Morgunblaðið - 24.01.2003, Síða 36

MINNINGAR
36 FÖSTUDAGUR 24. JANÚAR 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Þórdís Elísa ErlaSveinsdóttir
fæddist í Reykjavík
23. október 1916. Hún
lést á Hrafnistu í
Hafnarfirði 16. jan-
úar síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Sigríður Elíasdóttir
húsmóðir í Reykjavík,
f. 25. febrúar 1986, d.
18. maí 1919, og
Sveinn M. J. Jónsson
skipstjóri frá Gauks-
stöðum í Garði, f. 18.
júlí 1893, drukknaði í
janúar 1919. Bróðir
Erlu var Jón Sveinsson verslunar-
maður í Reykjavík, f. 17. júní 1918,
d. 6. mars 1976, kvæntur Halldóru
Hafliðadóttur, f. 20. nóvember
1920, d. 30. október 1992.
Erla ólst upp hjá Nathanael Mós-
essyni, kaupmanni á Þingeyri, f.
14. apríl 1878, d. 23. mars 1964, og
sambýliskonu hans Björgu Jóns-
dóttur, f. 6. september 1875, d. 11.
október 1957. Fósturbræður Erlu
voru Viggó Nathanaelsson, f. 11.
október 1903, d. 9. október 1998,
kvæntur Unni Kristinsdóttur, f. 17.
ágúst 1906, d. 11.
nóvember 1994, Guð-
ráður J. G. Sigurðs-
son, f. 4. júlí 1911, d.
18. apríl 1994,
kvæntur Rannveigu
Hjartardóttur, f. 9.
júlí 1911, d. 8. októ-
ber 1996, og Ágúst
Nathanaelsson, f. 15.
september 1917, d.
18. janúar sl., kvænt-
ur Ástu Þorkelsdótt-
ur. Erla var ógift og
barnlaus. Hún stund-
aði nám við Hús-
mæðraskólann á Ísa-
firði og síðar Verzlunarskóla
Íslands útskrifaðist þaðan 1941.
1941 fór hún að vinna á skrifstofu
hjá Agli Vilhjálmssyni, síðar
kenndi hún við Barnaskólann á
Þingeyri, starfaði hjá Pósti og
síma og síðustu starfsárin á skrif-
stofu sveitarstjóra Þingeyrar-
hrepps. Síðustu ár ævi sinnar
dvaldi Erla á Hrafnistu í Hafnar-
firði.
Útför Erlu verður gerð frá Foss-
vogskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
Látin er föðursystir mín Erla
Sveinsdóttir, 86 ára að aldri. Edda,
eins og hún var oft kölluð, fæddist í
Reykjavík, dóttir hjónanna Sigríðar
Elíasdóttur og Sveins Jónssonar
skipstjóra. Í janúar 1919 hélt Sveinn
til hafs á skipi sínu og átti ekki aft-
urkvæmt. Sigríður lést í maímánuði
sama ár úr spönsku veikinni sem svo
var kölluð. Stóðu systkinin ungu þá
uppi foreldralaus. Jón faðir minn fór
ársgamall í fóstur til móðursystur
sinnar Kristjönu Elíasdóttur og
Edda, tæplega þriggja ára, var tekin í
fóstur af Nathanael Mósessyni, kaup-
manni á Þingeyri, miklum sóma-
manni. Er óhætt að segja að þau hafi
verið lánsöm að eignast svo góða fóst-
urforeldra og bæði áttu þau góð og
farsæl æsku- og unglingsár. Ólst
Edda upp með fósturbræðrunum
Viggó og Ágústi Nathanaelssonum og
Guðráði Sigurðssyni, sem allir voru
henni kærir.
