Morgunblaðið - 24.01.2003, Blaðsíða 38

MINNINGAR
38 FÖSTUDAGUR 24. JANÚAR 2003 MORGUNBLAÐIÐ
Reidar afi okkar var fæddur í
Tromsö í Norður-Noregi, þar sem
hann ólst upp. Hann var sjómaður og
veiðimaður, lá úti á Svalbarða og
veiddi refi vikum saman og glímdi við
ísbirni við selveiðar í Norður-Íshaf-
inu. Árið 1941 lá leið hans til Ísland
með skipi Rauða krossins. Hér í
Reykjavík kynntist hann Siggu
ömmu og eftir það varð ekki aftur
snúið til Noregs, nema í heimsókn til
ættingjanna en það gerði hann ár-
lega.
Lífsstíll afa var skemmtilegur.
Hann stundaði Mullers-æfingar dag-
lega og borðaði hráan lauk eins og
epli – það var svo hollt. Hann spilaði á
skeiðar og eldspýtustokka og sagði
okkur brandara. Sýndi okkur skipin
við höfnina, keypti skauta í Noregi og
fór með okkur á Tjörnina. Eftir að
starfsævinni lauk undi hann sér best
í Fljótshlíðinni með ömmu, við að
girða, höggva við og dytta að.
Við kveðjum afa okkar í dag og
þökkum honum fyrir samveruna. Það
var alltaf gott að vera í návist hans.
Elsku amma, þú varst lánsöm að
eignast afa. Guð geymi hann.
Sigríður, Guðmundur,
Örn og Ómar.
Hann Reidar er dáinn var svarið,
þegar ég spyr Steina húsvörð um til-
REIDAR WILHELM
ÍSAKSEN
✝ Reidar WilhelmÍsaksen fæddist í
Tromsö í Noregi
hinn 20. maí 1915.
Hann lést á Land-
spítala, Landakoti,
15. janúar síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru hjónin Jensíne
Wilhelmíne Ísaksen,
d. 1949 og Ísak Ísak-
sen, d. 1966. Reidar
kvæntist 29. septem-
ber 1944 eftirlifandi
eiginkonu sinni Sig-
ríði Fanný Ísaksen, f.
17. september 1912.
Dætur Reidars og Sigríðar eru:
Viktoría, f. 28. júlí 1945, gift
Valdimari Steinþórssyni fram-
kvæmdastjóra. Börn þeirra eru:
Sigríður, f. 1963 og Örn, f. 1965.
Vilhelmína, f. 11. ágúst 1948, gift
Erling Guðmundssyni fram-
kvæmdastjóra. Börn þeirra eru:
Guðmundur Reidar, f. 1968 og
Ómar Rósenberg, f. 1970. Barna-
barnabörnin eru níu.
Útför Reidars verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
efni þess að flaggað var
í hálfa stöng við húsið
okkar. Það að háaldrað-
ur maður látist, geta
ekki talist óvænt tíðindi
og þá einkum með tilliti
til að Reidar var búinn
að dvelja á sjúkrahúsi
mikið veikur.
Mennirnir eru jafn
misjafnir og þeir eru
margir. Þau Reidar og
Sigríður hafa með glað-
væru viðmóti og tillits-
semi átt virkan þátt í að
gera samfélagið í hús-
inu okkar notalegt. Þau
voru virkir þátttakendur í því sem
fram fór hér í húsinu hvort heldur
það voru fundir eða áramótagleði á
vegum húsfélagsins eða skemmtanir
sem þjónustumiðstöðin stóð fyrir.
Þrátt fyrir að aðeins séu nokkur
skref á milli dyra á íbúðum okkar
hefur samgangur verið lítill, aðeins
komið inn fyrir þröskuldinn og þá af
smálegu tilefni. Þegar við Reidar átt-
um samleið í lyftunni eða í sameign-
inni var skipst á kveðjum og hefð-
bundnum setningum um veðrið
o.s.frv.
