Morgunblaðið - 16.02.2004, Blaðsíða 20

MINNINGAR
20 MÁNUDAGUR 16. FEBRÚAR 2004 MORGUNBLAÐIÐ
Margt er það, margt er
það
sem minningarnar vekur.
Þær eru það eina
sem enginn frá mér tekur.
(Davíð Stef.)
Elsku afi. Dagurinn í dag er af-
mælisdagurinn þinn. Og enginn afi
til að faðma, kyssa og óska til ham-
ingju með daginn.
Það var alltaf svo gott að koma til
þín.
Þegar við vorum lítil söngst þú
fyrir okkur og fórst með ljóð og vís-
ur. Og uppáhaldið okkar var kvæðið
um Ókindina .
Dagur litli var ekki búinn að fá að
þekkja þig eins lengi og við hin, en
það er svo oft sem hann spyr
mömmu og pabba upp úr þurru:
„Hvar er afi?“ Við eigum eftir að
segja honum frá þér og öllum ynd-
islegu stundunum sem við áttum
með þér. Við geymum minninguna
um þig í hjarta okkar, elsku afi.
JÓN ÁRSÆLSSON
✝ Jón Ársælssonfæddist í Eystri-
Tungu í Vestur-
Landeyjum 16. febr-
úar 1927. Hann lést á
heimili sínu Bakka-
koti á Rangárvöllum
14. desember síðast-
liðinn og var útför
hans gerð frá Akur-
eyjarkirkju í Vestur-
Landeyjum 20. des-
ember.
Þú sofnað hefur síðsta
blund
í sælli von um endurfund,
nú englar drottins
undurhljótt
þér yfir vaki, sofðu rótt.
(Aðalbjörg Magnúsd.)
Þóra Kristín, Jón,
Emil og Dagur.
Elsku afi, ég gleymi
aldrei hvað þú varst
góður. Ég gleymi held-
ur aldrei þegar ég kom
ríðandi í Bakkakot og
þú varst úti í glugga og fylgdist með
hvernig hesturinn færi hjá mér. Þeg-
ar ég kom inn að tala við þig og
ömmu spurðir þú alltaf hvaða hestur
þetta væri. Þegar ég var að fara ríð-
andi til baka komst þú oft með mér
út og fylgdist með mér þegar ég reið
úr hlaði. Hvatningarorð þín veittu
mér styrk og hvöttu mig til dáða í
hestamennskunni. Þú komst yfirleitt
á hverjum degi heim til okkar að tala
við okkur og fórst síðan með pabba
að skoða kindurnar og nautin á bláa
bílnum þínum. Ég sakna þess að þú
ert ekki að keyra skólabílinn. Elsku
afi, þú varst alltaf til staðar.
Þú sofnað hefur síðasta blund
í sælli von um endurfund.
Nú englar drottins undur hljótt
þér yfir vaki, sofðu rótt.
Guð blessi þig, elsku afi minn.
Þín
Ragnheiður Hrund.
✝ Sigurjón GísliJónsson, fyrrver-
andi lögregluvarð-
stjóri í Neskaupstað,
fæddist í Neskaup-
stað 22. júlí 1933.
Hann andaðist á
Fjórðungssjúkrahús-
inu í Neskaupstað 9.
febrúar síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Jón Karlsson, f. 2.8.
1913, d. 27.2. 1970,
og Gíslína Ingibjörg
Sigurjónsdóttir, f.
5.7. 1913, d. 23.12.
2001. Systkini Sigur-
jóns eru: Ingvi Pétur Jónsson, f.
1936, d. 1987, Olga Kristín Jóns-
dóttir, f. 1937, Emilía Jónsdóttir,
f. 1940, Sævar Jónsson, f. 1948,
og Hulda Jónsdóttir, f. 1957.
Sigurjón kvæntist eftirlifandi
eiginkonu sinni, Guðbjörgu
Hjartardóttir frá Lækjamóti í Fá-
skrúðsfirði, hinn 31.12. 1955. Sig-
urjón og Guðbjörg eignuðust
fjögur börn. Þau eru: 1) Jón
Gunnar Sigurjónsson, f. 15.12.
1955, maki Hulda Gísladóttir,
börn: Sigurjón Gísli, Guðbjörg og
Páll. 2) Gíslína Ingibjörg Sigur-
jónsdóttir, f. 1.10.
1957, maki Karl Jó-
hann Karlsson, syn-
ir þeirra eru: Karl
Ingi, Björgvin og Jó-
hann. 3) Páll Lárus
Sigurjónsson, f.
