Vísir - 11.07.1981, Blaðsíða 18

18
Laugardagur 11. júlí 1981
VÍSIR
99ísland var
köld sturta”
eins <
segir Sieglinde Kal
óperusöngvari 1
í Helgarviötali
Sieglinde Kahmann óperusöngkona var að taka til fyr-
ir afmælisboð þegar ég kom til hennar í heimsókn. Um
kvöldið ætlaði hún að halda syni sínum veislu í tilefni 19
ára afmælis. Ah, 19, verður mér á orði og hugsa: hvað
það væri nú gaman að vera aftur orðin 19 ára!
„Æ, heldurðu það?" segir Sieglinde. „Ekki vildi ég
vera 19 aftur, það veit guð. Ha, og eiga þetta allt eftir!
Nei, það vildi ég ekki!"
„Einen Kaffe i
samband”
Hún geislar af orku og lifsgleði,
svipbrigði kvikna eins og ljós i
andlitinu og á meðan hún talar og
segirfrd, skýsthiin fram í eldhús
til að setja „einen Kaffe i sam-
band” eins og hún orðar það
hlæjandi aösjálfri sér. Röddin og
hlátrarnir dansa um allan tón-
skalann, og raunar hún öll.
Frammi í eldhúsi heldur hún
áfram að segja mér hvers vegna
hún vill ekki veröa unglingu’
aftur. HUn þarf ekki að hækka
róminn, hvert orð berst til min
inn í stofuna.
„Þegar ég var 17 ára, þá kvaddi
ég foreldrahUsin og stakk af vest-
ur. Já, ég er frá Austur-
Þýskalandi. Rússarnir vildu setja
mig í vélaverksmiðju, hugsaðu
þér það — en ég hafði nú annað i
huga.”
HUn kemur inn með kaffið, sest
og skenkir og heldur áfram:
„Ég er frá Drésden. Ó, það var
svo falleg borg, perla i Þýska-
landi. En eftir striðið.... og hUn
baðar höndunum.” Leyfist mér
að spyrja hvaða ár hún hafi verið
17 ára?
„Biðum við, já, það hefur verið
1947. Pabbi var þá enn i fanga-
búðum i' Siberiu, en mamma var
heima og ég kvaddi hana og fór til
að læra að syngja. Söngáhuginn?
hann kviknaði fljótt. Kveikjan
var áreiðanlega Maria Cebotari,
sú mikla söngkona. Ég bæði
heyrði hana syngja og kynntist
henni. Þannig var að eldri maður,
hann var tengdur móður minni og
var mikill f jölskylduvinur heima,
hann var leiklistarráðunautur við
óperuna i' Dresden. Hann kom
mér í kynni við leikhUslifið og
fólkið.Mérvarsagtég hefði rödd,
nU, ég vildi syngja. Það var ekki
hlaupið að þvi að komast vestur,
en þessi eldri maður vildi að ég
færi og hann hjálpaði mér. Einn
góðan veðurdag sagði hann: Nú
förum við yfir á morgun. Og það
var það, við fórum.”
Strauk af
uppeldisheimilinu
„Við höfðum eiginlega enga
peninga og gátum ekki notað lest-
arferðir eða þvi um likt , við bara
gengum. Stundum fórum við á
puttanum, þvi hefði ég auðvitað
aldrei þorað ein, þetta voru
hættulegir timar. Stundum burft-
um við að dveljast einhvers
staðar til að vinna okkur inn far-
areyri til að komast áfram. Ég
var auðvitað alls ekki orðin
fullveöja og oft voru vandræði út
af þvf.Viðkomumst þó tilFrank-
furtaö lokum, en þar var ég tekin
föstog settá uppeldisheimili fyrir
vandræöastúlkur! Hugsaðu þér
það! Það varekki skemmtileg, þú
getur imyndað þér. Ég var ung og
afskaplega saklaus og þetta voru
nú ekki beint bestu lifsskilyröin
fyrir stUlkuna. En svo strauk ég
af þessu heimili og hélt áfram,
komst til Stuttgart, þá ákváðum
við að þar skyldi ég reyna að
komast inn i tónlistarháskölann.
Og inn fór ég. Þá voru liðin 3 ár
siðanég fór að heiman. Nei, takk,
ég vildi ekki lifa þetta aftur —
þegar ég hugsa um hvernig það er
að vera unglingur nú til dags, þau
hafa allt til alls, þurfa varla
annað en að biðja um hlutina, þá
koma þeir á silfurfati. Ekkert
fyrir neinu haft”.
Ekkert grin
HUn verður alvarleg og hugsi,
segir svo:
„Min æska og unglingsár voru
ekkert grin. Strið, svo eftirstriðs-
ár, eilif barátta. Maður var
svangur og kaldur og þreyttur.
Ég á fáar góðar bernskuminn-
ingar.” Þetta er ekki sagt af
beiskju, heldur likt og henni hafi
hugkvæmst þetta núna fyrst.
Alvaran hverfur úr andlitinu jafn
skjóttog húnkom.aftur er hlegið.
Bjartsýnn kraftur, sem lætur það
liöna kyrrt liggja.
„Kraftur, orka, bjartsýni, þetta|
eru nauðsynlegir eiginleikar, —'
ekki sist fyrir listafólk. Það vant-
ar kannski hér, baráttuvilja,
energi, ha?” Svo þurrkar hUn öll
svipbrigði burt: „Svona? Þetta
gengur ekki. Stundum finnst mér
þessir listamenn hér á landi,
sumir hverjir, þurfi meiri kraft.
An hanserekkerthægt.Þegar ég
var að byrja, þá þýddi ekki aö
sitja með hendur i skauti og biða
eftir að hlutirnir geröust.”
„Þó var ég heppin. Ég lauk
námi 1954 og fékk strax samning
við Rikisóperuna i Stuttgart. Og
ég var heppin með kennara. Eftir
striðið var hörgull á góðum
kennurum i Þýskalandi. Sumir
höfðu látið lifið, aðrirfluið burt og
komu ekki aftur... A 3. áratugn-
um var blómaskeið i tónlist i
Þýskalandi, allt i hápunkti. Þeir,
sem þá stóðu á tindinum, hefðu
átt aö vera orönir lærimeistarar
næstu kynslóðar, en fæstir þeirra
voru i landinu. Þaö er eiginlega
ekki fyrr en á siðustu 10 árum,
sem þessi gjá er brúuð. Nú er allt
i uppgangi”.
La Figaro —
fyrst og siðast
Fyrsta rullan min við óperuna i
Stuttgart var Barbarina i La
Figaro. Það er skemmtileg til-
viljun að sibasta hlutverkið mitt i
þýsku leikhúsi var i þeirri sömu
óperu, en aðalhlutverkið, greif-
ynjan”.
Var þér vel tekið fyrst?
— „Já, mjög vel tekið. Ég féll
áhorfendum i geð, gagnrýnendur
hrósuðu mér, allir sögðu mér að
ég væri upprennandi. Ég gerði
lukku!” HUn virðist laus við
stærilæti, er aðeins að segja mér
staðreyndir. Mér finnst það
hressandi, hér er ekkert upp-
gerðarlitillæti á ferðinni og get
ekki á mérsetið að segja svo. HUn
hlær að mér:
„Hvers vegna ætti ég ekki að