Tíminn Sunnudagsblað - 23.03.1969, Síða 18

Tíminn Sunnudagsblað - 23.03.1969, Síða 18
þeirri von, að hðn fái hvíldina á undan mér, svo að íg komist kristi lega að orði. — Það er sjöttungur, sagði hanm. Ekki er það þó jafnbölvað og heima hjá okkur. — Þjóðholium manni færist kannski ekki að lasta skattana, ef þeim væri varið skynsamlega — fé veitt til þess að halda við sögu- frægum höfðingjasetrum og ala upp veðhlaupahesta af góðu kyni. En hvað er gert við peningana? Fátæklingarnir gleypa þetta allt. . . — Exactly, greip lávarðurinn fram í fyrir mér af sýnilegri á- kefð. Allt í fátæklingana. Ekki þurfa þeir þó að halda uppi neinni risnu eða gegna þess konar skyld- um yfirleitt. Þeir þurfa sem sé engu til að kosta, ef grannt er skoðað. Þetta er alveg eins og hjó okkur. — Sé það satt, að meðfærileg sé sú byrði, sem margir verða að axla, ætti fátæktin ekki að hvíla ýkjaþungt á neinum: Níu af hverj- um tíu eru fátækir. Nú vita þeir ekki einu sinni, hvað þeir eiga að gera við aúa þá peninga, sem þeir fá úr almannasjóðum, og setja þá jafnvel í banka. Þá fer manni að ofbjóða. Og svo lítið er viðskipta- vitið og tortryggnin mikil, að þeir taka peningana út nokkrum sinn- um á ári, bara til þess að sann- færa sig um, að þeir hafi ekki horfið, og leggja þá svo inn aftur jafnharðan. Af þessu hafa bankarn ir svo mikið ónæði, að, þeir ættu hreint og beint að lækka vextina hjá þeirn, sem ekki eiga nema lít- ið. Svo hvílir á okkur þessi óguð- legi austur í atvinnuleysisstyrki. Það er meðferð, sem ég frábið mér: Atvinnuleysisstyrkir! Hve- nær hef ég fengið einhvern styrk? Hann tók hressilega undir þetta, en fór í sömu andrá að tala um allar þær skyldur sem á honum hvíldu — undir þeim var hann að kikna. Hann var til dæmis formað- ur í félagi fjárhættuspilamanna í Lundúnum. En ég var dálítið ann- ars hugar stunoarkorn, því að upp skaut í huga mínum setningu, er einu sinni hraut úr penna Óskars Wildes: Vinnan er hinum drekk- andi stéttum andslyggileg kvöð. Ég lét hana samt ekki fjúka. Þær ungfrú Rósinfjoll og þerna hennar gengu út úr salnum, en við sátum lengi kyrrir og rök- ræddum þjóðfélagsmál. Loks baðst Wateregg lávarður þess að mega taka í höndina á mér. Hann dáðist að hugrekki mínu, sagði hann: Það var nú orðið svo sjald- gæft, að nokkur þyrði að segja það berum orðum, er allir heiðar- legir og ábyrgir menn, sem vildu halda þjóðfélaginu á réttum kili, fundu þó, að var satt og rétt. Næstu daga sáum við ungfrú Rósinfjoll oft í matsalnum og setu- stofunum. Wateregg lávarði sýnd- tst hún heilsuleysisleg. Hann dró í efa, að hún væri jafnhraust og ég sagði. — Það getur verið, að henni sé i®t í höfðinu við og við, svaraði ég, en það er ekki nema ti þess að spottast að — af og frá, að það sé alvarleg höfuðveiki. Læknarnir eru samdóma um það. Og þeir, sem þekkja lyfin hennar —- ja, þér skiljið, hvað ég vildi sagt hafa. Öðru sinni spurði hann, hve lengi hún hefði verið gestur minn. — Hálft þriðja ár nú síðast, hraut út úr mér. _ Ég fann sjálfur, að ég var orð- inn ískyggilega kærulaus í orðum og einsetti mér að gæta betur tungu minnar. En ekki gat ég bor- ið það til baka, sem ég hafði sagt. Lávarðurinn varð svo forviða, að hann tók af sér einglyrnið. Ég varð undir eins að koma með einhverja