Íslenskan hans Reidars var mér
torskilin sem kom í veg fyrir sam-
ræður en frjálslegt viðmót og glett-
inn svipbrigði vitnaði um húmor sem
sagði mér hver maðurinn var. Reidar
var með þeim fyrstu sem stigu út á
dansgólfið þegar tónar frá nikkunni
hljómuðu í salnum í þjónustumið-
stöðinni.
Sérstaka athygli vakti þegar kom-
inn var snjóskafl við anddyrið okkar
en þá mátti sjá þennan síunga öldung
með skóflu í hönd við að auðvelda að-
gengi að húsinu. Þegar Lödusport-
jeppinn hvarf af bílastæðinu um tíma
var það sönnun þess að hann Reidar
var staddur í sumarbústaðnum í
Fljótshlíðinni. Af eigin reynslu veit
ég að þar hefur þurft að taka til
hendi. Vegna veikinda hefur dvölin
þar síðasta sumar verið stutt eða
engin og nú er jeppinn alveg horfinn
af bílastæðinu.
Þótt samskipti á milli okkar á 4.
hæðinni hafi verið lítil skal því ekki
gleymt að einn daginn kallaði hún
Sigríður í mig og gaf mér mynd af
Reykjavík frá gamalli tíð. Þessi
mynd mun eiga eftir að prýða sum-
arbústaðinn okkar á næsta sumri.
Við sendum Sigríði og dætrum
hennar og fjölskyldum hlýjar samúð-
arkveðjur, undir þær kveðjur munu
fleiri taka sem búa í þessu húsi.
Hjálmar og
Stefanía.
✝ Óli Þorsteinssonfæddist í Reykja-
vík 23. júní 1926.
Hann lést á Land-
spítalanum við
Hringbraut 15. jan-
úar síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
hjónin Þorsteinn
Kristjánsson vöru-
bifreiðastjóri, f. 27
september 1901, d.
19 desember 1991,
og Emma Guðjóns-
dóttir, húsmóðir og
verkakona í Reykja-
vík, f. á Borðeyri 12.
desember 1903, d. 10. september
1987. Systur Óla eru: Rannveig, f.
22 júní 1925, gift Guðjóni Eiríks-
syni, þau eiga þrjá syni, Sævar,
Úlfar og Guðjón Þór og Erla, f. 22.
desember 1928, var gift Elliða
Norðdahl, sem er látinn. Þau eiga
fimm börn, Trausta, Garðar, Við-
ar, Sigríði og Kristínu. Hálfbróðir
Óla samfeðra er Einar, f. 19. ágúst
nema á tölvubraut í Iðnskólanum í
Reykjavík, f. 5. september 1981. b)
Haukur vélstjóri, f. 5. janúar 1958,
d. 20 júni 1983. Unnusta hans er
Ingveldur Gísladóttir, leikskóla-
kennari í Reykjavík, f. 28. nóvem-
ber 1958, sonur þeirra er Ívar,
nemi á málmiðnaðarbraut í Iðn-
skólanum í Hafnarfirði, f. 7 sept-
ember 1982. Ingveldur er gifti
Ómari Dabney, meindýraeyði í
Reykjavík, f. 30. mars 1955, dóttir
þeirra er Anna María, f. 16. júlí
1990.
Óli ólst upp á Laugarnesvegi 42
í Reykjavík þar til hann var 9 ára
en þá skildu foreldrar hans. Eftir
það bjó móðir hans með börnin
þrjú á ýmsum stöðum í Reykjavík.
Óli gekk í Austurbæjarskóla, hann
lauk prófi í pípulagningum frá
Iðnskólanum í Reykjavík 1951 og
var meistari hans Haraldur Salom-
onsson. Hann keyrði leigubíl hjá
Litla bíl sem þá var á Hlemmi.
Seinna eignaðist hann vörubíl og
keyrði hjá Reykjavíkurborg og var
síðan á vörubílastöðinni Þrótti.