14.10. 1961, maki
Berglind Einars-
dóttir, börn þeirra
eru: Eva Dögg, maki
Brynjar Pálsson,
Aron og Anton Örn,
barn Evu Daggar og
Brynjars er Bjartur
Páll. 4) Hjörvar Sig-
urjónsson, f. 6.4.
1963, maki Sigrún Júlía Geirs-
dóttir, börn þeirra eru Daníel
Geir og Bríet Ósk.
Sigurjón stundaði sjómennsku
á eigin bátum og hjá öðrum, lauk
prófi frá Stýrimannaskólanum í
Reykjavík 1966 og hóf lögreglu-
störf í Neskaupstað sama ár og
sinnti þeim störfum til ársins
2002, lengst af sem lögregluvarð-
stjóri, er hann lét af störfum
vegna heilsubrests.
Útför Sigurjóns verður gerð
frá Norðfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Dagurinn í dag er búinn að vera
einn sá erfiðasti sem ég man eftir. Í
gærkvöldi hringdi pabbi í mig og
sagði mér frá því að þú værir dáinn.
Aðdragandinn var langur og sjálfsagt
var best fyrir þig að þú fengir að fara
frá okkur öllum hér, sem eigum eftir
að sakna þín meira en orð fá lýst.
Þetta voru fréttir sem ég hafði reynt
að búa mig undir í langan tíma en það
verður að segjast alveg eins og það er
að sá undirbúningur hefur skilað litlu.
Ég var ekki gamall að aldri þegar
ég var farinn að átta mig á því að sam-
band okkar var mjög sérstakt. Frá
því ég man eftir mér hef ég viljað vera
í kringum þig og þvælast með þér,
sama hvað þú varst að brasa. Þegar
ég var lítill strákur og kom inn á Víði-
mýri, varst þú oft að leggja þig eftir
langa næturvakt í löggunni. Þá var
aðalmálið, að tertunum hennar ömmu
undanskildum, að bíða eftir að þú
bankaðir í rúmstokkinn og gæfir mér
þannig merki um að ég mætti koma
inn til þín og hnoðast í þér. Svona hef-
ur þetta alltaf verið og alltaf hefur þú
boðið mér með í hvað sem þú hefur
gert hverju sinni ef þú hafðir ein-
hvern grun um að ég hefði gaman af.
Það virtist ekki skipta máli hvað við
vorum að gera, hvort sem við færum á
rúntinn, renndum fyrir lax eða þögð-
um yfir bíómynd þá var það alltaf jafn
frábært.
Þær eru óteljandi minningarnar
sem þú skilur eftir hjá mér um þá
hluti sem við gerðum saman og ég
kem alltaf til með að sakna. Frá því ég
man eftir mér höfum við farið í veiði-
túra á hverju einasta ári og yfirleitt
fleiri en einn og fleiri en tvo. Ég fékk
að fljóta með norður í Vopnafjörð á
hverju ári og fylgjast með á árbakk-
anum og læra af þér hvernig setja á í
einn stóran. Það kom aldrei til greina
að neinn vissi betur eða veiddi meira
en þú því að þú varst aðalkallinn.
Einu sinni vorum við að veiða við
Svartabakka í Svartánni og pabbi
hafði sett í einn stóran, þann lang-
stærsta. Allan tímann á meðan pabbi
var að þreyta laxinn tuðaði ég og tuð-
aði í honum að láta þig fá stöngina svo
laxinn myndi ekki sleppa. Pabbi sagði
mér að hafa mig hægan og bíða og sjá,
en í sömu andrá slitnaði laxinn frá. Þá
vatt ég upp á mig í bræði minni og
sagði við hann að hann hefði betur lát-
ið þig fá stöngina því að þá hefði lax-
inn aldrei sloppið.
Eftir því sem ég hef vaxið úr grasi
og þroskast höfum við orðið nánari
með hverju árinu sem liðið hefur. Ég
hef alltaf getað komið til þín og leitað
ráða við því sem þurfti og fékkst þú
mig þá til að sjá hlutina í réttu ljósi.
Þú lást ekki á skoðunum þínum við
mig og sagðir mér ákveðinn frá því
hvað þér fannst en reyndir aldrei að
skipa mér fyrir eða segja mér fyrir
verkum heldur treystir mér ávallt til
að taka rétta ákvörðun. Mér fannst
gott hvernig við gátum afgreitt þau
vandamál sem upp komu og í næstu
andrá vorum við farnir að hlæja sam-
an að veiðisögu eða einhverju öðru.
