Íslendingaþættir Tímans - 08.04.1970, Blaðsíða 12

ar hófust fyrir alvöru kynni okkar,
sem entust tii hins síðasta. Hann
kom oft á heimili okkar, enda
kona mín o'g hann bræðrahörn.
Elías var mjög vel gefinn, marg
fróður og minnugur. Þær voru
margar sögurnar sem hann sagði
okkur frá fyrri árum, og það var
hrein unun að hlusta á Elías þeg
ar honum tókst bezt upp. Hann var
ættfróður og gat rakið ættir skyld
menna sinna, og margra annarra
langt aftur í tíma. Elías var góður
hagyrðingur en hélt því lítið á
lofti. Hann safnaði miklum þjóð-
legum fróðleik, en fæst af því hef-
ur birzt. Hann var starfsmaður um
tíma hjá Blindrafélaginu á Grund-
arstíg 11. Las hann þar fyrir blinda
fólkið úr blöðum, svo og úr bók
um nýjum og gömlum. Elías hafði
saniband við Blindraheimilið þótt
hann hætti þar störfum, og las
mikið fyrir fólkið á heimilinu, og
studdi starfsemi þess á ýmsan hátt.
Frásagnargleði hans var mikil.
Minnið óvenju traust og talaði fjöl
skrúðugt mál. Þessa frásignar-
gleði verður maður ekki var við
hjá yngri kynslóðinni, en margir
af hans kynslóð voru hreinir snill
ingar í framsetningu mælts máis.
Mér finnst að Elías hafi verið einn
af þeim. Vinátta okkar rofnaði
aldrei og eftir að við hjónin flutt-
umst til Reykjavikur kom hann oft
á heimili okkar, og voru okkur
hjónum það miklar gleðistundir
þegar Elías leit inn.
Eftir að hann fór frá Siglufirði
fluttist hann til Reykjavíkur og
dvaldi þar til æviloka. Stundaði
hann mikið blaðasölu og innheimtu
störf, aðallega fyrir Þjóðviljann.
Elías bjó síðustu árin að
Þórsgötu 21a. Þar bjó skaftfellsk
kona, Elín Magnúsdóttir. Bjó hún
honum hið hlýlegasta heimili.
Elías var heilsuhraustur til ævi-
loka, hafði létta lund, oft með glett
ingsbros á vör. Aldrei fór maður
svo snemma niður í bæ að maður
mætti ekki Elíasi með blaðatöskuna,
og í henni hafði hann öll blöðin til
sölu.
Elías hafði mikla ánægju af
ferðalögum. Hann mun hafa ferð
azt um flest Norðurlönd. Þá fór
hann til Rússlands og fefðaðist þar
allmikið um. Ferðafólkinu var boð-
ið á fund sem Rússnesk-íslenzka
félagið hélt í Moskvu. Þar hélt
Elías xæðu sem hlaut ágætar und-
irtektir viðstaddra. Ég spurði Elí
as hvernig honum hefði litizt á sig
MINNINC
INGIBJÖRG BJARNADOTTIR
Hinn 6. þ.m. andaðist á Land-
spítalanum Ingibjörg Bjarnadóttir,
húsfreyja að Guðrúnargötu 1 í
Reykjavík. Hún varð fyrir bifreið
16. jan. s.l. og var þá flutt í skyndi
á Slysavarðstofuna og þaðan á
Landspítalann. Þar lá hún milli
í Rússlandi. Mjög vel, svaraði hann,
og bætti við brosandi. „Ef ég væri
yngri, vildi ég gjarna fara þangað
aftur“.
Elías fór til Kanada og á Heims-
sýninguna 1967. í þeirri ferð heim-
sótti hann Guðrúnu systur sína sem
er búsett í Árborg í Manitoba. í
þeirri ferð hitti hann marga Vest-
uríslendinga sem komu í heim-
sókn til Guðrúnar. Sömuleiðis á
skemmtun sem íslendingafélagið
gekkst fyrir. Vegna síns óvenju-
lega góða minnis, gat hann leyst
úr spurningum margra um ætt-
menni þeirra heima á íslandi. Elí-
as var Vestur íslendingum au-
fúsugestur, og aukin kynni hans af
Vestur-íslendingum urðu honum
til mikillar ánægju.
