Morgunblaðið - 25.07.2003, Síða 35

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 25. JÚLÍ 2003 35
✝ Þorbjörn Ás-björnsson fædd-
ist í Borgarnesi 7.
júlí 1917. Hann lést
á Landspítala – há-
skólasjúkrahúsi 17.
júlí síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
hjónin Valbjörg
Jónsdóttir frá Val-
bjarnarvöllum og
Ásbjörn Guðmunds-
son frá Grenjum.
Systkini Þorbjarnar
voru Finnbogi, Sig-
urgeir, Sesselja Sig-
ríður og Guðjón sem
öll eru látin.
Hinn 29. nóvember 1947 kvænt-
ist Þorbjörn Ágústu Björnsson,
kaupmannsdóttur frá Borgarnesi,
f. 4. maí 1922. Foreldrar Ágústu
voru Jón Björnsson frá Svarfhóli,
desember 2002. c) Guðrún Edda
hárgreiðslukona, f. 24. apríl 1980,
sambýlismaður Sævar Gíslason,
dóttir þeirra er Sylvía Rut, f. 9.
ágúst 2002. d) Kolbún Ásta, f. 17.
apríl 1987. 2) Sesselja, kennari og
félagsráðgjafi, f. 28. maí 1958, gift
Ívari Ragnarssyni rekstrarfræð-
ingi. Börn þeirra eru: a) Rósa
Gréta, nemi í Menntaskólanum við
Hamrahlíð, f. 25. maí 1983, b)
Þorbjörn Smári, nemi í Verslun-
arskóla Íslands, f. 23. júlí 1985, og
c) Lárus Ívar nemi, f. 25. mars
1992.
Þorbjörn lærði við Stýrimanna-
skólann í Reykjavík og lauk prófi
árið 1941. Hann var um langt
skeið stýrimaður á skipum Skalla-
gríms og síðar Landhelgisgæsl-
unnar. Hann hóf störf hjá
Tollstjóraembættinu árið 1957 og
starfaði þar óslitið í 30 ár fram að
starfslokum. Þorbjörn starfaði á
því tímabili sem tollvörður og síð-
ar tollvarðstjóri.
Útför Þorbjarnar verður gerð
frá Dómkirkjunni í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
kaupmaður í Borgar-
nesi, og Ragnhildur
Jónasdóttir frá Sól-
heimatungu í Staf-
holtstungum. Dætur
þeirra eru: 1) Ragn-
hildur kennari, f. 12.
maí 1952, gift Bjarna
Jarlssyni rafvirkja-
meistara. Börn þeirra
eru a) Ingvar verk-
fræðingur, f. 16. sept-
ember 1972. Kona
hans er Björg Juto.
Synir þeirra eru
Garðar, f. 19. júní
1998, og óskírður son-
ur, f. 19. júlí 2003. b) Ágústa
Kristín, f. 16. maí 1975, gift Sig-
urði Þóri Jónssyni. Synir þeirra
eru Bjarni Jarl, f. 7. febrúar 1996,
Dagur Kristinn, f. 18. desember
1997, og Ágúst Bergmann, f. 3.
Einn stærsti minnisvarðinn sem
hver maður reisir sér eru þær minn-
ingar sem eftir lifa í huga þeirra sem
hann hefur kynnst á lífsleiðinni. Það
safn góðra minninga sem ég á um
hann afa er stórt og hefur reynst mér
ásamt öðrum góðum minningum frá
öllum mínum aðstandendum haldgóð
kjölfesta í lífinu. Það má segja að ég
hafi alist upp á tveimur stöðum. Alla
mína æsku var ég með annan fótinn í
Reykjavík hjá ömmu og afa. Ein mín
fyrsta minning af honum afa mínum
er þegar ég og elsta systir mín, hún
Ágústa, sátum í aftursætinu á Gamla
Rauð á leið upp í kartöflugarð að
taka upp. Gamli Rauður var fagur-
rauður Viva Vauxhall sem séð hafði
fífil sinn fegri en afi var óþreytandi
að dytta að. Enn þann dag í dag heyri
ég hana ömmu tala með trega og
söknuði um þann trausta farar-
skjóta. Það sem var sérstaklega
spennandi við Gamla Rauð var að afi
geymdi alltaf poka af brjóstsykri í
hanskahólfinu svo við börnin biðum
alltaf með öndina í hálsinum þegar
afi teygði sig í hólfið. Við áttum ófáar
góðar stundir í kartöflugörðunum á
Korpúlfsstöðum og í Aldamóta. Þar
ræktuðu afi og amma kartöflur, gul-
rætur, rófur, kál og jarðarber. Það
má eiginlega segja að ein stærsta
dægradvölin hans afa hafi verið
garðrækt og henni sinnti hann af al-
úð alla tíð.
