Morgunblaðið - 25.05.2003, Blaðsíða 40

MINNINGAR
40 SUNNUDAGUR 25. MAÍ 2003 MORGUNBLAÐIÐ
ÚTFARARSTOFA
HAFNARFJARÐAR
Flatahrauni 5A, sími 565 5892
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Símar 581 3300 - 896 8242
Allan sólarhringinn - Áratuga reynsla
Suðurhlíð 35 — Fossvogi — www.utforin.is
Sverrir Olsen,
útfararstjóri.
Sverrir Einarsson,
útfararstjóri.
Kistur - Krossar
Prestur - Kirkja
Kistulagning
Blóm - Fáni
Val á sálmum
Tónlistarfólk
Sálmaskrá
Tilk. í fjölmiðla
Erfisdrykkja
Gestabók
Legstaður
Flutningur kistu á
Komum heim til aðstandenda ef óskað er
Bryndís Valbjarnardóttir,
útfararstjóri.
milli landa og
landshluta
Landsbyggðar-
þjónusta
Baldur Frederiksen,
útfararstjóri.
Sími 551 3485 • Fax 551 3645
Áratuga reynsla í umsjón útfara
Önnumst alla þætti
Davíð Osvaldsson
útfararstjóri
Sími 896 8284
Eyþór Eðvarðsson
útfararstjóri
Sími 892 5057
Vaktsími allan sólarhringinn
✝ Árni Þórir Árna-son fæddist á
Akranesi 27. apríl
1930. Hann lést á
heimili sínu, Akra-
seli 13 í Reykjavík, 5.
maí síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Árni B. Sig-
urðsson rakara-
meistari, f. 23. júlí
1895, d. 19. júní
1968, og Þóra Ein-
arsdóttir Möller, f.
20. júlí 1898, d. 7. júlí
1939. Árni Þórir átti
ellefu systkini. Þau
eru: Einar, f. 23. des. 1921, d. 8.
nóv. 2000; Sigurður, f. 24. júlí
1923, d. 14. maí 1999; Þuríður, f.
24. mars 1925, d. 18. jan.1989;
Geirlaugur Kristján, f. 24. ágúst
1926, d. 13. júlí 1981; Hreinn, f. 30.
ágúst 1931; Hallgrímur Viðar, f. 7.
okt. 1936; Rut, f. 19. jan. 1939.
Seinni kona Árna B. Sigurðssonar
25. feb. 1985, Melissa Björg, f. 15.
jan. 1992. Fyrir átti Árni Þórir El-
ínu Eddu Árnadóttur, f. 23. ágúst
1953, maki Sverrir Guðjónsson, f.
10. jan. 1950, börn Ívar Örn, f. 7.
feb. 1977, Daði, f. 9. des. 1978.
Fyrir átti Þóra Eddu Björnsdótt-
ur, f. 10. júlí 1950, sem Árni Þórir
gekk í föðurstað, maki Halldór
Sigurðsson, f. 6. nóv. 1947, börn
Daði, f. 5. mars 1979, Ívar, f. 12.
sept. 1986.
Árni Þórir ólst upp á Akranesi
til 15 ára aldurs er hann fluttist til
Reykjavíkur. Hann lærði vélvirkj-
un hjá vélsmiðjunni Héðni og vann
þar í 18 ár. Hann var í Bandaríkj-
unum árin 1953–1954 og lærði þar
uppsetningu vélbúnaðar fyrir
frystihús. Árið 1966 fór Árni til
Bandaríkjanna til að vinna að upp-
setningu véla fyrir íslenska fyrir-
tækið Iceland Products í Harris-
burg og vann þar síðan til ársins
1977 þegar hann flutti heim. Eftir
heimkomuna vann Árni sjálfstætt
við uppsetningu á frystivélum víðs
vegar um landið. Seinustu árin átti
hann við vanheilsu að stríða.
Útför Árna Þóris fór fram föstu-
daginn 23. maí, í kyrrþey að ósk
hins látna.
var Viktoría Markús-
dóttir, f. 2. ágúst
1912, d. 13. júlí 1996.
