Morgunblaðið - 12.12.2003, Side 62

MINNINGAR
62 FÖSTUDAGUR 12. DESEMBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Ólafur MárMatthíasson
kennari fæddist í
Reykjavík 18. ágúst
árið 1954. Hann varð
bráðkvaddur á heim-
ili sínu, Teigaseli 3 í
Reykjavík, hinn 25.
nóvember síðastlið-
inn. Foreldrar hans
eru Elín G. Ólafs-
dóttir, aðstoðar-
skólastjóri, f. 28.11.
1933, og Matthías
Haraldsson, aðstoð-
arskólastjóri, f. 11.6.
1929, d. 5.2. 1990. Systkini Ólafs
eru: 1) Valgerður Matthíasdóttir,
arkitekt, f. 19.3. 1953. Dóttir Val-
gerðar og Ólafs Árnasonar, er
Tinna Ólafsdóttir, f. 19.8. 1976,
ur, f. 18.11. 1960. Sonur hennar og
Sveins Viðars Guðmundssonar er
Snorri Arnar Sveinsson, f. 12.5.
1988. 5) Ása Björk Matthíasdóttir,
kennari, f. 16.7. 1962. Börn Ásu
Bjarkar og Jóns Kristjáns Stefáns-
sonar, sölustjóra eru Bryndís Dag-
mar, f. 10.8. 1988, Ásdís Elín, f.
16.04. 1992 og Stefán Matthías, f.
9.4. 1996.
Sonur Ólafs og fyrrv. sambýlis-
konu hans, Guðmundu Birnu Guð-
björnsdóttur, er Matthías Már, f.
3.10. 1982.
Ólafur varð stúdent frá Kenn-
araskóla Íslands árið 1976. Hann
lauk B.ed. prófi frá grunnskóla-
kennaradeild Kennaraháskóla Ís-
lands árið 1988. Ólafur átti eina
hálfsystur, samfeðra, Kolbrúnu
Sjöfn, f. 21.6. 1951. Ólafur starfaði
lengst af sem kennari í Reykjavík,
fyrst við Hagaskóla, síðan við
Seljaskóla og Langholtsskóla.
Útför Ólafs verður gerð frá
Laugarneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
nemi í Kaupmanna-
höfn. Sonur Tinnu og
Hauks Þórðarsonar er
Ólafur Dagur, f. 18.9.
2000. 2) Sigurborg
Matthíasdóttir, kon-
rektor MH, f. 13.12.
1955. Synir Sigur-
borgar og Ómars
Skúlasonar kennara
eru Skúli Matthías,
menntaskólanemi, f.
26.6. 1986, og Ólafur
Einar, f. 20.9. 1991. 3)
Haraldur Matthías-
son, guðfræðinemi, f.
13.12. 1956. Synir Haraldar og
Kaisu Matthíasson eru Orri Matth-
ías, f. 13.5. 1995, og Elías Henrik,
f. 15.7. 1997. 4) Brynja Dagmar
Matthíasdóttir, viðskiptafræðing-
Til Óla Más, bróður, mágs og
frænda, í anda hins nærgætna kenn-
ara:
Ó, faðir, gjör mig lítið ljós
um lífs míns stutta skeið,
til hjálpar hverjum hal og drós,
sem hefur villzt af leið.
Ó, faðir, gjör mig blómstur blítt,
sem brosir öllum mót
og kvíðalaust við kalt og hlýtt
er kyrrt á sinni rót.
Ó, faðir, gjör mig ljúflingslag,
sem lífgar hug og sál
og vekur sól og sumardag,
en svæfir storm og bál.
Ó, faðir, gjör mig styrkan staf
að styðja hvern, sem þarf,
unz allt það pund, er Guð mér gaf,
ég gef sem bróðurarf.
Ó, faðir, gjör mig sigursálm,
eitt signað trúarlag,
sem afli blæs í brotinn hálm
og breytir nótt í dag.
(M. Joch.)
Í guðs friði,
Haraldur, Marjakaisa,
Orri Matthías og
Elías Henrik.
