í Mýrdal 1924.
Mamma var ein af 10 systkinum.
Bræðurnir voru fjórir og systurnar
sex. Guðrún var glæsileg, dugmikil
og sópaði af henni kraftur og kær-
leikur. Mér fannst hún alltaf hafa
,,kærleiks hendur“ og gott faðmlag
þegar eitthvað bjátaði á.
Hún hafði mikla löngun til að
læra en gat lítt sinnt því af eðlileg-
um ástæðum vegna vinnu heima við.
Hún fluttist til Reykjavíkur og
lærði hárgreiðslu hjá Gróu Sig-
mundsdóttur. Þaðan fór hún til
Vestmannaeyja og stundum til
Skaftafellssýslu allt að Klaustri til
að vinna við hárgreiðslu. Einnig
vann hún við hjúkrun og almenna
hjálp á spítalanum í Eyjum. Hún
tók fullan þátt í handboltanum með
Tý í Vestmannaeyjum en fluttist
síðan aftur til Reykjavíkur.
Guðrún giftist eftirlifandi eigin-
manni Holger P. Gíslasyni raf-
virkjameistara 1936.
Við höfum öll átt gott líf með
börnum og barnabörnum. Þökk sé
góðum foreldrum.
Oddný amma mín og afi Sæ-
mundur voru einstök fyrir hlýju og
væntumþykju. Ég beið á hverju vori
eftir að komast til þeirra í Víkina.
Stundum fékk maður að taka prófin
fyrr á vorin til að komast austur.
Þetta var besti staður í heimi.
Verslanir voru fáar og lítið til í
búðunum á þessum árum, en
mamma gat allt. Hún saumaði fötin
úr gömlu og nýju. Prjónaði peys-
urnar og sokkana, klippti mig og
snurfusaði og svo fékk maður nýja
gúmmískó frá Hvannbergsbræðrum
með í sveitina. Það eyðilagði nú ekki
að mamma átti flottustu bræður í
heimi. Þeir keyrðu stærstu flutn-
ingabílana í Vík frá Verslun Hall-
dórs Jónssonar og Kaupfélaginu og
rútu frá Brandi Stefánssyni hótel-
eiganda í Vík. Snjóar og ófærur
stoppuðu ekki þessa drengi. Um af-
rek þeirra á vegum skrifuðu ekki
minni menn en Guðmundur Haga-
lín.
Stundum voru stór skref tekin í
lífinu. Við fluttum til Kaliforníu í
Bandaríkjunum 1956 og vorum þar í
tvö ár. Við bræðurnir og foreldrar
nutum þess vel og eignuðumst
marga góða vini vestra og þá sér-
staklega Erlu frænku.
Það er sama hvert við förum og
dveljumst, hugurinn leitar alltaf
heim um síðir og þá helst til æsku-
slóðanna. Með mömmu og pabba,
ömmu og afa veita sveitir Skafta-
fellssýslu þá fegurð og andlegu
næringu sem fátt annað jafnast á
við.
Sjávarniðurinn við Reynisfjall í
Vík, fuglalífið, iðandi bláir lækir og
fagurtærar ár ásamt ógn jökla, jök-
uláa og ógn Kötlu – víðáttubláir
sandar sem gefa frá sér ógurlega
ásýnd á heitum sumardögum.
Þetta er sú minning sem við höf-
um við útför mömmu að ógleymdum
tengslum við huldufólk, drauma og
ólýsanlegar sögur um menn og mál-
leysingja.
Síðustu dagarnir í Holtsbúð voru
erfiðir en fallegir. Við þökkum öllu
því elskulega starfsfólki og kærum
presti, sr. Hans Markúsi, sem gerðu
sitt ýtrasta til að viðskilnaðurinn
yrði sem bærilegastur fyrir alla.
Sömuleiðis þökkum við Guðnýju
systur mömmu og Garðbæingi og
Kristínu Egilsdóttur (Stínu), sem
var nágranni og vinur fjölskyldunn-
ar við Smáraflöt til margra ára, fyr-
ir allar góðu heimsóknirnar.
Pabbi, þú stóðst þig vel.
Gísli Holgersson.
Hún var glæsileg kona á öllum
aldri. Hún gekk upprétt og ætlaðist
til þess sama af öðrum og ef henni
fannst menn ætla að að heykjast á
einhvern hátt máttu þeir eiga von á
þéttu banki á öxlina. Hún gerði
kröfur til annarra en þó mest til
sjálfrar sín. Til hennar var oft leitað
því hún hafði ávallt skoðanir og þær
fengu menn skýrt ef eftir var leitað
og oft líka þeir sem ekki spurðu.
