Pressan - 05.08.1993, Page 26

SKÁLDAKYNNI
26 PRESSAN
Fimmtudagurinn 5. ágúst 1993
hTfiN KFBLfim
TEllPfíKRmi ?MST.nfiM£7M

mm

BLSkMl )
KEMURM MEt>
MÉR AJ> VmWl
... ^ i
r Loksins er hún búin,
NAIN KYNNI Þessi verslunar
1MI 1 1» ■ * * * * * mannahelgi. Og sem
betur fer er hún bara
einu sinni á ári. Hún er vandamál á hverju ári því
þær eru ófáar vinnustundirnar sem fara í það að
ræða hvert eigi að fara, hvað eigi að kaupa af mat
og búsi. Og ef maður ætlar bara að vera í bænum
þá er litið svo á að eitthvað sé að.
Viö sem heima sitjum getum svo sem vel fylgst
með þessum útihátíðum og skemmtunum í gegn-
um fjölmiðla. Þar er keppst við að lýsa öllum her-
legheitunum af þvíllkum djöfulmóð að ætla mætti
að brotist hefði út styrjöld. Og það eina sem þess-
ar lýsingar stuðla að er að reyna að vekja upp ein-
hverja öfund hjá okkur sem kusum að sitja heima.
Ekki þurfum við að pakka saman tjaldinu á mánu-
degi og hirða upp úrgang kringum tjaldbúðirnar.
Svo ekki sé minnst á það ef maður er í einhverju
annarlegu ástandi vegna þynnku. Þetta eru jú heilir þrír dagar sem fylla þarf uppí með drykkju. Að vísu hafa ein-
hver ungmennin fundið upp nýja aðferð við tjaldpökkun: bara kveikja í klabbinu. Og afhverju ekki?
Það vilja allir skemmta sér og vandinn er bara hvernig það er gert. Mótshaldarar draga fram hin ýmsu skemmtiat-
riði til að laða fólk að. Þaö er jú til dæmis alveg rosalega gaman á svona útimóti að góna uppí himininn og horfa á
fallhlífarstökk. Ég veit ekkert skemmtilegra. Eða þá að leita að pelanum sem nota átti á sunnudeginum til að taka
sárasta broddinn af. En þá er einhver búinn að stela honum.
Hversvegna eigum við að þola það á þessum frídegi verslunarmanna að vera plöguð af fréttaflutningi allan helvítis
daginn af því hvernig helgin hefur farið fram. Hlusta á þetta tuð frá Umferðarráöi: aö vegna þess að sólin skín þá
verði heitt I bílnum. Þessvegna sé ágætt að stoppa og slappa af. Og verða slðastur I röðinni! ÓekkT.
Þvílík viska og uppgötvun! En ekki er tekið á mínu vandamáli: það er djöfulli heitt á svölunum mínum!
Þessi aumingjans skemmtanavandi þjóðarinnar. Það virtist líka örla á smávonbrigöum hjá fjölmiðlafólki þvl það
hafði ekkert stórkostlegt gerst. Fólk var einfaldlega fullt, og einhver næstum þvl kvartaöi yfir því að fleiri nauðganir
höfðu ekki orðið. Vonbrigði!? En,
elsku fólk, gleymum því ekki að þetta
eru ungmenna- og íþróttafélög sem
með sönnum íþróttaanda eru að
draga æsku landsins á fyllerí.
Mér er alveg sama þó Lyngdalsheiði
sé næstum því ófær, þar sem ég sit
hér heima. Hvað þá að fólk sem statt
er á Lyngdalsheiði vilji heyra að heiðin
sé næstum ófær. Gvuð forði mér frá
verslunarmannahelgi. Ég kaus að sitja
heima svo ég þyrfti ekki að hírast útl
tjaldi með öllum hinum. Mér finnst
tími kominn til að þetta útvarpsfólk
taki tillittil okkar sem heima sitjum og
hætti hreinlega að færa mér fréttir af
umferðinni úti á landi.
Ein af ástæðum þess að ég er I bæn-
um er sú að ég vil vera laus við þessa
vitleysu sem verslunarmannahelgin er
orðin. Þvíllk kyrrð og friður ríkti hér I
borg. Ég hef engan áhuga á því að
frétta hvernig fólk skemmtir sér. Ekki
hringi ég inn til Hemma og læt hann
vita hvernig gangi á svölunum, og
hver hefði svo sem áhuga á því.
Eitthvað virðist vera spunnið samt I
þessa helgi því þúsundir manna
leggja land undir fót. Meira að segja
brjótast fangar útaf Hrauninu til að ná
þessari helgi. í það minnsta sagði sá
þriöji af strokuföngunum aö hann hafi
ætlað aö gefa sig fram eftir helgi. Ja
sei sei. Það sem fólk leggur á sig.
Þegar leið á mánudagskvöldið tók konan eftir þvl að ég virtist vera orðinn hroðalega þreyttur. Ég tók llka eftir því
að mér fannst ég vera hálftimbraður og slæptur, einna líkast að ég hafi verið að koma af útihátíð. Mér stóð ekki á
sama, ég hafði verið hinn penasti alla helgi. Þá uppgötvaði ég að það var þessi fjölmiðlasíbylja sem hafði duniö á
mér allan daginn að mér fannst ég hafa farið á að minnsta kosti fjórar útihátíðir og hangið síðan I bíl allan daginn.
Vitiði hvað ég gerði?
Ég slökkti á útvarpinu.
Einar Ben.
BÓKMENNTIR
