Íslendingaþættir Tímans - 27.06.1970, Side 21

Ég Hiinnist hans allt frá bernsk-
unnar dögum. Heimilið stóð á
Hverfisgötnuni, þar, sem norska
Sendirá'öið nú er til húsa. M var
iitið á Mattihías Einarsson lækni,
fÖður hans, sem einn mesta vel-
gerðanmann þessa bæjar. Hann
Var þá, þegar ég man fyrst, aðal-
skurðlæknírinn í bænum, næst-
um sá eini, sem allur þunginn
hvíldi á, því Landsspítalinn var þá
ekki kominn. Á nóttu sem degi sá-
Um vér bíl Matthíasar Iæknis
renna upp Túngötuna, því alltaf
var hann viðbúinn. Og móðir Matt-
híasar yngri, frú Ellen, var ein af
þeim kyrrlátu, tignu „dömum“, er
á vissan hátt settu hefðarsvip á
þennan þá litla bæ. Við Mattbías
lékum ofckur oft saman sem dreng
ir og hann var sjálfum sér sam-
fcvæmur til hinzta dags. Hár og
bjartur, fölleitur, einbeittur á svip
og átti það bros, sem við skóla-
bræður hans aldrei gleymum.
Hann var íþróttamaðurinn, útivist-
armaðurinn, hestamaðurinn, sem'
átti lífsins björtustu st’indir und-
ir heiðum himni í faðmi kyrrar og
stórbrotinnar náttúru þessa lands.
— Hann var etoki allra, hann var
seiníekinn, en traustur eins og
hjargið. — Stundum þótti oss hann
e.t.v. nokkuð hrjúfur og harður —
on þannig var hann og í sjálfs sín
garð. — Hann hlífði sér eigi og
fcveinkaði sér aldrei. Og þannig
barðist hann nú baráttunni hinztu,
s©m sú hetia, sem ég mætti i blá-
nm augum hans á okkar drangja-
árum.
Það er sem mér finnist fjöllín
hér um kring, sem hafa verið bak-
grunnur ævi okkar beggja, vera
framandlegri og fjær eftir að hann
©r farinn frá oss.
Garðar Svavarsson.
f
i.Þau tíðkast nú hin breiðu spjót
ln“- Á tæpu ári hafa riðið um
HJaUarbrú tveir Fáksfélagar, sem
a undanförnum áratugum hafa ver
ln í hópi þeirra reykvísku hesta-
nianna, sem hvað hæst hefur bor-
lð- Báðir féllu fyrir aldur fram.
Einar G. E. Sæmundsson iézt í
©brúar sl. og í dag kveðjum við
"’otthías Matthíasson.
Matthías gerðist Fáksfélagi á
yystu árum félagsins.
ét málefni þess jafnan til
og honum var annt um
^slendingaþættir
sln taka
nag þess.
Hann var varaformaður Fáfcs ár
in 1934—1937.
Matthías var í hópi ofckar allra
fremstu reiðmanna. Allt fór sam
an sem betur var: Höfðingleg
áseta, góður búnaður manns og
hests og undir engum virtust hest-
ar fara betur en Matthíasi. Þjón-
ustan við manninn og samvist varð
að gleðileik fyrir hestinn í hönd
um Matthíasar.
Matthías var því ósjaldan kvadd-
ur til að riða góðhestum á sýning-
um, þegar mikið skyldi viðhaft.
Hann var einnig marg ^í^nis
fenginn. til setu í dómnefndum á
hestasýningum, þegar vel skyldi til
verka vandað.
Mattbías var um árabil í ritstjórn
blaðs hestamanna, Hestui’inn okk
ar.
Ég minnist Matthíasar allt frá
íyrstu árum mínum í hesta-
mennsku. Hann tók mér af vin-
semd og bauð mig velkominn í
hópinn, sem þá var ekki eins stór
og nú er orðið.
