Morgunblaðið - 09.06.2004, Blaðsíða 35

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 9. JÚNÍ 2004 35
stoppuðum við í Eden til að kaupa ís.
Það var sama hvað ég plataði þig til að
gera, þú gerðir allt sem ég bað um.
Skemmtilegar þótti mér stundirnar
þegar við lögðum net eftir miðnætti í
Brúará og tókum upp klukkan sex á
morgnana, það var oft erfitt að sofa
þær nætur fyrir spenningi. Margar
fleiri minningar á ég um okkar stund-
ir við ána. Einu sinni keyrðum við út í
hólmann í ánni og veiddum þar silung,
það var frábær stund. Ég fór einu
sinni með ykkur ömmu til Danmerk-
ur og Svíþjóðar og var það mikið æv-
intýri, það hefði verið gaman að fara
oftar með ykkur.
Ég gæti setið hér og skrifað í
marga daga um allar þær yndislegu
stundir sem við áttum saman, þær
stundir geymi ég út af fyrir mig.
Nú er komið að því að kveðja þig,
elsku afi minn, þótt erfitt sé.
Stundin líður, tíminn tekur,
toll af öllu hér.
Sviplegt brotthvarf söknuð vekur
sorg í hjarta mér.
Þó veitir yl í veröld kaldri,
vermir ætíð mig,
að hafa þó á unga aldri
eignast vin sem þig.
Þú varst ljós á villuvegi,
viti á minni leið,
þú varst skin á dökkum degi,
dagleið þín var greið.
Þú barst tryggð í traustri hendi,
tárin straukst af kinn.
Þér ég mínar þakkir sendi,
þú varst afi minn.
(Hákon Aðalsteinsson.)
Guð geymi þig, elsku afi minn.
Þinn
Jón Viðar.
Frændi minn og föðurbróðir, Egill í
Keflavík, er látinn á nítugasta og
fyrsta aldursári, saddur lífdaga og
tilbúinn að kveðja þennan heim. Hann
var yngsta barn Steinunnar ömmu
minnar, bónda á Spóastöðum, uppá-
haldið hennar og eftirlæti. Systkini
hans voru Hildur sem bjó í Bæ í Borg-
arfirði og Þórarinn bóndi á Spóastöð-
um. Auk þeirra ól Steinunn upp fóst-
ursoninn Valdimar Pálsson sem kom
ungur að Spóastöðum með móður
sinni. Egill er síðastur systkinanna til
að kveðja þennan heim.
Með Agli er horfin kynslóðin sem
fæddist og ólst upp á Spóastöðum á
fyrstu áratugum síðustu aldar, kyn-
slóðin sem lifði ótrúlegar framfarir í
lifnaðarháttum fólksins í sveitinni. Á
uppvaxtarárum þeirra systkina voru
allir aðdrættir á klyfjahestum, ferjað
var yfir árnar, sláturfé rekið til
Reykjavíkur á haustin, orf og hrífa
einu heyskaparáhöldin og í sveitinni
var farskóli.
Amma mín, Steinunn, varð fyrir
þeirri raun að missa mann sinn eftir
fárra ára búskap. Börnin voru þá á
unga aldri, Egill á fyrsta ári og naut
því aldrei handleiðslu föður síns.
Spóastaðajörðina höfðu þau á leigu.
Ekkjan unga hélt þó áfram búskap og
tókst að halda hópnum sínum saman.
Nokkrum árum síðar eignaðist hún
svo jörðina. Þótti það mikill kjarkur
því ekki gekk hún heil til skógar, hún
fékk lömunarveikina á unglingsaldri
og gekk með spelkur á öðrum fæti
upp frá því. Öllum börnunum sínum
kom hún til mennta. Valdimar og
Hildur fóru í Kennaraskólann, Þór-
arinn að Hvanneyri og Egill gerðist
skipasmiður.