Það fá því engin orð lýst hversu
gríðarlega ég á eftir að sakna þín, afi
minn. Ég er búinn að missa afa minn,
einn besta vin minn og félaga sem ég
mun nokkurn tímann eignast. Það
þarf ekki að taka það fram hversu
stórkostlegur maður þú varst, það
vissu það allir sem þekktu þig eitt-
hvað. Í mínum huga hefur þú alltaf
verið einstakur maður, mér þykir svo
vænt um þig og er þakklátur fyrir all-
ar þær stundir sem við höfum átt
saman. Þær munu lifa í minningunni.
Ég vil að lokum þakka þér kærlega
fyrir þá hetjulegu baráttu sem þú
háðir við veikindi þín sem skilaði okk-
ur ómetanlegum tíma saman yfir jól-
in. Þessum tíma gleymi ég aldrei svo
lengi sem ég lifi.
Sigurjón Gísli Jónsson.
Sigurjón Jónsson, fyrrverandi
varðstjóri lögreglunnar í Neskaup-
stað, er fallinn frá langt um aldur
fram eftir harða baráttu við illvægan
sjúkdóm. Margs er að minnast og
margar minningar sækja á hugann úr
starfi og leik.
Sjonni eins og við félagar hans úr
lögreglunni kölluðum hann alltaf
hafði starfað í lögreglunni lengi og
kunni frá mörgu að segja af langri
reynslu sinni úr starfinu og miðlaði til
okkar yngri ef svo bar undir.
Ég minnist þess með þökk og hlýju
mínum fyrstu kynnum af Sjonna er
ég kom til starfa á Eskifjörð fyrir
röskum áratug síðan. Nokkur sam-
gangur var á milli þessara tveggja
embætta og varð enn meiri eftir að
þau voru sameinuð í eitt.
Ég fór fljótlega í heimsókn á lög-
reglustöðina í Neskaupstað og þar
tók Sigurjón á móti mér. Ég tók sér-
staklega eftir því hve vel hann bar
einkennisbúninginn en hann bar
ávallt mikla virðingu fyrir útliti sínu
og að búningurinn væri til fyrirmynd-
ar.
Hlýleg framkoma og ljúfmennska
einkenndi Sigurjón en hann hafði þó
skap nokkuð og var fastur fyrir þegar
á reyndi. Þessu tóku ég og aðrir eftir
þegar við unnum saman við fjölbreytt
verkefni sem fylgja lögreglustarfinu.
Sigurjón var boðinn og búinn að
greiða götu þeirra sem leituðu til
hans og hafði samúð með þeim sem
minna mega sín og höfðu orðið undir í
lífinu.
Góður félagi úr lögreglunni í
Reykjavík kom að máli við mig er ég
var að spá í að sækja um varðstjóra-
starf á Eskifirði en þessi maður hafði
starfað með Sigurjóni í Neskaupstað
og leist heldur betur vel á að ég færi
austur, þar fengi maður fjölbreytta
reynslu og myndi kynnast góðum
dreng sem Sigurjón svo sannarlega
væri. Ég man vel eftir hve vænt Sig-
urjóni þótti um starfsbræður sína í
Neskaupstað og þá kom oft nafn
Steindórs, „DóDó“ eins og hann er
kallaður og gjarnan kom á eftir já vin-
ur minn eins og DóDó sagði svo oft og
svo brosti Sjonni með sínu stóra
brosi, glettinn á svip.
Sigurjón var einn af stofnendum
Lögreglufélags Austurlands en félag-
ið var stofnað árið 1972. Sigurjón var í
stjórn félagsins um árabil og minnist
ég þess með ánægju margra sam-
verustunda á aðalfundum félagsins og
þar var Sigurjón gjarnan hrókur alls
fagnaðar. Sigurjón hvatti mig óspart
að taka að mér formennsku félagsins
og það hef ég gert síðastliðin tvö ár.
Fyrir hönd Lögreglufélags Austur-
lands vil ég þakka Sigurjóni fyrir öll
þau góðu störf sem hann vann í þágu
félagsins og votta eiginkonu hans og
öðrum aðstandendum mína dýpstu
samúð.
Guð blessi minningu þína.
Þórhallur Árnason.
Við fráfall Sigurjóns Jónssonar
kemur mér í hug samstarf okkar að
löggæslumálum í Neskaupstað í tíu
ár, frá 1978 til 1988.
