Íslendingaþættir Tímans - 27.06.1970, Side 25

SJÖTÍU OG FIMM ÁRA:
Anna Guörún Guðmundsdóttir
Hinn 18. apríl síðastliðinn varð
75 ára merkiskonan Anna Guðrún
Guðmundsdóttir, Njálsgötu 74 í
Reykjavík. Er hún fædd að Innra-
Hólmi við Akranes 18. apríl 1895.
Voru foreldrar hennar þau hjónin
Guðmundur Þórðarson, þáverandi
bóndi á Innra-Hólmi og Soffía Þor-
kelsdóttir frá Ormsstöðum í
Grímsnesi. Var Þorkell Jónsson
afi hennar hreppstjóri Grímsnes-
inga, dannebrogsmaður og vel met-
inn bóndi. Kona hans og amma
Önnu var Ingibjörg Þórðardóttir
bónda á Ormsstöðum. Er Anna því
breinræktaður Árnesingur í sína
móðurætt. Föðurættin er aftur á
móti úr Reykjavik og grenndinni.
Afi hennar var Þórður Guðmunds
son frá Skildinganesi, en þar bjó
Guðmundur faðir hans með konu
sinni, Guðrúnu, sem var af hinni
merku Engeviarætt. Áttu þau hjón
in alls 17 börn og komust 10 af
þeim til fullorðinsára, 5 synir og
5 dætur. Þeir Þórður og Pétur í
Hrólfsskála á Seltjarnarnesi, faðir
þeirra Sigurðar skipstjóra á Gull-
fossi hinum gamla og frú Guðrún-
ar, ekkju Sigurgeirs biskups, voru
systkinasynir og margt merkra
manna er í þeirri ætt. Þórður var
umsvifamikill athafnamaður,
stundaði sjómennsku og útgerð,
átti meðal annars þilskip, sem
hann gerði út. Hann var mjög afla-
sæll og þótti gott að vera á hans
útvegi. Hann var stundu.m kennd-
ur við Glasgow og átti um tima
það stóra hús, -em mun hafa ver-
ið með stærstu húsum hér á sinni
tíð. Seldi hann það hús nokkru
áður en það brann, en keypti síð
ar gamla læknisbúrtaðinn Nes við
Seltjörn. Var hann fyrir flestra
hluta sakir mikill merkismaður.
Hann dó í Reykjavík 1916 og kona
hans, Anna Þorkelsdóttir, sem var
Árnesingur að ætt, þremur árum
síðar. Synir þeirra voru 4, þeir:
Guðmundur, Pétur, Þórður og Þor
kell. Voru þeir allir hinir mestu
dugnaðarmenn.
Foreldrar önnu bjuggu um
skeið á Innra-Hólmi, en er hún
var tveggja ára, fluttust þau með
ÍSLENDINGAÞÆTTIR
hana, sem var þeim einkabarn, til
Reykjavíkur og hefur frú Anna átt
þar heimili síðan. Var hún með
foreldrum sínum til 8 ára aldurs,
en þá slitu þau samvistir og fór
hún þá til Þórðar afa síns og konu
hans og ólst hún upp hjá þeim
til fullorðinsára eða meðan þau
lifðu og reyndust þau henni bæði
ástrík og umhyggjusöm svo sem
bezt mátti verða. Minnist Anna
þessara merku hjóna jafnan með
mikilli virðingu, þakklæti og kær-
leika, Enda þótt heimili hennar
væri hjá afa hennar og ömmu,
hafði hún þó alltaf samband og
samfélag við móður sína, sem
mátti s' gja að sleppti aldrei hend-
inni aí henni. Faðir hennar var
aftur á "íóti lítið í Reykjavík eftir
að þau ! ónin skildu, en var lengi
við sím: '-'gningu úti á landi. Eftir
lát fóstu óreldra sinna fór hún til
Pétrrs fö-ðurbróður sins og var
hjá honum þar til hún stofnaði
sitt •' igið heimili.
Á’ið'1936, hinn 16. maí giftist
hún Árna Ólafssyni rithöíundi og
útgefanda frá Blönduósi. Sama vor
ið keyptu þau húsið á Njálsgötu
74, þar sem frú Anna býr ennþá.
Það voru mikil heillaspor fyrir þau
bæði er þau gengu 1 hjónaband.
Bæði voru þau fullorðin vel, er
leiðir þeirra lágu saman, en kær-
leiks-samband þeirra var eng-
inn góugróður og vart mun finn-
ast fegurna né traustara tilhugalff
en milli þeirra var ríkiandl alla
tíð. Hvorugt þeirra var heilsu
sterkt. Samt mátti með sanni segja
að öll þeirra sambúð væri einn
sólskinstími. Þau voru samhuga
og samtaka í öllum Mutum. Þau
voru samtaka um að gera hvort
öðru það til ánægju sem þau vissu
að kom sér bezt. Þau voru samtaka
um að gera heimilið þeirra aðlað-
andi með því að láta jafnan anda
gleði og góðvildar ríkja þar, svo að
öllum var það yndisstund að
dvelja undir þeirra þaki. Og þau
voru samhent í óvenjulegu örlæti
bæði í veitingum og gjöfum til
vina sinna. Vinsældir þeirra voru
því að maklegleikum miklar og
traustar. Og þó að hér sé allmikið
sagt um kosti þessara heiðurshjóna
þá hygg ég, að engum kunnugum
muni finnast þar nokkuð ofsagt.
Árni ólafsson var afkomandi
Bólu-Hjálmars. Móðir hans var
dótturdóttir skáldsins. Skáld-
hneigð og listfengi hefur allmikið
komið fram í þeirri ætt og þá
einnig í Árna Ólafssyni. Hann
samdi nokkrar skáldsögur og gaf
út ásamt fleiri þýddum sögum.
Einkennið á öllum hans eigin sög-
um er, hvað þær eru allar falleg-
ar og mannbætandi að lesa þær.
Persónurnar sem þar koma fram
eru að jafnaði góðar og göfugar
og til fyrirmyndar. Hann gat ekki
skapað öðru vísi persónur í sög-
um sínum.
Hinn 8. nóv. 1966 varð hann bráð
kvaddur. Hann hafði dvalizt
nokkra daga á spitala, en átti að
fara heim um daginn. En heimför-
in varð á annan veg en ætlað var.
Þetta var að sjálfsögðu meira áfa’1
fyrir frú Önnu en orð fá lýst, en
ef til vill kom þá bezt í ljós, að
hún var ekki aðeins gæðakona,
25