Þeirra dætur eru
Margrét Ósk, f. 6. feb.
1944, Svanhvít, f. 21.
júní 1947; Fjóla, f. 31.
mars 1956.
Árni kvæntist, 22.
sept. 1956, Þóru Erlu
Hallgríms., f. 25. okt.
1930. Þeirra börn eru:
a) Þórunn Árnadóttir,
f. 16. apríl 1957, maki
Ívar Ásgeirsson, f. 15.
júní 1959, barn
Dagný, f. 30. júní
1986; b) Árni Þór Árnason, f. 24.
apríl 1959, maki Mimmo Ilvonem,
f. 23. mars 1972. Börn Árna frá
fyrri samböndum eru Karolína, f.
24. júlí 1981, Kristófer Logi, f. 4.
okt. 1987, Ástrós Lind, f. 15 maí
1994; c) Jenný Árnadóttir, f. 13.
júlí 1962, maki Jay Manganello, f.
9. maí 1959, börn Þóra María, f.
Hann tengdapabbi er fallinn frá,
það er eitthvað svo óraunverulegt.
Hann, þessi klettur sem ég hélt að
ekkert gæti grandað, en maðurinn
með ljáinn spyr ekki um það. Árni
þurfti líka að játa sig sigraðan eftir
hetjulega og snarpa baráttu við ill-
vígan sjúkdóm. Hann tók því með
miklu æðruleysi er hann greindist
og örvænti ekki sín vegna, en hon-
um var efst í huga hvað yrði um fjöl-
skylduna sem var honum svo kær,
þá er hans nyti ekki við.
Kynni okkar tengdapabba hófust
fyrir rúmum tuttugu og tveim árum
og sannast sagna held ég að honum
hafi ekki litist meira en svo á
tengdasoninn tilvonandi í upphafi,
hann var maður athafna en ekki
orða, sem maður þurfti að ávinna
sér virðingu og traust hjá, með því
að standa sína „plikt“ og sanna að
maður væri til einhvers nýtur.
Árni var maður frekar sérstakur í
háttum, hann var ekki mannblend-
inn og undi sér best einn eða með
fjölskyldunni. Hann lét yfirleitt
frekar lítið fyrir sér fara á manna-
mótum, ekki vegna feimni eða
óframfærni, síður en svo. Hann ein-
faldlega hafði ekki þörf fyrir að tala
um heima og geima við ókunnuga,
án þess að í því fælist nokkur lítils-
virðing af hans hálfu gagnvart við-
komandi fólki. Hann var bara eins
og honum var eiginlegt að vera, en
þeir sem kynntust honum nánar
fundu að traustari vin og félaga var
ekki hægt að hugsa sér. Hann stóð
með sínum hvað sem á gekk og ekk-
ert var honum óviðkomandi ef eitt-
hvað bjátaði á.
Árni var vélsmíðameistari að
mennt og starfaði við fagið alla sína
starfsævi, fyrst í vélsmiðjunni Héðni
þar sem hann ávann sér mikla virð-
ingu samstarfsmanna sinna fyrir
einstaka vandvirkni og útsjónar-
semi, hann aflaði sér sérþekkingar á
sviði frystitækni sem varð til þess að
hann var eftirsóttur til smíða á
stórum frystikerfum í hraðfrysti-
húsum um allt land. Hróður hans
barst víða og þar kom að Árni flutt-
ist með fjölskylduna til Bandaríkj-
anna þar sem hann starfaði um ell-
efu ára skeið hjá Iceland Products í
Harrisburg við fag sitt. Eftir heim-
komuna starfaði Árni síðan sjálf-
stætt við frystikerfi uns hann lét af
störfum. Hann var hamhleypa til
vinnu og honum lét best að vinna
einn og í stórum skorpum, hann var
kominn upp fyrir allar aldir og vann
sleitulaust langt fram á kvöld meðan
á hverri törn stóð, síkvikur og at-
hugull.