Mitt seinna uppeldi hófst síðan
þegar ég var orðinn sextán og flutti
til Reykjavíkur til að sækja mennta-
skóla. Mér var tekið opnum örmum á
Neshaganum og þar sem ég var nú
dálítið sjálfstæður og vildi ekki búa
inn af eldhúsinu var útbúið herbergi
uppi í risi þar sem ég bjó næstu sex
árin. Þrátt fyrir allt þetta nýfengna
sjálfstæði var lífið í föstum skorðum
á Neshaganum. Afi var nýfarinn á
eftirlaun og amma fór út í atvinnu-
lífið eftir að hafa sinnt húsmóður-
hlutverkinu af röggsemi alla tíð. Það
var því fastur liður á morgnana að afi
hitaði hafragraut og hann eða amma
útbjuggu handa mér nesti. Ég var í
fyrstu ekkert allt of hrifinn af þessari
framtakssemi því bæði þótti mér
hafragrautur vondur og svo fannst
mér afi smyrja allt of þykkt á brauð-
ið. En er á leið tók það viðhorf breyt-
ingum og nú hugsa ég með trega til
samverustundanna á morgnana,
grautarins góða og nestisins sem ég
bý að alla tíð.
Hann afi vann í fjöldamörg ár við
tollgæslu. Eitt af því sem ég komst
að meðan á menntaskólagöngunni
stóð var að afi hefði einnig sem best
getað unnið fyrir sér sem kokkur.
Hann eldaði hádegismat þegar ég
kom heim, kjötbollur, heilsoðna ýsu
og þann rétt sem hann var hvað stolt-
astur af alla tíð, ekta íslenska kjöt-
súpu. Þar var ekkert til sparað og afi
lagði sig allan fram við súpugerðina.
Það hvíldi hálfgerð helgi yfir því
augnabliki þegar ég dreypti á fyrstu
skeiðinni og viðbrögðin skáru úr um
hvort súpan hefði heppnast vel. Aldr-
ei bragða ég svo kjötsúpu í dag að ég
minnist ekki hans afa míns og fáar
komast þær í hálfkvisti við súpuna
hans.
Fyrir fimm árum eignuðumst ég
og konan mín son, hann Garðar
minn. Hann er ljúfur piltur og náði
strax einstöku sambandi við ömmu
lang og afa lang á Neshaganum. Þeir
náðu vel saman afi og Garðar og ég
minnist þess með hlýju þegar afi sat
og las fyrir litla drenginn eða söng
barnagælur. Það hefur einstakt upp-
eldisgildi að umgangast eldri kyn-
slóðir og ég óska þess heitast að árin
sem þeir áttu saman hefðu verið
fleiri. Tveimur dögum eftir að afi
andaðist eignuðumst við síðan annan
son, sólargeisla á þungbúnum degi.
Þannig er því nú oft farið í lífinu, það
skiptast á skin og skúrir.
