Tíminn - 24.12.1969, Blaðsíða 43

TIMINN - JOLABLAÐ
43
JÓLASVEINAKVAEÐI
JÓLASIÐIR
Framhald af bls. 29.
upp. Síðan er borðað enn
meira í fjölskylduboði á jóla-
dag. Á eftir er gjafatombóla,
sem fram fer með miklu
glensi. Mikið er af núllium,
en samt fá allir gjöf á endan-
um,
Jötur eru einnig úfJbúnar á
heimilununí' Fjárkirðar úr
íjallaihéruðunum ganga -um göt
urnar og leika á eins lconar
sekkjapípur. Allir setja jóla-
gjafirnar við jötu heimilisins,
og þær eru eikki opnaðar fyrr
en á aðfangadagskvöld, sem
nefnt er Epifania.
Þótt Heilagur Nikulás sé
u’pprunninn á Ítalíu, er vin-
sælasti förunautur jólanna þar
góð norn, sem köíluð er La
Befana.
Þannig eru ólíkir sið-
ir með hinum ýmsu þjóðum.
Við erum alltaf að læra hvert
af öðru, og gefum hvert öðru
nýjar hugmyndir.
Að lokum skemmtilegur sið-
ur frá Rómaborg. Á aðfanga-
dagskvöld fá lögregluþjónarn-
ir, sem stjórna umferðinni í
borginni allan ársins hring,
urmul af gjöfum frá bifreiða-
stjórum. Og þeir síðarnefndu
láta ekki þar við sitja heldur
aka allan aðfangadag jóla sam-
kvæmt settuim reglum svo vel
að til fyrirmyndar er.
EINS OG NORN
Framtoald af bls. 39.
sinni heim, vissi ekki tdi þess,
að hún ætlaði að boma, né
þess að neitt amaði að hienni.
Dóttirin var stofustúlka hjá
fínni fjölskyldu á Sjálandi og
móðurinni kom þetta mjög á
óvænt. En af því að hún
þekkti afa, tók hún mark á
orðum 'hans og hélt 'heim.
Þegar heim kom flýtti hún
sér í hlöðuna. Þar sat dóttir-
in og hafði eins og afi sagði
undirbúið allt. Þegar hán kom
var móðir hennar nýfarin og
enginn heima. Hún fór að
hugsa um óhamingju sína og
afréð að fyrirfara sér. Henni
fannst hún ekki geta lifað við
þá smán er biði hennar. Hún
fann reipi og festi það í bita
í hlöðunni. Hún var alveg að
því koniin að framfcvæma
verknaðinn er móðir hennar
kom að henni.
Þannig bjargaði sýn afa
míns henni. Þessi stúlka er nú
gift og lifir hamingjusönm ldifi.
Ölium til undrunar og gleði
breyttist móðir hennar til
batnaðar. Hún hætti öllu iHu
umtali og dómum um þá, sem
eitthvað varð á.
Það er margt miUi himins
og jarðar, sem vísindamenn
geta ekki gert sér grein fyrir.
Ég lofa guð fyrir að ég var
ekki til fyrir 300 árum. Bæði
afi og ég hefðum áreiðanlega
verið brennd á báli, og verið
sökuð um galdur. En sem bet-
ur fer hefur bugsunarfaáttur-
inn breytzt, þótt ennþá geti
enginn gert sér ljóst hvað
þetta er, né hvers vegna sum-
ir öðlast getu til þess að sjá
og skynja langt fram í tim-
ann, en aðrir ekki.
Jólasveinar einn og átta
ofan komu af fjöllunum.
í fyrrakvöld, þá fór ég að hátta
þeir fundu hann Jón á Völlunum.
ísleif hittu þeir utangátta,
ætluðu að færa hann tröllunum,
en hann beiddist af þeim sátta
óhýrustu körlunum
en þá var hringt öllum jólabjöllunum
vid v*>ooi9ciir?i
ÞÁTTASKIL
Framhald af bls. 41.
Svo rann upp hin stóra
stund, þáttaskil í líö þjóðar-
innar. fsland er í hers hönd-
um. Ekki einungis að sezt væri
um þéttbýlustu byggðir heldur
príluðu erlendir menn, gráir
fyrir jámum upp á hæstu núpa
á útskögum öllum.
í kjölfar þessai-a aðgerða
verður svo breyting á athöfn-
um vinnandi manna, þær fær-
ast yfir á annað svið. Bændur
á harðinda kotum pakka niður
dóti sínu, axla poka sinn og
fá vinnu við að reisa hernað-
armannvirki. Ný og áður ó-
þekkt lífsmynd blasir við. Hin
fjarlæga sögn um víghreiður
og manndráp sem arðbæra
iðju, færist upp að ströndum
landsins og innyfir það. — En
gullið flæðir. —, Útstrandabú-
inn hefur nú handa á milli
meiri peninga en Lann hefur áð-
ur dreymt um að yrðu í hans
vörzlu. En tækifærin til þess
að veita sér þau þægindi og
lítfsmunað, sem fjáraflinn ger-
ir kleift eru fa þar norður frá.
Nú sjá þeir, sem ungir eru,
tilveruna í nýju Ijósi. Tilveru
handan við fjöll og dali í borg
inni við flóann, þar sem öllurn
virðist gæfan föl og liggur
nærri höfuðstöðvum þess fram-
taks, er svo óvænt gaf fólkinu
gull í mund.
Pornar venjur verða fánýt-
ar, einangrunin lamandi, erfið
leikarnir yfirþyrmandi. — Eng
inn ungur maður eða kona get-
ur lengur hugsað til staðfestu
á þvílílkum útkjálka.
Gamla fólkið lætur sér hægt.
Það hefiur ekfci ennþá sætt sig
við þá hugsun að aidaarfur
skuli að engu metinn og sá
bostur, sem feður þess- og
mæður og það sjálft lét sér
vel líka, sé nú með öliu óvið-
unandi. Þvi finnst Ktt skiljan-
legt, að aukin tækni, meiri fjár
afli og möguleikar til bættra
lífshátta, orsaki pað að byggð-
ir, sem staðið hafa framan ut
öldum og fóstrað kjarkmik-
ið dugandi fólk, eyðist.
Aldnir að árum standa síð-
ustu förumenn og konur á rúst
um brostinna vona. Ef til vill
er þessu fólki sama hvar ó-
gengin spor liggja, fyrst eng-
inn vill lengur eiga framtíð
í átthögunum.
Það hljómar enginn herlúð-
ur lengur á núpum Stranda-
manna. Sá lúður gaf fyrsta
tóninn, sem boðaði eyðingu
byggðarinnar.
Gamlir menn þramma
steyptar stéttir í stórn borg.
Þær eru harðar undir fæti ekki
síður en grýttar götur á geng-
inni ferð. Þeir eiga enga
heimavon til yfirgefinna átt
haga. En vera kann, að ein-
hverjum ríkilátum höfðingja
finnist fyrr en varir, þröngt
um hendur eins og Geirmundi
heljarskinn forðum og bregði
þá á sama ráð, uð auka um-
svif sín með nýlendulandnámi
í auðri byggð — eða — eig-
um vér ef til vill að gefa út-
skaga þennan vini vorum
„Ólafi digra“ og hljóta vin-
áttu hans að launum.
Þ. Matth. |

WOTTALÖGUR
ÞVOTTALÖGUR
EFNAVERKSMIÐJAN
SJÖFN
FHSii akureyri