Morgunblaðið - 07.06.2003, Blaðsíða 41

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 7. JÚNÍ 2003 41
til ykkar og var það alveg stórkost-
leg upplifun, og var þá ætlunin að
fara annað hvert ár en aldrei varð
úr því, þess vegna situr hátíðin svo
sterk í minningum okkar.
Þegar gosið hófst varst þú stadd-
ur á Akureyri og náðir ekki í þína
nánustu úti í Eyjum og gleymi ég
aldrei þeirri nótt er þú hringdir í
mig og lést mig vita um gosið. Var
alls staðar mikil ringulreið.
Síðan kom Halldóra með stelp-
urnar til okkar og var oft þröngt
um okkur heima, en við erum mikl-
ar systur og allt gekk vel upp. Þú
og Bergur fóruð til Eyja til að
bjarga því sem bjargað varð.
Á meðan þið biðuð eftir að kom-
ast til Eyja, þá fenguð þið viðlaga-
sjóðshús og virtist það svaka stórt í
augum barnanna. Þá tókst þú þig
til og bjóst heilt jólasveinaþorp á
stofugólfinu, og held ég að mín
börn gleymi því aldrei.
Þið hjónin voruð með lítinn kofa í
Þrastaskógi og voru margar gleði-
stundirnar þar. Síðan byggðuð þið
glæsilegan bústað á Flúðum sem
átti að vera griðastaður í ellinni, en
ekki fer allt sem ætlað er.
Við fórum okkar fyrstu utan-
landsferð saman, við vorum eins og
unglingar og mun sú ferð aldrei
gleymast, því ég held að þó margar
aðrar ferðir hafi verið farnar, þá
skilji hún mest eftir í hugum okkar.
Á sextugsafmæli þínu var haldin
heljarinnar veisla, og sá maður þá
hversu vinmargur þú varst.
Þú átt yndisleg börn og barna-
börn, sem þú sást ekki sólina fyrir.
Þú varst besti afi í heimi, og í þín-
um huga var ekkert of gott fyrir
þau.
Halldóra mín, þið hjónin voruð
sérstaklega samrýnd, fóruð og
gerðuð allt saman, því er þetta þér
enn þá erfiðara. En við vitum að þú
átt í börnum þínum og fjölskyldum
mikinn stuðning.
Elsku Halldóra, Stefanía, Ásta
María, Una Sigrún, tengdasynir og
barnabörn, við viljum votta ykkur
innilegustu samúð okkar. Megi Guð
halda verndarhendi yfir ykkur.
Nú Guð ég von’að gefi
af gæsku sinni frið,
að sársaukann hann sefi
af sálu allri bið.
(I.T.)
Margrét og Bergur.
Hlýja og rósemi fylgir því þegar
sólin sest við Eyjar blár, þegar sól-
stafirnir baða Vestmannaeyjar,
þessa steinmenn í hafinu sem láta
svo lítið yfir sér í fjarlægðinni en
iða af lífi og fjöri við innstu rætur.
Þó vill enginn að sólin setjist of
fljótt, því allt á sinn stað og sína
stund og tilgangur er með öllu sem
Guð leggur til þótt oft sé það æðra
mannlegum skilningi. Það var eins
og sólin félli fyrir tímann að frétta
af fráfalli Valda í Kinn og sál-
arkornið hringsnýst í spurn en fær
engin svör.
Úr suðrinu fljúga sólskinsstafir
og sumarið heilsar um strönd og
ver. Öllum þykir gott að eiga von á
því, öllum þykir gott að eiga von á
hlýju viðmóti, hvetjandi orði, áræði
og djörfung, finna vinarþel í hvers-
dagsþrasinu sem á fyrst og fremst
að vera skemmtilegt, en er því mið-
ur stundum leiðinlegt því það eru
of margir sem vita allt og eru
hlaðnir fordómum upp fyrir haus.
Valdi í Kinn var gangandi dæmi
um vinarþel af bestu gerð, frábær
drengur sem lagði að jöfnu að
hugsa um lítilmagnann og hugsa
stórt inn í framtíðina, nýta hugs-
unina, höndina, hamingjuna. Valli í
Bragganum, pabbi Valda, lægði í
mér prakkararostann þegar ég
naut þess að vinna með honum í
bæjarvinnunni ungur peyi. Hann
var góður kennari og eftirminnileg-
ur og það hefur verið eftirtekt-
arvert hvað öll börnin í þessari
stóru fjölskyldu hafa verið dugmik-
il, jákvæð og gefandi í samfélaginu.