Þau afi og amma hafa reynst öllum
sínum samferðamönnum vel í gegn-
um tíðina. Í íbúðinni í risinu hófu for-
eldrar mínir ungir búskap og þar
steig ég mín fyrstu spor. Það hafa
margir haft viðkomu í risinu á Nes-
haganum; lögfræðingar, kennarar,
flugmenn og verkfræðingar. Aldrei
heyrði ég styggðaryrði um nokkurn
mann og iðulega var rætt um marg-
an mektarmanninn í þjóðfélaginu
sem þeir væru þeirra eigin synir eða
dætur. Það var alltaf opið hús og tek-
ið vel á móti öllum. Afi og amma voru
alla tíð, þótt ólík væru, sem einn ein-
staklingur. Áttu bæði rætur í Borg-
arfirðinum langt fram í ættir og
höfðu deilt súru og sætu. Komu til
Reykjavíkur með tvær hendur tóm-
ar og byggðu með útsjónarsemi og af
skörungsskap heimili fyrir sig og
sína.
Hann afi var nú ekki gallalaus
frekar en aðrir. Hann var sennilega
með þrjóskari mönnum sem uppi
hafa verið og ef hann hafði bitið eitt-
hvað í sig þá var það síður en svo ein-
falt mál að telja honum hughvarf. En
það er bara einn af þeim þáttum sem
býr til sterkan karakter og við áttum
vel saman, ég og afi, vorum samstiga
í flestu. Hann var óþreytandi í að
safna til mögru áranna, það var engu
hent og eftir standa fullar geymslur
af hlutum sem hugsanlega mátti
nýta. Þar fer horfinn hugsunarhátt-
ur því í dag er neyslan allsráðandi og
það sem ekki á að nota á næstunni
fer beint í tunnuna. Oftlega verður
mér hugsað sneypulega til bílskúrs-
ins hans afa þegar ég kasta frá mér
spýtum sem eru vel nýtanlegar til
smíða eða öðru brúklegu. Hann fór
einnig afar varlega með fjármuni en
átti það til að gauka að mér vasapen-
ing annað slagið sem létti brún á fá-
tækum menntaskólapilti verulega.
Já, þær eru sannarlega ótalmargar
minningarnar og langt mál að rekja
en það sem upp úr stendur er hlýja
og ástúð sem skein í gegnum oft og
tíðum hrjúfan sjómannsskráp.
Með söknuð í huga kveðjum við því
hann afa. Hann var góður maður og
traustur. Vertu blessaður, afi minn,
guð geymi þig og varðveiti alla tíð.
Við sjáumst aftur þegar ég hef skilað
langri ævi og falið góðar minningar í
huga annarra að þínu fordæmi.
Þinn dóttursonur,
Ingvar Bjarnason
og fjölskylda.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Já, það eru margar minningarnar
sem hann afi minn skilur eftir enda
var hann merkilegur og stórbrotinn
maður. Sú minning sem stendur mér
skýrast fyrir hugskotssjónum er án
efa tengd gamla rauða bílnum þeirra
ömmu og afa. Hann var jafnan kall-
aður gamli Rauður og lengi vel hélt
ég að stakan „afi minn fór á honum
Rauð“ væri samin um hann afa minn.
Þær voru ófáar ferðirnar sem við
Ingvar bróðir minn fengum að sitja
aftur í í þessum fína farskjóta. Mér
eru minnisstæðar árlegar sumarbú-
staðaferðir í Munaðarnes. Þá var
amma jafnan búin að baka til ferð-
arinnar og ríflega það og var afrakst-
urinn geymdur í stórum Macintosh-
dunkum. Var gamli Rauður vel hlað-
inn af hvers kyns góðgæti enda alla
tíð mikil myndarmennska á því
heimili og vel veitt. Í Munaðarnesi
voru afi og amma óþreytandi spila-
félagar og leið stundin hratt í góðum
félagsskap. Í endurminningunni var
alltaf spilað, alltaf farið í gönguferð
og það var alltaf sól.
Haustferðirnar í kartöfluupptöku
voru einnig fastur punktur í tilver-
unni. Afi var mikill garðyrkjumaður
og var lengi vel með garða bæði á
Korpúlfsstöðum og í Aldamóta og
ræktaði þar alls kyns grænmeti og
kartöflur. Það besta við þessar ferð-
ir, fannst mér þá, var röndótti brjóst-
sykurinn sem geymdur var í hanska-
hólfinu. Í dag eru það ekki molarnir
sem skipta máli heldur samveran
með ömmu og afa í þessum ógleym-
anlegu ferðum.