Síðastliðin 20 ár hefur hann unnið
hjá Múlalundi.
Útför Óla Þorsteinssonar verð-
ur gerð frá Bústaðakirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
1921, d. 4. april 1978,
var giftur Hennýju
Dagnýju Sigurjóns-
son, þau eiga tvö börn
Arnfríði og Pál Heimi.
Árið 1950 kynntist
Óli Jónínu Björnsdótt-
ir iðjuþjálfa, f. 21. maí
1929, þau giftust 1953.
Hún er dóttir Björns
Konráðs Sigurbjörns-
sonar verkamanns og
Guðnýjar Þórðardótt-
ur húsmóður og
verkakonu. Jónína
ólst upp í Oddgeirs-
hólum í Flóa. Óli og
Jónína slitu samvistum 1969. Börn
þeirra eru: a) Sigrún arkitekt, f. 11
júlí 1953, gift Hafsteini Stefáns-
syni skipstjóra í Hafnarfirði, f. 31.
janúar 1954, börn þeirra eru Katr-
ín Tinna, f. 28. maí 1991, og Stefán
Haukur, f. 11. október 2000. Sig-
rún var í sambúð með Jan GK Ol-
sen, forstjóra í Kaupmannahöfn,
og eiga þau soninn Óla Hrafn,
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Valdimar Briem.)
Er ég kveð nú föður minn er margs
að minnast. Hann var ekki bara ein-
stakur faðir, heldur líka besti vinur
minn. Frá 9 ára aldri ólst hann upp
með móður sinni og tveim systrum.
Þar voru ekki auðæfi svo hann lærði
snemma nýtni og að bjarga sér.
Ég var óskaplega hænd að honum
og sannkölluð pabbastelpa og vildi
helst hvergi annars staðar vera en
með honum, bæði í vinnu sem utan.
Þegar hann keyrði vörubílinn hjá
Reykjarvíkurborg sat ég oft og iðu-
lega heilu dagana með honum og
þekkti ég alla „bæjarvinnukallana“
og átti marga góða vini þar. Ég fékk
líka „innsýn“ í pípulagnir því alltaf
þurfti ég að fara með og ræða við
„kallana“.
Árið 1950 kynntist hann Jónínu
Björnsdóttur og giftust þau 1953.
Það var ekki um neina peninga að
ræða þegar þau festu sér lóð í Ak-
urgerði 4 í Smáíbúðarhverfinu en
mikil bjartsýni og dugnaður. Svo var
hafist handa við að byggja því pabbi
gat ekki hugsað sér að fara í bragga
með litlu fjöskylduna sína.
Það var mikið unnið, sandur sóttur
upp í Kollafjörð, mokað á bílinn með
handafli og allt unnið með berum
höndum. Þannig komst Akurgerðið
upp og þar áttum við yndislegt heim-
ili. Seinna fæddist Haukur, tápmikill
og fjörlegur drengur en systir hans
var aðeins rólegri. Pabbi og mamma
höfðu yndi af ferðalögum og ferðuð-
umst við mikið um landið oftast í
tjaldi. Pabbi var hafsjór af fróðleik
um landið sitt, þekkti öll nöfn á fjöll-
um og fjörðum. Seinna slitu þau sam-
vistum en við börnin þeirra vorum
alltaf númer eitt og stóðu þau alla tíð
saman við hlið okkar eins og klettar.
Pabbi var sannkallaður þúsund-
þjalasmiður, hann var snillingur að
gera við bíla, rétta þá og smíða þá
hluti sem vantaði. Nýtni var honum í
blóð borin og honum fannst óþarfi að
kaupa nýtt, ef hægt væri að gera við
og þá auðvitað að betrumbæta!
Haukur fylgdi í fótspor föður síns og
erfði þessa útsjónarsemi og hand-
lagni. Áttu þeir sameiginleg áhuga-
mál, tækni og vísindi, finna upp hluti,
smíða og lagfæra.