Visku sína dró hún af lífinu því ekki
var kostur á skólagöngu í stórum
systkinahópi til sveita á fyrri hluta
síðustu aldar. Hún hafði mikinn
áhuga á að aðrir menntuðu sig og
lagði oft hart að sér við að aðstoða
til að svo mætti verða.
Mann sinn sá hún fyrst í Austur-
strætinu. Þar kviknaði neistinn og
hjónabandið varð langt og farsælt.
Barnið man snemma eftir blíðri
höndinni sem leiddi það fyrstu spor-
in á vit ævintýranna. Það þurfti
ekki annað en þetta handtak til að
allt væri í lagi. Þannig liðu árin og
handtakið losnaði en þó er það svo
að styrkur hennar var alltaf tiltæk-
ur síðar ef á þurfti að halda. Ég
held að henni hafi aldrei dottið í hug
að uppgjöf væri til ef menn settu
sér markmið.
Hún kom úr sveit en vildi skoða
heiminn og það gerði hún með
manni sínum. Þau fóru víða um lönd
og bjuggu m.a. tvö ár í Kaliforníu.
Þá ferðaðist fjöldkyldan mikið um
Bandaríkin. Það var sjálfsagt besti
skóli sem fékkst. Hún sagði ávallt
að strákarnir hefðu svo gott af
þessu.
Hún lærði ung að krulla eins og
hún kallaði það og vann við hár-
greiðslu á yngri árum og stundum
síðar þegar hún brá sér í leiðangra
á heimaslóð. Mest af ævinni var hún
heimavinnandi og sinnti barnaupp-
eldi af alúð. Hún brá sér þó frá
heimilinu út á vinnumarkaðinn ef
þurfa þótti enda var það í hennar
eðli að skorast ekki undan heldur að
hafa frumkvæði. Dugnaður var
henni í blóð borinn enda hennar fólk
annálað fyrir atorku og stundum
gantast með að þau systkini séu
svolítið ofvirk.
Efri árin reyndu nokkuð á þegar
líkaminn gerði ekki lengur það sem
vilji stóð til. Hún vildi standa óstudd
og var það kannski þess vegna sem
hún gekk við skíðastafi en notaði
ekki hækjur. Lokaglíman var erfið
og þar sýndi hún að baráttuviljinn
var þarna enn þó barist væri við elli
sjálfa sem kemur öllum á kné.
Mamma lifði við frekar fábreyttar
aðstæður og umsvif í okkar frið-
sama landi. Ég held að hennar hæfi-
leikar hefðu líka nýst vel til að
nema ókunn lönd og klífa hæstu
tinda.
Sæmundur.
Elsku amma. Nú þegar þú ert
farin í ferðalagið sem við öll leggj-
um í að lokum þá rifjast upp fyrir
mér draumur sem þig dreymdi þeg-
ar þú varst lítil stúlka. Þér fannst
sem þú stæðir í stiga sem náði alla
leið til himins og við efsta þrepið
stóð Jesú Kristur með útbreiddan
faðminn. Þú sagðir alltaf að þú vild-
ir hafa getað talið þrepin því þá
vissir þú hversu lengi þú lifðir.
Amma, þrepin voru 89 og nú hefur
himnafaðirinn tekið þig í faðm sér.
Þegar ég hugsa til þín þá færist
glettnislegt bros yfir andlit mitt. Þú
varst nefnilega alltaf svo kímin,
skemmtileg og hnyttin í tilsvörum.
Þú bjóst líka yfir einmuna hlýju
sem augun þín báru svo glögg
merki um og það varst þú sem
kenndir mér bænirnar mínar.
Þó að flestir kölluðu þig Gunnu
þá barstu líka nafnið Pálína og ég
spurði þig oft hvað frú Guðrún Pál-
ína segði gott og þá brostir þú alltaf
og hlóst við og svaraðir: ,,Já, hún
Guðrún Pálína, hún segir bara allt
gott.“
Þú eignaðist tvo yndislega syni
sem þú varst stolt af en þú sagðir
oft hvað ég væri heppin að eiga
stelpur. Það var mér mjög dýrmætt
að geta gefið þér nöfnu og þið náðuð
svo vel saman og þú sagðir óspart
að hún líktist þér. Þegar ég sagði
henni að langamma væri farin til
englanna spurði hún: ,,Hver er þá
litla stelpan hennar núna?“
Þær voru ófáar ferðirnar sem þið
afi fóruð um landið og mér er eft-
irminnileg hringferðin sumarið 1981
sem við fórum öll saman í, yndislegt
veður og landið svo fagurt.