Í raun var það ekki fyrr en Edda
hóf nám í Verslunarskólanum að Jón
faðir minn og Edda náðu að kynnst að
einhverju ráði, þótt alltaf hafi verið
reynt að stuðla að sambandi þeirra á
milli. Eftir að hafa lokið verslunar-
skólaprófi hóf Edda störf á skrifstofu
hjá Agli Vilhjálmssyni. Hún mun ekki
hafa starfað þar lengi þegar hún var
kölluð vestur vegna veikinda fóstur-
móður sinnar Bjargar. Forlögin hög-
uðu því þannig að það sem átti að vera
stuttur tími varð nánast öll ævin og
flutti hún ekki aftur til Reykjavíkur.
Hún lifði og starfaði á Þingeyri allt
sítt líf. Hún vann við verslunarstörf,
kennslu í barnaskólanum, talsíma-
vörður á símanum var hún lengi auk
þess sem hún starfaði á skrifstofu
hreppsins.
Enda þótt Edda hafi komið í heim-
sóknir til foreldra minna þegar hún
kom til Reykjavíkur fannst mér ég
ekki ná að kynnast henni vel fyrr en
ég fór vestur að heimsækja hana, oft-
ast með móður minni, og dvaldi hjá
henni nokkra daga í senn. Mína fyrstu
ferð fór ég þangað er ég var komin
undir tvítugt og verður hún mér ætíð
ógleymanleg. Fegurð Vestfjarðanna
var mér opinberun. Að koma eftir
langa rútuferð í litla hlýlega húsið
hennar Eddu, ilmur af dásamlegum
mat í loftinu og vera umvafin af gest-
ristni hennar og gæsku, gleymist
aldrei. Ferðirnar vestur urðu margar
og nánast árlegur viðburður og ætíð
tilhlökkunarefni. Þær voru ófáar
ánægjustundirnar sem við áttum með
Eddu og góðum vinum hennar sem
tóku okkur opnum örmum. Í Eddu
eignaðist ég góðan og traustan vin og
var samband okkar alltaf opið og ein-
lægt. Edda hafði einstaklega góða
nærveru og leið okkur vel saman.
Hún var hæglát en með létta lund og
spaugsöm og gat verið heilmikill
prakkari í sér. Hún var einstaklega
samviskusöm og gerði alla hluti af
mikilli natni. Henni varð ekki barna
auðið en einstaklega barngóð var hún
og sóttu börn til hennar. Hún var lítið
fyrir að trana sér fram, alltaf fremur
hlédræg, en hún var félagslynd og
naut sín vel í hópi vina. Hún tók virk-
an þátt í starfi kvenfélagsins Vonar á
Þingeyri og var formaður þess í 12 ár
og var gerð að heiðursfélaga 1987.
Hún hafði yndi af því að spila bridge
og var félagi í spilaklúbbnum Gosa.
Það er margs að minnast og margt
að þakka fyrir. Með söknuð í hjarta
bið ég elskulegri frænku minni guðs
blessunar.
Kristjana Jónsdóttir.
16. janúar lést á Hrafnistu í Hafn-
arfirði frænka okkar og vinkona, Þór-
dís Elísa Erla Sveinsdóttir, kölluð
Edda. Hún fæddist í Reykjavík 23.10.
1916.
Þegar hún er 2ja ára og Jón bróðir
hennar kornabarn misstu þau for-
eldra sína með stuttu millibili. Krist-
jana Elíasdóttir, móðursystir þeirra,
tók Jón en treysti sér ekki til að taka
þau bæði – var hún þá löngu orðin
ekkja og farin að reskjast. Jón og
Erla kynnust ekki fyrr en fullorðin.
Mjög kært var með þeim þrátt fyrir
það. Þau systkinin voru um margt lík,
smávaxin, glettin og spaugsöm. Jón
varð bráðkvaddur 1976. Jón og Hall-
dóra kona hans eignuðust eina dóttur
Kristjönu héraðsdómara.
Fyrri maður Sigríðar, móður Erlu,
var Sigurður Mósesson, bróðir Nath-
anaels Mósessonar, kaupmanns á
Þingeyri, en Sigurður hafði drukknað
stuttu eftir giftingu þeirra Sigríðar.