Hann gaf mér og fleirum af
yngri kynslóðinni mörg holl ráð og
hverjum sem með honum var í
hestamennsku „kom hann til nokk
urs þroska“.
f samskiptum var Matthías ein
lægur og stefnufastur, háttprúður
höfðingi, sem virtis jafnan njóta
sín betur í fámennum hópi félaga
en í þys fjölmennis.
Við leiðaskil færi ég Matthíasi
einlæga þötok okkar Fáksfélaga fyr
ir allt það jákvæða, sem hann lagði
tU hestamennsk'unnar og fyrir saan
fylgdina með honum.
Víst hefur Gjallarbrú dunað und
ir góðgangi, þegar Mattlhías reið
hana.
Sveinbjöni Dagfinnsson.
f
Kveðja frá Landssambandi hesta-
mannafélaga.
Þegr Matthías Matthíasson er til
moldar borinn, minnumst við fé-
lagar hans í samtökum hesta-
manna hans með þökkum og virð-
ingu.
Matthías var hestamaður í
fremstu röð og gat engum dulizt
það, er sá hann á hestþaki eða í
hesthúsi. Fullgerði hesturinn
hlýddi kalli knapans fumlaust og
án átaka og framganga manns og
hests var fastmótuð og höfðingleg,
og folinn sótti fljótlega til hans
styrk og stuðning á sinni ótryggu
ferð út í alvöru lifsins og mætti
þar skilningi og kjarki, sem altírei
brást.
Á allri vegferð var Matthías hinn
trausti og úrræðagóði samfylgdar
maður, hvort sem farin var lengri
eða skemmri ferð á hestum eða
staðið í félagslegum átöfeum. Og
þótt hann kveddi sig aldrei til for-
ustu, þá voru ráð hans meira met-
in en margra þeirra er meira létu
Hann léði aldrei máls á því að
taka að sér starf, nema hann væri
sjálfur öruggur um að geta leyst
það af hendi svo að ekki yrði að
því fundið. Hann var fuiltrúi hesta
mannafélagsins Fáks á ársþingum
L.H., og um árahil í umsjónar-
nefnd með landsmótssvæði L.H.
við Skógarlióla. Þá átti hann
sæti í dómnefnd gæðinra
á landsmótum 1958 og 1962.
En mesta starf hans í
þágu L.H. var unnið í ”'tnefnd
tímaritsins Hesturinn okkar, en
þar átti hann ;æti frá því að ritið
hóf göngu sína og allt til þess að
hann óskaöi að verða leystur frá
því starfi, er hann fann starfsgetu
sína þverra, þótt öðrum væri þá
ekki Ijóst að svo væri. Hann lét
sér mijög annt um tímaritið og var
óþreytandi starfskraftur í útgáfu-
sjórninni um öflun efnis og
mynda, en því er þessa getið hér
sérstaklega, að öllum kunnugum
var Ijóst, að velgengni sína átti
tímaritið ekki sízt að þakka smekk
vísi Matthíasar og óvenjulegum
starfsáhuga hans.
Og nú, þegar Matthías er allur
og etoki verður oftar notið ráða
hans, né hlýtt á snögg og mark-
viss tilsvör hans, þá er svipminna
umhverfis vini hans alla. Okkur
þykír hann hverfa-fyrr en hóf er
á og reynsla hans og hæfni mætti
enn verða samferða mönnum hans
til örvunar í starfi. En enginn má
stoöpum renna. Við kveðjum að
leiðarlokum góðan félaga með
þökk og biðjum alföður að blessa
för hans fram á veg.
Á þessari kveðjustund, þykir
mér gott að rifja upp þessi vísu-
orð, sem kveðin voru við fráfall
annars öðlingsmanns:
1
Ríður greitt að Gjallarbrú
gamall maður veginn.
Hófaslögin þefckir þú
þau voru hrein sem baxnsins trú
og þagna efcki heldur hinum
megin.
Far þú í friði.
Steinþór Gestssen.
21