Árið 1921 var gerð brú yfir Brúará
hjá Spóastöðum. Sagt var að Egill
hefði eytt mörgum stundum við að
fylgjast með brúarsmíðinni, en þá var
Egill átta ára gamall. Líklegt er að
þar hafi smiðsáhugi hans vaknað.
Hann lauk skipasmíðanáminu vestur
á Ísafirði og hafa bátar smíðaðir eftir
teikningum hans þótt mjög góð sjó-
skip.
Egill var mikið náttúrubarn og bar
sterkar taugar til átthaganna, hann
átti lengi part úr Spóastaðajörðinni.
Þar við Brúará byggðu þau hjónin sér
sumarbústað, stunduðu veiði í ánni og
ræktuðu fallegan trjálund. Þangað
fannst okkur krökkunum gaman að
koma, þegar leið að helgi var oft eitt-
hvert yngri systkinanna sent út á hæð
til að gá hvort bíllinn hans Egils væri
kominn að bústaðnum. Hann hafði
gaman af að fræða okkur krakkana,
kenndi okkur örnefni á jörðinni og
sagði margar sögur frá „gömlu dög-
unum“ í æsku þeirra systkina. Fyrstu
ferðalögin sem við fórum í var með
Agli og Ástu á „víponinum“, þá var
bara troðið í bílinn þar til allir komust,
þetta er ógleymanlegt.
Þegar gamli bærinn á Spóastöðum
brann 1947 og hraða þurfti byggingu
nýs íbúðarhúss var Egill foreldrum
mínum ómetanleg hjálparhella. Oft
skrapp hann austur með fullan bíl af
fiski, nýmeti sem var góð tilbreyting
frá salt- og súrmatnum, mamma
minnist þess enn og dásamar hann
fyrir.
Egill og Ásta voru afar samhent
hjón sem virtu hvort annað og eltust
fallega saman, nutu góðrar heilsu
fram til síðustu ára. Þau fylgdust vel
með málefnum líðandi stundar. Þau
áttu börnin tvö, Þorfinn og Steinunni,
myndarlegt heimili þar sem gestrisni
var í fyrirrúmi, þangað var gott að
koma. Egill hress og stundum svolítið
stríðinn, Ásta ræðin, bæði minnug og
ættfróð.
Ferðalög bæði utanlands og innan
var sameiginlegt áhugamál þeirra
hjóna. Þekktu þau landið sitt vel og á
hverju sumri var farið austur á Norð-
fjörð, heimaslóðir Ástu.
Ásta lést fyrir rúmu ári síðan, eftir
það fór að halla undan fæti hjá
frænda mínum. Síðustu mánuðina
hefur hann þurft að dvelja á sjúkra-
stofnunum, þrátt fyrir góða umönnun
veit ég að það hefur honum verið erf-
iður tími.
Dýrðlegt er að sjá
eftir dag liðinn
haustsól brosandi
í hafið renna.
Hnígur hún hóglega
og hauður kveður
friðarkossi
og á fjöllum sest.
(Jónas Hallgr.)
Guð blessi minningu þessa mæta
manns.
Steinunn Þórarinsdóttir.
Mig langar með nokkrum orðum að
minnast föðurbróður míns Egils Þor-
finnssonar.
Yfir honum og Ástu konu hans er
sérstakur ljómi frá æsku minni.
Árið 1956 þegar ég var sjálf lítil
stúlka í sveitinni heima á Spóastöð-
um, hófst hann handa við að byggja
sumarhús á heimaslóðum sínum og
varð þá tíður gestur á heimili okkar,
þaðan í frá og efldi fjölskyldu- og
vinabönd sem héldust æ síðan.
Ég man svo vel þegar sást til hans
koma eftir veginum á fínum drossíum
sem ég þekkti langar leiðir, brunandi
að sunnan, oft um hverja helgi og
bauð í bíltúr. Að fá að stíga upp í
hvítan Chevrolet eða græna
Ramblerinn fyrir barn sem sjaldan sá
annað en traktora og slitna jeppa var
ævintýri líkast. Oftast var líka eitt-
hvað til að gleðja, nýstárlegt nammi,
flík eða dót, jafnvel komið frá fjar-
lægum löndum.