Nákvæmur og vandvirkur var
hann með afbrigðum, svo unun var á
að horfa, þess vegna vildi hann helst
vinna einn, þá hafði hann yfirsýn yf-
ir alla þætti verksins, vissi að allt
var pottþétt. Öðruvísi leið honum
ekki vel. Enda hefði hann getað sagt
við sjálfan sig, eftir hvaðeina sem
hann tók sér fyrir hendur, hversu
lítið eða ómerkilegt sem verkið var:
Ég gerði eins vel og mér var unnt.
Vandvirkni hans endurspeglaðist
svo í því að hann var með eindæm-
um snyrtilegur. Hús þeirra hjóna
ber af, alltaf allt viðhald í toppstandi
og tandurhreint og snyrtilegt hvar
sem á er litið, líka þar sem enginn
sér. Bíl hans man ég ekki eftir að
hafa séð öðruvísi en það væri hægt
að spegla sig í honum, sama hvaða
árstími var. Mér er það minnisstætt
að ég og vinnufélagi minn áttum
einu sinni erindi inn í bílskúr til
Árna. Bílskúrsdyrnar opnast og mér
verður litið á félaga minn, sem star-
ir opinmynntur inn í bílskúrinn, þar
sem allt var í einstakri röð og reglu,
þrátt fyrir að Árni væri þar alltaf að
vinna við ýmis verkefni. Segir hann
svo við mig um leið og hann snarast
úr skónum: „Hér fer ég ekki inn á
skónum, það er hægt að éta upp af
gólfinu.“
Þegar við hjónin hófum húsbygg-
ingu var ekki að sökum að spyrja,
Árni var mættur og vildi vita hvað
hann ætti að gera. Hann vann
sleitulaust um margra mánaða skeið
við bygginguna með sínu vanalega
verklagi, kom eldsnemma og var sí-
fellt að, vandvirkur og nákvæmur á
öll smáatriði sem ýmsum hefði ef-
laust þótt tómt pjatt en ekki Árna,
hann gerði alltaf allt eins vel og
hann gat. Þar raunverulega kynntist
ég honum almennilega og lærði að
meta mannkosti hans til fulls. Ég
reyndi að tileinka mér afstöðu hans
til verka og vandvirkni þótt ekki
kæmist ég í hálfkvisti við hann, en
engu að síður varð okkur vel til vina
á þessu tímabili og gekk ljómandi
vel að vinna saman. Fyrir þennan
skóla verð ég honum ævinlega þakk-
látur.
Síðan var það í vetur að ég fékk
tækifæri til þess að endurgjalda
honum þótt í litlu væri alla hans
ómetanlegu hjálp gegnum tíðina,
með því að leggja fyrir þau hjónin
parket. Árni var þá orðinn of veikur
til þess að taka virkan þátt í
vinnunni en hann lifnaði allur við
meðan á verkinu stóð og fylgdist vel
með hvernig miðaði. Alltaf mun ég
minnast þess hve hann ljómaði allur
með blik í auga þegar við vorum að
ræða mögulegar lausnir á hinum
ýmsu verkþáttum. Að endingu vil ég
segja að ég lít á það sem mikil for-
réttindi að hafa fengið að eiga hann
sem tengdapabba, lærimeistara og
ekki síst góðan vin.
Ívar Ásgeirsson.
Árni Þórir Árnason, tengdafaðir
minn, lést á heimili sínu aðfaranótt
5. maí sl. Árni og Þóra, eiginkona
hans, byggðu sér glæsilegt heimili í
Akraseli eftir að þau fluttu heim frá
Bandaríkjunum. Þar bjuggu þau í
ellefu ár og vann Árni þá í verk-
smiðu SÍS í Harrisburg. Heimili
þeirra hjóna hefur alla tíð borið þess
merki að þar byggi ákaflega smekk-
víst og snyrtilegt fólk. Enda gætti
Árni þess ávallt að hafa allt hreint
og snyrtilegt í kringum sig. Bílar
þeirra hjóna báru þess einnig góð
merki og maður hafði það oft á til-
finningunni að hann hreinsaði þá
eftir hverja notkun. Árni var mjög
laginn og útsjónarsamur við allar
viðgerðir. Ef eitthvað bilaði í fjöl-
skyldunni og menn réðu ekki sjálfir
við að laga það var oft haft samband
við Árna sem alltaf var tilbúinn að
hjálpa.