Þegar Ástvaldur Valtýsson stofn-
aði fiskvinnslufyrirtækið Kinn í
Vestmannaeyjum ásamt Halldóru
Sigurðardóttur konu sinni og fjöl-
skyldu fór hann sér að engu óðs-
lega. Það var hvorki ausið úr
bankabókum né lánasjóðum.
Bankabækurnar voru ekki til og í
bankaviðskiptum var betra að hafa
borð fyrir báru. En allt óx þetta af
hinu góða vegna mikillar vinnu, út-
sjónarsemi og fyrirhyggju og þori
til að takast á við það óvænta og
sigra áhættuna. Allt sem Valdi í
Kinn gerði var til fyrirmyndar. Það
var aldrei tjaldað til einnar nætur,
aldrei tjaslað upp á hlutina. Þeir
voru gerðir vel þótt það gengi hæg-
ar en vonir stóðu til, en það var
alltaf notað besta efni, bestu hug-
myndir og það hefur verið stórkost-
legt að fylgjast með því hve fjöl-
skyldan hefur verið samhent og
hvetjandi í uppbyggingu fyrirtækis
sem hefur metnað og skilar gæða-
vöru í heimsklassa. Til að mynda
hefur það ekkert farið á milli mála
að Valdi og Magnús tengdasonur
hans voru vel samstíga í vinnslunni.
Þá er það til dæmis alveg klárt að
árið er ekki byrjað nema maður sé
búinn að fá saltfisk frá Valda í
Kinn og því er ekki lokið nema upp
sé færð skata frá Valda í Kinn.
Stundum þurfa menn að lifa af á
bragði minninganna, en Guð gefi að
Kinn blómgist og dafni hjá góðri og
harðsækinni fjölskyldu. Við Valdi
vorum með ýmsar hugmyndir og
verkefni til að vinna úr. Því verður
haldið áfram svo lengi sem lifir en
sárt er að sjá á bak þessum góða
dreng svo langt um aldur fram.
Megi góður Guð leiða eftirlifandi,
Halldóru, dæturnar Stefaníu, Ástu
Maríu og Unu Sigrúnu, fjölskyldur
þeirra, vini og vandamenn. Megi
sól hvers dags flæða um minningar
frá samskiptum og samveru með
hinum góða dreng sem lét svo vel
að taka snarpt á í starfi og leik en
átti alltaf ankerisfestu í hlýju og
rósemi.
Árni Johnsen.
Fallinn er í valinn einn af okkar
ágætustu félögum. Það var vissu-
lega óvænt harmafregn sem barst
okkur Akógesfélögum í Vest-
mannaeyjum fyrir stuttu að félagi
okkar Valdi í Kinn hefði fallið frá.
Valdi var fæddur og uppalinn í
Vestmannaeyjum. Hann var einn af
þessum harðduglegu jöxlum sem
settu sinn svip á mannlífið í Eyjum.
Í Akógesfélagið gekk hann fyrir
rúmum tíu árum og var hann okkur
mikill og góður félagi. Valdi rak
Fiskverkunina Kinn og naut
Akóges góðs af því eins og ugglaust
fleiri. Þorláksmessuveislurnar sem
félagið hefur staðið fyrir í seinni tíð
voru nánast alfarið verk Valda sem
verkaði fiskinn og bauð upp á
glæsilegar kræsingar við góðan
orðstír.
Skarð er fyrir skildi nú við frá-
fall Valda í Kinn. Við félagarnir í
Akóges viljum þakka honum fyrir
samfylgdina sem þó varð alltof
stutt og minnumst góðs félaga.
Eiginkonu hans og fjölskyldu send-
um við innilegar samúðarkveðjur.
Akógesfélagar í
Vestmannaeyjum.