Sigurður átti einn son frá fyrra hjóna-
bandi, Guðráð, sem Sigríður hafði
gengið í móðurstað. Við lát Sigríðar
1918 var ákveðið að Nathanael tæki
Guðráð að sér, þá sex ára. Kom hann
til Reykjavíkur að sækja drenginn.
En eftir að vita um vegaleysi Eddu
ákvað hann, eftir að hafa haft samráð
við Björgu, að taka hana einnig að sér.
Edda var tveggja ára er hún fór í
fóstrið til Nathanaels og Bjargar.
Fannst henni hún hafa munað það og
hvað hún hefði verið óhamingjusöm
fyrst í stað en pabbi sinn haft ótrúlega
mikla þolinmæði við hana og átt auð-
velt með að létta lund hennar. Fyrir á
heimilinu var Viggó íþróttakennari
fæddur 1903 og Ágúst vélstjóri fædd-
ur 1917. Þeir voru hálfbræður, synir
Nathanaels. Með þeim fóstursystkin-
unum urðu miklir kærleikar, sem um
alsystkini væri að ræða. Samband
Ágústar og hennar var einstaklega
náið og nú hefur hann kvatt þennan
heim tveimur dögum á eftir systur
sinni.
Erla var góðum námsgáfum gædd,
minnug, fróð og fróðleiksfús. Á náms-
árum sínum í VÍ. dvaldi hún hjá ein-
stökum sæmdarhjónum, Elínu Hall-
dórsdóttur, frænku sinni, dóttur Kris-
tjönu Elíasdóttur, og manni hennar
Páli Árnasyni á Bárugötu 21. Nær
hverja helgi yfir vetrartímann fór hún
á skíði og ævinlega tók hún okkur
systur með og oft Kristjönu Pálsdótt-
ur, frænku sína og vinkonu okkar,
dóttur Elínar og Páls. Hún átti ein-
staklega auðvelt með að umgangast
börn og unglinga og talaði ævinlega
við okkur sem jafningja.
1950 veiktist Björg fóstra hennar
og varð rúmliggjandi. Edda sá sig þá
knúna til að fara vestur og annast
hana. Fyrst vonaði hún að þetta yrði
aðeins tímabundið en Björg lifði
ósjálfbjarga í mörg ár með mikla
heilabilun og var erfiður sjúklingur.
Hún annaðist hana af einstöku um-
burðarlyndi, góðmennsku og fórnfýsi.
Nú fóru í hönd erfið ár sem reyndu
mjög á þrek hennar. Hún fékk til
hjálpar góða konu, Helgu Þórðardótt-
ur. Með þeim var einlæg vinátta alla
tíð.
Eftir lát móður sinnar 1955 fór
Edda að hjálpa föður sínum við versl-
unina allt þar til þau hættu verslunar-
rekstri um 1962 og komu þau þá til
Reykjavíkur. Nathanael var þá orð-
inn heilsulaus og fljótlega lagðist
hann inn á Landakotsspítala en þaðan
fór hann á Elliheimilið Grund. Hann
lést 1964. Eftir lát hans dvaldi hún
nokkra mánuði í Reykjavík, en tók þá
ákvörðun um að flytja aftur vestur.
Réðst sem kennari við barnaskólann
á Þingeyri, þá til Pósts og síma en síð-
ast á skrifstofu sveitarstjóra og starf-
aði þar fram yfir sjötugt. Edda bar
mikla virðingu fyrir Guðmundi og
Ólöfu hjá Pósti og síma og einnig Jón-
asi Ólafssyni sveitarstjóra. Þetta fólk
reyndist henni vel, sem og fjölmargir
aðrir Þingeyringar. Hún var orðhepp-
in, hreinskiptin, skemmtileg og vina-
mörg. Spilaði bridge við félaga sína í
Gosa, spilafélagi hreppsins, eða vin-
irnir hver hjá öðrum. Í mörg ár var
hún formaður Kvenfélagsins Vonar á
Þingeyri. Hún var fordómalaus, mat
hverja manneskju eftir eigin verðleik-
um, þoldi ekki hroka og sjálfshól,
hafði stundum yfir þessa vísu: „Orður
og titlar úrelt þing/ eins og dæmin
sanna/ notast oft sem uppfylling/ í
eyður verðleikanna.“ Edda giftist
ekki og var barnlaus. Er minnið fór að
bresta óskaði hún eftir því að komast
á elliheimili. 1995 fluttist hún á Hrafn-
istu í Hafnarfirði. Þar var mjög vel
hugsað um hana og allt gert til að
létta henni lífið. Öllu því góða fólki er-
um við þakklát.