Það var mikill harmur kveðinn að
fjölskyldunni, þegar Haukur fórst 20.
júní 1983 í eldsvoða á rækjuskipinu
Gunnjóni GK 506, en þar fórust þrír
ungir menn.
Haukur var þá ný útskrifaður vél-
stjóri og átti unnustu og níu mánaða
gamlan son. Pabbi missti ekki aðeins
son sinn en heldur mikinn félaga.
Ég bjó í Kaupmannahöfn við nám
og störf og heimsótti pabbi mig oft
þangað og voru það yndislegar
stundir. Við ferðuðumst mikið um
Danmörku, einnig fór hann oft að
heimsækja æskuvin sinn Pétur
Kristjónsson og konu hans Erlu sem
bjuggu í Svíþjóð og naut hann þess-
ara ferðalaga.
Síðustu 20 ár vann hann í Múla-
lundi – vinnan var hans líf. Faðir
minn var ekki mikið fyrir að safna
veraldlegum hlutum í kringum sig,
en þegar fjölskyldan átti í hlut þá var
hann bæði bóngóður og örlátur.
Hann var hógvær maður og ekki
mikið fyrir að tala frá sér allt vit.
Hann skipti sjaldan skapi og aldrei
fengum við börn hans og barnabörn
skammaryrði, heldur var talað við
okkur og við hvött til náms og starfa.
Hann sagði aldrei illt orð um nokk-
urn mann, nema þá helst stjórnvöld
sem honum fannst skipta kökunni
óréttlátlega og fara illa með þá sem
minna mega sín í þjóðfélaginu.
Faðir minn var íslensk alþýðuhetja
af gamla skólanum. Starfaði á meðan
stætt var eða þangað til hann veiktist
í október síðastliðinn, traustur, blíð-
ur og sannkallaður heiðursmaður.
Við komum til með að sakna hans
en trúum því að það hafi verið tekið
vel á móti honum á landinu bjarta,
þar fái hann að njóta sín, fullfrískur
og fullur af starfsorku og sköpunar-
gáfu.
Blessuð sé minning hans
Sigrún.
Elsku afi, ég hefði kosið að hafa
þig hjá mér miklu lengur því ég átti
eftir að læra svo margt af þér, en því
miður fékk ég engu um það ráðið en
ég veit að þú átt eftir að leiðbeina
mér í framtíðinni og segja við mig
blíðum tóni eins og svo oft áður „þol-
inmæði, Ívar minn, annað gengur
ekki í bílaviðgerðum“. En nú ertu hjá
pabba og þið hafið eflaust margt að
ræða um eftir svo langan aðskilnað.
Ég er þakklátur fyrir það að hafa
verið hjá þér fram að síðustu mínútu,
en með þessum orðum þakka ég fyrir
mig og samveruna síðastliðin 20 ár
sem hafa verið yndisleg.
Ívar Hauksson.
„Sæl Inga mín.“ Með þessum orð-
um heilsaði Óli mér alltaf. Ég kynnt-
ist honum fyrir 26 árum, þegar ég fór
að vera með Hauki syni hans. Seinna
bjó ég hjá þeim feðgum í Akurgerð-
inu, þar var mikið brallað – feðgarnir
saman í bílskúrnum að laga vélar og
spekulera.
Eftir að Haukur dó hafði ég alltaf
gott samband við Óla, Ívar sonur
okkar Hauks kynntist afa sínum
mjög vel og þeir voru miklir vinir.
Þær voru ófáar ferðirnar sem Ívar
fór með afa sínum í vörubílnum að ná
í grús. Að fara með Óla afa í vörubíl
var toppurinn.
Eftir að ég fór að búa og giftist
Ómari kom Óli oft í mat til okkar og
oftast kom hann með poka sem inni-
hélt eftirréttinn, ís og ávexti í dós.
Í byrjun sumars fórum við alltaf og
gróðursettum blóm á leiði Hauks og
hjá foreldrum Óla.
