Pressan - 27.12.1991, Qupperneq 39

Föstudagur 27. desember 1991
GULA PRESSAN
39
Séra Heimir Steinsson
I rauninni kemur það
mest á óvart í tengslum við
ráðningu séra Heimis
Steinssonar í embætti út-
varpsstjóra að nokkur
skyldi láta sér koma hún á
óvart. Hún var nefnilega
fullkomlega í samræmi við
þá hefð sem íslendingar
hafa komið á í slíkum efn-
um; meginreglan (sem
vissulega á sér allnokkrar
undantekningar) er sú að í
hæstu vegtyllur sem tengj-
ast íslenskri menningu og
þjóðerni skuli ráða alhliða
kúltúrfólk, fagurkera ein-
hvers konar, þolanlega al-
þýðlegt og mestanpart
ópólitískt fólk sem veit lítið
um margt, en alls ekki
margt um lítið. Þannig datt
engum í hug að ráða út-
varpsmann sem útvarps-
stjóra, valið stóð á milli
stjórnmálamanns og fagur-
kerans og auðvitað hafði
fagurkerinn betur, rétt eins
og Kristján Eldjárn burstaði
Gunnar Thoroddsen forð-
um tíð. Það var heldur ekki
spurt hvort séra Heimir
hefði nokkurt vit eða yfir-
leitt nokkurn áhuga á út-
varpsrekstri; það skiptir
heldur ekki neinu máli, fag-
urkeri á borð við hann er
skrautblóm, það er ekki
ætlast til að hann geri
nokkurn skapaðan hlut og í
raun æskilegast að hann
forðist það í lengstu lög.
Hann þarf því bara að
sitja rólegur og forðast allar
prófraunir — nema ræðuna
á gamlárskvöld, hún verð-
ur einmitt próf í því sem
séra Heimir gerir best.
„Það vœri alveg eins hœgt
að fá Indverja til að éta
beljur eins og að fá þessa
vitleysinga til að samþykkja
hvalveiðar."
KONRÁÐ EGGERTSSON
á fundi Alþjóðahvalveiðiráðsins í
júní. Sagt um hvalfriðunarsinna.
,,Þetta er skrítin tilfinning;
báturinn, gott dagsverk, út-
varpið og nýja kaffikannan
mín, — allt horfið."
KRISTBERG FINNBOGASON
trillukarl í júní eftir að hann mátti
horfa á eftir bát sínum í djúpið.
„Þetta er alveg nýtt fyrir
okkur í lögreglunni."
SIGURBJÖRN ÁSGEIRSSON
aðalvarðstjóri hjá lögreglunni í
Reykjavík, eftir að löggan þurfti að
ræsa fólk sem svaf i góða veðrinu
í júlí út um borg og bý.
Skemmtanir
færu ekki heim til sín fyrr en
í fyrsta lagi í morgunsárið.
Þar rigndi glerbrotum og allt
sem kæmi þangað niðureftir
væri barið í plokkfisk.
Foreldrar í úthverfum harð-
bönnuðu börrium sínum að
fara niður í miðbæ um helgar.
Blikkandi og vælandi sírenur
voru hæfileg umgjörð fyrir
ólgandi trylltan manngrú-
ann. Samt hafði lögreglan
ekki tök á neinu.
Harði þögli maðurinn sem
settist á stól borgarstjóra kom
í bæinn eina nóttina og bjó
sig undir að hreinsa til; helsta
niðurstaðan varð sú að ekki
væri ráðlegt að selja pylsur á
nóttunni.
Síðan gerðist ekki neitt.
Kannski var þetta heldur ekki
svona. Kannski voru ólætin í
miðbænum eins og fjöður
sem varð að hænsnakofa
þegar sögusagnirnar bárust
út í sofandaleg úthverfin og
að hænsnabúi þegar þær bár-
ust úr úthverfunum inn á síð-
ur dagblaðanna.
En eitt var og verður alveg
ábyggilegt: Enginn skemmti-
staður á Islandi kemst í hálf-
kvisti við miðbæinn. Það get-
ur slumað í mannlífinu þar
um hríð, en alltaf skal það
hjarna við aftur, stundum
þannig að ráðsettari borgarar
fyllast skelfingu.
Þannig gekk Hallærisplan-
ið í endurnýjun lífdaga í blíð-
viðrinu í sumar. Það er
skemmtistaður ársins og líka
Austurstrætið og Lækjartorg.
