Íslendingaþættir Tímans - 28.10.1970, Síða 11

NING
Pálína
Þorsteinsdóttir
frá Reyðarfirði
Fædd 3. ágúst 1895.
Dáin 13. sept. 1970.
Pálína Þorsteinsdóttir fæddist í
Mjóafirði eystra, en átti ætt og
uppruna í Vesmannaeyjum, dóttir
Kristimar Sighvatsdóttur og Þor-
steins Sigurðssonar, en ungbarn
var Pálína tekin í fóstur til þeirra
prýðishjóna, Sigurbjargar Sigurð-
ardóttur og Sigurðar Sveinbjamar
sonar, er heima áttu í Brekkuhúsi,
Vestmannaeyjum. Hjá þeim hefur
hún tvímælalaust notið umhyggju
og góðs uppeldis, sem bert má
imarka af allri framkomu hennar
og myndarskap í heimilishaldi síð-
ar, en þar var allt með glæsibrag.
í upphafi vélbátaútgerðar hér á
landi og löngum síðar var mi'kill
samgangur og samskipti aust-
firzkra sjómanna við útgerðarkaup
staðinn Vestmannaeyjar, enda
voru Eyjar sannkallaður brenni-
punktur breyttra atvinnuliátta.
Þaðan var stutt á fengsæl fiskimið
og gróska í atvinnulífi og nýsköp-
un. Hvergi er landgrunnið gjöfulla
en í grennd við þessar eldfjalla-
eyjar, og af þessum orsökum flykk-
ist fólk víðsvegar að af landinu
til að afla sér þar fjár og frægð-
ar.
Þannig atvikaðist það, að Pálína
kynntist, þá aðeins átján ára göm-
ul, dugandi og traustum austfirzk
um sjómanni, er síðar varð maður
hennar. Þetta var Þórarinn Björns
son frá Stuðlum í Norðfirði. Þau
giftu sig í Vestmannaeyjum 23.
des. 1913.
Á þessum árum voru líka upp-
gangstimar á Austfjörðum, og
fluttust þvi ungu hjónin þangað.
Settust bau fljótlega að til fram-
búðar á R“V/\arfirði, þar sem þau
Voru me* sitt lögheimil'i til ársins
1946.
Þórarinn maður Pálinu hélt
áfram úteorA og sjósókn frá Reyð-
arfirði. Gerði hann út vélbáta í fé-
lagi með öðrum allt fram um 1930,
ÍSLENDGNGAÞÆTTIR
að kreppan mikla tók í taumana
og lamaði þá atvinnugrein sem aðr
ar í okkar blessaða landi. Eftir
þetta stundaði Þórarinn verzlunar-
og dagulaunavinnu, lengst af hjá
Kaupfélagi Héraðsbúa og síðar við
Verzlunina Verðanda, eftir að þau
hjón fluttust til ‘Reykjavíkur. Þór-
arinn lézt 18. nóv. 1960.
Fimm böm eignuðust þau hjón-
im. Hið fyrsta dó ekki ársgamalt,
og hefur það verið þungur missir
ungum hjónum. Hin fjögur kom-
ust öll til aldurs og eru hinir nýt-
ustu menn. Eru þau öll búsett hér
f borg nema yngsti sonurinn, er
býr í Kanada.
Unnur er elzt þeirra systkina,
gift Þóri Skarphéðinssyni kaup-
manni. Næst er Sigríður. gift Stef
áni Einarssvn. forstióra Kiötvers
h.f., þá Guðgeir. klæðskerameist-
ari og framleiðslustjóri i Sportveri,
og er hann kvæntur Sigríði Gests-
dóttur áður flugfreviu. Yngstur er
svo Kristinn Níls. búsettur í Kan-
ada, kvæntur þar konu af íslenzk-
um ættum, Lillian að nafni. Starf-
ar Kristinn sem deildarstjórl hjá
kanadísku •rí'kisjárnbrautum.
Þegar við nú vinir og unnendur
Pálínu í Odda, — en svo var
hún jafnan nefnd heima á Reyðar-
firði,,— hugsum um horfinn veg,
þá er margs að minnast. Við er-
um áreiðanlega öll þakklát fyrir
þann mikla skerf, er hún l'agði
fram og hennar gestrisna heimili:
Hún miðlaði í fátæku sveitarfélagi,
oft á þrengngartímum, umhyggju
og ógleymanleg'Um samverustund
um á litlu en sólríku heimili sínu.
Ég man Pálínu fyrst, er ég strák
hnokki kom með móður minni til
hennar, en þær voru mikla vin-
konur, enda mun móðir mín vera
Ijósa flestra eða allra barna henn-
ar.
Mér er sérstaklega minnisstætt,
hvað mér fannst Pálína þá stór-
glæsileg kona, góðleg, frið sýnum
og spengileg. —Og til hennar
langaði mig aftur að koma, ef kost
ur væri.
Þessi fyrstu áhrif áttu ekki eft-
ir að fyrnast sem draumórar lítils
drengs, heldur þvert á móti. Öll
síðari kynni staðfestu þessa eigin-
Ieika.
Löngu síðar, er ég hafði þrosk-
azt nokkuð og sjónhringur víkkað,
átti ég því láni að fagna að verða
heimamaður í Odda, og Pálína
gerðist matmóðir míin um hríð.
Kynntist ég þá enn betur góðum
kostum hennar, dagfarsprýði, hús-
móðurhæfileikum þeim, sem hún
hafði yfir að ráða, góðvild og nær-
gætni.
Ég hygg, að Pálína hafi verið
gíæstur fulltrúi þeirrar íslenzku
húsmóðurkynslóðar, sem gat fætt
fjölskylduna og fegrað heimili sitt
af alúð og mvndarbrag — þó að
efni og aðstæðnr væru oft á tim-
um þær erfiðustu.
Það vár reisn og höfðingsbragur
á öllu, þegar inn var komið á
heimili jjeirra hjóna — og þar
gleymdu gestir og gangandi, að
M