Þau voru ófá skiptin sem Árni
kom heim til mín og lagaði ýmislegt
sem farið hafði úrskeiðis. Árni var
einn af þeim mönnum sem alltaf
þurfti að hafa eitthvað fyrir stafni.
Vegna langvarandi veikinda varð
Árni að hætta að vinna við iðn sína
fyrir nokkuð mörgum árum. Hann
tók sér þá það fyrir hendur að gera
við töskur. Hann kom sér upp ákaf-
lega snyrtilegri og hagkvæmri að-
stöðu í bílskúrnum heima hjá sér og
vann þar við töskuviðgerðir í nokkur
ár. Eitt af því sem einkenndi Árna
var það að ef eitthvað stóð til að
gera gerði hann það strax. Einu
sinni þegar Þóra var að fara eitt-
hvert út úr húsinu að útrétta nefndi
hún að það væri ef til vill sniðugt að
mála panelvegg í ganginum. Þegar
Þóra kom stuttu síðar heim var búið
að mála vegginn. Ég held að Þóra
hafi því oft reynt að passa sig að
segja ekki upphátt hvað væri snið-
ugt að gera nema hún væri alveg
viss. Ég tel mig mjög lánsaman að
hafa tengst Árna og Þóru og er
þeim ævarandi þakklátur fyrir allt
sem þau hafa gert fyrir okkur Eddu
og strákana. Megi algóður Guð
styrkja og leiða Þóru, börn og
barnabörn. Blessuð sé minning
Árna Þóris Árnasonar.
Halldór Sigurðsson.
Mig langar að minnast með
nokkrum orðum míns kæra vinar
Árna Þórs Árnasonar, en hann lézt
5. maí sl. eftir þung og erfið veik-
indi.
Ég kynntist Árna fyrst fyrir
margt löngu, þegar hann gekk að
eiga frænku mína og uppeldissystur
Þóru Erlu. Það var mikil gæfa að fá
að kynnast þessum góða dreng og
eiga hann að vini ævina alla. Þau
stigu líka sitt gæfuspor á þeim degi
Árni og Þóra, samhent og samrýnd
hafa þau gengið gegnum lífið. Stoð
og stytta hvors annars.
Minningarnar renna gegnum
hugann. Minningin um ferðina til
þeirra í Harrisburg í Bandaríkjun-
um var alveg sérstök. Þau tóku svo
höfðinglega á móti okkur og gerðu
allt fyrir okkur. Það var einhver æv-
intýrablær yfir lífinu þeirra þarna
úti. Allt var spennandi og við vorum
ung og glöð.
Önnur minning kemur upp í hug-
ann um góðar stundir sem við átt-
um, það er heima í Akraselinu. Árni
búinn að laga kaffi á sinn sérstaka
hátt og við sitjum við eldhúsborðið
og spjöllum saman. Það voru ynd-
islegar stundir.
Árni var afar góður verkmaður.
Snillingur í höndunum og fátt sem
hann gat ekki lagfært eða bætt.
Hann var kappsamur og vildi gera
hlutina strax. Hreinskiptinn var
hann og heiðarlegur, gat verið dulur
en átti til kátínu og gleði á góðum
stundum.
En heimilið var hans griðastaður.
Hvergi leið honum betur en heima
enda heimakær með afbrigðum.
Heimilið var líka fagurt. Húsbónd-
inn þessi snillingur í höndunum og
húsmóðirin einstök smekkkona.
Verkstæðið hans í húsinu gerði líka
sitt. Hann undi sér vel innan um öll
verkfærin sín, þar var snyrti-
mennskan í öndvegi.
Og nú ert þú horfinn, kæri vinur.
Ég kveð þig og þakka þér vináttuna,
sem aldrei bar skugga á.
Við fjölskyldan vottum Þóru,
börnunum og fjölskyldum þeirra
okkar dýpstu samúð.
Megi blessun Guðs fylgja ykkur.
