Morgunblaðið - 25.08.2003, Blaðsíða 21

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 25. ÁGÚST 2003 21
✝ Gísli Þorvaldssonfæddist í Reykja-
vík 12. október 1941.
Hann lést á krabba-
meinsdeild Landspít-
alans – háskóla-
sjúkrahúss við
Hringbraut 19. ágúst
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans eru Margrét
Gísladóttir, f. í
Reykjavík 7. október
1918, og Þorvaldur
Jónsson, f. í Reykja-
vík 25. desember
1916, d. 9. janúar
1993. Systkini Gísla
eru Ingibjörg, f. 22. ágúst 1937,
Kristín, f. 10. júní 1940, Jón, f. 11.
mars 1943, Karen, f. 7. maí 1945,
Ásgeir, f. 23. apríl 1947, Ragnar,
f. 17. febrúar 1949, Sigurður, f.
25. september 1950, og Hildur, f.
16. apríl 1963.
Hinn 8.2. 1964 og 31.12. 1971
kvæntist Gísli Elínu Gunnarsdótt-
ur ríkisstarfsmanni, f. 23.7.1943,
þau skildu. Dóttir þeirra er Mar-
grét húsmóðir, f. 27.12. 1963,
maki Carsten Arberg Jensen
húsasmíðameistari, f. 4.4. 1956.
Börn hennar eru
Ástríður Katrín Jó-
hannsdóttir, f. 28.5.
1982, d. 13.9. 1982,
Linda Jóhannsdótt-
ir, f. 10.1. 1984, Leo
Ernis Óðinsson, f.
31.7. 1991, og Bjarki
Ernis Óðinsson, f.
18.5. 1993.
Hinn 29.6. 1968
kvæntist Gísli
Agnesi Pálsdóttur
hárgreiðslukonu, f.
25.11. 1947, þau
skildu. Dóttir þeirra
er Ingibjörg Gréta
háskólanemi á Bifröst, f. 31.10.
1966. Börn hennar eru Mario Ingi
Martel, f. 11.11. 1997, og Jóhanna
Alba Martel, f. 24.5. 2000.
Gísli vann mestalla starfsævi
sína hjá Icelandair, fyrst sem
verkstjóri hjá Flugfélagi Íslands
og síðar lagerstjóri hjá Iceland-
air. Hann var í bridge-klúbbi fé-
lagsins og keppti fyrir hönd þess
um víða veröld.
Útför Gísla verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Í sjúkralegu föður míns ræddum
við mörg minningarbrot frá ýmsum
tímum og fannst mér yndislegt að
rifja þau upp með honum. Ferðalög
sem við fórum saman í, skemmtilegt
fólk sem við höfðum kynnst, gam-
anmál, og svo minntist hann á þann
draumatíma sinn þegar ABBA-æði
mitt stóð sem hæst (og stendur
reyndar enn) en þá var alveg sama
hvað hann gaf mér í jóla- og afmæl-
isgjöf svo framarlega sem ABBA
stóð á því varð ég himinlifandi og
hann sló í gegn.
Við faðir minn bjuggum aldrei
saman og framan af hittumst við að-
eins einu sinni á ári – á jólunum. Þá
gisti ég hjá honum í nokkra daga og
var það alltaf mikið tilhlökkunarefni.
Ég, pabbi og Magga stóra systir
mín púsluðum púsluspil, spiluðum
kana, fórum í fjölskylduboð, á jóla-
böll og vorum einsog ein fjölskylda,
alvöru fjölskylda og var ég alltaf
jafn sæl að dvelja þann tíma með
þeim.
Á tímabili unnum við bæði hjá
Icelandair og varð það eitt af okkar
sameiginlegu áhugamálum sem
færði okkur nær hvort öðru. Mörg-
um sinnum ræddum við vinnuna,
menn og málefni og björguðum flug-
heiminum hvað eftir annað,
skemmtilegar stundir sem rifjuðust
aftur upp þegar við ræddum
Flughátíðina sem haldin var á
Menningarnótt nú í ár.