Sigurjón var góður og alhliða lög-
reglumaður, átti gott með að um-
gangast fólk, rækti þagnarskyldu
sína um ýmis mál borgaranna mjög
vel, hafði sérstaka hæfileika sem
rannsóknarlögreglumaður, hugsaði
ráð sitt vel og flanaði ekki að neinu og
þegar hann hóf rannsókn var hún
þaulskipulögð og úthugsuð. Hann
hafði góða reglu á störfum sínum svo
sem færslu dagbókar. Þar bókaði
hann m.a. veðurlýsingu hvern dag og
er þar góð heimild um veður í Nes-
kaupstað þá áratugi sem hann var við
löggæslu.
Honum tókst vel að nýta sér kosti
og draga úr ókostum þess að vera
heimamaður en slíkt er ekki öllum
gefið. Ég hygg að fáir lögreglumenn
hafi starfað jafn lengi á sama stað úti
á landi og Sigurjón og með jafn góð-
um árangri enda voru ýmis lögreglu-
mál svo sem umferðarmál og upp-
ljóstran afbrota í betra lagi í
Neskaupstað en víðast annars staðar.
Sigurjón var skipstjórnarlærður og
kom það sér vel við rannsóknir vegna
sjóprófa en töluvert var um þau á
þessum árum. Hann átti trillubát og
réri til fiskjar þegar færi gafst og
hafði mikla ánægju af því. Einnig
leysti hann stundum af sem stýrimað-
ur á stóru skipunum í Neskaupstað.
Sigurjón var mikill áhugamaður
um lax- og silungsveiði og góður og
þolinmóður veiðimaður. Ég minnist
með ánægju veiðiferðar sem ég fór
með honum og öðrum manni í Skrið-
dalsvatn og heimsóknar til hans í
veiðihús í Vopnafirði er hann var þar
við veiðar í sumarfríinu.
Ég kom oft á hið vistlega heimili
hans og Guðbjargar konu hans og átti
þar alltaf góðu að mæta. Mér er minn-
isstætt hve góður og vel tilreiddur
matur var ávallt á borðum hjá Guð-
björgu og Sigurjón var einnig vel lið-
tækur í matargerðinni þegar konan
var ekki heima.
Nú að leiðarlokum er mér efst í
huga þakklæti fyrir að hafa mátt
starfa með og kynnast svo ágætum
manni.
Ég votta Guðbjörgu og fjölskyld-
unni samúð mína.
Þorsteinn Skúlason.
Kynni okkar Sigurjóns hófust 1983
með góðri samvinnu sýslumanns- og
fógetaembættanna á Eskifirði og
Neskaupstað jafnframt því að sá sem
þetta ritar var af og til settur bæj-
arfógeti í Neskaupstað og loks skip-
aður sýslumaður þar á bæ 1992–1998.
Sigurjón var á þessum tíma starf-
andi lögregluvarðstjóri í Neskaup-
stað ásamt fastráðnum lögregluþjóni
og héraðslögreglumönnum. Sigurjóni
var það í blóð borið að stjórna und-
irmönnum sínum af festu en hlýju og
hann naut jafnframt fullkomlega virð-
ingar og trausts þeirra.
Mikil samskipti voru milli lögregl-
unnar og starfsfólks sýsluskrifstof-
unnar og var þá oft glatt á hjalla og
var Sigurjón iðulega hrókur alls fagn-
aðar með ómældri þátttöku Ásgeirs
Lárussonar fulltrúa, sem lét sitt ekki
eftir liggja. Þar voru dægurmálin
krufin til mergjar, oft með hug-
myndaríkum og sérkennilegum nið-
urstöðum.
Rannsóknir lögreglumála reyndust
honum iðulega auðveldar en íbúar
Norðfjarðar báru mikið traust til
hans og var mikill trúnaður þar á milli
en slikt greiðir mjög fyrir upplýsinga-
streymi í þágu rannsókna slíkra mála
og er oft á tíðum ómetanlegt.
Alþekkt er að menn missa tökin á
atburðarásinni og oftar en ekki með
þátttöku Bakkusar, en Sigurjón og
hans menn höfðu það að meginmark-
miði, að leiða menn á rétta braut á
nýjan leik og fóru iðulega með við-
komandi heim, drukku eftir atvikum
með þeim kaffisopa og röbbuðu um
daginn og veginn og háttuðu þá síðan
upp í rúm og málinu var lokið.
Í minningunni um Sigurjón kemur
upp í hugann þétt handtak, mikil út-
geislun, alúð, traust og hlýja og síðast
en ekki síst, góður vinur.
Við fjölskyldan vottum Guðbjörgu,
börnum þeirra og fjölskyldum svo og
öðrum ástvinum innilega samúð okk-
ar.
Blessuð sé minning Sigurjóns
Jónssonar.