Afar kær frændi hefur kvatt okk-
ur. Glæsilegur, greindur, vel mennt-
aður kvaddi hann í blóma lífsins.
Minningar eigum við margar um
Ólaf Má. Sérstaklega eru þær
bundnar við bernsku og æsku
drengjanna okkar systra. Fjölskyld-
ur okkar samhentar og góðar.
Frændur að leik í systra- og fjöl-
skylduhópi. Flest gerðum við systur
saman. Synir okkar áttu ljúfar
stundir í hinum ýmsu sveitum lands-
ins. Þjórsárdalurinn og Kjósin voru
aðalvettvangurinn, þar sem stóra
systir leit eftir frændum sínum
ásamt stórum barnahópi sem þau
hjón Elín og Matthías höfðu eignast.
Þau hjónin sinntu sumarstarfi að
Laxárnesi í Kjós um tíma og síðar
mörg sumur í Þjórsárdalnum. Þar
áttu fjölskyldur okkar afar góðar
stundir saman.
Nú þegar hátíð ljóss og friðar
nálgast rifjast upp yndislegar næt-
urstundir, er við systur sátum nán-
ast til morguns við að útbúa listaverk
fyrir jólin, á meðan börnin okkar
stór og smá sváfu. Þessar stundir
voru góðar. Hraustir og flottir synir
okkar áttu á þessum árum ómetan-
legar stundir saman. Þessar stundir
urðu færri er að menntaskólaárun-
um kom. Frændi okkar, sem nú er
kvaddur, hlaut menntun frá Kenn-
araháskóla Íslands. Hann varð kenn-
ari við Langholtsskólann í Reykja-
vík, þar sem báðir foreldrar hans
höfðu átt allan sinn starfsaldur.
Ólafur Már eignaðist um tíma góð-
an förunaut, Guðmundu Birnu Guð-
björnsdóttur. Saman áttu þau „gull-
molann“ Matthías Má. Matthías Már
ber nafn föður síns og föðurafa Matt-
híasar Haraldssonar, fyrrverandi yf-
irkennara í Langholtskólanum í
Reykjavík, sem lést alltof snemma,
árið 1990.
Við biðjum góðan Guð að blessa
minningu þeirra beggja og styrkja
nú, við missi Ólafs Más, góða móður,
son og fjölskylduna alla, sem hefur
staðið eins og klettur við hlið móð-
urinnar í hennar stóru sorg.
Eitt bros – getur dimmu í dagsljós breytt,
sem dropi breytir veig heillar skálar.
Þel getur snúist við atorð eitt.
Aðgát skal höfð í nærveru sálar.
(Einar Ben.)
Guð geymi þig, elsku Ólafur Már
okkar.
Edda, Helgi og fjölskyldan öll.
Nú kvakar engin lóa lengur,
nú liggur allt í værum blund.
Hinn bjarti sveinn frá bænum gengur;
hann beið þín, sæla friðarstund.
Hann lætur blæinn baða vanga
og beinir öruggt sporið sitt;
hann þarf ei hræddur hug að ganga,
þú heiða nótt, um ríki þitt.
(Þorsteinn Erlingsson.)
Elskulegur systursonur okkar,
Ólafur Már Matthíasson, er látinn,
langt um aldur fram.
Það er ekki auðvelt að kveðja kær-
an frænda hinstu kveðju. Og ekki er
það vegna skorts á góðum minning-
um eða vilja og löngun til að segja
margt fallegt um Óla, heldur hitt
hversu stirðlega það getur gengið að
koma hugsun í orð þegar mikið ligg-
ur við.
Dauðinn er óásættanlegur og
óréttlátur, ekki síst þegar hann ber
niður nálægt okkur sjálfum og hrífur
einhvern á brott sem okkur þykir
vænt um og metum mikils. Það fer
ekki hjá því að við svona tíðindi
brjótist fram tilfinningar sem kalla
fram spurningar sem við þráum að fá
svarað. Hvað er eilífð, hvað er al-
mætti, hvers vegna hann, er þetta
réttlátt, er einhver sem stjórnar
þessu öllu?