Það var skrýtin tilfinning að
kveðja hann, því ég þurfti að fara í
stutt ferðalag. Hann var orðinn
langt leiddur af sjúkdómnum og ég
beið þess að hann rumskaði. Ég
kyssti hann á hendina, strauk hon-
um um höfuðið og sagði honum hve
vænt mér þætti um hann, ég væri
ánægð með að hafa átt hann sem
pabba og við sæjumst kannski þegar
ég kæmi tilbaka. Daginn eftir var
hann allur og skilja því leiðir um
sinn en eftir standa minningar, góð-
ar minningar.
Ingibjörg Gréta.
Fallinn er langt fyrir aldur fram
vinur okkar og samstarfsmaður til
margra ára, Gísli Þorvaldsson.
Flugrekstur á Íslandi hefur haft á
að skipa dugnaðar og atorkufólki í
gegnum tíðina og á engan er hallað
þó minnst sé á hlut „strákanna í
skýlinu“ eða þeirra er sjá um rekst-
ur, viðhald og öryggi flugvélanna á
jörðu niðri en Gísli var einn af þeim.
Hann valdist snemma til trúnaðar-
starfa hjá Flugfélagi Íslands en þar
hóf hann störf árið 1959 á Hlaðdeild
en flutti sig yfir á Tæknideild eftir
sameininguna og starfaði nánast
óslitið þar allar götur síðan, síðast
sem lagerstjóri. Meðfæddir eigin-
leikar Gísla, samviskusemi og áreið-
anleiki nýttust honum vel í um-
gengni við flugflota fyrirtækisins en
það sem Gísli tók að sér stóð sem
stafur á bók og að hlífa sjálfum sér
fyrirfannst ekki í orðabókinni hans
Gísla.
Við sem störfuðum með Gísla
söknum nú vinar í stað og þó að
vinnustaðurinn okkar sé stór þá
verður hann ekki samur eftir. Hann
Gísli sem undirbúið hefur margt
ferðalagið í gegnum tíðina sem tek-
ist hefur giftusamlega stendur nú
sjálfur frammi fyrir ferðalaginu
stóra sem bíður okkar allra. Ég er
þess fullviss að til þess sé hann ekki
vanbúinn og honum fylgja hjartan-
legar óskir samstarfsfóksins um
góða ferð og góða heimkomu með
þökk fyrir allt og allt.
Ástvinum öllum sendum við okkar
samúðarkveðjur.
Vertu kært kvaddur og Guði falin.
Ólafur Ág. Þorsteinsson.
Góður drengur og vinur er fallinn
frá langt um aldur fram.
Það var fyrir um 44 árum að Ella
æskuvinkona mín hitti Gísla. Allan
þennan tíma hef ég vitað af Gísla.
Þótt hlé yrði á samskiptum vissi ég
alltaf af honum og þeim og eftir að
þau rugluðu reytum sínum fylgdist
ég enn betur með.
Það var svo fyrir um 13 árum að
óvart og óvænt urðum við Jón, Gísli
og Ella nágrannar á hjólhýsasvæð-
inu á Laugarvatni. Eftir það urðu
samskiptin meiri og reglulegri nán-
ast hverja helgi frá páskum allt
fram í október á Laugarvatni og oft
um helgar á öðru hvoru heimilinu.
Það var setið fram á nótt og allt
undir morgun á báðum stöðum við
spilamennsku og var ekki komið að
tómum kofunum hjá Gísla í þeim
efnum. Það var grillað og haldnar
veislur, stundum fyrir fleiri ná-
granna. Oft æði glatt á hjalla.
Fyrir um þremur árum skiptum
við Jón um hjólhýsi og keyptum
eldra hús á svæðinu en við nánari at-
hugun kom í ljós að það var ekki í
sem bestu ásigkomulagi og var ráð-
ist í að laga.
Það stóð ekki á Gísla að bjóða
fram aðstoð og var hún vel þegin því
þá vissi maður að vel væri gert og
vel myndi ganga. Það var smíðað,
sagað, neglt og skrúfað, sama hvað
var; allt gat hann og hjálpaði Jóni
mikið. Gísli hafðu þökk fyrir það.
Um svipað leyti kom í ljós að Gísli
gekk ekki heill til skógar. Engan
grunaði þó hvað málið var alvarlegt
enda kom það ekki almennilega í
ljós fyrr en síðar. Maður vonaði þó
alltaf að þetta gengi yfir en svo fór
sem fór.
