Íslendingaþættir Tímans - 20.06.1970, Blaðsíða 5

MINNIN
JÓN GUNNARSSON,
HOFI
Mér kom fráfill Jóns Gunnars-
sonar dálítið á óvart. Vissi þó, að
liann hafði verið he'isutæpur síð-
ustu árin. Fyrir nokkrum árum
leitaði Jón sér heilsubóta til
Reykjavíkur og sneri þaðan heim
hressari. Glaðlegt viðmót hans gaf
til kynna, að enn væri ekki allur
dagur úti. Jón fæddist að Hofi í
Fellahreppi, annan dag febrúar ár
ið 1903. Átti aldrei annars staðar
heima frá vöggu til grafar. Hann
andaðist 5. nóvember s.l. og var
grafinn heima að Hofi.
Foreldrar Jóns voru Gunnar
Jónsson, bóndi að Hofi og Stein-
unn Árnadóttir kona hans frá
Finnsstöðum í Eiðaþinghá. Hefur
föðurætt Jóns búið að Hofi,
minnsta kosti á annað hundrað ár.
Systkini Jóns voru þrjú, Guðfinna,
Björn og Sigurveig. En Sigurveig
andaðist á seytjánda ári. Á upp-
vaxtarárum Jóns, leituðu fáir ung-
lingar sér menntunar í skólum.
Skólar fáir i sveitum sem vitað er.
Skyldunám barna til fullnaðar-
Pfófs, varð fjölda unglinga eina
skólagangan. Nemendur í lífsins-
skóla, urðu allir að vera, er þroski
°g aldur náðist, hver eftir sínum
haefileikum. Þetta var óskráð
skyldunám, hvers ungs manns og
konu á islandi, þá og lengur. Sam-
ferðafólkið var prófdómarinn,
einkunnir þó sjálfsagt misjafnar,
sem oftar. Óliætt er að segja, að
^ilir sem eitthvað kynntust Jóni
Hunnarssyni, gáfu honum góða
einkunn, á óskrifuðu blaði daglegs
hfs. Óþvingað og hressilegt við-
•Pét, bar Jón ávallt með sér, sem
er mjög ríkt einkenni með Ilofs-
0,kinu. Duldist þó ekki, að gegn-
,Um iétta glettni, geislaði dreng-
yndi hans innra manns. Innvann
°n sér trausta vináttu manna, og
|ar vinur vina sinna. í æsku voru
Peir bræðurnir mjög samrýndir,
JJ, , a tí8, utanbæjar unnu þeir
f lt l félagi. Séreign þó að öðru
ytl- ogheimllin tvö eftir að Björn
bróðir hans kvongaðist og stofnaði
sitt eigið heimili. Enn í dag, bý_r
þetta fólk allt í sömu íbúðinni. Á
Ho.fi bjó hofgoðinn í heiðnum sið,
hér á landi. Varla hefur tilviljun
ráðið setu goðans þarna. Hof var
engjajörð góð, og allmikið land til
forna. Einhvern tíma á öldum, bjó
einn Ásklerka landamerkjamál. á
bóndann á Hofi. Að sjálfsögðu
vann prestur málið af bóndanum.
Lét prestur gera ný landamerki,
sameinaði Áslandi góða sneið af
landi Hoifs.
Jón var gestrisinn, sem Hofsfólk
allt. Hafði fyrirgreiðsla vegfarenda
þar, verið langt til spurð. Þótti
mörgum, sem leið áttu þar utn,
passa að æja á Hofi. Ekki var í
kot visað, óvíða var betur tekið á
móti manni og hesti. Eðlileg ein-
lægni fólksins dró að sér. Hver
maður á heimilinu bauð til bæjar.
Varð þar sjálfsagður áningarstað-
ur, bæði læknisvitjunarmanna áð
Brekku í Fljótsdal eftir setu hér-
aðslæknis eins þar og allra þeirra
er leið áttu til og frá Fljótsdal.
Ósjaldan voru Hofsmenn kvaddir
til læknisfylgdar, og hesta lánuðu
þeir marg oft til slíkrar ferðar.
Fyrir kom, þegar mikið lá við, að
för læknis greiddist fljótt í erfiðri
færð að vetri, og fjarlægðir mikl-
ar, áður en bílar komu til.
Jón var hestamaður góður og
ratvís í illviðrum, því dæmdist
hann oft til fylgdar fólki, bæði í
björtu og svörtu. Gott var til hans
að leita, hvernig sem á stóð. Sjálf-
sagt að gera öllum greiða endur-
gjaldslaust.
Snemma varð Jón fyrirvinna
heimilisins og þeir bræður báðir,
voru þeir á líkum aldri. Kappsfull-
ir starfsmenn og áhugasamir, er
þeir þroskuðust. Gunnar faðir
þeirra andaðist á góðum aldri.
Voru synirnir þá unglingar um
fermingu, Jón 15 ára. Fyrstu
árin eftir lát Gunnars, nnin
Björn bróðir Gunnars hafa veitt
umsjá búskap Steinunnar og barna
hennar. Snemma urðu þeir bræð-
ur Jón og Björn ábyrgir í búskapn-
um með móður og systrum. Gekk
búskapurinn vel, eftir ástæðum.
Alltaf nóg hey, og allar skepnur
vel framgengnar, umgengni öll svo
eftir var tekið.
Jón og Guðfinna systir hans,
bjuggu með móður sinni meðan
henni -tntist aldur. Síðan hafa þau
systkini búið saman, og hjá þeim
ólst upp eldri sonur Björns bróð-
ur þeirra, Ingibergur, hann hefur
alla tíð verið hjá þeim, og hin síð-
ari ár, stoð heimilisins. Veitir hann
nú Guðfinnu aðhlynningu sem
hann má, er hún tekur nú að eld-
ast og heilsa þrýtur.
Unga fólkið á Hofi stendur í
þakkarskuld við hinn framliðna
frænda sinn, sem oft var svo gott
að leita til og blanda geði við.
Sá sem þetta skrifar, þakkar
5
ÍSLENDINGAÞÆTTIR