Morgunblaðið - 28.07.2003, Page 19

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 28. JÚLÍ 2003 19
fallegt, því að hver hlutur er keyptur
með umhyggju og allar gjafir sem
hún gaf voru valdar af sömu um-
hyggju.
Vala Stína gat verið krefjandi.
Hún var ákveðin í skoðunum sínum
og gaf ekkert eftir þótt aðrir væru
ekki sammála.
Hún var svo ótrúlega sterk, en þó
svo bljúg.
Áfram streyma minningarnar.
Við að undirbúa ferðalag: „Ætl-
arðu með þetta eða hitt?“ Vala Stína
alein í parísarhjóli á Ítalíu. Kastaníu-
brúna hárið hennar flaksaðist í vind-
inum. Við þrjú stóðum niðri. Þorðum
ekki upp.
Á leið upp í kirkjuturninn á Pét-
urskirkjunni í Róm. Vala Stína ríg-
hélt í mig, hún var svo lofthrædd og
með innilokunarkennd, en upp fór
hún.
Í Dólomítafjöllum árið 2002. Í kláfi
upp í hæstu hæðir. Ekki missa af
neinu.
Í Þjórsárdal í sól og blíðu. Vala
Stína í miðri sóleyjabreiðu að tína
sér stóran vönd.
Við á veröndinni í sumarbústaðn-
um að binda blómin í knippi. Förum
svo að undirbúa góða máltíð, jafnvel í
gönguferð í kvöldhúminu og tölum
og tölum saman.
Hún elskaði landið sitt og íslensku
náttúruna og fékk aldrei nóg af því
að skoða og kanna.
Fyrst og fremst var hún alltaf til
staðar fyrir manninn sinn, syni sína
og barnabörn, svo og ættingja og
vini, hvar og hvenær sem þurfti. Það
var hennar æðsta hlutverk í þessu
lífi.
Svona gæti ég haldið áfram. Ég
heyri ekki lengur röddina hennar.
Ég sé ekki lengur fallega brosið
hennar. Ég get ekki lengur faðmað
hana og sagt: „Þú ert svo frábær.“
En minningarnar tekur enginn frá
mér.
Hjartans Vala Stína mín. Mikið
undur sakna ég þín. Ég bý alla tíð að
vináttunni, hlýjunni og elskunni sem
þú sýndir mér og mínum. Kæra vin-
kona, Guð geymi þig og leiði á ljóss-
ins vegum.
Hægur er dúr á daggarnótt,
dreymi þig ljósið, sofðu rótt.
(Jónas Hallgrímsson.)
Við Stefán sendum vini okkar
Kristni, sonum þeirra og fjöl-
skyldum innilegar samúðarkveðjur.
Einnig allri fjölskyldu Valgerðar.
Guð styrki ykkur öll á erfiðum tím-
um sorgar og saknaðar.
Kristín Friðriksdóttir.
Það er einn fallegasti dagur sum-
arsins og einn sá hlýjasti. Sólin skín,
hlý golan strýkur vanga og landið
skartar sínu fegursta. Þessi lýsing
gæti eins átt við elskulega frænku
mína, Völu Stínu, sem lést á þessum
fallega degi 18. júlí sl.
Mikill samgangur hefur alltaf ver-
ið á milli Efstalandsfjölskyldunnar
og fjölskyldu Völu Stínu. Hefur hún
því leikið stórt hlutverk í okkar lífi.
Eftirminnilegust eru þó árin á Eið-
um þar sem Vala Stína og Kristinn
bjuggu og stjórnuðu Eiðaskóla af
mikilli röggsemi. Þar fékk ég að búa
hjá þeim og stunda nám í Eiðaskóla
jafnframt því að hljóta uppeldi sem
ég kem til með að búa að alla ævi.