Óli afi hefur tekið Önnu Maríu,
dóttur okkar Ómars, sem sínu eigin
barnabarni og var mjög kært með
þeim.
Óli var mjög góður og traustur
maður, hann vildi allt fyrir okkur
gera. Það hefur myndast tómarúm í
huga mínum eftir fráfall hans og ég
er afar þakklát fyrir hvað hann sýndi
okkur alltaf mikinn áhuga og hlýju.
Ingveldur.
Okkur langar til að minnast Óla
Þorsteinssonar sem hefur verið bæði
félagi okkar og vinnufélagi. Hann
hefur unnið hjá Múlalundi í fjölda
ára.
Fyrstu árin vann hann einugis yfir
vetrartímann þar sem hann vann
sem vörubílstjóri yfir sumartímann.
Hann ók um á fínum bílum og
gerði við þá sjálfur ef eitthvað bjátaði
á. Eins var það í vinnunni hjá Múla-
lundi að þar var hann mjög liðtækur
og átti auðvelt með að lagfæra vélar
ef eitthvað kom upp á. Hann var
ábyrgur fyrir vél sem mátti helst
aldrei stoppa og reyndist hann þar
vel að öllu leyti.
Við þessa vél þurfti mikla ná-
kvæmni og natni og átti það vel við
hann. Óli var hæglátur en hann skil-
aði sínu verki vel af hendi og ríflega
það. Hann starfaði hjá Múlalundi
eins lengi og heilsan leyfði. Hann var
mjög vel liðinn af sínum vinnufélög-
um og allra vinur. Hans er sárt sakn-
að í Múlalundi. Við vinnufélagar vott-
um ættingjum Óla innilegar
samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning hans.
Starfsfólk Múlalundar.
ÓLI
ÞORSTEINSSON
Afmælis- og minningargreinum má skila í
tölvupósti, netfangið er minning@mbl.is,
svar er sent sjálfkrafa um leið og grein hef-
ur borist. Ef greinin er á disklingi þarf út-
prentun að fylgja. Nauðsynlegt er að síma-
númer höfundar og/eða sendanda
(vinnusími og heimasími) fylgi með. Þar sem
pláss er takmarkað getur þurft að fresta
birtingu greina, enda þótt þær berist innan
hins tiltekna frests. Nánari upplýsingar eru
á mbl.is. Um hvern látinn einstakling birtist
formáli og ein aðalgrein af hæfilegri lengd á
útfarardegi, en aðrar greinar skulu ekki
vera lengri en 300 orð, u.þ.b. 1.500 slög (með
bilum) eða um 50 línur í blaðinu (17 dálks-
entimetrar). Tilvitnanir í sálma eða ljóð tak-
markast við eitt til þrjú erindi. Einnig er
hægt að senda örstutta kveðju, HINSTU
KVEÐJU, 5–15 línur, og votta virðingu án
þess að það sé gert með langri grein. Grein-
arhöfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn
sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Þökkum auðsýnda samúð og hlýhug við andlát
og útför
ÞÓRÐAR HALLDÓRSSONAR
frá Dagverðará.
Innilegar þakkir til starfsfólks í Kjarnalundi og
Hlíð fyrir umhyggju og alúð.
Halldór Hallgrímsson, Lucinda Gígja Möller,
Stefán Hallgrímsson, Jórunn Bernódusdóttir,
Inga Rósa Hallgrímsdóttir,
Jónas Jökull Hallgrímsson,
Elín B. Hallgrímsdóttir, Sigurður Guðmundsson,
Aðalheiður Hallgrímsdóttir,
Guðmundur Bergsveinsson, Ásgerður Ágústsdóttir
og fjölskyldur.
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem sýndu okkur
vináttu, samúð og styrk við andlát og útför
eiginmanns míns,
HJÁLMARS JÚLÍUSSONAR,
Fellsmúla 12,
Reykjavík.
Fyrir hönd aðstandenda,
Guðrún Guðjónsdóttir.