Við systur og fjölskyldur okkar
minnumst hennar með mikilli ást og
virðingu. Guð blessi minningu mætr-
ar konu.
Rakel Viggósdóttir,
Kristín Viggósdóttir.
Elsku Edda, nú er komið að
kveðjustund og er margs að minnast,
ERLA
SVEINSDÓTTIR
✝ Kristinn ÁgústNathanaelsson
vélfræðingur fæddist
í Reykjavík 15. sept.
1917. Hann lést á
Landspítala, Landa-
koti 18. janúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Nathanael
Mósesson, kaupmað-
ur og útgerðarmað-
ur, f. á Ketilseyri í
Þingeyrarhreppi í
V.Ís., 14. apríl 1878,
d. 23. mars 1964, og
Bjarnfríður Guð-
mundsdóttir, f. á
Brekku í Þingeyrarhreppi 24. okt.
1890, d. 21. nóv. 1925. Fósturmóðir
hans var Björg Jónsdóttir, f. 6.
sept. 1875, d. 11. okt 1957.
Ágúst kvæntist 19. október 1946
Ástu Guðrúnu Þorkelsdóttur kjóla-
saumameistara, f. í Hafnarfirði 10.
jan. 1926. Foreldrar hennar voru
Þorkell Guðmundsson, verkamað-
Kristín Ágústa, f. 12. okt. 1970,
maki Rúnar Guðmundsson, f. 26.
jan. 1972, börn þeirra eru Anita
Rós, f. 13. okt. 1993, og Hlynur
Daði, f. 4. júlí 1995, b) Sighvatur
Fannar, f. 25. okt. 1984, c) Ásta
Björg, f. 22. mars 1989, og d) Ragn-
ar Ágúst, f. 27. ágúst 1991. 3) Helgi
Ingvar, f. 15. maí 1949, kvæntur
Guðmundu Reynisdóttur, f. 3. mars
1952. Börn þeirra eru: a) Ágúst, f.
16. nóv. 1970, maki Lára Sigríður
Örlygsdóttir, f. 15. des. 1971, synir
þeirra eru Helgi Aron, f. 14. mars
1993, og Kristófer Thor, f. 22. sept.
2000, b) Jóhanna Bjargey, f. 10.
apríl 1975, maki Einar Sturla
Möinichen, f. 12. mars 1976, og c)
Ingvar, f. 21. maí 1982, maki Eva
Hlín Alfreðsdóttir, 23. okt. 1979.
Ágúst lauk sveinspróf í vélsmíði
frá Vélaverkstæði Guðmundar J.
Sigurðssonar og Iðnskólanum á
Þingeyri og fékk meistarabréf í
vélvirkjun 1948. Hann var vélstjóri
til sjós frá 1944–82, lengst af hjá
Skipaútgerð ríkisins. Ágúst var
sæmdur heiðursmerki sjómanna-
dagsins 1987.
Útför Ágústar verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
ur í Reykjavík, f. í
Reykjavík 5. sept.
1897, d. 14. júní 1963,
og kona hans Árný
Ágústsdóttir, f. á
Syðstu-Fossum í
Andakílshreppi í
Borgarfirði 3. sept.
1890, d. 4. okt. 1982.
Þorkell og Árný
skildu. Börn Ágústar
og Ástu eru: 1) Kol-
brún, hjúkrunarfræð-
ingur í Reykjavík, f.