„Viltu ekki líta í hanskahólfið og
vita hvort eitthvað er þar, ef Ásta er
þá ekki búin með það?“
Þau hjónin tóku á móti börnunum
eins og fullorðnu fólki og gáfu sér
tíma til að spjalla og bjóða upp á Ass-
is-djús og myndakex.
Ekki er þó síður minnisstætt að fá
að fara með Agli frænda í veiðiskap í
Brúará þar sem hann sagði mér frá
náttúrufarinu, kenndi mér nöfn á
fuglum, plöntum og fleiru. Hann var
mikið náttúrubarn og undi sér þar vel
þótt starf hans væri á öðrum vett-
vangi.
Þótt árin hafi liðið þá hefur sam-
bandið haldist óslitið alla tíð. Þau hafa
fylgst með sjálfri mér og börnum
mínum og verið fastir gestir á öllum
helstu tímamótum. Frá þeim hefur
stafað í minn garð mikil góðvild og
hlýja sem yljað hefur mér og fjöl-
skyldu minni alla tíð.
Eftir fráfall föður míns varð sam-
bandið við þennan kæra föðurbróður
minn mér kannski enn dýrmætara
það sem það var í raun tengsl við liðna
tíð, veröld sem einu sinni var.
Konu sína hana Ástu missti hann í
fyrra og þá var sem ekki væri lengur
eftir neinu að sækjast í þessu lífi.
Saddur lífdaga kvaddi hann þetta líf.
Ég kveð með þakklæti og söknuði
þennan gamla frænda minn og bið
þess að honum hafi auðnast endur-
fundir þeirra er unnast í faðmi Guðs.
Ragnhildur Þórarinsdóttir
og fjölskylda.
Egill Þorfinnsson fæddist að Spóa-
stöðum í Biskupstungum og ólst þar
upp. Hann hóf ungur nám við skipa-
smíðar og er það eftirtektarvert á
þeim tímum, þar sem ekki voru bátar
og skip í námunda við æskustöðvar
hans. Egill, sem var völundur, var þó
svo sannarlega á réttri hillu sem
skipasmiður, sem hann lauk námi í
Reykjavík. Hann fluttist að námi
loknu til Ísafjarðar, þar sem hann
starfaði um nokkur ár, en fluttist svo
til Keflavíkur, þar sem hann bjó,
ásamt eiginkonu sinni Ástu og tveim-
ur börnum þeirra, starfaði þar og bjó
til dánardægurs. Hann var um langt
skeið starfandi hjá Dráttarbraut
Keflavíkur og teiknaði á þeim tíma í
hjáverkum nokkra tugi báta, sem
voru byggðir hérlendis og erlendis og
báru honum glæsilegt vitni.
Síðar gerðist hann framkvæmda-
stjóri Vélbátaryggingar Reykjaness
og starfaði þar, uns hann lét af störf-
um sökum aldurs. Egill setti svip á
Keflavík, bæði glæsilegur og svipmik-
ill. Hann tók fljótlega þátt í félagsmál-
um bæjarins, bæði iðnaðarmanna, svo
og öðrum félögum.
Hann gerði miklar gæðakröfur,
bæði hvað varðaði vöru og þjónustu
en einkum gerði hann þó kröfur til
þeirra verka, sem hann sjálfur innti af
hendi, enda naut hann verðskuldaðs
trausts samferðamanna sinna.
Ég kynntist Agli snemma sökum
vináttu föður míns og hans, enda áttu
þeir það sameiginlegt að vera báðir
aðfluttir sveitamenn í þeim útgerð-
arbæ, sem Keflavík var á mínum upp-
vaxtarárum. Sú vinátta var fölskva-
laus og stóð í áratugi. Hittust þeir
nánast daglega og nutu samverunnar
með góðlegri kerskni sín á milli og eru
hnyttin tilsvör og skemmtilegheit Eg-
ils minnisstæð.