Erla Sigurjónsdóttir.
Myndin skerpist og spannar lið-
lega hálfa öldina. Frumbýlisárin í
Vogunum koma fyrst í hugann, en
þar vorum við Árni Þór og Þóra ná-
grannar á annan áratug með ung-
viðið okkar á efstu hæðum í hálf-
byggðum húsum við ómalbikaða
götu, að þess tíma hætti í Reykja-
vík.
Árni þór var hæfileikaríkur og
fjölhæfur maður og mikill verkfræð-
ingur í hugsun. Handverkshefðin
virtist honum í blóð borin og hann
var fundvís á einfaldar lausnir, átt-
aði sig fljótt á því hvað gera þurfti
og gekk í verkið af festu og æðru-
leysi og leysti það þannig af hendi
að varla varð betur gert.
Hann starfaði lengst af sem vél-
tæknifræðingur hjá sjávarafurða-
deild Sambandsins og tók við starfi
hjá nýstofnuðu fyrirtæki þeirra í
Harrisburg í Bandaríkjunum.
Árin liðu og að því kom að við
hjónin og táningurinn okkar heim-
sóttum „Villta vestrið og þá að sjálf-
sögðu Þóru og Árna, sem þá höfðu
búið þar og starfað í mörg ár, ásamt
hópi af framsæknum íslendingum,
sem þarna unnu brautryðjendastarf.
Árni Þór leiddi okkur um þessa
stóru og glæsilegu verksmiðju og
við fundum til þjóðarstolts, þegar
okkur varð ljóst hve þarna var að
gerast merkur kafli í sögu okkar og
þeir miklu möguleikar sem þarna
voru í augsýn. Þetta voru ljúfir og
athafnasamir dagar í hitabylgjunni í
Harrisburg og við vorum drifin í
fræðsluferð um Pennsylvaníu, á
slóðir þrælastríðsins í Gettysburg.
Árni brá sér í hlutverk leiðsögu-
manns um þetta glæsilega og áhrifa-
ríka sögusafn og mér er til efs að at-
vinnumaður hefði gert því betri skil.
Þegar þetta rifjast upp vekur það
undrun mina hvað mögulegt reynd-
ist að fræðast um Bandaríkin á
þessum eina sólarhring. Því um
kvöldið horfðum við á réttarhöldin
yfir Nixon forseta í sjónvarpinu og
fengum þar með samtímasöguna
„beint í æð“.
Árni og Þóra vour samhent hjón
og um margt lík. Það ríkti rausn-
arskapur, glaðværð og sjarmi á
heimili þeirra hvar sem það stóð og
þau áttu miklu afkomendaláni að
fagna.
Þrátt fyrir alvarlegan heilsubrest
hin síðustu ár hélt Árni sínu hraust-
lega útliti til hins síðasta og gat not-
ið umhyggju fjölskyldunnar á heim-
ili sínu. Það vorar fallega og
grasflötin við húsið þeirra við Akra-
sel virðist grænni og litsterkari en
aðrar og tveir stórir og tignarlegir
grágrýtissteinar fanga augað.
Þóru og fjölskyldunni og öllum
aðstandendum sendi ég innilegar
samúðarkveðjur.
Hulda Jósefsdóttir.
ÁRNI ÞÓRIR
ÁRNASON
Árni minn, beztu þakkir fyrir allt
sem þú gerðir fyrir mig og ömmu
Sollu. Amma ljómaði alltaf þegar
hún minntist á ferðirnar sínar til
ykkar í Ameríku, sérstaklega
rósagarðinn í Hersheys.
Sólveig Manfreðsdóttir.
HINSTA KVEÐJA
Minningargreinum þarf að
fylgja formáli með upplýsing-
um um hvar og hvenær sá sem
fjallað er um er fæddur, hvar
og hvenær dáinn, um foreldra
hans, systkini, maka og börn og
loks hvaðan útförin verður gerð
og klukkan hvað. Ætlast er til
að þetta komi aðeins fram í for-
málanum, sem er feitletraður,
en ekki í greinunum sjálfum.
Formáli
minning-
argreina