Nauðungaruppboð voru
vinsæl skemmtun hjá sum-
um. Aðrir kusu hefðbundnari
máta að skemmta sér. En í
þeim bransa var ekki hægt að
ganga að neinu vísu, ekkert
var eins og það virtist vera
nema litla hríð. 1991 er ár
þegar ótal bjartsýnir veit-
ingamenn fengu magasár,
töpuðu áttum eða aleigunni.
Veitingahúsagestir eru
nefnilega jafn svikulir og
loðnan, stundum koma þeir í
torfum, stundum koma þeir
alls ekki. Velgengni í veit-
ingahúsarekstri er ekki mæld
í árum, heldur í klukkustund-
um, dögum, vikum, í mesta
lagi mánuðum.
Þannig voru veitingamenn
ekki fyrr búnir að fagna fullu
húsi en gestirnir voru á bak
og burt, horfnir eins og snjór-
inn frá því í fyrra, skildu ekki
eftir heimilisfang; ekkert
nema sígarettustubba, krítar-
kortanótur og varalit á glös-
um.
Staðir sem eitt sinn voru og
hétu Lídó, Hollywood, Yfir
strikið, Óperukjallarinn
hurfu eins og jörðin hefði
gleypt þá. Fátt er jafn vita
gagnslaust og veitingastaður
sem hefur lognast út af.
Tunglið tæmdist og fylltist
aftur, líka Berlín, Borgin fyllt-
ist og tæmdist aftur.
Það eru náttúrlega ein-
„Eg held að þetta sé alveg
búið mál, það var leitað til
erlendra aðila en það reynd-
ist meira mál en við héldum
að fá hingað dverg."
HJALTI ÚRSUS ARNASON
kraftlyftingamaður í ágúst um
dvergakast, sem til stóð að sýna á
kraftakeppni.
„Ég sagði honum þá að
fara í rass og rófu og gekk
burt."
SIGURÐUR JÓNSSON
knattspyrnumaður í september
um viðskipti sín við George Gra-
ham, framkvæmdastjóra Arsenal.
,,Þegar við vorum búin að
því fengum við okkur meira
að segja rjómaís með jarð-
arberjum eftir að hafa náö
þessum stóra áfanga í sögu
flokksins."
ÁMUNDI AMUNDASON
toppkrati eftir að Alþýðuflokkurinn
borgaði skuld sína við Gjaldheimt-
una, en hún hafði látið innsigla
skrifstofu flokksins.
Við sögðum ferðamönnun-
um endilega að drífa sig í
miðbæ Reykjavíkur hvenær
sem væri sólarhringsins, þar
væru aliir óhultir, Islendingar
væru ennþá vingjarnlegir
sveitamenn í hjartanu. Sjálf
töluðum við um það, í okkar
hópi, að miðbærinn væri eins
og apabúr á nóttunni; fjögur
þúsund dýrvitlausir gestir
ældust út af veitingahúsum
klukkan þrjú á nóttunni og
Rúnar
Júlíusson
/ meira en fimmtán ár fékk
Rúnar ekki að vera með á ís-
landsmóti poppsins. Ekki það
að hann sæti auðum höndum,
alls ekki; hann sat suður í
Keflavík, sem var löngu hætt
að vera Mekka islenska rokks-
ins, og sendi frá sér í grið og
erg alþýðlegar gleðipopps-
plötur með lögum á borð við
„Hvers vegna að hafa áhyggjur
þótt launin séu lág?"En þegar
hinir fágaðri skallapopparar
komu saman á Hótel íslandi
eða i sjónvarpinu var Rúnar
víðs fjarri. Hann skaut þeim
öllum ref fyrir rass á þessu ári
þegar enginn nennir lengur að
hlusta á finpússað tölvupopp
uppaáranna. Það vari rauninni
eins og Rúnar hefði verið
geymdur á ís suður með sjó,
hann sneri aftur ferskur og
finn, likt og nýgenginn út úr
Trúbroti, óspjallaður tengilið-
ur við árin sem við erum sýknt
og heilagt að rifja upp. Því er
Rúnar poppstjarna ársins, rétt
eins og hann var poppstjarna
ársins 1970.
hverjir fastir punktar í þessari
tilveru:
Thirty something fyllibytt-
ur og menningarvitar þurfa
sitt athvarf. Þeir fundu það á
Bíóbarnum.