Völu Stínu þótti mjög vænt um
Eiðastað og þar fannst henni gott að
vera. Hlutverk hennar þar átti vel
við hana því hún var alvöru hús-
freyja. Hún bjó sér og fjölskyldu
sinni fallegt heimili sem bar vott um
smekkvísi og snyrtimennsku. Þang-
að voru allir velkomnir til skemmri
eða lengri dvalar. Handlagin var hún
við hverskonar föndur og prjóna-
skap. Ég minnist sérstaklega allra
lopapeysanna sem hún prjónaði,
allra fallegu skreytinganna sem hún
bjó til úr því sem hún tíndi úti í nátt-
úrunni. Ég minnist allra fallegu
pakkanna sem hún skreytti og gaf
okkur og allra hlýju orðanna sem
hún skrifaði á kortin.
Ég minnist bestu kleina í heimi því
enginn gerði betri kleinur en Vala
Stína. Ég minnist glampans í augum
hennar, fallega brossins og innilegs
hláturs.
Vala Stína hafði unun af því að
ferðast bæði innanlands og utan.
Hún kynnti sér vel sögu þeirra staða
sem hún heimsótti og tók mikið af
myndum. Hún hafði mikla ánægju af
að fara á tónleika og í leikhús.
Vala Stína var mikill dýravinur og
atyrti mig ávallt góðlátlega fyrir
veiðimennsku mína.
Elsku Kristinn, Magnús og Guð-
björg, Kristján, Gunnlaugur og
Björk. Við vottum ykkur samúð.
Vala Stína hafði hlýtt hjarta og var
falleg kona á allan hátt. Þannig mun-
um við minnast hennar.
Gunnar Björnsson og fjölskylda.
Valgerður Kristín Gunnarsdóttir
kvaddi þennan heim 18. júlí á einum
fallegasta degi sumarsins. Þannig
var hún sjálf falleg og björt eins og
sólin. Við Bergur bróðir vorum svo
heppin að vera ótal sumur í Skarði á
bernskuheimili Völu-Stínu eins og
við krakkarnir kölluðum hana.
Seinna fékk sonur minn að vera þar í
tvö sumur og minnist hann Völu-
Stínu með miklum hlýhug. Í minn-
ingunni var alltaf sól í Skarði. Þó ég
viti að stundum voru rigningasumur,
þá virðast þau gleymd. Vala-Stína
var skemmtilegt barn, bráðgreind
og fljót að svara fyrir sig. Og þó við
Lilla systir hennar þættumst yfir
„litlu“ stelpurnar hafnar var aldurs-
munurinn ekki svo mikill og hvarf al-
veg með aldrinum. Vala-Stína dvaldi
einn vetur í nokkrar vikur heima hjá
okkur á Grenimel og það var
ógleymanlegur tími. Við Bergur átt-
um til að stríða henni pínulítið og
einu sinni endaði það með að Vala-
Stína ákvað að fara heim. Hún byrj-
aði að setja niður í tösku, aðallega
hvíta sokka, og svo ætlaði hún af stað
í hvítum tjullkjól, en þetta var á
gamlárskvöld og frost og snjór.
Mamma fékk hana til að fresta brott-
förinni, en hún var svo sem ekkert
hrædd við að labba ein heim, og þá
var hún fimm, sex ára. Vala-Stína
átti að fara í ljós sér til heilsubótar
en það gekk ekki, hún harðneitaði að
hátta sig í ókunnum húsum. Þó að
mamma, ég og konan sem átti ljósa-
lampann háttuðum allar og legðumst
í ljós gaf hún sig ekki. Svona fíflalát-
um tók hún ekki þátt í.
