Morgunblaðið - 18.03.2003, Blaðsíða 34

MINNINGAR
34 ÞRIÐJUDAGUR 18. MARS 2003 MORGUNBLAÐIÐ
Nýja Glæsibæ, sími 533 6129 • Smáratorgi, sími 544 4031
Hafnarfirði, sími 565 0480 • Reykjanesbæ, sími 421 1501
Heiðrum minningu látinna
Blómalagerinn • beint frá bóndanum
✝ Jónína Elín Guð-mundsdóttir
fæddist á Ísafirði 18.
mars 1912. Hún lést
á Sóltúni hinn 7.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Guðmundur
Guðmundsson bak-
ari, f. 6. maí 1880, d.
13. febrúar 1932, og
Nikolína Henriette
Katrín Þorláksdóttir
húsfreyja, f. 9. júní
1884, d. 14. nóvem-
ber 1959. Systkyni
Jónínu eru: Leifur, f.
30. maí 1910, d. 25. maí 1986, maki:
Katrín Sigríður Hansen, f. 24.
ágúst 1917, d. 6. júní 1977. Júlíana
Þorlaug, f. 11. desember 1913,
maki: Georg Pétur Aspelund, f. 15.
febrúar 1915, d. 23. mars 1972.
Guðni Þorláksson, f. 22. apríl 1915,
d. 4. desember 1991, maki: Guðrún
Áslaug Edvarðsdóttir, f. 21. maí
1921. Þorlákur, f. 22. janúar 1917,
d. 21. október 1999, maki: Anna
Sigurðardóttir, f. 29. júní 1921, d.
14. apríl 1996. Bryndís, f. 16. júlí
1920, maki: Páll Haraldur Pálsson,
Jón Ævar, f. 9. ágúst 1940, maki:
Ingibjörg Hákonardóttir, f. 3.
september 1947 börn þeirra eru:
Írís, Rakel og María Lea. Einnig á
Jón Ævar Sigurlínu Guðnýju af
fyrra hjónabandi og Rósbjörgu. 2)
Snorri Sveinn, f. 1. desember 1941,
maki: Unnur Pétursdóttir, f. 9.
apríl 1943, börn þeirra eru: Sif og
Kristján. 3) Gyða, f. 8. oktober
1943, maki: Sigurður Guðbjarts-
son, f. 26. janúar 1939, börn þeirra
eru: Sigurlína Guðrún, Þorgeir
Jón, Gyða, Sigurður Marías og Ei-
ríkur Þór.
Jónína fæddist á Ísafirði en
fluttist á Ólafsvík ásamt foreldrum
sínum 1915 og bjó þar í eitt ár,
þaðan fluttist fjölskyldan til
Reykjavíkur. Jónína fór ung að
vinna og vann í mörg ár í Kjötbúð
J.C. Klein. Þaðan lá leið hennar í
húsmæðraskólann í Reykjavík á
Sólvallagötu. Eftir húsmæðraskól-
ann vann hún hjá Hvannbergs-
bræðrum um nokkurt skeið. Árið
1947 fór Jónína til Danmerkur þar
sem hún starfaði á Herragarði rétt
utan við Kaupmannahöfn. Í lok árs
1948 fór Jónína sem ráðskona til
sr. Þorgeirs Jónssonar á Eskifirði.
Jónína flutti ásamt sr. Þorgeiri og
börnum til Reykjavíkur 1960 og
bjó þar alla tíð síðan.
Útför Jónínu fer fram frá Dóm-
kirkjunni í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
f. 24. nóvember 1920.
Karl Reynir, f. 29. júlí
1922, d. 20. mars 1948,
maki: Sigríður Boga-
dóttir, f. 25. nóvember
1925, d. 24. september
1978. Inga Lovísa, f.
29. september 1923,
maki: Ámundi Reynir
Gíslason, f. 6. júlí
1924. Ágúst Valur, f.
26. júní 1926, maki:
Svava Berg Þorsteins-
dóttir, f. 22. febrúar
1928. og Anna, f. 16.
febrúar. 1928 maki:
Björn Björnsson, f. 9.
ágúst 1930.