Þjóðleikhúskjallarinn
breytist ekki neitt. Þar eru
gömlu fermingarfötin ennþá
við lýði, standa alls staðar á
beini og mundu þykja blöskr-
anlega púkaleg í öðru um-
hverfi, þar dansar fólk svo illa
að því yrði umsvifalaust varp-
að út af flestum diskótekum,
þar er ennþá óðs manns æði
að reyna að halda því fram að
Hrafn Gunnlaugsson sé fínn
náungi eða að ríkisútvarpið
eigi að selja í bútum til einka-
aðila.
Starfsfólk hjá fasteignasöl-
um, bankamenn, sauma-
klúbbar og karlaboð fara á
Ömmu lú, líka þeir sem eru í
Junior Chamber og þeir sem
hafa farið á námskeið hjá
Stjórnunarfélaginu; einhvers
staðar í bænum er alltaf veit-
ingahús sem reynir að laða til
sín fólk sem á peninga. Það
kemur reyndar sjaldnast á
Ömmu lú, heldur fólk sem
vinnur við að handfjatla pen-
inga.
Svo eru það dellurnar, dill-
urnar og uppákomurn-
ar; hin furðulegu villiblóm
sem spretta úti á akri nætur-
lífsins.
Hipphoppið fengum við
lánað frá útlöndum. Undir
lok ársins var það reyndar
farið að sýna af sér áberandi
hnignunarmerki, enda þurfa
ástundendur hipphopps að
vera í ofboðslegri líkamsþjálf-
un og mega helst ekki bragða
neitt sterkara en sódavatn.
Einhvern veginn vorum við
líka farin að fá leið á blúsnum
sem ómaði út úr annarri
hverri búllu; við stöldruðum
við hjá Mississippi-fljóti,
gnístum tönnum og vorum
alveg hræðilega mæðuleg í
smátíma — núna langar okk-
ur eitthvað annað. Blúsvakn-
ingin varð að blúsplágu. Enn
eitt dæmið um að þjóðin
kann sér ekki meðalhóf í
neinu. íslendingar eru nefni-
lega ekki negrar norðursins,
þótt einhver hafi reynt að
halda því fram.
íslendingar eru heldur ekki
mið-vesturríkjamenn norð-
ursins þótt einhvers konar
kántríbylgja hafi drepið hér
niður fæti, alveg þvert á öll
tíðindi um hvað þykir púka-
legt og ekki púkalegt í út-
löndum. Kántrífólk heldur
sínar skemmtanir og sín mál-
þing í Borgarvirki í Banka-
stræti; svona almennt séð er
fátt meira úti á þessu ári en
kúrekastígvél, þau eru inni í
Borgarvirkinu.
Drag show eru heldur eng-
in tíska í útlöndum, en upp-
fylltu einhverja einkennilega
þörf í Reykjavík í sumar.
Kannski af því það var ekkert
betra að gera, kannski af því
að litlir stákar í stelpufötum
kitla hormónastarfsemina á
einhvern einkennilegan hátt
á tíma þegar ærlegt kynlíf er
eiginlega harðbannað.
Panelliðið úr Vesturbænum
og Þingholtunum fjölmennti
á skemmtanir hjá lúðrasveit-
inni Júpíters. Það þurfti hins
vegar ekki að tilheyra nein-
um flokki eða hópi til að
bregða sér í Karaoke; það eru
allir stjörnur í Glæsibæ.
„Það er líklega betra að fá
nýjan borgarstjóra í kjölfar
svona góðs sumars heldur
en heila heimsstyrjöld eins
og 1939, sem einnig var
annálað góðviðrissumar."
MARKÚS ÖRN ANTONSSON
borgarstjóri í júlí, nýtekinn viö
embætti.
„Eg œtla ekki að taka að
mér að gulltryggja víg sjúk-
linga og starfsfólks fyrir ráö-
herra."
LÁRA HALLA MAACK
réttargeðlæknir í uppsagnarbréfi
sínu til heilbrigðisráðherra í júlí.
„Manndrápsperlan með
dauðalyftunni kostaði 1.300
milljónir - 12.754.089 kaffi-
pakka."
LEIFUR SVEINSSON
lögfræðingur skrifar um Perluna i
júlí.
,,Lœknir verður að velta fyr-
ir sér á hvaða lyf hann vís-
ar. Hann vísar ekki sjálf-
krafa á dýra lyfið frá fyrir-
tœkinu sem bauð honum á
ráðstefnu til útlanda í fyrra."
EINAR MAGNÚSSON
deildarstjóri lyfjamála í heilbrigðis-
ráðuneytinu, í júlí.