Morgunblaðið - 07.03.2004, Qupperneq 27

aði að komast til náms í skólanum.
Unnsteinn Ólafsson, þáverandi
skólastjóri, gaf mér leyfi til að
taka vorprófin þetta árið og það
gekk, þótt það væri erfitt.
Skáldlegir straumar í Frumskógum
Meðan ég stundaði námið í
Garðyrkjuskólanum, sem tók þrjú
ár, bjuggum við Ásta í Frumskóg-
um 8 í Hveragerði, sem var 32 fer-
metra timburhús á mjög stórri lóð
og höfðum þá eignast fjögur af sex
börnum okkar.
Það var mjög skemmtilegt ná-
grenni í Frumskógum, beint á móti
okkur bjó Kristmann Guðmunds-
son. Á aðra hlið var Kristján frá
Djúpalæk en hús Jóhannesar úr
Kötlum á hina, en hann var farinn
þegar við komum.“
„Ás á nú öll þessi hús núna og
rekur dvalarheimili í þeim,“ skýtur
Ragnhildur inn í frásögnina.
„Það voru sannarlega skáldlegir
straumar í kringum okkur Ástu í
Frumskógunum,“ heldur Guðleifur
áfram.
„Séra Helgi Sveinsson var líka
nágranni okkar, sem og séra
Gunnar Benediktsson.
Kristmann var seigur í garð-
yrkjunni, hann á sinn stað í sögu
íslenskrar garðyrkju, hann flutti
mikið inn af nýjum plöntum, eitt af
því sem hann innleiddi var t.d. fag-
urlaufamispill sem hann kallaði en
nú nefnist gljámispill. Hann kom
plöntunum til en gróðrarstöðvar
komu þeim í ræktun og sölu.
Kristmann skrifaði eina garðyrkju-
bók. Hann bar sig alltaf vel þegar
almennir borgarar komu í heim-
sókn til að skoða garðinn hans, þá
runnu upp úr honum latnesk nöfn
á plöntunum, en hann var hlé-
drægari þegar garðyrkjumenn
áttu í hlut, hann átti nefnilega til
að rugla saman hinum latnesku
nöfnum.
Rósir voru mikið ræktaðar í
gróðrarstöðinni sem ég starfaði
við, svo kom um 1960 mikið hret í
júní, ég óð snjóinn upp í ökkla þeg-
ar ég fór í vinnuna, þá þurrkaðist
út um helmingur af þeim tegund-
um sem verið var að rækta af rós-
um.
Þegar við höfðum búið í Frum-
skógum í tvö ár þá bauð Gísli Sig-
urbjörnsson mér vinnu hjá sér
hérna í Ási og frítt húsnæði. Ég
átti þá eftir eitt ár í skólanum og
sló til. Við hjónin vorum þá 28 ára.
Árið 1963 bauð Keflavíkurbær
mér stöðu garðyrkjustjóra og ég
þáði það starf og stundaði það í 20
ár. Ég starfaði í 18 ár í viðbót hjá
Keflavíkurbæ.
Gerði æskuheimili
sitt að sumarbústað
Við byggðum okkur einbýlishús í
Keflavík sem við bjuggum lengi í
og ræktuðum fallegan garð við,
síðar fluttum við í tvíbýli þar sem
við bjuggum þar til við fórum
hingað. Á þessum árum vorum við
líka með plöntusölu sem Ásta sá að
mestu um. Við höfðum opið alla
daga vikunnar og ræktuðum sjálf
fjölmargar tegundir, m.a. fjölærar
jurtir og víði.
Áhugi á garðrækt var almennur
í Keflavík á þessum árum og oft á
kvöldin þegar ég var að fara í
aukavinnuna var erfitt að komast á
áfangastað því svo margir þurftu
að spyrja mig ráða.“
Guðleifur tók snemma að teikna
garða, var einn af frumkvöðlum á
því sviði á Íslandi og hafði mikið
umleikis.
„Ég vann alla daga, öll kvöld og
allar helgar um árabil, ævin hefur
liðið eins og örskot,“ segir hann.
„Ég varð að leggja ættfræði-
grúskið til hliðar í ein fimmtán ár
til að sinna garðyrkjunni og rækt-
unarstörfum.