Hinn 5. júlí 1953 giftist Jónína
Sr. Þorgeiri Jónssyni, presti og
prófasti í S-Múlasýslu, f. 28. júní
1893, d. 14. janúar 1979. Hann var
sonur hjónanna Jóns Jónssonar,
bónda í Langhúsum Viðvíkur-
hrepp, f. 25 ágúst 1847, d. 21. des-
ember 1925, og Guðrúnar Stefáns-
dóttur húsfreyju, f. 13. september
1853, d. 24. febrúrar 1923. Sr. Þor-
geir missti fyrri konu sína frá
þremur ungum börnum sem Jón-
ína gekk í móðurstað þau eru: 1)
Elsku langamma, nú ert þú farin
til langafa sem við fengum aldrei að
kynnast eins og við kynntumst þér.
Alltaf áttir þú eitthvað góðgæti til
að stinga í litla munna okkar og oft-
ast fengum við líka nesti með okkur
heim við lítinn fögnuð foreldra okk-
ar. Enginn var eins gjafmildur á
góðgætið og þú. Við kveðjum þig
með söknuð í hjarta.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem.)
Kristín, Elías, Snæbjörn,
Elín María,
Jóhannes Magnús,
Ísak Eyþór.
Og vinir berast burt með tímans
straumi segir Jónas Hallgrímsson í
einu kvæða sinna.
Við sem erum komin yfir miðjan
aldur, finnum óþyrmilega fyrir því,
að vinir hverfa frá okkur einn af
öðrum og ætíð erum við óviðbúin.
Söknuður gagntekur okkur og jafn-
vel samviksubit yfir að hafa ekki
nýtt tímann betur sem okkur gafst.
Þannig varð mér við þegar mér var
tilkynnt andlát Dídíar móðursystur
minnar, að morgni 7. mars.
Minningar úr æsku minni eru
mér efst í huga þegar ég kveð Dídí
frænku mína. Hún var svo sann-
arlega fastur punktur í minni til-
veru. Ég varð þess aðnjótandi að fá
að dvelja sumarlangt á heimili
hennar og fjölskyldu á Eskifirði, þá
11 ára gömul. Ég hafði aldrei farið
að heiman og því var eftirvæntingin
mikil, og ef til vill kvíði í bland, að
takast þessa ferð á hendur. En ég
þurfti engu að kvíða því að ég var
umvafin hlýju, kærleika og ótrú-
legri umhyggju og nærgætni af Dídí
frænku minni og fjölskyldu hennar.
Fyrir það allt ber að þakka henni og
fjölskyldu.
Þegar eiginmaður Dídíar, séra
Þorgeir Jónsson, hætti sem þjón-
andi prestur á Eskifirði, fluttu þau
til Reykjavíkur ásamt börnum sín-
um sem þá voru uppkomin. Þau
bjuggu í fallegri íbúð í Hlíðunum.
Ég naut þess að koma til þeirra í
tíma og ótíma, ég stundaði nám í
skóla ekki fjarri heimili þeirra og
þegar mynduðust eyður í stunda-
skrána stökk ég til Dídíar og var
alltaf velkomin og meira en það.
Dídí var mjög mikil húsmóðir og
mjög fær í allri matargerð og
bakstri. Allt sem hún gerði var svo
fágað og vel gert. Að fylgjast með
henni ganga frá þvotti er ógleym-
anlegt, handbragðið var því líkt að
eins og stæða af samanbrotnum
handklæðum og rúmfötum hefði
verið tekin úr móti. Allt í röð og
reglu og svo vel gert að unun var á
að horfa, og fyrir þann sem á horfði
gott veganesti.
Ég kveð kæra móðursystur mína
með innilegu þakklæti fyrir alla þá
ástúð og kærleika sem hún sýndi
mér og mínum. Fyrir yndislegar
stundir á Eskifirði, og þakklæti fyr-
ir allt spjallið sem við áttum saman
og þá innsýn sem hún gaf mér í líf
sitt og tilveru. Nægjusemi, kærleik-
ur, umhyggja og hógværð voru
meðal þeirra mörgu kosta sem
prýddu þig. Þannig mun ég ávallt
minnast þín, Dídí mín.
Megi góður Guð vera með þér.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Þín systurdóttir,
Guðlaug Anna Ámundadóttir.
Þegar kvaddur er horfinn ástvin-
ur, leitar hugurinn til baka í safn
minninganna. Þar geymast ómetan-
legar myndir sem alltaf er hægt að
ylja sér við. Amma var önnur í röð
tíu systkina. Hún fæddist á Ísafirði
en fluttist þaðan þriggja ára gömul
til Ólafsvíkur ásamt fjölskyldu
sinni. Þar bjuggu þau í eitt ár en
fluttust síðan til Reykjavíkur.