Ekki er hér hægt að láta staðar
numið því minnast verður á ferð
sem við fórum með þeim hjónum ár-
ið sem við Ella urðum 50 ára. Það
var byrjað í New York í þrjá daga,
þaðan haldið til Orlando í hús sem
við höfðum fengið leigt. Þar höfðum
við sólarparadís í tvær vikur. Á þeim
tíma komu Rósa systir mín og
Gunnar maður hennar í fimm daga
heimsókn frá Seattle og kynntust
Gísla og var með þau eins og aðra
sem honum kynntust, fólk vissi að
þar fór góður drengur, og hafa þau
fylgst með honum í gegnum mig
símleiðis og hittu hann er þau voru
stödd hér eftir kynnin í Orlando. Að
þessum tveimur vikum liðnum ókum
við til Miami og gengum um borð í
eitt af þessum lúxusskipum og sigld-
um um Karíbahafið í viku. Sáum
margt og skemmtum okkur hið
besta. Að þeirri viku lokinni ókum
við aftur til Orlando og eyddum þar
síðustu fimm dögunum af þessari
ferð. Þess má geta að Gísli sá að
mestu um akstur og taldi ekki eftir
sér frekar en annað.
Það sést best á starfsferli hans
hversu traustur hann var. Vann hjá
Flugleiðum frá árinu 1958 fram á
nánast síðasta dag, að tveimur árum
undanskildum sem hann vann við
önnur störf. Gísli var ljúfur og
traustur maður og góður vinur.
Við Jón þökkum honum samfylgd-
ina gegnum árin og teljum okkur
töluvert ríkari fyrir að hafa átt Gísla
að vini. Vottum öllum sem hlut eiga
að máli okkar dýpstu samúð.
Far þú í friði kæri vinur.
Erla og Jón.
GÍSLI
ÞORVALDSSON
Sælar þær sálir eru
sem hér nú skiljast við,
frá holdsins hryggðar-
veru
og heimsins göldum sið
hvílast í himnafrið,
þar sem með sætum hljóðum
syngur lof drottni góðum
lofsamlegt engla lið.
(Hallgrímur Pétursson.)
Það er sorgleg tilhugsun og þraut-
inni þyngri að setjast niður og skrifa
kveðju til vinar okkar og ættingja,
Grétars N. Eiríkssonar, sem skyndi-
lega var kallaður burt. Allt okkar líf
höfum við þekkt Grétar en kona
hans, Þorgerður, er móðursystir
okkar. Á milli foreldra okkar og Þor-
gerðar og Grétars hefur ávallt verið
einstaklega gott og sterkt vinasam-
band og eru ófáar stundirnar sem við
höfum eytt í návist þeirra. Grétar
var einstakur maður sem gaman var
að vera í kringum og spjalla við en
alltaf var hann svo áhugasamur um
líf okkar. Í hvert sinn sem við hittum
Grétar tók hann ávallt utan um okk-
ur og kyssti og sýndi okkur mikla
væntumþykju. Hann var með ein-
dæmum barngóður og gaf sér alltaf
tíma til að ræða við börnin í kringum
sig og tók hann nýjum fjölskyldu-
meðlimum einstaklega vel. Síðustu
ár höfum við verið svo einstaklega
lánsöm þar sem Þorgerður og Grét-
ar festu kaup á sumarbústað í göngu-
færi frá okkar bústað. Nutum við þar
góðar samverustundir sem aldrei
eiga eftir að hverfa úr huga okkar.
Þar undi Grétar sér vel og var bú-
GRÉTAR NÖKKVI
EIRÍKSSON
✝ Grétar NökkviEiríksson kaup-
maður fæddist í
Reykjavík 4. apríl
1940. Hann lést mið-
vikudaginn 13. ágúst
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Fossvogskirkju 22.
ágúst.
staðurinn og garðurinn
þar í kring líf hans og
yndi. Auðsjáanlegt var
að Grétari og Þorgerði
leið vel í bústaðnum og
voru þau einstaklega
natin við að gera hann
hlýlegan og glæsilegan.