Til að lýsa Óla frænda ætlum við
að styðjast við litla sögu er hljóðar
svo:
Trúboði mætti lítilli kínverskri
stúlku sem rogaðist með strákanga.
„Þú hefur þunga byrði að bera,“
sagði trúboðinn. „Þetta er engin
byrði,“ svaraði hún. „Þetta er hann
bróðir minn.“ Þetta kínverska mál-
tæki lýsir Óla vel, þeim verkum sem
hann vann og því hugarfari sem
hann bar til verkefnisins. Verklag
hans allt og framganga einkenndist
af væntumþykju og nærgætni.
Óli er ekki farinn og er aldrei all-
ur. Hann sáði frækornum velvildar,
hógværðar og vinsemdar hvar sem
hann fór sem hafði djúp áhrif á okk-
ur öll sem til hans þekktum. Vonandi
ber sú sáning ávöxt í bættri fram-
komu okkar hvert við annað. Óli
gerði heiminn örlítið betri og er því
hluti af honum áfram. Við erum inni-
lega þakklát fyrir þær stundir er við
áttum með Óla, þó allt of fáar væru,
og að fá að hafa hann áfram með okk-
ur í minningunni, hlýjan, hnyttinn,
sanngjarnan og velviljaðan.
Syni, móður, systkinum, frænd-
fólki og vinum vottum við okkar
dýpstu samúð.
Katrín og Guðjón
(Dadý og Gaukur).
Frændi minn og vinur er látinn.
Frændur á þessum aldri deyja ekki
og því er erfitt að skilja hvað þetta
þýðir. Þeir geta verið fjarri um tíma
og þeir geta verið að sinna erindum
sem eru þessleg að maður er ekki
eins nærri þeim og maður kysi. En
þeir deyja ekki svona upp úr þurru.
En Óli fór ekki troðnar slóðir. Það
gerði hann aldrei og ég mátti vita að
það myndi hann heldur ekki gera í
þessari síðustu ferð sinni hér.
Ég naut þess ungur að hafa Óla
frænda sem fyrirmynd og eins og
gerist með unga menn ræðst fljótt
hver er hvað og ekki var nokkur vafi
með okkur Óla. Hann var eldri,
stærri og sterkari. Hann réði. Vel fór
á með okkur með þessa skipan. Hún
hentaði okkur og hvort heldur var
verið að telja laxa á lofti í Kjósinni,
unnið við að byggja hús, rífa þau eða
breyta, þá unnum við saman sem
einn maður. Afköstin voru rosaleg á
stundum.
Dagspartur að breyta heilu fjósi.
Þetta léku menn ekki eftir. En svona
var Óli. Fór ekki hálfa leið. Fór í
sveit ungur upp í afdali þar sem ekki
var rennandi vatn eða rafmagn. Fór
til Finnlands til að kynnast menn-
ingu og háttum Finna og fór til Ísr-
aels til að tína appelsínur. Frá öllum
stöðunum sendi Óli mér bréf. Við
vorum alltaf í bréfasambandi og
fannst mér stundum á lýsingunum
að ég væri með í för því hann lýsti
hlutunum þannig að ég sá þá ljóslif-
andi fyrir mér. Það var því eins og af-
ar eðlilegt að Óli yrði kennari. Menn
sem gátu sagt svona frá hlutu að
verða kennarar. Menn sem geta sagt
öðrum hvernig hlutirnir eru um allan
heim og sagt það þannig að maður
flyst til í tíma og rúmi. Hann þurfti
ekki að tala hátt eða troðast fram og
hann virtist sjá hlið á málum sem
öðrum var hulin. Menn hlýddu á þeg-
ar hann talaði og hann átti það til að
gefa orðunum aukna áherslu eða
jafnvel nýtt gildi með glotti sem aðr-
ir léku ekki eftir. Þú varst ekki í vafa
hvað hann meinti á eftir.
Ég veit ekki í hvaða erindi þú varst
kallaður í þetta sinnið, kæri frændi,
en mikið hlakka ég til að lesa frá þér
bréfin.
