Íslendingaþættir Tímans - 20.06.1970, Blaðsíða 9

MINNING
JÓN OnÓSON
FRÁ HÓLMAVÍK
Þótt fregnin um andlát góðra
vina og félaga komi ekki alltaf svo
mjög á óvart, vaknar alltaf sárs-
auka- og saknaðarkennd í brjósti
við burtför þeirra. Á hugann leita
minningar frá liðnum samveru-
stundum, minningar um sameigin-
lega baráttu við storma og æstar
öldur, minningar um lognsléttan
sæ og ljúfan byr, minningar um
góða félaga og dáða drengi.
Laugardaginn 30. maí fór from
frá Akraneskirkju útför Jóns
Ottóssonar frá Hólmavík, hann lézt
é sjúkrahúsinu á Akranesi aðfara-
nótt 26. maí s.l.
Jón Ottósson fæddist að Larnba-
stöðum í Útskálasókn, þann 14.
Júní 1891. Foreldrar hans voru
Ottó Guðlaugsson og Halldóra Sig-
brðardóttir.
Þann 17. des. árið 1914 kvæntist
Jón eftirlifandi konu sinni, Maríu
úiarnadóttur frá Bólstað í Kald-
rananeshreppi, og hófu þau bú-
skap á Fitjum í Hrófbergshreppi
órið 1921 og bjuggu þar til ársins
en þá fluttust þau til Hólma
yíkur og áttu þar heima, þar til
fyrir nokkrum árum, að þau flutt
tt*t til Akraness og áttu þar heima
®íðan.
Erfið munu þeim hjónum hafa
^erið frumbýlisárin á Fitjum, litlu
afskekktu býli og mun oft hafa
r®ynt á dug og kjark húsbóndans
umönnun og forsjá heimilisins,
Pví að brátt fjölgaði börnunum, en
fau hjónin eignuðust 12 börn. Eft-
lr að þau fluttust til Hólmavikur
g undaði Jón jöfnum höndum sjó-
oiín og vinnu í landi, hann var
afvf^r sjómaður, harðsækinn og
s- ra2ðs stjórnari, sem hélt fari
Vaiu, ^eilu til hafnar, þó að oft
tvisýnt með landtöku. Ég, sem
Orð^ 3 fótæklegu minningar-
féla — Ottósson, var skips-
Um h ^ans 11111 nnkkurt árabil og
ár 1 , a háseti hjá honum. Þeirra
ing 11111111óg með þökk og virð-
Þessi glaðlyndi broshýri maður
átti svo mikið af græskulausri
gleði og góðvild, að öllum varð vel
til hans, enda vinmargur. Ég veit,
að gamir félagar hans minnast
hans ætíð sem góðs nnnns og fé-
laga, er aldrei brá skapi hvernig
sem aðstæður voru. tók erfiðleik-
unum með jafnaðargeði, hjálpfús
og vildi öllurn vel. Já, vinur minn,
þær eru margar minningarnar er
rifjast upp við burtför þína, og
yfir þeim öllum er heiðrík birta.
Minningin ýfir oft harmsárin
hörðu
og hjartnanna blæðandi und.
Hún er það fagra er finnum á
jörðu,
er fegurst á skilnaðarstund.
Því verður hver minning sem
geymd er í geði,
að gulli í framtíðarsjóð,
hún sýnir oss andstæður sorgar
og gleði
í svipmynd frá lífsþroskans glóð.
Síðustu árin var Jón farinn að
heilsu og naut þá umhyggju og
ástúðar sinnar góðu eiginkonu, sem
alltaf reyndist honum ástrík og
ÍSLENDINGAÞÆTTIR
umhyggjusaniur lífsförunautur til
síðustu stundar.
María mín, þér og börnum þín-
um votta ég innilega samúð og
kveð Jón vin minn með þeirri ósk,
að við megum hittast handan við
gröf og dauða og eiga samleið í
eilífðinni. Hver veit nema þar finn-
ist farkostur með fullum seglum,
ég veit að þá myndi honum líka
vvel,
að sigla eilífðar óskabyr
með æfða hönd á stýri.
Jóhannes Jónsson
frá Asparvík.
Dáinn 26.5. 1970.
Kveðja frá eiginkonu.
Það eru lífsins óbreytanleg rök,
að allir hljóta um síðir verða að
skilja.
Það hindrar enginn dauðans
dimmu tök
sá dómur ei, er háður mannsins
vilja.
Sorgarskýin skyggja lífsins braut
og skúr af hvörmum fellur
dimmar nætur.
Ó, mikli drottinn legg mér líkn í
þraut
og lát mig öðlast styrk er hjartað
grætur.
Á kveðjustundu falla tregatár,
úr tímans djúpi minmingarnar
streyma.
Ég þakka vinur liðin æviár
það er svo margt, sem hugans
lindir geyma.
Á ökkar samleið oft var hlýtt
og rótt,
við áttum saman styrk í gleði og
þrautum,
í trú og von og ást var áfram
sótt
til æðri þroska á lífsins grýttu
brautum.
Nú ert þú rinur farinn frá mér
heim
til friðarsælla himinljósra
stranda,
nú líður sál þín frjáls um
; fagran geim
1 fögnuð unaðsbjartra dýrðar
landa.
Ég veit að þú munt vaka yfir
mér
og veita styrk á lífsins ævikveldi,
í dagsins önn ég dvelja mun hjá
þér
við draum&blik frá
minninganna eldi.
x—10.
9