Morgunblaðið - 27.04.2004, Blaðsíða 34

MINNINGAR
34 ÞRIÐJUDAGUR 27. APRÍL 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Snjólaug GuðrúnStefánsdóttir,
Fagrahvammi 2 B í
Hafnarfirði, fæddist í
Reykjavík 25. maí
1951. Hún lést á líkn-
ardeild Landspítal-
ans í Kópavogi 21.
apríl síðastliðinn.
Foreldar hennar eru
Margrét Guðmunds-
dóttir húsmóðir og
fyrrv.dómritari og
Stefán Gunnlaugs-
sonar fyrrv. alþingis-
maður og bæjarstjóri
í Hafnarfirði. Bræð-
ur Snjólaugar eru:1) Gunnlaugur,
sóknarprestur í Heydölum,kvænt-
ur Sjöfn Jóhannesdóttur, sóknar-
presti. 2) Guðmundur Árni, alþing-
ismaður, kvæntur Jónu Dóru
Karlsdóttur, bæjarfulltrúa. 3) Ás-
geir Gunnar, flugmaður, kvæntur
Sigrúnu Ingvadóttur, flugmanni. 4)
Finnur Torfi, tónskáld, kvæntur
Steinunni Jóhannesdóttur, skrif-
stofumanni
Hinn 4. apríl 1983 giftist Snjó-
laug Dan Gunnari Hansson, skrif-
stofumanni og skákmeistara, f.
Snjólaug starfaði sem verkefnis-
stjóri í fjölskyldu- og forvarnar-
málum hjá Reykjavíkurborg fram
á þetta ár. Hún var verkefnisstjóri
þróunarverkefna á vegum fram-
kvæmdanefndar Reykjavíkurborg-
ar um reynslusveitarfélög 1995-
1996, verkefnisstjóri Vímuvarna-
nefndar Reykjavíkur 1996-1999 og
Samstarfsnefndar um afbrota- og
fíknivarnir 1999-2004. Þá var hún
verkefnisstjóri samstarfsáætlunar
ríkis og borgar, Ísland án eiturlyfja
1987-2002. Snjólaug var formaður
nefndar um fjölmenningarstefnu
Reykjavíkurborgar 1999-2000 og
vann að undirbúningi og stofnun
Alþjóðahúss.
Snjólaug sinnti ýmsum öðrum
verkefnum fyrir opinbera aðila, sat
m.a. í nefndum og ráðum. Þá var
hún höfundur fjölmargra greina í
dagblöð og tímarit, þá sérstaklega
um málefni barna, fjölskyldna, ný-
búa og um forvarnir gegn fíkniefn-
um. Hún var hún virk í félagsstörf-
um ýmiss konar; m.a. á vettvangi
Kvennaframboðsins, Samfylking-
arinnar, Fangahjálparinnar
Verndar, Íslenskrar ættleiðingar
og fleiri samtaka og félaga og
gegndi þar ýmsum trúnaðarstörf-
um.
Útför Snjólaugar G. Stefánsdótt-
ur fer fram frá Hafnarfjarðar-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
Kiruna í Svíþjóð 10.
júní 1952, d. 20 ágúst
1999. Þau skildu. Þau
eignuðust tvær dætur,
Brynju M. Dan, f. 25.8.
1985, og Líneyju Dan,
f. 12.11. 1987, sem
stunda nám í Fjöl-
brautaskólanum í
Garðabæ.
Snjólaug ólst upp í
foreldrahúsum í Hafn-
arfirði og lauk gagn-
fræðaprófi frá Flens-
borgarskóla árið 1967.
Hún lauk phil.cand
prófi í uppeldisfræð-
um frá Háskólanum í Uppsölum
vorið 1980 og framhaldsnámi í
námsráðgjöf frá Háskóla Íslands
1992.