Bjarni Stefánsson.
Ég kynntist Sigurjóni Jónssyni
fyrst veturinn 1972 en þá tók hann að
sér kennslu í umferðarlögum við
námskeið til meiraprófs ökumanna á
Fáskrúðsfirði. Þar varð strax ljóst í
fyrstu kennslustundinni hjá honum
að ekki kæmust menn upp með að
læra námsefnið bara svona nokkurn
veginn. En hæfileikar hans til þess að
miðla til annarra af þekkingu sinni
voru ekki vefengdir. Sigurjón var
prúður maður og virðulegur og eng-
um duldist geta hans og hæfni til þess
að stjórna mannskap við löggæslu-
störf. Sigurjón hafði yfir mikilli
glettni að ráða og sparaði hana ekki
þegar það átti við. Það er heiður að
hafa orðið aðnjótandi samfylgdar Sig-
urjóns Jónssonar varðstjóra. Þar fór
maður sem vissi gjörla hvað hann var
að gera. Ekkert var þar hérumbil, allt
fastmótað og hugurinn skýr. Ég vil
við fráfall Sigurjóns votta eiginkonu
hans Guðbjörgu Hjartardóttur og
fjölskyldum þeirra samúð mína.
Úlfar K. Jónsson.
Við Sigurjón unnum saman í lög-
reglunni í Neskaupstað í níu ár, en ég
kom þangað nýliði og Sigurjón var
óþreytandi að kenna mér allt sem ég
þurfti að kunna. Ég hef oft hugsað um
það lán sem það var fyrir mig að
kynnast honum þessi fyrstu skref mín
í lögreglunni. Enn þann dag í dag
heyri ég fyrir mér hans sterku rödd
þegar hann var að segja mér til: „Nú
tökum við það rólega, gæskur, og
hugsum málið en hann anaði ekki að
neinu og undirbjó sig vel fyrir hvert
verk. Hann var líka af þeirri kynslóð
sem fékk ekki allt upp í hendurnar og
mistök gátu verið dýrkeypt, en það er
eitt af því dýrmætasta sem hann
kenndi mér, að hugsa málið, reyna að
sjá afleiðingarnar fyrir og bulla ekki
eitthvað sem maður sér eftir að hafa
sagt. „Við gerum ekkert í þessu,
gæskur, eða: „Þú hefðir átta að bíða
aðeins, gæskur.“ Þessi orð hafa og
eiga eftir að fylgja mér, en hann gat
líka verið fljótur til þegar á því þurfti
að halda og hafði þá reynslu og skyn-
semi sem með þurfti svo allt færi vel.
Hann sagði mér margar sögur af
fyrri tímum á löngum vöktum, eins og
þegar hann var strákur og krakkarn-
ir hópuðust niður á höfn þegar síðasta
skip fyrir jól kom og allir vildu sjá
hvort jólaeplin væru með og þegar
lestarlúgurnar voru opnaðar fundu
þau eplalyktina og ánægjustuna fór
um hópinn: „Jú, þau eru með.“ Þetta
sagði hann glaður í bragði og hló við,
en þetta allt setti saman fyrir mig
þennan stóra mann sem ekkert virtist
bíta á. Það var líka eins og maður
hefði með sér heilt lögreglulið þegar
hann var með, fólkið í bænum bar
mikla virðingu fyrir honum og orð
hans dugðu æði oft þegar mönnum
hljóp kapp í kinn.
Hann hafði gaman af að veiða sil-
ung og lax og sagði mér margar sögur
af því hvernig ætti að ná þessum fisk-
um, en þátt fyrir að ég hefði ekki
áhuga á þessum veiðum var gaman að
hlusta á hann og maður skildi hvers
vegna hann var eins fiskinn og hann
var því þolinmæði hans var slík að
mér fannst stundum nóg um, en eftir
vaktina var ég oft feginn að hann
hafði verið með til að leysa málin á
farsælan átt. Honum þótti mjög vænt
um bæinn og fólkið sem þar bjó og
þrátt fyrir að menn létu reiði sína
bitna á okkur lögreglumönnunum
þegar við þurftum að hafa afskipti af
þeim og ég hefði verið fúll á eftir, átti
hann til að segja: „Já, en þetta er nú
besti karl, gæskur,“ og sagði mér
kannski stutta sögu um það.
Ég þakka fyrir allar stundirnar
með honum og votta Guðbjörgu,
börnunum þeirra, barnabörnum og
öðrum ættingjum samúð mína.
Þorsteinn Hraundal.
SIGURJÓN GÍSLI
JÓNSSON