Hinrik Morthens.
Þegar við hugsum um hann Óla
frænda, sem var bróðir hennar
mömmu, munum við svo vel hvað
hann var mikill dýravinur. Mamma
hefur sagt okkur frá því að þegar
hann var lítill var hann oft að hugsa
um flækingsketti og fugla sem voru
að sniglast í kringum húsið hans.
Hann laumaði þá til þeirra mat á
pallinn í garðinum þegar enginn sá
til. Hann var með mjólkurskál fyrir
kisurnar og gaf þeim líka rækjur og
nýjan fisk. Amma Elín skildi oft ekki
hvað þessar kisur voru alltaf mikið
hjá henni á pallinum.
Þegar við vorum yngri vorum við
mikið heima hjá ömmu Elínu en þá
átti frænka okkar og sonur hennar
heima þar líka. Efstasundið var
svona fjölskyldustaðurinn okkar og
þar héldum við öll stórafmæli því
húsið er svo stórt. Garðurinn í Efsta-
sundinu var líka tilvalið leiksvæði
fyrir okkur systkinin. Einu sinni vor-
um við að leika okkur í garðinum og
fundum þá lítinn, veikan fugl sem við
fórum með inn og báðum Óla frænda
að hjálpa honum. Óli tók litla fuglinn
að sér og þegar við komum daginn
eftir sat fuglinn á öxlinni á Óla og
tísti hátt þegar við komum inn.
Óli var líka mjög barngóður og
blíður. Ein jólin gaf hann okkur öll-
um litla hitabrúsa til þess að fara
með í skólann. Hann sagði að það
væri svo notalegt að hafa með sér
heitt kakó á brúsa í skólann þegar
kalt væri í veðri og það höfum við sko
oft gert síðan. Nú minnir það okkur
alltaf á Óla þegar við setjum kakó á
brúsa. Okkur þótti öllum mjög vænt
um Óla og erum viss um að nú er
hann orðinn fallegur engill.
Elsku Óli, við kveðjum þig með
þessari bæn:
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesú, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgr. Pét.)
Guð geymi þig alla tíð.
Ásdís Elín, Bryndís Dagmar
og Stefán Matthías.
Óli móðurbróðir minn er dáinn.
Stórt skarð er höggvið í samheldna
systkinahópinn úr Efstasundi.
Óli var næstelstur sex systkina
sem liggja nærri í aldri og hafa alla
tíð verið náin og samheldin. Mér
finnst þau alltaf mynda fullkomna
heild, því hvert og eitt gegnir svo
ólíku hlutverki í hópnum. Óli var litli
bróðir mömmu minnar en ég upplifði
hann alltaf sem eins konar stóra
bróður minn. Kannski var það af því
að hann og Halli, yngri bróðirinn,
voru enn heima í Efstasundi þegar
við bjuggum þar um lengri eða
skemmri tíma þegar ég var lítil.
Óli var prakkarinn í fjölskyldunni,
hann var „The Wild One“, töffarinn
og húmoristinn. Sögur af uppátækj-
um hans voru ófáar og sem krakki
drakk ég þær í mig. Ég skildi Óla svo
vel og stóð ekki eins ein ef ég gerði
eitthvað af mér. Einu sinni þegar ég
var óþekk og átti að dúsa uppi í her-
bergi þar til ég bæðist afsökunar
ákvað ég frekar að príla út á þak og
hoppa niður í garð. Þegar ég hreykin
en skömmustuleg og meidd á fæti fór
að lokum inn kom í ljós að Óli frændi
hafði að sjálfsögðu hoppað niður af
sama þaki þegar hann var lítill. Óli
skildi mann alltaf svo vel. Hann var
líka svo góður og það var svo rólegt
og þægilegt í návist hans. Ég man
eftir ófáum kvöldstundum þar sem
við Óli og oftast fleiri úr hópnum
komum í mat í „Efsta“. Bara það að
sitja saman, borða og spjalla tímun-
um saman var svo notalegt. Hann
var ekkert að stressa sig á hlutunum
hann Óli, strákurinn sem datt ekki í
hug að vaska sér upp glas þegar eng-
in hrein glös voru sjáanleg. Hann
náði sér frekar í ausu og drakk úr
henni! Óli hafði svo skemmtilega sýn
á heiminn og frábæra kímnigáfu,
gagnvart sjálfum sér og umhverfinu.