Á námsárunum starfaði Snjó-
laug m.a. hjá Unglingaheimili rík-
isins og á skólaheimilinu í Breiðu-
vík. Þá starfaði hún um tíma hjá
Félagsmálastofnun Reykjavíkur-
borgar og veitti forstöðu Unglinga-
athvarfi stofnunarinnar fram til
haustsins 1985 þegar hún var ráðin
yfirmaður nýstofnaðrar Unglinga-
deildar Félagsmálastofnunar.
Hún Snjólaug mín hefur kvatt
okkur að sinni. Eftir erfið veikindi
gekk hún mót Guði sínum, í faðmi
sinna nánustu.
Snjólaug var afar sjálfstæð og
sterk kona, sem sýndi sig berlega í
alvarlegum veikindum hennar.
Þrek hennar, kraftur og bjartsýni
jók okkur hinum von og trú um að
hún ynni bug á illvígum sjúkdómn-
um. Hún hafði hvað eftir annað á
síðustu tæpu þremur árum snúið á
læknavísindin svo undrun sætti hjá
bæði læknum og okkur ástvinum
hennar. En jafnvel hún varð undan
að láta að lyktum. Hún vissi orðið
að hverju stefndi og var tilbúin að
mæta örlögum sínum. Var æðru-
laus og lét aldrei bugast þrátt fyrir
oft erfiða daga. Erfiðust fannst
henni tilhugsunin um að þurfa að
yfirgefa gullmolana sína, Brynju og
Líneyju. En hún hafði öðlast þá
vissu og huggun að þeirra biði
öruggt skjól hjá okkur ástvinunum.
Snjólaug starfaði í áraraðir hjá
Reykjavíkurborg þar sem hún
gegndi ábyrgðarmiklum störfum.
Var forkur til vinnu og dró ekki af
sér. Þar eignaðist hún fjölda vina
sem hafa staðið þétt að baki henni
og reynst henni vinir í raun og er
þeim þökkuð hér sú alúð og hlýja
sem þeir hafa sýnt Snjólaugu og
dætrum hennar.
Snjólaug var þeirrar gerðar að
hún laðaði að sér fólk. Enda átti
hún stóran hóp vina, héðan úr
Hafnarfirði, frá námsárunum í Sví-
þjóð, meðal samstarfsfólks og víðar
að. Hún ræktaði vináttu sína við allt
þetta fólk af eljusemi og uppskar
ómælda hlýju og hjálpsemi þessa
sama fólks í veikindunum undanfar-
in ár.
Snjólaug var mjög glaðvær en
gat jafnframt verið „töffari“ í bestu
merkingu þess orðs, var mjög
hreinskiptin og ákveðin. En um-
fram allt var hún hlý og góð mann-
eskja. Hún elskaði börn, hvort held-
ur það voru hennar eigin eða
annarra. Þess hafa börnin mín
sannarlega fengið að njóta í gegn-
um tíðina. Um leið og hún var besta
„frænkan“ var hún jafnframt vinur
þeirra og óþreytandi að leiðbeina
þeim og hvetja áfram á alla lund.
En það besta sem hún átti voru
stelpurnar hennar, Brynja og Lín-
ey. Þær voru henni eitt og allt enda
bera þær þess vitni að mamma
þeirra setti þær alltaf í fyrsta sæti,
allt annað vék fyrir velferð þeirra.
Þær áttu hug hennar og hjarta,
ekki síst þegar að leiðarlokum dró.
Snjólaug var ekki bara mágkona
mín, ekki bara systir eiginmanns
míns, Guðmundar Árna, og frænka
barnanna minna; hún var líka ein
mín besta vinkona. Margar orðræð-
urnar áttum við saman um lífsins
gagn og nauðsynjar sem ég mun
bera með mér um ókomna tíð. Og
við deildum bæði gleði- og sorgar-
stundum. Ógleymanlegar eru t.d.
Mallorcaferðirnar sem við hjónin
og börnin okkar fórum með Snjó-
laugu, Brynju og Líneyju. Þessar
ferðir rifjuðum við oft upp nú síð-
ustu vikurnar og nú ylja þessar
stundir og fleiri góðar, og munu
gera um ókomna tíð.