Hér er komið skáld
BRAGI OLAFSSON
YTRI HÖFNIN
BJARTUR 1993
★★★
Braga Ölafssyni verður ekki líkt
við nokkuð annað ljóðskáld okk-
ar. Hann er einstakur. Hann
sannaði það með fyrstu bók sinni,
Dragsúgur, sem kom út árið
1986. Það.hljómar líklega eins og
klisja, en þó er engu logið þegar
sagt er að þar hafi kveðið við nýj-
an tón. Með annarri og nú þriðju
ljóðabókinni heldur Bragi þeim
tóni, minnir einungis á sjálfan sig.
Reyndar finnst mér í einstaka
ljóði nýju bókarinnar eins og þar
sé að finna galgopalegan Sigfús
Daðason eða ljóð eins og Sigfús
hefði ort á yngri árum heíði búið í
honum galgopi.
Það er ekld ætlun mín að filó-
sófera að einhverju marki um það
að Bragi Ólafsson sé hressileg út-
gáfa af Sigfúsi Daðasyni, og svo
var ég víst búin að fullyrða að
Bragi væri engum líkur, en víst er
Bragi hugmyndaffæðilegt skáld. I
ljóðum sínum er hann í sífelldri
glímu — oftast við tímann.
í ljóðunum ríkir ákveðið tíma-
leysi. Skilin milli fortíðar, nútíðar
og framtíðar eru ekki afmörkuð.
Það eru heldur engin skil milli
ímyndunar og raunverulegra
ffamkvæmda. Mörg ljóðanna eru
einskonar draumahugmyndir.
Þar er margt með svipuðum brag
og í upphafslínum Dagsetningar
úr fyrstu ljóðabókinni, Dragsúgi:
Konan mín — ef ég œtti konu
— lagði hvítan dúk á horð...
I Ytri höfninni er að finna
samskonar ljóð, gælur við það
sem gerast myndi Ef (þau eru svo
mörg Ef-in hjá Braga):
Yxi hér skógur
laumaðist ég inn
á milli trjánna
og hristi eitt þeirra
mittprívat haust
í smástund
Og í Innan ramma hússjns seg-
in
Það er von á nýjum leigjanda í
húsið...
fyrst œtlum við að heilsast með
handabandi...
Talaðu við okkur um
BÍLARÉTTINGAR
BÍUASPRAUTUN
Varmi
Auöbrekku 14, sími 64 21 41
Bragi Ólafsson er
helsta von sinnar
kynslóðar á Ijóða-
sviðinu. Hann er
glœsilegt efni. Mér
finnst reyndar afar
líklegt að hann eigi
eftir að storma inn í
skáldsagnadeildina,
vœntanlega viðfögn-
uð gagnrýnenda.
Ogþá býður hann mér inn...
Svo sest ég í eina stólinn sem ég
sé...
Braga Ólafssyni er ákaflega vel
lagið að skapa stemmningar.
Hann hefur ffjóa og skemmtilega
hugsun og býr yfir áberandi hæfi-
leika tO að skoða hlutina í nýju og
óvæntu ljósi. Margoft kemur
ffam í ljóðunum þörfin fyrir að
stokka upp, rugla því kerfis-
bundna og sjálfsagða:
og þá fx ég aðra hugmynd sem
ég orða við hann:
að gaman vœri að skiptast á
myndum;
hann fengi myndir af fólkinu
mínu, ég affólkinu hans...
Og í ljóðinu Merkileg iðja segir:
Ég stend við bókaskápinn í les-
stofunni og er að rugla sundur bók-
um sem staðið hafa saman svo ár-
um skiptir og óteljandi síðdegi hafa
farið í að raða...
Bragi Ólafsson hefur ákaflega
hnyttinn stíl líkt og í ljóðinu
Fundarmenn:
þótt þeir séu á engan hátt sam-
stíga
niður tröppurnar
bera þeir ákvarðanir morgunsins
á tnilli sín
einsog bræður sem sett hafa tví-
punkt aftan við
vandrœðalegt líferni foreldra
sinna.
Það er ekki oft sem Bragi Ólafs-
son missir marks. Það gerist þó í
upphafi ljóðsins Hringekjan sem
er vinayrking í stíl ungskáldanna.
Upphafslínurnar, sem hefjast á
orðunum „Fornsalann hef ég hitt
áður“, eiga ekkert erindi til hins
almenna lesanda; eru prívatsvar
við ljóði kollega hans, Óskars
Árna Óskarssonar. Þar hefði Bragi
fremur átt að lyfta símtóli en
penna.
Ég gæti tínt til eitt og annað
smávægilegt sem finna mætti að.
Neftit dæmi um einstaka ljóð þar
sem hefði mátt ydda betur. En
heildarniðurstaðan yrði þó hin
sama. Að mínum dómi sannar
þessi bók að Bragi Ólafsson er
helsta von sinnar kynslóðar á
ljóðasviðinu. Hann er glæsilegt
efni. Mér finnst reyndar afar lík-
legt að hann eigi eftir að storma
inn í skáldsagnadeildina, væntan-
lega við fögnuð gagnrýnenda. Ég
er þess einnig fullviss að Bragi Ól-
afsson eigi eftir að þroska skáld-
gáfu sína enn meir en orðið er.
Honum virðist fæst ófært og á ör-
ugglega eftir að bæta nýjum tón-
um í litróf sitt og slétta úr þeim
örfáu misfellum sem kunna að
finpast í smíði hans. Það fer vel á
því að Bragi eigi síðasta (spá-
dómsjorðið:
„Ég mun snúa aftur með ný orð
og ég mun geta orðað það sem mið-
urfer á nýjan hátt. Á þanti vegsem
mér er ófær núna.“
Kolbrún Bergþórsdóttir