Afa var eins og sjálfsagt mörgum
af hans kynslóð mikið í mun að við
systkinin lærðum að lesa og skrifa og
minnist ég þess að þegar ég komst á
skólaaldur þá var það næsta víst að
þegar ég kom í heimsókn dró afi upp
bók og vildi heyra hvernig lesturinn
gengi. Ég man hvað það gladdi lítið
hjarta að fá hrós frá afa fyrir góða
frammistöðu.
Í seinni tíð hefur orðið lengra á
milli heimsóknanna á Neshagann en
alltaf er jafngott að koma þangað.
Það var fastur liður að afi leitaði
frétta úr Borgarnesi og spurði
hvernig ferðin hefði gengið. Ég man
að hann spurði ætíð hvort hefði verið
rok í Hvalfirðinum. Eftir að göngin
komu breyttist viðkvæðið aftur á
móti í: „Ja, það er nú ekkert rok í
göngunum.“
Elsku afi, megi þér líða vel á himn-
um og ég þakka þér allar góðu minn-
ingarnar sem þú gafst okkur. Þú
reyndist okkur alltaf vel og minning
þín lifir með okkur.
Þín dótturdóttir,
Ágústa Kristín Bjarnadóttir
og fjölskylda.
ÞORBJÖRN
ÁSBJÖRNSSON
 Fleiri minningargreinar um Þor-
björn Ásmundsson bíða birtingar
og munu birtast í blaðinu næstu
daga.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
STURLAUGUR JÓHANNSSON,
Dalbraut 18,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum við Hringbraut fimmtu-
daginn 24. júlí.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Anna M. Gísladóttir,
Páll Sturlaugsson, Emma Rafnsdóttir,
Sigríður Sturlaugsdóttir, Ómar Þorbjörnsson,
Bragi Benediktsson,
Guðrún Sturlaugsdóttir, Karl Jensson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
ÁSTFINNA PÁLSDÓTTIR,
Eyrargötu 22,
Siglufirði,
lést á Heilbrigðisstofnun Siglufjarðar þriðju-
daginn 22. júlí.
Jarðsett verður frá Siglufjarðarkirkju þriðjudag-
inn 29. júlí kl. 15.00.
Guðbjörn Haraldsson, Anna Óskarsdóttir,
Kristján F. Haraldsson, Pálína Pálsdóttir,
Árni V. Haraldsson, Hafdís E. Gísladóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir og afi,
BIRGIR GARÐARSSON,
Krókatúni 4a,
Akranesi,
(áður Hlíðarbyggð, Garðabæ)
lést á Sjúkrahúsi Akraness miðvikudaginn
23. júlí.
Útförin fer fram frá Garðakirkju, Álftanesi,
miðvikudaginn 30. júlí kl. 13.30.
Fyrir hönd aðstandenda.
Svava Birgisdóttir,
Guðrún Birgisdóttir,
Einar Björgvin Birgisson.
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir, amma og systir,
JÓNA KRISTÍN BJARNADÓTTIR,
Fálkagötu 1,
Reykjavík,
lést á líknardeild Landspítala Landakoti mið-
vikudaginn 23. júlí.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Hannes Þorkelsson,
Ástríður Ingibjörg Hannesdóttir,
Helga Hannesdóttir,
Bjarndís Hannesdóttir,
Gunnlaug Hannesdóttir, Hlynur B. Gunnarsson,
Anna Kristín Hannesdóttir, Helgi Helgason,
barnabörn,
Þorbjörn Bjarnason,
og Þorsteinn Bjarnason.
Ástkær móðir okkar, dóttir, tengdamóðir og
amma,
SIGRÚN EDDA GESTSDÓTTIR,
Furugrund 42,
Kópavogi,
andaðist á heimili sínu fimmtudaginn 24. júlí.
Jarðarförin auglýst síðar.
Líney Marinósdóttir, Karl Magnússon,
Bent Marinósson, Sif Á. Guðbjartsdóttir,
Líney Bentsdóttir
og barnabörn.