En sorgin kvaddi líka dyra í lífi
okkar beggja. Synir mínir, Fannar
Karl og Brynjar Freyr létust 1985
og það varð Snjólaugu þung raun,
en um leið reyndist hún okkur hjón-
unum ómetanleg; var stoð okkar og
stytta á þeim erfiðu tímum. Strák-
arnir okkar voru henni afar kærir
og hún þeim. Enda sóttust þeir á
sínum tíma eftir því að fá að gista
hjá „Snjókku frænku“ og Danna,
sem alltaf reyndist auðsótt mál.
Danni lést fyrir tæpum fimm árum.
Ég á þá trú og vissu að nú taki þeir,
Fannar, Brynjar og Danni á móti
Snjókku sinni og leiði hana um vegi
Guðs, eilífa paradís.
Ég veit ég get talað fyrir hönd
nánustu fjölskyldu Snjólaugar þeg-
ar ég þakka starfsfólki líknardeild-
ar Landspítalans fyrir einstaka um-
hyggju í garð Snjólaugar og okkar
ástvina hinar síðustu vikur. Megi
því fólki vel farnast í ómetanlegu
líknarstarfi. Jakobi Jóhannssyni
lækni Snjólaugar eru jafnframt
færða hlýjar kveðjur og þakkir,
sem og öðru góðu heilbrigðisstarfs-
fólki.
Elsku stelpunum okkar, Brynju
og Líneyju, bið ég blessunar Guðs
og þess að lífið megi dag einn brosa
við þeim á ný. Við öll, fjölskylda
þeirra, munum gera allt til þess að
svo megi verða. Þess sama óska ég
elskulegri tengdamóður minni Mar-
gréti, hetjunni okkar allra, svo og
Stefáni tengdaföður mínum, bræðr-
um Snjólaugar og ástvinum öllum.
Almáttugur Guð varðveiti þig,
mín ástkæra Snjólaug. Hafðu þökk
fyrir allt.
Þín elskandi mágkona og vinkona
Jóna Dóra.
Snjólaug frænka okkar er dáin.
Stórt skarð er rofið í frændsystk-
inahópinn, alla stórfjölskylduna.
Snjólaug er samofin æskuminn-
ingum okkar. Við komum öll saman
á sunnudögum á Bræðraborgar-
stígnum hjá ömmu Guðrúnu og afa
Guðmundi. Þar hittumst við þegar
þær systurnar, Magga og móðir
okkar Steina, mættu með fjölskyld-
urnar í heimsókn. Þær eru ekki að-
eins systur, heldur einnig mjög
nánar vinkonur.
Fjölskyldurnar búa báðar í Hafn-
arfirði þannig að samgangur er
mikill á milli systranna.
Snjólaug var einstök kona, átti
fáa sína líka. Hún var rökföst. Fljót
að greina hismi frá kjarna og frjó í
hugsun. Einstaklega skemmtileg og
hláturmild. Gerði óspart grín að
sjálfri sér og sínum nánustu, og
hermdi vel eftir. Oft veltumst við
um af hlátri.
Kornung var hún búin að velja
sér sitt lífsstarf. Hún vann með
unglingum og fyrir unglinga. Það er
ekki til það svið sem hún lét sig
ekki varða er laut að velferð þeirra.
Hún vann á unglingaheimilum, úti-
deildinni, Breiðuvíkinni og mörgum
öðrum stöðum þar sem unglingar
þurftu leiðsagnar við og er fram
liðu stundir við stjórnun og mótun
stefnu um velferð ungs fólks. Hún
var ótrúlega afkastamikil og skap-
andi kona.
Stærsti og mesti fjársjóður Snjó-
laugar í lífinu voru dætur hennar
tvær, þær Brynja og Líney. Þær
voru henni allt.