Egill tilheyrði þeirri kynslóð
manna, sem nú er óðum að hverfa,
menn, sem settu svip á samtíð sína og
verða öðrum eftirminnilegir sökum
margra hluta, þó einkum, hvað Egil
varðar, vegna mannkosta, heiðar-
leika, útsjónarsemi og trygglyndis,
svo eitthvað sé nefnt.
Egill er nú látinn, saddur lífdaga í
hárri elli, en sannarlega er ég þakk-
látur fyrir að hafa kynnst honum á
vegferð minni. Minning hans lifir.
Ólafur Huxley Ólafsson.
✝ Ethel Ingólfs-dóttir Arnórsson
fæddist á Innra-
Hólmi við Akranes
13. júní 1916. Hún
lést á Landspítalan-
um í Fossvogi 31.
maí síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Ingólfur Jónsson frá
Hólum í Laxárdal
S-Þingeyjarsýslu og
kona hans Hlín Jóns-
dóttir Johnsen, f. á
Sandhaugum í Bárð-
ardal. Ethel var
næstyngst barna
þeirra Hlínar og Ingólfs sem öll
eru nú látin nema Guðrún. Hin
voru Ingólfur, Sigríður, Páll,
Hlín, Ída og Jón.
Árið 1938 giftist Ethel Hannesi
Arnórssyni verkfræðingi. Þau
eignuðust fjögur börn og eru þrír
synir þeirra á lífi en eina dóttur
misstu þau sex mánaða gamla. 1)
Jón Ingi, kvæntur Elnu Katrínu
Jónsdóttur. Jón á dæturnar
Völku og Dagnýju en Valka á
börnin Kolbrúnu, Þóri og Ey-
rúnu. Eiginmaður hennar er
Guðni Kjartansson. Dagný á Elfu
Björk, Kristínu og Ásgeir. Sam-
býlismaður hennar
er Kristján Guð-
mundsson 2) Arnór
Þórarinn. Hann á
dótturina Kristínu
Álfheiði sem á Önnu
Ólafíu, Jón Kristin,
Erlu og Davíð. 3)
Þorlákur Lárus,
kvæntur Guðrúnu
Guðmundsdóttur.
Eftir lát Hannesar í
mars 1948 átti Ethel
dótturina Dagmar
Ólafsdóttur.
Heimili Ingólfs og
Hlínar að Innra-
Hólmi leystist upp og fór Ethel
sjö ára gömul í fóstur til Eyjólfs
Guðmundssonar á Suður-Hvoli í
Mýrdal. Þar var hún til 14 ára
aldurs er hún fór til Jakobs Krist-
inssonar og Helgu konu hans á
Eiðum á Héraði þaðan sem hún
útskrifaðist sem gagnfræðingur.
Eftir lát manns síns vann Ethel
ýmis verslunarstörf og á veitinga-
húsum, síðast í mötuneyti Heilsu-
verndarstöðvarinnar við Baróns-
stíg.
Útför Ethelar fer fram frá
Fossvogskapellu í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Og ég er einn, og elfarniðinn ber
að eyrum mér jafn rótt sem fyrsta sinni.
Með skynjun tveggja heima í hjarta mér
ég hverf á brott úr rökkurveröld minni.
Og seinna þegar mildur morgunn skín
á mannheim þar sem sálir stríð sitt heyja,
mig skelfa engin sköp sem bíða mín:
Þá skil ég líka að það er gott að deyja.
(Tómas Guðm.)
Með þessum fátæklegu orðum
langar mig að kveðja ömmu mína
Ethel Arnórsson, mikla kjarnorku-
konu með stórt hjarta. Lífið var
henni ekki eintómur dans á rósum.
Barn að aldri var hún send í fóstur til
vandalausra og ung missti hún mann
sinn Hannes Arnórsson frá þremur
ungum börnum. Þetta var reynsla
sem markaði hana fyrir lífstíð.
