Tíminn Sunnudagsblað - 23.03.1969, Side 5

— t>að hefur verið mikið félags-
íff í Svarfaðardal á þessum árum?
— t>ar var mikið og gott félags-
!f. Dalurinn var fjölmennur, þorp-
í og sveitin, oe nógar tómsfcumdk
veturna. Við fumdum upp á
inörgu, og oftast var eitfchvað á
seyði. Alilt okkar skemmtiefni svo
áð segja var heimafengið, verk
fkar sjálfra. Já — það var mik-
dugur í ungmennafélaginu i þá
daga.
•— Þá hefur líka gefizt tóm til
þess að yrkja Vísu,
— Já. Og það var töluvert um
hagyrðinga á Dalvík. Þekktastur
var Haraldur Sóffóníasson, Harald-
ur á Jaðri. Við erurn firændur,
þremenningar, og ortum oft sam-
an. Stundum sátum við daglangt
og kváðumst á. En hann var eldri
en ég og æfðari og miklu betri
hagyrðingur og kvað mig náttúr-
lega í kútinn. Einu sinni vorum
við búnir að sitja við kveðskapinn
allan daginn frá hádegi til kvölds.
Em ekki var- það nú all't fallegt,
sem við höfðum kveðið, þvi að fíest
var látið fjúka. Loks sagði Harald-
ur:
Brjóttu af skafti bragarhjör,
bjargaðu æru þinni:
Haitu kjafti og fýluför
fatðu ei öðru sinni.
Þá sagði ég: „Þetta er nú góð
lokavísa, og nú fer ég heirn í raat“.
Stundum kváðumst við Haraldur
á á samkomum, bæði á Dalvík og
víðar. Þetta var auðvitað undirbú-
ið — annar þóttist kannski vera
læknir, en hinn sjúklingur, eða þá
biðill og ungmær. Gamanbragi ont-
um við iíka um menn og málefni,
því að þá var það í tízku. Jöhannes,
sem ég nefndi áðan, var helzti
gamanvísnasöngvarinn. Um þetta
leyti varð NóvusTagurinn á Akur-
eyri. Þar var stimpast og kasta®
kolum, og margir fóru hinum hrak
legustu orðum um bolsivíkka og
allt þeirra tahæfi. Þá tók ég mig
til og orti brag og lét ýmsa menn
fella dóma um Nóvuslaginn, einn
í hverri vísu. En nú bjóst ég við,
að sumir yndu sínum hlut ekki
nema miðlungi vel, og ég greip til
þess ráðs að heiga fóstra mínum
eina vísuna, svo að grunur félli síð-
ur á mig. Hann hét Stefán Árna-
son, einn af þessum séi'kennilegu
manngerðum, sem þá voru enn of
ár mioldu, indæliskarl:
Árnason nú einnig þetta fréttl,
ögn úr sínu ba’ki þá hann rétti.
VarúðarregTu setti hann
sama daginn
og sagði:
Egill minn, ég ætla að biðja
þig að láta ekki bölvaða
bolsana narra þig í slaginn.
— Þú hefur verið heima á Dal-
vík jarðskjálftasumarlð?
— Ég held nú það. Daginn þeg-
ar jarðskjálftarnir byrjuðu var ég
einm að bera smásteina ,í fötum
neðan úr fjöru til þess að fylla
með holur á stakkstæði eða fisk-
reit. Þá heyri ég fyrst dyn og svo
eins og skrjáf, og í sömu andrá
verð ég þess áskynja, að steinvöl-
urnar í fjörunni eru allar komnair
á hreyfingu. Mér verður auðvitað
hvernig jörðin gengur on 1 Dyig]-
um. Og áð hai'fa upp í Iþorpið —
það var hálfóhugnanlegt: Ég sá
reykiháfána riða og faíla og ga-fl-
ana rifna frá húsunum. Svo sem
hun-drað metra frá mér voru tvö
börn að leik-a sér við hús, lí'kleg-a
t-veir eða þrír metrar á milli þeirra.
Reyk-háfurimn á þessu liúsi va-r
einn þei-rra, sem hrundi, og ha-nn
lenti á stéttin-ni á milli barnanna.
En svona var það: Jarðskjálftinn
varð engum að fjörtjóni, svo furðu-
legt sem það va-r. Víkurhóll hét
eitt húsið, og þar bjó Elía-s Ha-11-
dórsson, faðir Bjark-a lögreglu-
þjóns, sem margt va-r rætt um í
vetur. Þar uppi á lofti var ga-malT
maður rúml-æguir, Óskar að nafni.
Þarna var timiburgólf og bit-
arnir drógust út úr veggnum i öðr-
litið í k-ring u-m mig. og þá sé ég,
EgMI Biarnason í bókabúð sinni á iHverfisgötu.
TÍMINN - SUNNUDAGSBLAÐ
245