Elías ferðaðist mikið hér innan-
lands, og hefur að hkindum komið
á flestar hafnir á íslandi.
Elías Guðmundsson verður mér,
og þeim sem kynntust honum bezt,
ógleymanlegur. Það var eitthvað
við manninn sem laðaði menn að
sér. Hann var trygglyndur, frænd-
rækinn og öruggur vinur vina
sinna, með óvanalega létta skaps
muni. Ég tel mér það mikinn á-
vinning að hafa kynnzt Elíasi. Mað
ur hafði það á tilfinningunni að
þar fór maður með hugsjónaeld í
hjarta, sem bar hag smælingjans
fyrir brjósti. í því var engin sýnd-
armennska, heldur lífsskoðun,
mynduð í harðri lífsbaráttu bónd-
ans og sjómannsins. Lífsbarátta Elí
asar var ekkj alltaf blómum stráð
frekar en margra annarra. En
hann hélt lífsgleði sinni óskertri til
æviloka og sigldi knerri sínum úr
höfn með bros á vör. Sáttur við
lífið og tilveruna.
Gunnar S. Jóhannssou.
heims og helju í 21 sólarhring, en
komst aldrei til meðvitundar.
Ingibjörg fæddist að Túni i
Hraungerðishreppi 11. febrúar ár-
ið 1890. Skorti hana því aðeins 5
daga á 80 ára æviskeið, er hún
lézt.
Ingibjörg lifði sín bernskuár í
föðurgarði í hópi 11 gervilegra
systkina, er öll komust til fullorð-
ineára. Mun slíkt barnalán hafa
verið fremur fátítt um þæv mund-
ir, þegar algengt var, að dauðinn
hyggi stór skörð í barnafiöiskyld-
ur af slíkri stærð.
Foreldrar þessa stóra sysikina-
hóps voru Bjarni bóndi í Túni,
Eiríkssonar bónda þar og Guö*
finna Guðmundsdóttir bónda i Hró
arsholti, Tómassonar prests i Vill-
ingaholti. En skyndilega syrti að
í lífi þessarar stóru barnafjöí-
skyldu. Á útmánuðum árið 189Í,
er Ingibjörg var að byrja sitt átí-
unda aldursár, drukkmaði faðir
hennar í fiskiróðri frá Stokkseyri
ásamt öðrum bátsfélögum sínum.
Stóð nú ekkjan ein uppi með
barnahópinn sinn stóra. Er almælt,
að hún hafi sýnt mikinn kjai*k og
hugprýði í erfiðleikum iífsbarátt-
unmar, og var fjarri skapi hennar
að gefast upp. Hélt hún ótrauð
afram búskapnum í Túni með að-
stoð hinna dugmiklu og sam-
hentu ba-rna sinna, enda mun fjöl-
skyldan hafa komizt vel af, að
þeirrar tíðar hætti. Tveim yngstu
sy-strunum, þeim Ingibjörgu og
Hólm-friði, var boðið fóstur
skömmu eftir lát föðurins. Þá
ekkjan boðið, -en tók sárt að sjá á
eftir dætrum sínum. Mun óráð
legt hafa þótt, að neita svo góðu
boði undir slikum kringu-mst-æð-
um, ekki sízt þar sem um virt efna-'
heimili var að ræða og mannkosta-
fólk átti hl-ut að. Fór Hólmfríður
að Læk í Ilraungerðishreppi til
Sno-rra Þórarinssonar, en hann
haf-ði átt Hólmfríði föðursyslur
þeirra, en hún var þá látin. Ingi
björg íór að Hróarsholti til Guð-
mundar móðurbróður síns og Guð-
rúnar Halldórsdóttur, er þá bjuggu
12
fSLENDINGAÞÆTTIR