viðhUtandi skýringu. — Annars er skrítin saga á bak við þetta, sagði ég. — Fyrir um það bil háltfu þriðja ári stóð svo á, að Soffía frænka þurfti að fá tiu þus- und krónur Tánaðar hjá mér — sjö hundruð pund, bætti ég við án þess að hirða um nákvæmni í reikn ingi. Þá sagði ég við hana í gamni: Svo hdd ég frænku í gislingu á meðan skuldin er ógreidd. Hún hló og sagði í svipuðum tón, að þetta skyldum við bæði muna. Og síðan hefur kerlmgin legið hér upp á mér. Hún borgar ekki þess- ar tíu þúsund krónur, og hún fer ekki. Stöku sinnum köstum við þessu á milli okkar, en sjálfur sjá- ið þér, að ég verð að láta sem ekkert sé, þó að ég sé grátt leik- inn. Ég áræði hvorki að heimta af henni peningana né skipa henni burt. Þetta sannar það, sem við vit- um báðir: Það er sjálfbjarga fólk, sem mergsýgur aðra miskunnar- laust. — Seven hundred pounds, taut- aði hann við sjálfan sig. Þegar við hötfðum snætt árbít á miðvikudagsmorguninn, settumst við út á svalir, sem sneru að al- menningsgarðinum við ána, reykt- um þar og drukkum. Mlli greina og gulnaðs laufs grillti í glerþak- ið á fimleikasalnum. Lávarðurinn vorkenndi ungfrú Rósinfjoll og var enn við það heygarðshornið, að höfuðveiki hennar hlyti að vera eitthvað meira en tóm imyndun. Hann spurði mig, hvort það myndi gleðja hana, etf hann sendi henni laglegan Mómvönd, þótt aldrei hefðu þau verið kynnt. Það hafði ég tregðazt við að gera og hafði mér til afsökuinar, að þau væru hvorugt mælt á því máli, er hitt skildi. — Rlóm eru hennar yndi og etft- irlæti, sagði ég sannfærandi. Og blóm frá yður myndu heldur þet- ur hleypa fjöri í gamlar taugar. Hann bandaði hendinni í átt að fimleikahúsinu niðri í garðinum og sagðist ætla að skreppa í gróður- húsið og velja handa henni blóm. En ég varð umfram allt að varna þvl, að hann færi í fimleikahúsið. Það var ekki unnt að blékkja hann æ otfan í æ, þótt enskur lá- varður væri. Háskalegar grun- semdir gátu vaknað, ef hann sá, að þar voru hálfnaktir gestir í tuga tali við alls konar líkamsæfingar, er ýmist voru ætlaðar lasburða fólki og heilbrigðu. — Hver djö. . . í hamingju bæn- um, stamaði ég — fyrir al'la muni. Hvað sem þér gerið, þá komið að minnsta kosti ekki í námunda við gróðurhúsið. Ég kemst ekkl hjá þvi að segja yður eins og er, og verð ég þó að geta treyst þvi, að þér netfnið það ekki einu orði við nokkum mann. Þetta er Teyndar- mál okkar tveggja: Annar garð- yrkjumaðurinn og snúningastrák- ur, sem með honum var — þeir, skal ég segja yður, veiktust atf kóleru i fyrradag, og gróðurhúsið fer hættuleglt estarbæli Þessu verð ég auðvitað að leyna, því að annars keypti ekki nokkur mann- eskja blóm eða grænmeti frá mér. Annað væri það náttúrlega, ef þér treystuð yður til þess að ginna Soffíu frænku þangað með yður — ef þér viljið hætta á það. Þá gerðuð þér mér greiða, sem sann- arlega. ... — Guð komi til! hraut út úr lávarðinum, sem nú komst í upp- nám. Þér ætlið mér þó ekki hlut- deild í mannsmorði? — Engin stóryrði! Að hjálpa náttúrunni — það er ekki annað 258 T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ

x

Tíminn Sunnudagsblað

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Tíminn Sunnudagsblað
https://timarit.is/publication/301

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.