Þær eiga dýrmætar minningar
um yndislega móður, sem verður
þeim leiðarljós um alla þeirra fram-
tíð.
Mikill harmur er kveðinn að fjöl-
skyldunni.
Megi guð veita ykkur styrk í
þessari miklu raun.
Blessuð sé minning Snjólaugar
Guðrúnar.
Inga og Guðrún.
Veturinn er liðinn, svo er með
lífshlaup Snjólaugar vinkonu okkar.
Hún kvaddi þennan heim síðasta
vetrardag í faðmi þeirra sem henni
voru kærastir, dætra og nánustu
fjölskyldu.
Við – saumaklúbbssystur höfum
átt langa og ánægjulega samleið
með Snjólaugu, eða Snjóku eins og
hún var gjarnan kölluð. Hjá sumum
okkar er þessi samleið allt frá því í
tímakennslu eins og sex ára bekk-
urinn kallaðist þá. En að loknu
gagnfræðaprófi 1968 var sauma-
klúbbur stofnaður og saman höfum
við gengið síðan, í gegnum súrt og
sætt, sótt styrk og ráð hver til ann-
arrar eða hópsins eftir því sem
hverri okkar hefur hentað. Hópur
vinkvenna sem stendur þétt saman.
Sumar okkar urðu ungar mæður og
eins og gjarnan vill verða snerist tal
okkar mikið um börn, bleiur og
fleira í þeim dúr. Snjólaug var þá
ekki á þeirri bylgjulengd en samt
umbar hún okkur, reyndi að leiða
tal okkar á aðrar brautir, huga að
öðrum málum sem voru ef til vill
meira þroskandi og taka afstöðu til
hinna ýmsu mála. Fyrir þetta þökk-
um við í dag, að hún gafst ekki upp
á rausinu í okkur. Við sem hópur
höfum brallað margt saman, en
meðal þess sem hæst stendur upp
úr í minningunni er Portúgalsferðin
okkar vorið 2002, þar sem við vor-
um allar saman og nutum þess í hví-
vetna. Eins eru okkur dýrmætar
vikulegu gönguferðirnar sem Snjó-
laug var hvatamaður að fyrir tæp-
um tveimur árum. Þar eins og ann-
ars staðar voru ýmis mál rædd. Þar
kom baráttukonan vel í ljós, bar-
áttukona sem var tilbúin að takast á
við hin ýmsu verkefni smá sem stór
og vildi svo gjarnan fá okkur til liðs
við hin ýmsu málefni, allt fram á
síðustu stundu. Við höfum sjálfsagt
ekki alltaf verið leiðitamar.
Hvernig minnumst við Snjólaug-
ar? Sem sérstakrar, á stundum
fljóthuga, sjálfstæðrar konu, bar-
áttukonu fram í fingurgóma. Konu
með ríka réttlætiskennd, konu sem
barðist fyrir réttindum og velferð
kvenna, nýbúa og ungmenna. Snjó-
laug starfaði alla tíð að málefnum
ungs fólks, þar var hún á heima-
velli. En fyrst og fremst munum við
hana sem móður. Hennar stærsta
og dýrmætasta hlutverk í lífinu var
móðurhlutverkið og því sinnti hún
með mikilli prýði. Hún eignaðist
tvær stúlkur sem voru gullmolarnir
hennar, eins og hún sagði svo oft.
Kæra vinkona. Við þökkum þér
fyrir öll góðu árin okkar saman, við
þökkum fyrir það sem þú kenndir
okkur, ekki hvað síst í þínum veik-
indum, að takast á við verkefnið af
æðruleysi en jafnframt af baráttu
og lífsvilja. Þú ætlaðir aldrei að gef-
ast upp. Minning þín mun lifa með
okkur.
Við vottum Líneyju, Brynju, for-
eldrum, bræðrum og öðrum ætt-
ingjum okkar dýpstu samúð. Guð
blessi ykkur öll.
Hve minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf,
sem gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sig.)