Nú þegar ég sest niður og skrifa
minningarorð til Valda vinar míns
kemur upp í huga minn: Þetta er
rangur dómur. Oft sátum við Valdi
saman og ræddum um knattspyrnu
og eru mér minnisstæð orð Valda,
þegar hann sagði að þjálfari sem
ekki stefndi að sigri væri ekki sig-
urvegari. Þegar ég kom fyrst til þín
15 ára gamall, óharðnaður ungling-
ur, sýndir þú mér hvernig ætti að
sigra. Þú tókst mig með þér upp í
Kervíkurfjall að veiða lunda. Einn-
ig er mér minnisstætt þegar ég
hjálpaði þér við að laga garðinn
þinn, já, það voru engin vettlinga-
tök eða þegar við múruðum húsið
þitt að utan og ekki hættir þú þó
blæddi úr fingrum þínum. Það var
einhvern veginn aldrei inni í mynd-
inni hjá þér að gefast upp.
Valdi. Nú er komið að leikslok-
um, þá getur enginn sigrað nema
almættið, sama hver sigurviljinn er.
Elsku Halldóra, Stefanía, Ásta
María, Una Sigrún og fjölskyldur.
Megi Guð veita ykkur styrk á þess-
um erfiðu tímum, og geyma fyrir
okkur minningu um mikinn sigur-
vegara.
Birnir.
VEGNA mistaka í vinnslu birt-
ist röng mynd með minningar-
greinum um Jón Benediktsson
á blaðsíðu 37 í Morgunblaðinu í
gær, 6. júní. Myndin var af Jóni
Benediktssyni sem lést fyrir
um hálfu ári. Um leið og við
birtum hér réttu myndina, þá
sem átti að birtast með minn-
ingargreinunum í gær, biðjum
við aðstandendur þeirra
nafnanna innilega afsökunar á
þessum leiðu mistökum.
Jón Benediktsson
myndhöggvari.
LEIÐRÉTT
Drengur er fallinn
um aldur fram aðeins
18 vetra, frændi sem
með sinni framkomu
heillaði mig og minnti
mig mikið á bróður
minn, föður hans sem
líka dó um aldur fram,
ætíð þegar ég hitti
frænda minn þá fannst mér að bróð-
ir minn væri kominn aftur, svo líkir
voru þeir.
Nú er þessi samlíking horfin og
ég syrgi, ég syrgi þig og alla þá sem
fóru í blóma lífsins og gerðu mitt líf
fátækara.
Þinn frændi
Konráð.
Elsku Bikki.
Nú er þinni baráttu lokið og nú
getur þú hvílst.
Minnumst þín með bros í hjarta
og þakklæti. Við söknum þín og
þökkum þér allar þær góðu stundir
sem við áttum með þér.
Megi Guð gefa fjölskyldu þinni og
öðrum aðstandendum styrk í þess-
ari miklu sorg.
Guð gefi mér æðruleysi til að sætta mig við
það sem ég fæ ekki breytt, kjark til að
breyta því sem ég get breytt og vit til að
greina þar á milli.
(Reinhold Niebuhr.)
Birna Sif og fjölskylda.
Þó að kali heitur hver,
hylji dali jökull ber,
steinar tali og allt hvað er,
aldrei skal ég gleyma þér.
(Úr vísum Vatnsenda-Rósu.)
Í dag kveð ég vin minn og skóla-
bróður til margra ára, Birki Frey
Ragnarsson. Minningabrotin
streyma fram þótt samferðatíminn
hafi verið stuttur, Birkir nýlega orð-
inn átján ára.
Við Birkir kynntumst í leikskóla á
Egilsstöðum. Hann var svona grall-
ari eins og ég og við urðum fljótt
mjög góðir vinir. Við vorum alls
ekki alltaf tilbúnir að fara inn og
föndra, nei þá var nú skemmtilegra
að fá að vera úti í fótbolta eða að
drullumalla. Allt var betra en að
þurfa að fara inn og þar sem hann
Birkir var hvers manns hugljúfi
höfðum við okkar yfirleitt fram.
Okkur fannst voðalega gott að
vera saman og við gátum alltaf
fundið okkur eitthvað að gera. Það
var farið í hjólatúra upp í Egils-
staðaskóg eða farið að veiða síli. Við
gerðum bara allt það sem kátir og
lífsglaðir strákar gera, ég man ekki
eftir því að við höfum nokkurn tíma
rifist. Þessi ár liðu við leik og engar
áhyggjur. Við uxum úr grasi og það
voru haldnar rosalegar afmælis-
veislur hjá Birki á hverju ári. Já því-
líkar veislur. Við fórum svo hér í
barnaskóla og lentum í sama bekk.