Nú eigum við hjónin sumarbú-
stað hér í nágrenningu. Ég lét
flytja hingað austur gamla húsið
sem ég ólst upp í ásamt þremur
systrum mínum í Keflavík, það er
34 fermetrar. Ég missti föður
minn tíu ára og móðir mín vann
fyrir barnahópnum við verka-
kvennastörf. Ég fór að vinna fyrir
heimilinu líka þegar ég var tólf ára
og það kom því aldrei til greina að
ég kæmist í langskólanám. Mér
fannst oft erfitt á haustin þegar
dundu yfir auglýsingar um alls
kyns skólanám. Ég læknaðist af
langskólalönguninni þegar ég fór í
Garðyrkjuskólann 27 ára,“ segir
hann.
Ástríður ólst heldur ekki upp í
stórhýsi eða átti kost á langskóla-
göngu.
„Við vorum átta systkinin og
sváfum öll saman í einni baðstofu
þegar ég var krakki. Um aðra
skólavist en sveitaskólann var ekki
að ræða. Þegar ég var 16 ára fékk
ég tilboð um að vinna í eldhúsinu í
skólanum í Haukadal sem Sigurð-
ur Greipsson rak og fá skólavist í
kaupbæti – en foreldrar mínir gátu
ekki misst mig frá búskaparstörf-
unum svo ég varð af þessu. Ég
neita því ekki að mér þótti það
leiðinlegt,“ segir Ástríður.
Ekki er þó annað að sjá en þau
hjónin hafi skilað drjúgu starfi
þrátt fyrir að hafa ekki getað notið
þeirrar skólagöngu sem hugur
þeirra stóð til á æskuárum. Þau
hafa komið upp sínum sex börnum
og eiga nú stóran hóp afkomenda,
auk þess sem Keflavík og nágrenni
ber handarverkum þeirra beggja
ríkuleg ummerki hvað gróður
snertir.
En leiðist ykkur ekkert að vera
sest í „helgan stein“? spyr blaða-
maður hátíðlegur í bragði.
„Þetta er nú raunar timburhús –
hingað hefur hugur minn staðið til
að fara svo árum skiptir svo ég sé
ekki eftir neinu,“ svarar Guðleifur.
„Við seldum húsið okkar á fáum
dögum og fengum tilboð um íbúð
hér um sama leyti. Þetta gekk allt
eins og í sögu.“
Vildir þú líka fara burtu frá
Keflavík. Búa þar ekki börn og
barnabörn? spyr ég Ástríði.
„Þetta er nú ekki nema klukku-
tíma akstur, við förum að minnsta
kosti vikulega til Keflavíkur,“ seg-
ir Guðleifur.
„Ég var búin að samþykkja
þetta og þá var ekki hægt annað
en láta slag standa,“ segir Ástríð-
ur. „En auðvitað get ég ekki leng-
ur skroppið til þeirra í morgun-
kaffi eins og ég gerði gjarnan,“
bætir hún við.
„Við erum bæði mikið á fartinni
hérna og þekkjum marga,“ segja
þau Guðleifur og Ástríður og
leggja áherslu á að þau uni þessum
skiptum bæði vel og finnist tilvera
sín í Ásum 7 harla þægileg.
„Það eina sem skyggir á þetta er
vissan um að ef að annað hvort
okkar fellur frá verður hitt að
flytja sig til, en það verður víst
seint á allt kosið í þessu lífi, kost-
irnir eru yfirgnæfandi, allir eru
boðnir og búnir að aðstoða okkur
og við finnum til mikils öryggis
hér, það er fyrir miklu. Svo horf-
um við til þess með gleði að geta
farið að sýsla í sumarbústaðnum
þegar vorar.
Þegar við vorum á Kanaríeyjum
í vetur fannst okkur bara eins og
við hefðum skipt um hótel,“ segja
þau hress í bragði og með það
kveðjum við Ragnhildur þessi
starfsömu hjón.
Morgunblaðið/Margrét Ísaksdóttir
eru harla góður kostur
Morgunblaðið/Margrét Ísaksdóttir
F.v. Guðleifur, Ástríður, kona hans, og Ragnhildur, hjúkrunarframkvæmdastjóri í Ási.
Guðleifur og Ástríður með börn sín 1969. F.v. Sigurður, Ásta, Ástríður, Margrét,
Hjörtur, Guðleifur, Sigurjón og Ragnar.
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 7. MARS 2004 27