Saumaklúbbssystur.
Í dag kveðjum við kæran sam-
starfsmann, Snjólaugu Stefánsdótt-
ur, sem starfaði fyrir Reykjavíkur-
borg allt frá árinu 1981. Snjólaugu
kynntist ég fyrst fyrir tæpum tíu
árum þegar ég vann að stefnumót-
un í ferðaþjónustu fyrir Reykjavík-
urborg, en hún hafði þá aðsetur í
Aðalstræti, þar sem Atvinnu- og
ferðamálastofa Reykjavíkurborgar
var einnig til húsa. Hlýtt viðmót og
áhugi á öllu mannlegu var það
fyrsta sem ég staldraði við í fari
þessarar konu. Fallegt bros, blik í
auga og bjartsýni var það sem
gladdi þann sem á vegi hennar
varð. Þegar ég hóf störf fyrir
Reykjavíkurborg fyrir rúmu ári
hafði Snjólaug tekið þann sjúkdóm
sem nú hefur leitt hana til dauða.
Ég kynntist þó þeim krafti sem ein-
kenndi störf hennar og hún var
þekkt fyrir. Hann dvínaði ekki
þrátt fyrir veikindin. Hún var vakin
og sofin yfir þeim verkefnum sem
hún bar ábyrgð á í starfi sínu fyrir
Reykjavíkurborg, forvarnar- og
fjölskyldumálum og málefnum sem
tengdust fjölmenningarlegu borg-
arsamfélagi.
Snjólaug hóf störf fyrir Reykja-
víkurborg sem forstöðumaður ung-
lingaathvarfs borgarinnar sem þá
var rekið að Tryggvagötu 12. Árið
1985 var hún ráðin yfirmaður ný-
stofnaðrar deildar, unglingadeildar
Félagsmálastofnunar, sem var
meðferðar- og ráðgjafardeild auk
þess að hafa með höndum stjórn
unglingaathvarfa, unglingasambýla
og útideildar. Snjólaug starfaði sem
forstöðumaður unglingadeildar
fram til ársins 1995 er hún tók að
sér störf fyrir verkefnisstjórn
Reykjavíkurborgar um reynslu-
sveitarfélög við undirbúning að
stofnun þjónustumiðstöðvar í Graf-
arvogi.
Í framhaldinu tók hún að sér
fleiri stefnumarkandi verkefni fyrir
Reykjavíkurborg. Í vímuvarnamál-
um var hún verkefnisstjóri átaksins
Ísland án eiturlyfja árið 2002 og
síðar vann hún við undirbúning að
stofnun Alþjóðahúss. Síðasta verk-
efnið sem hún hafði með höndum
hjá Reykjavíkurborg var vinna við
undirbúning að frekari hverfaþjón-
ustu borgarstofnana.
Flest þeirra verkefna sem Snjó-
laug starfaði við hafa krafist áræðis
og nýsköpunar, sem einkenndi í
raun allt starf hennar. Hún var
órög að feta ótroðnar slóðir og hafði
að leiðarljósi hagsmuni þeirra hópa
í samfélaginu sem hverju sinni áttu
undir högg að sækja. Það er mikill
sjónarsviptir að slíku fólki. Við höf-
um fundið fyrir því hjá Reykjavík-
urborg síðan Snjólaug varð að
hverfa frá verkefnum sínum.
Fyrir hönd Reykjavíkuborgar
þakka ég það óeigingjarna starf
sem Snjólaug Stefánsdóttir lagði af
mörkum til að bæta samfélagið.
Sjálfur votta ég dætrum hennar,
foreldrum og fjölskyldunni allri
innilega samúð mína og óska þeim
öllum Guðs blessunar á þessum erf-
iða tíma.
Þórólfur Árnason.
Það eru orðin 30 ár síðan leiðir
Hjörleifs og Snjólaugar lágu saman
á Unglingaheimilinu í Breiðavík og
23 ár síðan við Snjólaug kynntumst
í Kvennaframboðinu í Reykjavík.