Amma fór ung að vinna og eftir að
faðir hennar lést1932 aðstoðaði hún
móður sína dyggilega við að halda
heimili. Vinnudagurinn var langur,
oft fram á kvöld og þá tóku við
þvottar og stífing á skyrtum en
móðir hennar tók að sér þvotta og
við það hjálpaði hún til. Amma hafði
gríðarlega sterka ábyrgðartilfinn-
ingu og var ósérhlífin ef hennar
nánustu þurftu aðstoðar með. Í þá
daga er amma ólst upp var kaup-
máttur launa allt annar en í dag.
Það bar húnmeð sér alla tíð. Hún
var einstaklega nýtin og eyddi aldr-
ei neinu í óþarfa, aldrei var neitt
keypt öðruvísi en að vel athuguðu
máli, hvorki matur né fatnaður enda
náði hún vanalega í fyrsta flokks
hráefni og ef hún keypti fatnað var
flíkin fyrsta flokks.
Amma vann lengi í kjötbúð J.C.
Klein og var hún snillingur í að úr-
beina kjöt. J.C. Klein styrkti hana
síðan í Húsmæðraskólann og útveg-
aði henni vinnu í Danmörku þegar
hún fór þangað í eitt ár. Amma vann
einnig hjá Hvannbergsbræðrum og
þeir vildu á sínum tíma styrkja hana
til að koma á fót sinni eigin verslun.
Þegar amma kom heim frá Dan-
mörku og hóf að leita sér að vinnu
átti hún leið í Húsmæðraskólann,
hitti þar fyrir Huldu Stefánsdóttur
sem hafði rétt áður lokið við að tala
við séra Þorgeir Jónsson þá nýlega
orðinn ekkjumaður með þrjú lítil
born. Huldu fannst þarna komin
konan sem hæf væri til að taka að
sér hlutverk ráðskonu á heimili þar
sem voru þrjú móðurlaus ung börn.
Það varð úr að amma var ráðin eftir
fyrsta viðtalið við afa. Hún fór aust-
ur á Eskifjörð og tók við heimilinu.
Það eru ekki margir sem geta farið í
þessi spor og þetta hefur án efa ver-
ið erfitt að taka við stóru heimili þar
sem mikið var um gestakomur og
auk þess þrjú lítil móðurlaus börn.
En amma sinnti þessu hlutverki af
stakri prýði. Amma og afi giftust
síðan 5 árum síðar eða 5. júlí 1953.
Þau fluttust til Reykjavíkur 1960 og
bjuggu þar síðan. Fjölskyldan kom
alltaf saman í hádegismat á sunnu-
dögum heima hjá afa og ömmu og
þar voru alltaf góðar veitingar enda
amma snillingur í matargerð og
bakstri. Það verður seint leikið eft-
ir, aðgerðir hennar í eldhúsinu og
þær eru ógleymanlegar bollurnar
hennar á bolludaginn. Amma var
ekki síður fær fyrir framan sauma-
vélina þar töfraði hún fram allar
tegundir af fatnaði. Við systkinin
dvöldum oft langtímum hjá þeim
enda treysti móðir okkar engum
betur til að passa börnin sín en
ömmu. Það er margs að minnast
þegar horft er til baka og ljúft að
geta ornað sér við minningarnar,
það var alltaf gott að koma til ömmu
og með trega í hjarta kveðjum við
einstaka konu. Minning þín er ljós í
lífi okkar.
Skógar, fjöll og vorsins vindar
Víðáttan öll og fjörunnar hjal.
Allt í augnablikinu blíða
Blómstrar í drottins himnasal.
Þar vaknar sú sál er líkama leggur
Við lífsins fyrsta hana gal.
Á þyrnum stráðan lífsins stíginn
Stígur barnsins næma il
Og sama hvaða vegi villist
Það vænta má að finna til.
Er hjartans spuni bogann spennir
Hvert spor þó blæði þá breikkar bil.
Þegar haf og himinn mætast
Að heiman varla til þín sést
En ljós til þín með bárum berast
Sem byr er fleyi færir flest
Sá er leitar heimahafnar
Hjartað finnur sem elskar mest.
(Sigurður M. Sigurðsson,
Jón S. Eyjólfsson.)
