Íslendingaþættir Tímans - 08.04.1970, Blaðsíða 8

Þorleifur Pálsson, Þykkvabæ
dís Snæbirni, einum sona Jóns á
Undirfelli. Hefur þeirra hjóna
band staðið með miklum traust-
leikum allt til hennar hinztu stund
ar, bundið þeim órofaböndum,
sem ná út yfir gröf og dauða.
Þau voru fyrstu búskaparár sin
í Þórormstungu í Vatnsdal, en síð-
an reistu þau bú að Snæringsstöð-
um, sem er næsti bær við Undir
fell og bjuggu þar allan sinn bú-
skap í sveit.
Fimm börn eignuðust þau Her-
dís og Snæbjörn, tvö dóu ung, en
þrír synir komust til fullorðinsára,
allir hinir mannvænlegustu. Þeir
eru: Jón, forstöðumaður Vélabók-
haldsins, Þórður, garðyrkjufræð-
ingur í Hveragerði, og Bjarni, bif
vélavirki hér í Reykjavík. Allir
kvæntir menn.
í samskiptum sínum við annað
fólk var Herdís vönduð og ná-
kvæm bæði til orðs og æðis, og í
störfum sínum var hún trú mann-
eskja, hvort heldur sem hjú amn-
arra eða eigin húsmóðir, atorku
söm og afkastamikil, ósérhlífin og
samvizkusöm. Það hefi ég ein-
hvern tíma heyrt, að tengdafaðir
hennar hafi talið hana duglegustu
kaupakonu, sem hjá honum hafi
verið. Ég var eitt sumar með
henni við heyvinnu, er hún var
um þrítugt, og það voru alldrjúg
hrífuförin hennar þá og myndar-
leg föngin, er hún saxaði og önn-
ur verk fóru eftir því. Hún átti
heldur ekki langt að sækja það.
Foreldrar henmar voru báðir at
orku- og dugnaðarmanneskjur. Á
æskuárum sínum og fram eftir
aldrinum vakti Herdís sórstaka at-
hygli fyrir glæsilegt útlit og yndis-
þokka, er hún bar, þó að aldur
og erfiði og nú síðustu árin sjúk
leiki, settu á hana sín fingraför
eins og aðra, er vinna langa ævi
hörðum höndum. En þrátt fyrir
það var fasið og hreyfingarnar þær
sömu, létt en sett, óbugað og
ákveðið.
Fyrir fáum árum urðu þau Her-
dís og Snæbjörn að hætta búskap.
Fluttu þau þá til Reykjavíkur og
keyptu sér íbúð á Háaleitisbraut
30, þar sem þau gerðu sér gott
heimili og vonuðust eftir að geta
notið þar góðrar hvíldar eftir langt
og mikið ævistarf, en þau ár urðu
alltof fá, sem Herdís naut þess. í
sinni löngu sjúkdómslegu, sem
hún bar með hugprýði og skap-
festu, vonaðist iiún allta.f eftir að
geta komizt heim á þetta heimili
Skylt er að minnast með nokkr-
um þakkar- og kveðjuorðum mik-
ils dugnaðar og greiðamanns —
Þorleifs Pálssonar bónda i Þykkva-
bæ 1 Landbroti. Hann veiktist
skyndilega, þar sem hann sat í
hópi ástvina sinna að kvöidi nýárs-
dags. Innan sólarhrings var hann
liðið lí'k. Þessi skyndilega brottför
hans af þessum heimi minnti á
vissan hátt á líf hans. Hann var
alltaf fijótur til þurfti lítt að tvi-
nóna eða tefja sig á hiki eða óvissu
um athafnir eða framkvæmdir,
heldur gekk beint til verks af iif-
andi áhuga. Þorleifur í Þykkvabæ
var mikill afkastamaður til vinnu
og dugmikill til framkvæmda, svo
að stundum fannst manni kappið
bera forsjána ofurliði. Hann var
með afbrigðum ósérhlífinn og spar-
aði aldrei krafta sína hellur lagoi
sig allan fram til að koma sem
mestu í verk á sem skemmstum
tíma.
Byggingar og önnur mannvirki, er
hann reisti á bæ sínum bera ó-
rækan vott um afkóst hans og at-
orku og í hugum okkar, sarn þekkt-
um hann, mun geymast minningin
um þennan verkfúsa og vinnu-
glaða greiðamann.
Ég sendi eiginkoni hans og
börnum og öllum ættingjum inni-
lega samúðarkveðju og bið þeim
blessunar Guðs.
siitt aftur, og þess óskuðu heitast
allir vinir hennar og frændur, en
þær vonir hafa nú brugðizt og þær
óskir rætast aldrei. En hún er kom
in heim í unaðsdal eilífðarinnar,
heim í þá tilveru, sem búin er
þeim, sem lifa grandvöru og heið-
arlegu lífi, heim í þá paradís. þar
sem eilífur gleðisöngur hijómar
að lokinni pílagnmsgöngu þessa
jarðneska lífs. Ég veit að hún tek
ur undir þann söng með fagnuði,
svo söngvin var hún.
Hjartkær bróðir horfinn mér,
hinztu kveðju vil þér vanda
vermda hreinum kærleiks anda
margt ég hef að þakka þér.
AHtaf kært með okkur var
bióður göfgin bezt mig nærði
birtu inn í líf mitt færði
aldrei skugga á það bar.
Þó að móðan milda nú
skilji okkur bezti bróðir
bænin heit og englar góðir
til sólarlanda byggja brú.
Bið ég guðsdóms gæzku ráð
konu þína að hugga og lnressa
henni fagra minning blessa
veita í ^prgum vizku og náð.
L.B
Ég vona, að ævikvóld Snæbjarn-
ar vinar mírus verði bjart og yl-
ríkt við minninguna frá hans góðu
konu, og að hugljúfar endurminn-
ingar um hana geymi í meðal
barna hennar og barnabarna.
Að endingu vil ég þakka þess
ari kæru frænku minni samfylgd-
ina gegnum lífið og góða frænd-
semi. Njóti sál hennar þess fagn-
aðar, sem henni er fyrirbúin í ríki
hins eilífa og algóða guðs.
Guðjón Bj. Guðlaugsson.
G. Br.
8
fSLENDINGAÞÆTTlR