Allar götur síðan hefur Snjólaug
aldrei verið langt undan og oftast
nær höfum við átt samleið í lífi og
starfi. Við Snjóka í borgarpólitík-
inni á dögum Kvennaframboðsins,
Snjóka og Hjörleifur í leitarstarfi
meðal unglinga hjá Útideild Fé-
lagsmálastofnunar, í barnapössun-
arbaslinu þegar við eignuðumst
Sveinbjörn og hún og Dan eignuð-
ust Brynju og síðar í margháttuðu
samstarfi á vegum Reykjavíkur-
borgar. Alltaf höfum við notið þess
að eiga vináttu hennar vísa og geta
treyst á hollráð hennar og ósér-
hlífni.
Snjóka var óhemju mikil baráttu-
manneskja og gafst aldrei upp á
málstað eða verkefni sem hún hafði
tekið að sér eða bar fyrir brjósti.
Liðlega tvítug fékk hún brennandi
áhuga á stöðu og aðbúnaði ungs
fólks sem ýmissa hluta vegna hafði
orðið viðskila við samfélag sitt. Það
varð áhugamál hennar og ævistarf
að hjálpa þessu unga fólki að fóta
sig í lífinu og vinna að forvörnum
hvar sem því varð við komið. Í því
skyni sótti hún sér menntun til Sví-
þjóðar og réðst síðan til starfa hjá
Reykjavíkurborg eftir að heim var
komið til að vinna að málefnum
unglinga. Þeim málum sinnti hún
með einum eða öðrum hætti allt
fram á síðasta ár þegar hún varð að
láta af störfum sökum veikinda.
Hún kom víða við og þekkti öðrum
betur þá þróun sem orðið hafði í
málaflokknum og þau úrræði sem
best höfðu reynst hér á landi sem
erlendis. Hún þekkti enga hálf-
velgju, sinnti störfum sínum af
sama brennandi áhuga og áfergju
og fyrir liðlega þrjátíu árum og var
að velta fyrir sér aðgerðum og nýj-
um úrræðum allt til hins síðasta.
Hvernig átti annað að vera? Hún
þekkti ekki uppgjöf, það orð var
ekki til í hennar orðasafni og líklega
þess vegna gat hún aldrei sagt skil-
ið við þann starfsvettvang sem hún
valdi sér ung að árum. Börn og ung-
lingar í vanda þurftu á baráttufólki
að halda og hún var staðráðin í að
standa sína plikt, gefast ekki upp.
Úthald og baráttuþrek er stund-
um kallað þrjóska og það má vel
vera að hún Snjóka hafi verið
þrjósk. En sú þrjóska var fyrst og
fremst öðrum til hagsbóta því hún
barðist aldrei fyrir sínum eigin
hagsmunum og sóttist hvorki eftir
metorðum né innantómri upphefð.
Hún gladdist hins vegar þeim mun
meir yfir vel unnu verki eða verk-
efni sem skilaði sannanlega árangri
í þágu þess fólks sem hún bar fyrir
brjósti. Hún reyndi heldur aldrei að
koma sér í mjúkinn hjá fólki, hvorki
yfirmönnum, samstarfsmönnum né
skjólstæðingum, heldur var hrein
og bein í öllum samskiptum og
sagði hug sinn umbúðalaust þegar
hún taldi þess þörf. Það er ekki
endilega vísasta leiðin til vinsælda
en án efa sú farsælasta.
Nú er baráttukonan okkar, vin-
konan, fallin í valinn. Þó hún beitti
öllu sínu þreki og viljastyrk þá gat
hún ekki fremur en aðrir unnið sitt
dauðastíð. En ég er sannfærð um
að baráttuþrekið dugði henni til að
lengja líf sitt talsvert umfram það
sem henni var ætlað. Og eins og
endranær barðist hún ekki sjálfrar
SNJÓLAUG
STEFÁNSDÓTTIR