21. des. 1945, fyrri
maður hennar er Sig-
urður Ragnarsson sál-
fræðingur í Reykjavík. Sonur
þeirra er Ragnar Ágúst, f. 26. sept.
1966, d. 30. júlí 1989. Seinni maður
Kolbrúnar er Sigþór B. Sigurðsson
sölustjóri, f. 15. mars 1938. 2) Nat-
hanael B. verkamaður í Hvera-
gerði, f. 18. apríl 1947, kvæntur
Margréti Kristínu Lárusdóttur, f.
5. mars 1953. Börn þeirra eru a)
Elsku afi. Nú kom að því. Þú ert
farinn frá okkur. Nú geturðu labbað
um eins og þú vilt og haldið í hendina
á Eddu þinni. Þið hafið alltaf fylgst að
systkinin og þið fylgdust líka að til
himna. Okkur fannst það einkennileg
að þú skyldir fara tveimur dögum eft-
ir Eddu en núna finnst okkur það gott
að þú sért ekki einn á leiðinni upp í
ljósið.
Elsku afi, þegar við hugsum til þín
er margs að minnast. Okkur hefur
alltaf fundist að það væru forréttindi
að fá að alast upp með afa og ömmu
stóran hluta af lífi okkar. Við eigum
ótal minningar um þig þegar við vor-
um uppi í sumarbústað hjá þér og
ömmu. Það voru ófá skiptin sem þú
fórst með okkur út á bát og kenndir
okkur helstu veiðihnútana, splæsing-
ar og maðkaátroðslu. Þú kenndir
Gústa fyrstu mótortökin þegar hann
var ungur og þegar þú varst orðinn
orkulaus þá dró Gústi hann alltaf í
gang fyrir þig og þið siglduð hringinn
um Meðalfellsvatn og létuð færin
liggja fyrir silungi. Þegar vorið gekk í
garð komum við og pabbi upp í bústað
til að setja út bryggjuna, bátinn og
vindmylluna, svo var tekin fyrsta vor-
ferðin í silunginn. Laxinn sem koma
átti á stöngina, kom ALDREI. Núna
er það þitt að synda meðal laxanna og
sjá til þess að þeir komi á krókmaðka-
átroðsluna okkar og þá fær maríu-
ugginn að fjúka. Mikið þótti okkur
vænt um öll bréfin sem þú sendir okk-
ur þegar við systkinin bjuggum er-
lendis, þau voru alltaf fallega skrifuð
og hugulsöm. Þú lagðir mikið upp úr
því að við myndum mennta okkur og
mikið varstu stoltur af okkur afi þeg-
ar við fórum í framhaldsnám.
Þín verður sárt saknað og minning-
in um þig mun lifa í hjörtum okkar að
eilífu. Við þökkum fyrir allt sem þú
gerðir og gafst okkur.
Ágúst, Jóhanna og Ingvar.
18. janúar sl. lést Ágúst Nathana-
elsson föðurbróðir okkar eftir lang-
varandi veikindi. Hann verður jarð-
sunginn í dag ásamt fóstursystur
sinni Erlu Sveinsdóttur. Þau létust
með aðeins tveggja daga millibili.
Einstaklega kært var með þeim. Síð-
ustu mánuði var hann áhyggjufullur
yfir að geta ekki litið til hennar eða
hringt í hana eins og hann gerði dag-
lega meðan heilsan leyfði, en nú geta
þau fylgst hvort með öðru. Hann að
skamma hana fyrir eyðslusemi, hún
að skammast yfir afskiptasemi, þó allt
í góðu.
Ágúst fæddist í Reykjavík 15. sept-
ember 1917 sonur Bjarnfríðar Guð-
mundsdóttur f. 1890 d. 1925 og Nat-
hanaels Mósessonar, kaupmanns á
Þingeyri, f. 1878 d. 1964. Ekki var
neitt samband milli þeirra og stóð því
Bjarnfríður ein uppi með drenginn.