Óli var einstaklega góður kennari,
hann var næmur á fólk og hafði sér-
stakt lag á þeim sem áttu erfitt.
Enda miðlaði hann að jafnaði skiln-
ingi, öryggi, hlýju og húmor til lífs-
ins. Hann er að því leyti hiklaust ein
af fyrirmyndum mínum. Guð geymi
hann Óla frænda minn.
Tinna frænka.
Ég mun alltaf muna eftir Óla
frænda vegna þolinmæði og já-
kvæðni hans í öllu sem hann gerði.
Við fórum stundum að veiða saman
og það fannst okkur báðum
skemmtilegt. Við veiddum frekar lít-
ið en entumst samt lengi þrátt fyrir
litla veiði. Ég man að Óli frændi var
oftast alveg jafn spenntur og ég.
Mér fannst líka svo gott hvað hann
fylgdist mikið með mér. Hann spurði
oft hvernig mér liði og núna veit ég
að hann fylgist með mér alla daga
með sínum blíðu augum.
Mig langar að skrifa eftirfarandi
línur til Óla, stóra frænda míns, sem
kunni að gleðjast með náttúrunni og
er núna kominn til pabba síns.
Þú hafðir fagnað með gróandi grösum
og grátið hvert blóm, sem dó.
Og þér hafði lærzt að hlusta unz hjarta
í hverjum steini sló.
Og hvernig sem syrti, í sálu þinni
lék sumarið öll sín ljóð,
og þér fannst vorið þitt vera svo fagurt
og veröldin ljúf og góð.
Hann tók þig í fang sér og himnarnir hófu
í hjarta þér fagnandi söng.
Og sólkerfi daganna svifu þar
um sál þína í tónanna þröng.
En þú varst sem barnið, er beygir kné
til bænar í fyrsta sinn.
Það á engin orð nógu auðmjúk til,
en andvarpar: Faðir minn!
(Tómas Guðm.)
Snorri Arnar.
Það er skrýtið hvernig sumar
minningar festast og lifa lengur en
aðrar. Brot úr setningum eða augna-
bliks þagnir. Stundum eru það sek-
úndubrotin milli brandara og bross
eða hláturinn sem fylgir á eftir.
Þegar ég minnist frænda míns
Ólafs Matthíassonar eru það ekki
langar senur sem ég man best, heilir
dagar vilja gleymast og verða þoku-
kenndir. Það sem lifir í minningunni
eru lítil brot sem ég hef alltaf varð-
veitt sérstaklega því að þau eru mér
dýrmæt.
ÓLAFUR MÁR
MATTHÍASSON
Systir okkar, mágkona og vinur,
BÁRA JÓNSDÓTTIR
frá Raftholti,
verður jarðsungin frá Marteinstungukirkju laugardaginn 13. desember
kl. 14.
Karitas, Hafsteinn
og Kristjana Bjargmundarbörn,
Elín Guðjónsdóttir,
Hjalti Sigurjónsson
og aðrir aðstandendur.
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
BALDVIN GRANI BALDURSSON
fyrrverandi bóndi og oddviti,
Rangá,
Köldukinn,
verður jarðsunginn frá Þóroddsstaðarkirkju
laugardaginn 13. desember kl. 14.00.
Jón Aðalsteinn Baldvinsson, Margrét Sigtryggsdóttir,
Baldur Baldvinsson, Sigrún Aðalgeirsdóttir,
Baldvin Kristinn Baldvinsson, Brynhildur Þráinsdóttir,
Hildur Baldvinsdóttir, Garðar Jónasson,
Friðrika Baldvinsdóttir, Stefán Haraldsson,
barnabörn og barnabarnabörn.