Saman fórum við að æfa skíði og
fótbolta og skíðaíþróttin vann hug
okkar. Við vorum á skíðum allan
veturinn, fórum saman á mót og
auðvitað á Andrésar Andarleikana.
Pabba og mömmu fannst aldrei
neitt mál að hafa Birki með okkur,
hann var svo einstaklega stilltur og
prúður. Pabba og honum kom alveg
einstaklega vel saman, pabbi hélt
mikið upp á Birki og Birki fannst
BIRKIR FREYR
RAGNARSSON
✝ Birkir FreyrRagnarsson
fæddist 2. mars 1985.
Hann lést 3. maí síð-
astliðinn og var útför
hans gerð frá Egils-
staðakirkju 12. maí.
pabbi alveg frábær
kall. Það eru margar
minningar sem koma
upp í hugann þegar ég
hugsa um þessi ferða-
lög en ein er samt
langsterkust. Við ætl-
uðum í kapp niður
Hlíðarfjall á Akureyri
og brunuðum af stað.
Við vorum alveg hníf-
jafnir, litum hvor á
annan og sprungum úr
hlátri, flæktum skíðun-
um saman og fórum á
hausinn. Hvað við
hlógum og það var svo
gaman.
Það var líka alltaf gaman á fót-
boltaæfingum og ég man hvað Birk-
ir var glaður þegar hann var kosinn
maður æfingarinnar. Birkir var al-
veg einstaklega góður við hana litlu
systur mína. Þótt ég væri stundum
þreyttur á henni nennti Birkir alltaf
að tala við hana og hjálpa henni ef
þurfti, enda sá sú stutta ekki sólina
fyrir honum.
Svona er Birkir í minningunni.
Kátur, lífsglaður, kurteis og prúður
strákur. Birkir fór svo í skóla suður
og smám saman minnkuðu sam-
skipti okkar, en þótt við færum hvor
í sína áttina vorum við samt alltaf
vinir og spjölluðum saman þegar við
hittumst og alltaf yljaði bjarta bros-
ið hans Birkis.
Ég hitti hann síðast tveimur dög-
um áður en hann dó og þá var hann,
eins og alltaf, voða hress. Ég mun
alltaf muna eftir þessum árum með
Birki og á eftir að sakna hans mikið.
Öllum ættingjum og vinum Birkis
sendum ég og fjölskylda mín okkar
innilegustu samúðarkveðjur. Guð
blessi minningu góðs drengs.
Þórarinn Máni
Borgþórsson.
Nú ertu farinn, Bikki minn, af
þessari jörð, ég komst því miður
ekki í jarðarförina til að kveðja þig
og því langar mig að kveðja þig og
minnast þín með því að hripa niður
nokkur orð.
Ég man alltaf eftir þér þegar þú
varst lítill og lékst þér í fótbolta með
okkur strákunum úti í garði, þessi
óþrjótandi orka sem þú bjóst yfir þá
og hafðir allt til lokadags var ein-
stök, það var alveg sama hversu
miklu stærri og sterkari við strák-
arnir vorum, þú keyrðir í okkur al-
veg þar til þú varst orðinn örmagna
og jafnvel þá varstu ennþá ekki
tilbúinn að gefast upp.
Svona varstu, ákveðinn að láta
aldrei í minni pokann og hversu
mjög sem líkurnar voru á móti þér
hafðirðu alltaf þessa aukaorku sem
fáir búa yfir.
Birkir lenti í óheppilegum að-
stæðum á erfiðasta tíma í lífi hvers
ungs manns, þegar hann er að mót-
ast og er hvað áhrifagjarnastur og
varð hann fyrir því að ánetjast þess-
um lyfjum sem áttu eftir að móta líf
hans og að lokum draga til dauða.
Líf Bikka var mikil þrautaganga,
en hann hafði bjartsýni og hrein-
leika í hjarta sem fáir búa yfir sem
gerði það að verkum að hver sem
varð þeirrar lukku aðnjótandi að
kynnast honum vel mun muna og
hafa sérstakan stað í hjarta sínu
geymdan sérstaklega fyrir hann.
