Morgunblaðið - 18.03.2003, Qupperneq 40

40 ÞRIÐJUDAGUR 18. MARS 2003 MORGUNBLAÐIÐ
BRÉF
TIL BLAÐSINS
Kringlunni 1 103 Reykjavík  Sími 569 1100
 Símbréf 569 1329  Netfang bref@mbl.is
Allt efni sem birtist í Morgunblaðinu og Lesbók er varðveitt í upplýsinga-
safni þess. Morgunblaðið áskilur sér rétt t i l að ráðstafa efninu þaðan, hvort
sem er með endurbirtingu eða á annan hátt. Þeir sem afhenda blaðinu efni
ti l birtingar teljast samþykkja þetta, ef ekki fylgir fyrirvari hér að lútandi.
ÉG er að hugsa um að fara á vél-
sleða upp á Eyjafjallajökul á
morgun. Það hefur lengi verið
draumur minn að komast þangað
einn og óstuddur.
Ég tel mig vera þokkalega útbú-
inn, á góð fín ullarundirföt og dá-
góðan skíðagalla, að vísu ekki al-
veg nýjasta módel en hann hefur
dugað mér ágætlega fram að
þessu.
Ég hef nú verið að velta því fyr-
ir mér að fá mér staðsetningar-
tæki en ég er bara svolítið óklár
tæknilega séð enda eru þessi tæki
alltaf að bila svo ég ætla bara að
láta GSM-inn nægja.
Reyndar veit ég ekki hvort það
næst nokkurt samband þarna uppi
en það verður bara að koma í ljós.
Fjölskyldan mín er nú ekkert hrif-
in af þessu ferðaplani, vill að ég fái
einhvern með mér eða kynni mér
leiðina með einhverjum hætti en
mér finnst miklu skemmtilegra að
fara bara svona einn út í óvissuna
og láta ráðast hvort ég næ upp eða
ekki. Mig hefur lengi langað til að
vera töffari og nú held ég að ég
geti látið þann draum rætast.
Ég kíkti á veðurspána á netinu
áðan og mér sýnist veðrið vera
þokkalegt eitthvað fram á morg-
undaginn en á svo að ganga í
hvassa norðanátt með éljum.
Eitthvað var talað um storm-
viðvörun en ég áttaði mig ekki á
því almennilega hvar á þessu
svæði hún átti við. Sem sagt, ég
ætla bara að drífa mig af stað áður
en allir vakna, þá veit heldur eng-
inn hvert ég er að fara.
Hrafn hinn heimski, – sem er
auðvitað dulnefni því ég er ekki
hann, ég er ekki einu sinni töffari,
meira að segja er ég kona og dytti
aldrei í lífinu í hug að gera fjöl-
skyldu minni og vinum þann óleik
að vaða á fjöll í óvissuveðri að
vetri til, illa klædd og illa und-
irbúin, þekkja ekki hálendið og
vita ekki að illviðri getur skollið á
fyrirvaralaust.
HRAFNHILDUR
SIGURÐARDÓTTIR,
Smáraflöt 49,
Garðabæ.
Á vélsleða á
Eyjafjallajökul
Frá Hrafnhildi Sigurðardóttur
UNDANFARIN ár hef ég valið
þann kost að sleppa því að eiga bíl
og nota strætó. Þessi ákvörðun hef-
ur sparað mér stórfé sem ég hef
síðan getað eytt til þess að fara í
óperuna, út að borða eða til þess að
kaupa mér föt.
Að sama skapi get ég ornað mér
við það að strætó er mjög umhverf-
isvænn valkostur a.m.k. miðað við
þá miklu umferð stórra einkabíla
sem viðgengst hér á landi.
Stundirnar í strætó eru oft mínar
notalegustu stundir.
Ég hef tíma til að slappa af,
horfa út um gluggann og láta
strætóbílstjórann um að komast
áfram í umferðarmartröð höfuð-
borgarsvæðisins.
Ekkert stress lengur, ekkert
snöggt brems eða stress við að
komast áfram á ljósum, bara hægt
að slappa af í strætó og njóta þess
að virða fyrir sér gamla miðbæinn
eða endilanga Hverfisgötuna sem
líður hjá eins og ekkert sé sjálf-
sagðara.
Strætóbílstjórar eru í mínum
augum miklar hetjur. Það er ekki
nóg að þeir aki risastórum vögn-
unum um þröngt gatnakerfi mið-
bæjarins, heldur gegna strætis-
vagnabílstjórar mikilvægu
félagslegu hlutverki.
Þeir rabba við margan manninn
sem manni sýnist að þurfi jafnvel á
sérfræðingsþjónustu að halda og
þeir leiðbeina einnig fjölda útlend-
inga á hverju sumri á leið í bæinn
eða á hin fjölmörgu gistihús höf-
uðborgarsvæðisins.
Í strætó ríkir eins konar fé-
lagslegt jafnrétti. Öllum er velkom-
ið að ferðast með strætó og skiptir
þá engu máli hvar menn standa í
þjóðfélagsstiganum.
Ég get ekki varist þeirri hugsun
að það væri meinhollt fyrir þing-
menn þjóðarinnar og bankastjóra
að ferðast með strætó svo sem einu
sinni í viku. Í strætó kemst maður í
kynni við kviku mannlífsins og þann
raunveruleika sem venjulegt fólk
þarf að búa við dag eftir dag, ár
eftir ár.
Það væri hollt þeim sem ferðast í
forstjórajeppunum að skoða það
mannlíf sem endurspeglast í gleri
strætisvagnanna. Þar má sjá marga
sem farið hafa hált á svelli mann-
lífsins eða dottið í gegnum hriplekt
net velferðarkerfisins.
Ferðirnar með strætó hafa vakið
mig til umhugsunar um það þjóð-
félag sem við búum í og þá hnatt-
væðingu heimsins sem ýtir æ fleira
fólki út á jaðarinn og gerir það
„gagnslaust“ í samfélaginu.
Einhvern samastað og einhverja
félagslega umhyggju verða allir að
fá og það er ekki neinn vafi í mín-
um huga að strætó er hluti af þeirri
félagslegu velferð sem við hér á
landi viljum státa af og styðja við.
Ég vil þessvegna hvetja sem
flesta til þess að prófa að nota
strætó. Ég er ekki fjarri því að mér
aukist skilningur og viska með
hverri ferð, en viska er eins og allir
vita eitt helsta markmið mannlífs-
ins.
INGIBJÖRG ELSA
BJÖRNSDÓTTIR,
umhverfisfræðingur,
Fálkagötu 17, 107 Reykjavík.
Um strætóferðir
Frá Ingibjörgu Elsu Björnsdóttur