Hún tók það til ráðs að skrifa Björgu
Jónsdóttur, sambýliskonu Nathana-
els, og biðja hana að taka drenginn að
sér. Það var auðsótt og Björg dáði og
elskaði þennan dreng eins og hann
væri sonur hennar og það var líka
gagnkvæmt. Gústa þótti undurvænt
um Björgu mömmu sína. Hann ólst
því upp við mjög gott atlæti hjá föður
sínum og fósturmóður og mat þau
bæði mikils. Þegar Guðmundur móð-
urafi hans var orðinn aldraður og átti
hvergi athvarf þá tóku þau Björg og
Nathanael hann einnig að sér og var
hann hjá þeim þar til hann lést.
Eftir að barnaskóla lauk var hann
tvo vetur á Núpsskóla, var ágætur
námsmaður, en ákvað að læra járn-
smíði með það í huga að verða vél-
stjóri. Ein af fyrstu minningum okkar
systra um Gústa frænda er þegar við
vorum á sumrin hjá ömmu og afa á
Þingeyri og vorum sendar niður í
smiðju, Smiðju Guðmundar Sigurðs-
sonar, með nesti og kaffi á flösku sem
stungið var í sokk. Þá var það til siðs
færa köllunum kaffi fyrir og eftir há-
degi. Það var alltaf gaman að koma
þangað, karlarnir voru svo barngóðir,
kátir og skemmtilegir. Gústi var mik-
ill gleðimaður, glaðlyndur, stríðinn en
afar viðkvæmur, einstaklega góðvilj-
aður og mátti ekkert aumt sjá. Eftir
að hann lauk járnsmíðanáminu fór
hann í Vélskóla Íslands og útskrifað-
ist sem vélstjóri. Fór hann þá að sigla
á strandferðaskipunum og hélt því
áfram þar til hann hætti vegna aldurs.
Hann var systkinum sínum kær bróð-
ir, nefndi þau aldrei öðruvísi en Viggó
bróðir minn, Edda systir mín. Kom til
þeirra eða hringdi eins oft og hann
mögulega gat og ekki síst er aldurinn
fór að færast yfir þau og þrekið að
þverra. Voru þau hjónin foreldrum
okkar einstaklega góð, Ásta stóð þar
jafnfætis Gústa, boðin og búin til
hvers sem var.
Síðustu árin voru honum mjög erf-
ið. Hann var haldinn lungnasjúkdómi
og sykursýki sem hvort tveggja
ágerðist. Ásta hjúkraði honum af mik-
illi ósérhlífni. Við og fjölskyldur okkar
þökkum honum fyrir allt og allt og
biðjum Guð að blessa minningu hans.
Rakel Viggósdóttir,
Kristín Viggósdóttir.
Það er með mikilli virðingu og
söknuði sem Ágúst Nathanaelsson,
vélstjóri, er í dag kvaddur hinstu
kveðju. Eftir erfiða sjúkdómslegu
hefur hann nú verið leystur frá þraut-
um og hugur okkar, vina hans og fé-
laga, fylgir honum á nýjum slóðum.
Með okkur Ágústi tókust fyrst
kynni fyrir nær fjórum áratugum í
Oddfellowstúkunni nr. 11 Þorgeir
sem hann átti þátt í að stofna árið
1964 og var félagi í til æviloka. Í þeim
félagsskap, eins og alls staðar annars
staðar, var Ágúst hvers manns hug-
ljúfi. Hann var traustur og dreng-
lundaður og vildi öllum vel. Hann
naut mikillar virðingar okkar Oddfell-
owbræðra, og hans mun ætíð minnst
sem eins af okkar bestu félögum.
Eiginkonu Ágústar, Ástu, og ætt-
ingjum hans sendum við innilegar
samúðarkveðjur.
Blessuð veri minning Ágústs Nat-
hanaelssonar.
Ingvi Þorsteinsson.
ÁGÚST
NATHANAELSSON