Tíminn - 24.12.1969, Blaðsíða 1

JOLABLAD
I
Slíkur er vor Guð
„Það, sem er orðum efra, þegir einnig á jólum“;
segir sá prestur, sem nú er frægastur á íslandi, Jón
primus. Hann hefur eitthvað lært af austrænni trú-
arbók, sem segir: í upphafi var Tómið, að baki alls
er Tómið. Og Tómið þegir, einnig á jólum, þegir
eilíflega.
En trúarbók kristinna manna segir: í upphafi var
Orðið, á bak við allt er Orðið. Það, sem er orðum
efra, þegir ekki. Því efra þar, efst og allra hinzt, er
hugur, sem vakir, vitund, sem hugsar, barmur, sem
elskar. I upphafi var talað út í tómið og þá varð
heimur, talað út í myrkrið og þá varð ljós, talað yfir
efninu og þá varð líf. Og enn var talað yfir duftinu
og þá varð maður, þá varðst þú.
Þetta er sköpunarsaga Biþlíunnar, margumtöluð.
Sú saga endar ekki á fyrsta blaði hennar. Hún held-
ur áfram aftur á síðasta blað. Og þar bendir hún
áfram —- Guð talar og þá verður nýr himinn og ný
jörð.
En hvörfin í þessari miklu sögu nefnir Biblían
„fyllingu tímans“: Þegar fylling tímans kom sendi
Guð son sinn, Orðið varð hold. Það var sagt við
mannkyn: Yður er frelsari fæddur, orð minnar elsku
er hjá yður, mitt innsta hjartans mál birtist í lífi
manns.
Slíkur er vor Guð.
Hans ímynd er hvorki fjallið í upphafinni, dauðri
ró, né starandi stjarna né þögull geimur, heldur lif-
andi barn og stríðandi maður, sem talar með vörum
og verkum. Vor Guð er sá, sem hefur íklætt orð sitt,
huga sinn, mannlegri mynd til þess að geta haldið
áfram að skapa duftsins son, til þess að geta um-
skapað duftsins glataða son til sinnar myndar.
Vor Guð er nógu mikill til þess að gera sig smáan,
ef það mætti verða þinni smæð til bjargar. Hann gist-
ir í fjárhúsi, ef þess þarf til þess að komast til móts
við þig. Hann lætur festa sig á kross, ef það er nauð-
synlegt til þess að leysa þig úr álögum. Hann er
fús til þess að dveljast í þröngu, saurguðu manns-
hjarta, svo að þar verði ljós, þar verði líf, þar verði
gleði englanna, friður himnanna. Þú ert aldrei
of smár fyrir hann, aldrei of óhreinn,
aldrei of vitgrannur eða orðlaus. En þú get-
ur gert þig of stóran, of breiðan, of mikillátan, of mál-
gefinn. Og þá verður ekki rúm fyrir Guð í þínu glæsta
gistihúsi, þínum mikla heila, þinni merkilegu veröld,
ekki rúm fyrir Guð í umsvifum þínum, framtakssemi
og fyrirhyggju, gáfum og gengi. Og þá kemur að því,
að þú sérð þínar borgir hrundar, þú horfist í augu
við þig og þitt og allt, og sérð tóm, aðeins gapandi
gæfulaust tóm, jólalaust skammdegsimyrkur.
En nú talar Guð, talar enn á ný á þessum jólum,
og biður um rúm í lífi þínu. Hann kann að lúta, auð-
mýkja sig, beygja sig í duftið, ef það mætti verða til
þess að lyfta þér, blessa þig. Hann afklæddist dýrð
sinni til þess að það mætti birta á jörð, daga í þér
og aldrei dimma meir. Hann vill verða þér „borg á
bjargi traust“, vill að þú sért „hans armi studdur
óttalaust“, hvað sem mæta kann.
Þannig er vor Guð. Þinn Guð. Þinn í því barni,
sem fæddist á jólum. Þinn í þeim Kristi, sem er hjá
þér nú og vill ekki við þig skilja, aldrei að eilífu við
þig skilja.