Sigurlína Guðrún,
Þorgeir Jón, Gyða,
Sigurður Marías,
Eiríkur Þór Sigurðsbörn.
Hún hefur nú kvatt okkur að
sinni, eftir nokkuð erfiða legu hún
Jónína, móðursystir okkar. Við köll-
uðum hana Dídí, eða jafnvel bara
ömmu, enda gegndi hún sérstöku
hlutverki hjá okkur systrunum á
uppvaxtarárunum, og síðar okkar
fjölskyldum. Hún var elsta systirin
og mamma yngst í þessum stóra
systkinahópi. Þegar þau misstu föð-
ur sinn var mamma 4ra ára, og Dídí,
þá tvítug, tók strax á sig aukna
ábyrgð á yngri systkinum sínum.
Hún átti alltaf ríkan sess hjá
mömmu og okkur fjölskyldunni,
bæði á árunum með Þorgeiri og eft-
ir að hann féll frá. Hún var með
okkur á jólum og páskum, og mætti
í öll barnaafmæli, og var okkur því
öllum eins og amma og langamma.
Hún Dídí var einstaklega vel að
sér í matargerð, en hún hafði bæði
lært og starfað við það hér og í Dan-
mörku. Hún bakaði hinar bestu ger-
bollur, sem enginn gat betur, og var
sérlega lagin við meðhöndlun kjöts.
Hún hafði gjarnan á orði við
mömmu að það sem til þyrfti að
baksturinn eða matseldin tækist vel
væri „að leggja sálina í matreiðsl-
una“.
Um 10 ára skeið, eða þar til Dídí
fór á spítalann rétt um nírætt, bjó
önnur okkar systra í göngufjarlægð
frá henni í Hlíðunum. Það var
undravert að fylgjast með því hvað
hún var dugmikil og ákveðin í að
bjarga sér sjálf, og ósjaldan mætt-
umst við í Hamrahlíðinni eða í
Kringlunni þegar hún var að brjót-
ast út í búð í sinni daglegu ferð eftir
mjólkinni í hvaða veðri sem var.
Börnin höfðu gaman af því að heim-
sækja hana, annaðhvort af ákveðnu
tilefni eða að eigin frumkvæði. Hún
var þó ekkert að biðja þau um hjálp,
hvorki í sendiferðir eða annað, hún
bjargaði sér oftast sjálf. Ég held að
það hafi farið vel á með þeim og að
báðar aldamótakynslóðirnar hafi
haft gagn og gaman af samverunni.
Við kveðjum Dídí með söknuði og
virðingu, en fyrst og fremst þakk-
læti fyrir hennar þátt í að móta okk-
ar líf.
Hrönn og Katrín Björnsdætur.
JÓNÍNA ELÍN
GUÐMUNDSDÓTTIR
Þau leiðu mistök urðu við
vinnslu minningargreina í
sunnudagsblaði að krossmark
var sett með grein um Alízu
Kjartansson í stað Davíðs-
stjörnu.
Aðstandendur Alízu eru
beðnir afsökunar á mistökun-
um.
Afsökunar-
beiðni
MINNINGARGREINUM í
Morgunblaðinu hefur fjölgað veru-
lega á undanförnum árum. Til að
öllu efni Morgunblaðsins verði
haganlega fyrir komið reynist
nauðsynlegt að setja minningar-
greinum, sem og öðru efni, ákveðin
lengdarmörk. Því hefur verið
ákveðið að fyrir utan aðalgrein
verði aðrar greinar 1.500 slög (með
bilum), sem eru um 50 línur í
blaðinu (17 dálksentimetrar) og í
kringum 300 orð.
Hinsta kveðja
– nýtt form
Jafnhliða þessu verður tekin upp
nýjung sem kölluð er HINSTA
KVEÐJA þar sem hægt verður að
senda örstutta kveðju (5–15 línur),
þegar það á við. Þetta form á við
þegar votta á virðingu án þess þó
að það sé gert með langri grein (sjá
sýnishorn).
Lengd minningargreina
Hæfileg lengd. Til þess að sjá
lengd minningargreinar í t.d.
Word-ritvinnslu, þá er valið
Tools-valblaðið og síðan Word
Count. Þá opnast þessi upplýs-
ingagluggi og sýnir orðafjöldann
(Words); slagafjölda án orðabila
(Characters (no spaces)); slaga-
fjölda með orðabilum (Characters
(with spaces)): 1.500.