Við erum afar þakk-
lát fyrir að eiga svona
mikið af minningum
um þig Grétar því þær
hjálpa á svona erfiðum
stundum.Við þökkum
þér samfylgdina elsku
vinur og hafðu þökk
fyrir allt og allt. Minn-
ing um góðan mann lifir.
Elsku Þorgerður okkar, örlög
manna eru misjöfn. Sumir auðnast
að komast að mestu áfallalaust í
gegnum lífið á meðan aðrir verða
fyrir þungum áföllum. Munum því
bænina hennar ömmu því hún segir
okkur svo margt. Við trúum því að
Grétars hafi beðið annað hlutverk
ásamt ömmu sem hefur tekið vel á
móti honum.
Við biðjum góðan guð að styrkja
Þorgerði, Jón Pál, Eirík og fjölskyld-
ur í þessari miklu sorg. Hugur okkar
er hjá ykkur.
Adolf, María S. og börn,
Helga Sigrún og Jónas.
Nú þegar við kveðjum Grétar vilj-
um við minnast hans og þakka allar
samverustundirnar sem við höfum
átt með honum.
Grétar var eiginmaður Þorgerðar
frænku okkar sem ólst upp ásamt
okkur heima á Hlíðarenda á Ísafirði
og hefur samband okkar alla tíð ver-
ið náið. Leiðir þeirra Þorgerðar og
Grétars lágu saman er þau unnu
bæði í versluninni Liverpool í
Reykjavík og hefur heimili þeirra
alla tíð verið í þar í borg.
Ásamt sonum sínum, Jóni Páli og
Eiríki, hafa þau í mörg ár rekið leik-
fangaverslunina Leikbæ.
Grétar var rólegur og þægilegur
maður í umgengni, vingjarnlegur og
viðræðugóður þannig að fólk laðaðist
að honum, jafnt börn sem fullorðnir.
Heimili þeirra Þorgerðar hefur
ævinlega staðið okkur opið og verið
vel tekið á móti okkur og þau boðin
og búin að veita okkur aðstoð sína ef
svo hefur borið undir. Við höfum átt
margar ánægjulegar samverustund-
ir með þeim hjónum við ýmsar uppá-
komur hjá fjölskyldum okkar, í af-
mælum, á ættarmótum og þegar við
vorum á ferð í Reykjavík eða þau á
Ísafirði. Það var gaman að vera með
þeim og fjölskyldum þeirra, þar ríkti
gleði, hressileiki og hlýlegt viðmót.
Grétar og Þorgerður festu fyrir
nokkrum árum kaup á sumarbústað
við Gíslholtsvatn í Rangárvallasýslu
og gerðu hann upp. Hefur Grétar
notið þess að vera í sveitinni sem
honum þótti svo vænt um og rækta
garðinn sinn. Ber bústaðurinn og
nánasta umhverfi hans þeim hjónum
fagurt vitni. Og nú þegar sumarið
skartaði sínu fegursta kvaddi Grétar
þennan heim við sumarbústaðinn
þeirra, þar sem þau Þorgerður
dvöldu ásamt nánum ættingjum.
Það er með söknuði sem við kveðj-
um Grétar. Við þökkum honum sam-
fylgdina í gegnum árin og biðjum
Guð að blessa minningu hans.
Elsku Þorgerður, Jón Páll, Eirík-
ur og fjölskyldur, við sendum ykkur
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Guð veri með ykkur.
Garðar S. Einarsson,
Þorgerður S. Einarsdóttir,
Ingibjörg S. Einarsdóttir,
Guðmundur S. Einarsson,
Tryggvi S. Einarsson
og fjölskyldur
Kæri vinur, ekki hefði hvarflað að
mér þegar við sátum saman í brúð-
kaupi 19. júlí, að þetta yrði í síðasta
skipti sem við hittumst í þessu lífi.
Þú ljómaðir af ánægju nýkominn úr
sumarbústaðinum ykkar og sagðir
að það væri paradís á jörð að vera
þar og dytta að garðinum þínum. Þú
sagðir stundum við mig að það væri
bara ein umferð í þessu lífi og þú ætl-
aðir að lifa hana til fulls. Það var gott
að fylgjast með þér hvernig þér tókst
að fá ánægju við að rækta við bústað-
inn þinn. Í nokkur ár hafðir þú verið
sjúklingur og gast ekki verið við
vinnu og ekki hefði ég látið mér detta
í hug að þú ættir eftir að fá þvílíka
ánægju út úr lífinu í sveitinni, en
vegir Guðs eru órannsakanlegir sem
betur fer.