Vala-Stína bjó með foreldrum sín-
um þangað til að pabbi hennar dó ár-
ið1965. Þá var hún búin að eiga
Magnús, elsta son sinn. Hún var
forkur dugleg. Það þótti ekki tiltöku-
mál í Skarði þótt 30 næturgestir
væru um helgar. Það var bakað eins
og fyrir meðal fermingarveislu fyrir
hverja helgi og ekki hafa þvottarnir
verið minni, en alltaf var hún samt
jafn brosmild og hlý, allt virtist leika
í höndum hennar. Haustið eftir að
séra Gunnar dó urðu þær mæðgur að
flytja til Reykjavíkur með Magnús. Í
raun og veru þurftu þær báðar að
byrja nýtt líf. Sumarið 1965 var ég að
skrifa kennslubók í vélritun og bað
Völu-Stínu að koma til mín og prófa
bókina. Við sátum svo saman hvor
við sína ritvél í hálfan mánuð mest
allan daginn, ég að semja æfingar,
Vala-Stína að vélrita þær jafnóðum
og var mjög fljót að læra vélritun,
hún varð afburða vélritari, dúxaði.
Ég var mjög ánægð, hélt að bókin
væri svona góð, en ég hef haft marga
nemendur, en man ekki eftir neinum
sem lærði vélritun eins fljótt og vel.
Hún fékk svo vinnu hjá Fiskveiða-
sjóði og stóð sig eins og alltaf mjög
vel. Seinna kenndi hún vélritun á
Eiðum.
Eftir að þau Kristinn fluttu að
Eiðum hittumst við ekki eins oft svo
það var kærkomið að fá hana í Kópa-
voginn þar sem þau Kristinn keyptu
íbúð. Það varð því miður allt of stutt.
Hún greindist með krabbamein fyrir
tveimur árum og varð að lúta í lægra
haldi. En kjarkur hennar, dugnaður
og æðruleysi verður öllum sem sáu
ógleymanlegt. Hana langaði til að
lifa lengur enda hafði hún svo mikið
að gefa og svo mikið að lifa fyrir.
Hún hélt í vonina eins lengi og hún
gat en undirbjó jafnframt brottför
sína. Hún var jafnfalleg og glæsileg
og hennar sterka útgeislun hvarf
ekki. Samúðin og umburðarlyndi
gagnvart öðrum var alltaf fyrir
hendi. Hún var sannkölluð hetja, hún
lifði og dó með reisn.
Elsku Kristinn, Magnús, Kristján,
Gunnlaugur, tengdadætur, barna-
börn, systkini og makar, ég,
Felix, Bergur og Inga sendum
ykkur innilegustu samúðarkveðjur.
Ég kveð Völu-Stínu mína með virð-
ingu, þakklæti og sárum söknuði og
bið algóðan Guð að varðveita hana og
blessa minningu hennar.
Þórunn H. Felixdóttir.
Það var sólfagur sumardagur fyrir
rétt þrjátíu árum. Við sátum í hlýj-
um sunnanblænum við húsið okkar á
Eiðum. Þá sáum við fólk koma. Þetta
voru nýju skólastjórahjónin við Al-
þýðuskólann á Eiðum, þau Kristinn
Kristjánsson og Valgerður Kristín
Gunnarsdóttir. Við höfðum ekki hist
áður, en tókum nú tal saman. Við
fundum fljótt að hér var komið
einkar geðfellt fólk, myndarleg hjón
með fallega drengi. Þetta var upphaf
margra ára kynna og samvinnu á
vegum kirkju- og skólastarfs á Eiða-
stað.
Konur skólastjóranna höfðu jafn-
an látið sér annt um kirkjuna og svo
varð einnig um Valgerði. Hún tók
brátt við umhirðu hennar og gerði
það með mikilli prýði. Síðar var hún
kosin formaður sóknarnefndar Eiða-
sóknar og gegndi því starfi í nokkur
ár. Beitti hún sér m.a. fyrir stækkun
og fegrun kirkjugarðsins. Ennfrem-
ur starfaði Valgerður í kór Eiða-
kirkju öll árin sem hún bjó eystra.
Þar var hún virkur þátttakandi,
áhugasöm um söng- og tónlistarmál
og hafði fallega söngrödd. Í sam-
bandi við þessi störf Valgerðar í
tengslum við kirkjuna á Eiðum átt-
um við einkar góð samskipti. Hún
var vissulega fylgin sér í skoðunum
en hún var einlæg og traust.