Víkin var þér alltaf svo kær og
fóruð þið afi reglulega þangað í litla
húsið með stóru sálina. Þín bíður
enn ein ferðin í Víkina, elsku amma,
en þar munt þú hvíla.
Við Páll, Ida, Alma Guðrún og
Ólafur Hálfdan biðjum Guð að
styrkja afa í sorg sinni. Guð blessi
þig amma, minning þín lifir.
Sigríður Dóra Gísladóttir.
Á tímamótum sem þessum horf-
um við til baka yfir farinn veg og
efst í huga okkar er þakklæti. Þakk-
læti fyrir það að kynnast og vera
hluti af fjölskyldu þeirrar konu sem
nú er gengin. Amma okkar var
ákveðin, hvetjandi, umhyggjusöm
og hlý manneskja. Hún fylgdist vel
með uppvexti okkar og hafði miklar
vonir um velgengni til handa okkur
á hvaða því svið sem hugur okkar
stefndi til.
Hún sagði okkur mikið sögur
þegar við vorum litlir strákar í
heimsókn á Smáraflötinni. Þetta
voru sögur frá bernskuárum hennar
í Eyjarhólum og í Vík, frá systk-
inum hennar og foreldrum, frá dýr-
unum á bænum og þá einkum hund-
inum Kaffon. Hún vitnaði oft í
drauma sem voru henni minnis-
stæðir eins og þann sem mömmu
hennar dreymdi og færði henni
millinafnið Pálína, sem einn okkar
má svo rekja nafn sitt til. Svo feng-
um við að heyra drauminn um
himnastigann langa sem hún taldi
vera fyrir langlífi eins og raun varð
á. Það var svo táknrænt að nóttina
áður en hún kvaddi skyldi einn okk-
ar hitta hana, einmitt í draumi, þar
sem hún var orðin stálslegin og
hress, laus við alla verki líkamans.
Þannig er það jú á þeim góða stað
sem hún er nú. Við þökkum þér fyr-
ir allar góðu stundirnar, elsku
amma.
Pétur Snær, Guðmundur
Ágúst og Holger Páll.
Með hækkandi sól og nýju ári
kveðjum við Guðrúnu Sæmunds-
dóttir.
Gunna frænka okkar er látin,
þessi mæta kona sem verður alltaf
stór hluti af bernskuminningunum.
Hún var eldri systir mömmu okkar
og alltaf var mikill samgangur á
milli heimilannna. Samband þeirra
systra var afar náið. Þær leituðu
hvor til annarrar og studdu hvor
aðra eftir mætti. Ekki voru svo
haldnar veislur á okkar heimili að
Gunna væri þar ekki í stóru hlut-
verki, bæði útsjónarsöm og smekk-
leg. Gunna fylgdist afar vel með
straumum og stefnum í tískunni og
var óspör að láta okkur vita hvað
væri „hæst móðins“ svo við gætum
staðið okkur í þeim efnum.
Gunna fæddist í Eyjarhólum í
Mýrdal, ein 10 systkina. Fjölskyld-
an flutti til Víkur þegar hún var
ung. Á þessum árum var skóla-
ganga oft stutt en hún fór í hár-
greiðslunám og varð meistari í fag-
inu. Hún var tengd sveitinni sinni
sterkum böndum og systurnar 5
áttu saman gamla húsið í Vík sem
fjölskyldur þeirra nota mikið. Hún
og hennar fólk átti margar ánægju-
stundir í Víkinni þar sem brimið
ólgar við fjörusandinn og Víkur-
drangar standa vörð.
Gunna giftist ung Holgeri Peter
Gíslasyni og byggðu þau sér fallegt
hús í Garðabæ. Þar bjó hún eig-
inmanni og sonum fallegt heimili
þar sem smekkvísi hennar naut sín.
Þeim hjónum var mikið kappsmál
að geta verið sem lengst á heimili
sínu en þar kom að heilsunni fór að
hraka og Elli kerling sótti að og það
var því ánægjuefni er þau fengu
inni í Holtsbúð þar sem þau nutu
umönnunar frábærs starfsfólks.
Nú þegar Gunna hefur lagt í ferð-
ina sem bíður okkar allra þökkum
við vináttu og samfylgd. Blessuð sé
minning hennar.
Margrét, Magnús og Oddný.
GUÐRÚN PÁLÍNA
SÆMUNDSDÓTTIR