Það er erfitt að lýsa í orðum
hversu vænt mér þótti um þig, Bikki
minn, en ég leit og hef alltaf litið á
þig sem nokkurs konar litla bróður,
og þykir mér einstaklega sárt að
kveðja þig og vita að ég mun aldrei
aftur hitta þig hérna megin, en ég
hafði alltaf óbilandi trú á þér og var
þess fullviss að þín biði ekkert nema
björt framtíð, en þó geturðu farið
með þá vitneskju að við sem þekkt-
um þig munum aldrei gleyma þér.
Vonandi bíður þín eitthvað fallegt
og gott hinum megin og megi sál þín
lifa að eilífu í hjarta okkar.
Með söknuði kveð ég þig, Bikki
minn, og bið fyrir innilegar sam-
úðarkveðjur til móður þinnar Kötu
og fjölskyldu.
Kær saknaðarkveðja,
Ólafur Þ. (Óli Steini).
Kæri vinur minn.
Ég sakna þín ósegjanlega mikið.
Ég trúi varla ennþá að þú sért far-
inn, en ég veit að þú ert á betri stað
núna, á stað sem við hittumst á
seinna. Þú varst góður vinur, vinur
sem hægt var að segja allt og alltaf
fékk maður góð og skemmtileg svör
til baka sem létu manni líða betur,
sannur vinur.
Ég mun aldrei gleyma þér, þú
hefur átt svo stóran þátt í lífi mínu á
skrítinn hátt. Þótt við hittumst ekki
oft vegna fjarlægðar þá gleymi ég
aldrei persónuleika eins og þér og
vináttu eins og okkar, hún er
ógleymanleg.
Ég mun alltaf minnast þín fallega.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem.)
Elín Rún.
Kæri Birkir.
Ég sit hér í flugvél á leið til Egils-
staða. Erindi mitt er ekki auðvelt.
Mér þykir leitt að svona þurfi til
að fá mig til Egilsstaða eftir allan
þennan tíma. Ég vildi að tíminn
hefði leyft okkur að kynnast.
En ég er viss um að við gerum
það einn daginn, þar sem þú ert
núna. Ég er viss um að þú ert í
Nangijala eins og Ljónshjarta og
við hittumst þar þegar ég kem
þangað því ég er viss um að slíkir
staðir eru til fyrir fólk eins og okkur
sem á eftir að kynnast betur.
Annars á ég yndislega minningu
um brúnhærðan 3 ára hnokka með
stór brún augu sem stalst út á stíg-
vélum og náttfötunum. Þegar hann
fannst úti að leika sér skildi hann
ekki allt fjaðrafokið, „hann hafði
bara skroppið út að leika“. Kæri
Birkir, lífið hefur ekki verið þér
auðvelt en ég veit að einn daginn
hittumst við í Nangijala og spjöllum
um það sem á daga okkar hefur
drifið.
Elsku Kata og allir. Guð gefi ykk-
ur styrk til að takast á við sorgina.
Kær kveðja,
Bergþóra Eiðsdóttir.
Afmælis- og minningargreinum má skila í tölvupósti (netfangið er minning@mbl.is, svar er
sent sjálfkrafa um leið og grein hefur borist) eða á disklingi. Ef greinin er á disklingi þarf út-
prentun að fylgja. Nauðsynlegt er að tilgreina símanúmer höfundar og/eða sendanda (vinnu-
síma og heimasíma). Þar sem pláss er takmarkað getur þurft að fresta birtingu greina, enda
þótt þær berist innan hins tiltekna frests. Nánari upplýsingar eru á mbl.is. Um hvern látinn
einstakling birtist formáli og ein aðalgrein af hæfilegri lengd á útfarardegi, en aðrar greinar
skulu ekki vera lengri en 300 orð, u.þ.b. 1.500 slög (með bilum) eða um 50 línur í blaðinu (17
dálksentimetrar). Tilvitnanir í sálma eða ljóð takmarkast við eitt til þrjú erindi. Einnig er
hægt að senda örstutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5–15 línur, og votta virðingu án þess að
það sé gert með langri grein. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki
stuttnefni undir greinunum.