Fyrir allt þetta viljum við, þáver-
andi prestshjón á Eiðum, þakka Val-
gerði við þessi leiðarlokin, ágætt
samstarf og góð kynni.
Eftir að við fluttum að austan lágu
leiðir okkar stundum saman, allt
virtist leika í lyndi. Síðan syrti í ál-
inn. Við dáðumst að kjarki og lífssýn
hennar í baráttunni við illvígan sjúk-
dóm.
Fagran sólskinsdag barst okkur
fregnin um lát Valgerðar. Ský dró
fyrir sólu. Eftirminnileg kona, full af
lífsþrótti og bjartsýni, varð að lúta í
lægra haldi fyrir vágesti sem engu
eirði.
Þótt menn hverfi á braut, þá lifir
minningin. Minning um sólfagra
daga austur á Héraði, á hádegi lífs-
ins. Minning um ágæta konu, sem nú
er farin til sumarsins eilífa. Drottinn
Guð blessi minningu hennar. Við
vottum Kristni og fjölskyldu innilega
samúð.
Einar og Sigríður frá Eiðum.
Okkur langar til að minnast elsku-
legrar vinkonu okkar, Valgerðar K.
Gunnarsdóttur, sem látin er langt
um aldur fram. Það er svo ótrúlega
sárt að þurfa að horfast í augu við þá
staðreynd að Valgerður er ekki leng-
ur á lífi. Hún hafði svo sterka og lif-
andi nærveru að það er erfitt að
muna að nú þýðir ekkert að hringja í
hana til að spjalla og heyra fréttir.
Það var austur á Eiðum haustið
1982 að við kynntumst þeim Kristni
og Valgerði. Við vorum mætt ásamt
öðrum kennurum á fyrsta kennara-
fund vetrarins, og var hann haldinn á
heimili skólastjórahjónanna. Þótt
ekki væri laust við smákvíða í byrjun
hjá kennurunum nýju, hvarf hann
eins og dögg fyrir sólu við hlýjar
móttökur og glaðvært viðmótið, sem
ríkti á heimilinu. Á þessum fyrsta
fundi kynntumst við líka myndar-
skap Valgerðar og snilli við matar-
gerð, sem við höfum notið ótal sinn-
um síðan. Þennan vetur var lagður
grunnur að vináttu, sem hefur hald-
ist óslitið síðan. Þótt æði oft hafi ver-
ið vík milli vina, og samskiptin sum
árin einungis í formi jólakorta, hefur
vináttan aldrei rofnað heldur eflst og
styrkst, sérstaklega hin síðari ár.
Margs er að minnast þegar hug-
anum verður reikað yfir síðustu tvo
áratugina og rifjaðar upp allar þær
skemmtilegu samverustundir, sem
við höfum átt með Kristni og Val-
gerði. Sérstaklega er þó minnisstæð-
ur dagur, sem fjölskyldan átti með
þeim hjónum sumarið 2001. Við
bjuggum þá í Danmörku en eyddum
sumarfríinu á Íslandi. Kristinn og
Valgerður fóru með okkur í ferðalag
um Suðurlandið í blíðskaparveðri.
Þá heimsóttum við m.a. æskuslóðir
Valgerðar og skoðuðum kirkjuna í
Skarði. Ferðin endaði auðvitað með
veislu á Hlíðarveginum og var ekki
að sjá á veitingunum, sem þá voru
fram bornar, að húsmóðirin hefði
verið á ferðalagi allan daginn. Fyrir
Danann og Austfirðinginn er það
ógleymanlegt að hafa heyrt Valgerði
segja á sinn skemmtilega máta frá
æsku sinni og uppvexti á hinum
sunnlenska kirkjustað. Nokkrum
dögum eftir að við vorum komin
heim til Danmerkur hringdi Val-
gerður til að láta vita að hún hefði
greinst með krabbamein. Síðan þá
hefur ekki liðið langur tími milli sím-
tala, en það er erfitt að geta aðeins
fylgst með vinum sínum úr fjarlægð,
þegar svona stendur á.