Elsku Grétar minn, takk fyrir allt
sem þú gerðir fyrir hana mömmu á
liðnum árum. Elsku Þorgerður ég
veit að það á eftir að koma mikið
tómarúm hjá þér við að missa hann
Grétar, því þið voru ekki bara hjón
og vinnufélagar heldur líka bestu
vinir sem voru samtaka við að gera
alla hluti saman. Ég bið góðan Guð
að gefa þér styrk og ég veit að hann
mun hjálpa þér í gegnum þennan
mikla missi. Elsku Jón Páll, Eiríkur,
Magga, Anna og börn, mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur til ykkar allra.
Kristín Adolfsdóttir.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. Sveinbjörn Egilsson.)
Elsku Grétar, takk fyrir allar sam-
verustundirnar.
Saknaðarkveðjur
Sólveig (yngri).
Kæri vinur.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(Matthías Jochumsson.)
Grétar, takk fyrir að vera vinur
minn. Takk fyrir allar þær yndislegu
stundir sem við áttum saman meðal
annars við að klippa og snyrta fal-
lega garðinn ykkar Þorgerðar. Ég
skal passa að vel verði hugsað um
Þorgerði og garðinn.
Guð geymi þig.
Saknaðarkveður. Þinn vinur
Sigurbjörn.
Mikill heiðursmaður hefur kvatt
þetta líf, langt um aldur fram.
Kynni með okkur Grétari hófust
fyrir fáeinum árum þegar við eign-
uðumst sumarhús við Gíslholtsvatn
og urðum næstu grannar þeirra
hjóna Grétars og Þorgerðar.
Þau voru fyrst allra til að bjóða
okkur velkomin á svæðið og þá strax
fundum við hversu nærvera þessa
manns var góð. Rólegur í fasi, æðru-
laus og grandvar í orðum voru ein-
kenni þessa höfðingja.
Daginn áður en við fréttum lát
Grétars vorum við full tilhlökkunar
að hitta þau hjónin á þeim stað sem
ég held að Grétar hafi unnað mest. Í
júlí sl. sagði hann er við sátum sem
oftar á spjalli, að þetta væri staður-
inn þar sem hann helst vildi vera, frí í
útlöndum né annars staðar heilluðu
ekki lengur. Hann leyndi því aldrei
hversu mikið hann mat friðsæld
sveitarinnar.
Við hverja komu austur lék gleði-
bros um varir þegar við sáum ljós
loga í Leikbæ. Merima dóttir okkar
hljóp alltaf beinustu leið til Grétars
og Þorgerðar þegar bíllinn stansaði.
Það segir sína sögu. Barnið fann ein-
mitt þá miklu hlýju og væntumþykju
sem geislaði af Grétari í garð allra
sem hann umgekkst.
Grétar hafði mikinn áhuga á trjá-
og garðrækt og það sást best á garð-
inum við sumarhúsið. Þar voru tré og
runnar klippt af listfengi, svo af bar.
Hann var fullur fróðleiks um trjá-
rækt og var hann alltaf fús að miðla
okkur af sinni reynslu og þekkingu.
Vantaði verkfæri eða garðáhöld
var leitað til Grétars, sem svaraði
gjarnan: „Þið þurfið ekki að spyrja,
bara sækja hlutina.“ Svo sjálfsagt
var þetta í hans huga.
Lífið er hverfult og breytingum
háð. Það verður skrýtið að koma í
bústaðinn og sjá Grétar ekki við
vinnu í garðinum eða í slökun á sól-
pallinum. En minningin um góðan
dreng lifir og það munu kynnin við
samheldna fjölskyldu hans einnig
gera.
Kæra Þorgerður, synir og aðrir
ástvinir, við sendum ykkur innilegar
samúðarkveðjur á þessari sorgar-
stundu.
Kristján, Sigríður og Merima.