Amma lá ekki á skoðunum sínum
og skipti hana engu þótt fólk væri
ekki alltaf sammála henni. Aldrei sá
ég hana sleppa verki úr hendi og allt
fram á síðasta dag hélt hún heimili
fyrir sig og son sinn Arnór.
Henni var mjög umhugað um að
öllum liði vel og allir hefðu nóg að
bíta og brenna og hún fylgdist vel
með því sem barnabörnin voru að
gera. Hún hringdi reglulega til þess
að athuga hvernig börnin stæðu sig í
skóla og íþróttum og var mjög um-
hugað um að allir væru ánægðir með
lífið.
Það var alltaf gaman að skreppa í
heimsókn til ömmu. Hún var ekki
lengi að bera fram ýmsar kræsingar
eins og heitt súkkulaði og kökur. Þá
var hún í essinu sínu.
Það er margt sem leitar á hugann
þessa dagana. Ég er svo lánsöm að
eiga margar góðar minningar um
ömmu, sérstaklega úr æsku. Við þær
ylja ég mér nú en vegna atvinnu
minnar er ég í fjarlægu landi á þeirri
stundu sem hún verður borin til
grafar.
Það er eðlilegur þáttur lífsins þeg-
ar dauðinn sækir okkur heim. Amma
var södd lífdaga þegar hún fékk að
fara. Minning hennar lifir og ég og
fjölskylda mín munum halda í minn-
ingu ömmu Ethelar með því að vera
þakklát fyrir það sem við höfum og
eigum.
Valka Jónsdóttir.
ETHEL
INGÓLFSDÓTTIR
ARNÓRSSON
AFMÆLIS- og minningar-
greinum má skila í tölvupósti
(netfangið er minning@mbl.is,
svar er sent sjálfvirkt um leið
og grein hefur borist) eða á
disklingi. Ef greinin er á disk-
lingi þarf útprentun að fylgja.
Nauðsynlegt er að tilgreina
símanúmer höfundar og/eða
sendanda (vinnusíma og heima-
síma). Ekki er tekið við hand-
skrifuðum greinum.
Um hvern látinn einstakling
birtist ein aðalgrein af hæfi-
legri lengd á útfarardegi, en
aðrar greinar séu um 300 orð
eða 1.500 slög (með bilum) en
það eru um 50 línur í blaðinu
(17 dálksentimetrar). Tilvitn-
anir í sálma eða ljóð takmark-
ast við eitt til þrjú erindi.
Frágangur
afmælis-
og minning-
argreina
Innilegar þakkir til allra, sem sýndu okkur
samúð og vinarhug vegna andláts og útfarar
elskulegrar móður okkar, tengdamóður,
ömmu, langömmu og langalangömmu,
BJARGAR MAGNÚSDÓTTUR
THORODDSEN,
Grundarlandi 15,
Reykjavík.
Alúðarþakkir fá heimilisfólk og starfsfólk hjúkrunarheimilisins Sóltúns fyrir
einstaka umönnun og elskulegt viðmót.
Magnús Thoroddsen, Sólveig Kristinsdóttir,
María Kolbrún Thoroddsen,
Soffía Þóra Thoroddsen, Sigurður Kristinsson,
barnabörn, barnabarnabörn
og barnabarnabarnabarn.
Hjartans þakkir til allra, sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför ást-
kærrar eiginkonu minnar, móður, ömmu, lang-
ömmu og langalangömmu,
GUÐLAUGAR BJARGAR SVEINSDÓTTUR,
Hrafnistu v/Kleppsveg,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir fær hjúkrunarfólk og starfs-
fólk á Hrafnistu fyrir einstaka umönnun og alúðlegt viðmót.
Árni G. Sveinsson,
Rúnar Georgsson,
Lúðvík Per Jónasson,
Soffía Jónasdóttir,
barnabörn, barnabarnabörn
og barnabarnabarnabarn.