Undanfarna mánuði höfum við
verið að koma okkur fyrir á nýju
heimili á Íslandi eftir flutning frá
Danmörku. Kristinn og Valgerður
hafa verið ótrúlega hugulsöm að líta
inn annað slagið til að spjalla og
fylgjast með framkvæmdunum.
Föstudaginn 10. júlí ákváðum við
hjónin að nú væri heimilið tilbúið og
kominn tími til að bjóða fyrstu mat-
argestunum hátíðlega í mat. Auðvit-
að átti að bjóða Kristni og Valgerði
fyrst allra og var hringt. Þá fengust
þær fregnir að vinkona okkar væri
komin á sjúkrahús og væri þungt
haldin. Og nú er hún látin. Sorg
þeirra sem eftir lifa er þung en það
hefur eflaust átt vel við Valgerði að
nota einn fegursta dag sumarsins til
að kveðja.
Elsku Kristinn. Hugurinn er hjá
þér og sonunum og þeirra fjölskyld-
um, sem Valgerði var svo annt um og
gerði svo margt fyrir. Megi góður
Guð gefa ykkur styrk til að komast í
gegnum sárustu sorgina og söknuð-
inn.
Ragnheiður og Hans.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjótandi
að kenna við Alþýðuskólann á Eiðum
í tíð Valgerðar og Kristins.
Mér er efst í huga umhyggja Val-
gerðar fyrir skólastarfinu, nemend-
um og starfsfólki og hvernig hún
mótaði umhverfi sitt með fórnfýsi,
góðvild og gleði.
Starf hennar virtist ekki eiga sér
nein takmörk. Hún sinnti kirkjunni
og kirkjugarði auk bókasafns og
kennslu. Hún hafði yfirumsjón með
daglegum þrifum skólahúsnæðis.
Hún var sú sem allt stóð og féll með í
undirbúningi skólasetninga, skóla-
slita og „Marzins“ en það var heiti á
árshátíð skólans. Ég man eftir henni
seint um kvöld fyrir árshátíð, strauj-
andi leiktjöldin sem tilheyrðu hátíð-
arsalnum, tugi metra fellingatjalda.
Hún var sú sem birtist með blóm
og gjafir á afmælinu mínu. Hún var
sú sem sinnti alfarið sláturgerð á
heimili mínu haustið sem fjölgaði.
Hún var einstakur gleðigjafi.
Ég votta eiginmanni, sonum,
tengdadætrum, barnabörnum og
systkinum samúð mína.
Dagbjört Kristjánsdóttir.
Þú ert gestur á jörðu, Guð er að leiða þig heim
þar sem gáta þín ræðst og lokið er hinsta
vanda.
En kvöld á hver dagur, er kul yfir jörðina líður
Hún kom til mín þegar ég þurfti á
að halda, með hjálp og stuðning.
Seinna áttum við góðar og glaðar
stundir saman. Það er erfitt að
sætta sig við ótímabært fráfall
góðrar konu sem átti svo margt að
lifa fyrir og að gefa. Mér gaf hún
mikið sem ég þakka fyrir og
geymi í minningasjóðnum.
Öllum syrgjendum votta ég ein-
læga samúð og samhryggist þeim.
Kristlaug Karlsdóttir.
HINSTA KVEÐJA
MORGUNBLAÐIÐ birtir afmælis- og minningargreinar endurgjalds-
laust alla daga vikunnar. Greinunum má skila í tölvupósti (netfangið er
minning@mbl.is - svar er sent sjálfvirkt um leið og grein hefur borist)
eða á disklingi og þarf útprentun þá að fylgja. Nauðsynlegt er að til-
greina símanúmer höfundar og/eða sendanda (vinnusíma og heima-
síma). Tekið er á móti afmælis- og minningargreinum á 1. hæð í húsi
Morgunblaðsins, Kringlunni 1 í Reykjavík, og á skrifstofu Morgun-
blaðsins Kaupvangsstræti 1 á Akureyri. Ekki er tekið við handskrif-
uðum greinum.
Minningargreinum þarf að fylgja formáli með upplýsingum um hvar
og hvenær sá sem fjallað er um er fæddur, hvar og hvenær dáinn, um
foreldra hans, systkini, maka og börn og loks hvaðan útförin verður gerð
og klukkan hvað. Ætlast er til að þetta komi aðeins fram í formálanum,
sem er feitletraður, en ekki í greinunum sjálfum. Um hvern látinn ein-
stakling birtist ein aðalgrein af hæfilegri lengd á útfarardegi, en aðrar
greinar séu um 300 orð eða 1.500 slög (með bilum) en það eru um 50 línur
í blaðinu (17 dálksentimetrar). Tilvitnanir í sálma eða ljóð takmarkast
við eitt til þrjú erindi.
Birting afmælis- og
minningargreina
og koma mun haust, er sölnar blómvangur
fríður.
Þá vakir það afl í úða glitrandi moldar,
sem ekkert sinna smæstu barna skal missa.
Í blómsins vitund bærist sem unaðarvissa
sá bjarti Guð, sem er höfundur allra sólna.
Það lifir og er í hans dýrð, er dagarnir kólna
og drjúpandi blöð þess hníga visin til foldar.
(Sigurður Einarsson frá Holti.)
Hinsta kveðjan til Völu Stínu, sem
sofnaði inn í sólskinið á heitasta degi
sumarsins. Þannig er gott að muna
hana og við Jón Helgi þökkum henni
samfylgdina. Hlýjan, brosið og hlát-
urinn gleymist ekki. Kristinn og fjöl-
skylda, minningin umvefji ykkur.
Sá sem öllum gefur ár signi ykkur
gegnum bros og tár.
Jóna Einarsdóttir.
Valgerður vinkona mín er fallin
frá eftir löng og erfið veikindi.
Leiðir okkar lágu fyrst saman
þegar þið Kristinn fluttuð í Eiða fyr-
ir 30 árum. Strákarnir okkar voru á
svipuðum aldri og urðu fljótlega góð-
ir vinir. Þú settir strax svip á staðinn
með líflegri framkomu þinni og
hnyttnum tilsvörum. Það var í
mörgu að snúast á Eiðum. Þú tókst
strax að þér yfirumsjón með þrifum
á Alþýðuskólanum og sparaðir ekki
kraftana, fórst gjarna í erfiðustu
verkin sjálf. Einnig kenndir þú vél-
ritun og sást um bókasafnið. Þetta
hefði einhverjum þótt nóg en Val-
gerði munaði ekki um að taka að sér
umsjón með 17 sumarhúsum BSRB
og sjá um kirkjuna innanhúss og ut-
an. Hún var einnig formaður sókn-
arnefndar og söng í kórnum, enda
með mikla og góða söngrödd. Þá var
hún með fimm manna heimili, að
ógleymdum hundinum Mola. Af
þessari upptalningu má sjá að þarna
fór ein af ofurkonum nútímans.
Alltaf var jafn gaman að heim-
sækja ykkur Kristin bæði meðan þið
bjugguð hér austanlands og eftir að
þið fluttuð suður. Þið voruð hlý og
skemmtileg heim að sækja og ekki
sakaði hvað þú varst myndarleg hús-
móðir, sem bjó ykkur hvarvetna fal-
leg heimili með blómum og skemmti-
legum munum.
Ég bjó hjá ykkur einu sinni þegar
ég var í námi og þá vorum við dug-
legar að fara saman í leikhús og bíó
og ætluðum að gera meira af því þeg-
ar ég flytti á mölina. Þið hjónin voruð
dugleg að ferðast og við fórum sam-
an til Suður-Afríku í ágæta ferð, sem
ég geymi í minningunni um kæra
vinkonu.
Við Júlíus og börnin sendum
Kristni, strákunum og öðrum að-
standendum okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Birna.