Íslendingaþættir Tímans - 28.10.1970, Blaðsíða 22

mennsk Var unun að sjá
frágang Þans á skattskýrslum úr
Lóni, en hann hafði líka sérstak-
lega áfer*arfallega rithönd.
Stefán var mikili sagna-
þulur, var unun að koma á
heimili hens og hlýða á sögur hans,
hvort hp’dur var til fróðleiks eða
skemmt"par. frásögnin öll var svo
skýr og '•'kpmmtilega raðað niður,
hann var iæmur á öll atvik, sem
gátu or*í* sem beztu skemmtiþætt
ir úr hans munni, sama var að
segja «m allan þann ótæmandi
fróðleik s°m hann virtist hafa af
einhverh'm gnægtábrunni. sem
aldrei þornaði.
Eftir a« Stefán fækkaði við sig
opinberum embættisrekstri, gat
hann g°fið sér betri tíma til að
snúa sér að sinum hugðarefnum,
sem voru bá einkanlega fólgin í
öflun nvrra fræða og heimilda, og
svo ættfræ*in. sem var hans mikla
áhugamál. Þá gaf hann sig nokk-
uð að ritstörfum t.d. sveitalýsing
úr Lóni sem á að birtast í hinni
væntanTnq,, Rvggðasögu sýslunnar
sem ætlunin er að fyrrabindi kom.
út af á komandi vetri. Þá samdi
hann einkar skemmt.ilegan bókar:
pistil um Stfafellsppresta allt frá
siðaskiptunum og þar tii Stafafell
var lagt níður sem sérstakt presta
kall.
Stefán var mikill félagsmálamað
ur, en lét einkum þau mál mest
til sín taka fvrir sýslu og þó sér-
staklega r énssveit, sem var hans
Paradís. Það má líkja honum við
Erling c,r’álgsson frá Sóla. að því
leyti, að hann var örvandi að knýia
til Sjálfstæ^is i hugsun um siðferð-
ismál. um mannTega gæfu og æsku
mál. Hann s^ndi sveitungum sín-
um og samferðamöhnum allt bað
traust. sem framast var unnt Hún
ristir d’únt i oss sú ósk. að oss
sé treyst og eins hitt, að vér meg-
um treveta félögum og förunau-
um, slfkt traust er einn hluti eða
eitt atri*i i mannlegri öryggisbörf.
Gagnkvæmt traust er og skilvrði
allrar vi"*ttu. staðgóðrar og varan-
legrar sambúðar. Þetta var beim
samelgin'nvt Erlingi frá Sóla og
Stefáni
Þegar 'indirritaður var að aTast
upp á n-n t, bæ við Stefán bá er
mér þa* -ninnisstætt, að það voru
sérstair' menn i Lóni s»m litið
var urm enda voru beir einu
mennt’1"' nr>irnir fyrir utan pró-
fastinn á Stafafelli. sem höfðu
gengið í æðri skóla. en þeir voru
auk Stefáns, Sigurður á StafafelTi
MINNIN
Sigurbjörg Sigurbjörnsdóttir
frá Hauksstöðum
SkáTdjöfurinn Maxim Gorki
dró upp svo ógnþrungnar myndir
í bók sinni, „Hjá vandalausum“ að
sá stuggur, sem stóð af þessum
tveimur orðum hér á landi,
miTdast og máist út við þann
samanburð, og svo kemur okkar
mesti skáldgjöfur og hefur
Brekkukotsannál með þessum orð-
um. „Vitur maður hefur sagt
að næst því að missa móður sína,
sé fátt hollara, ungum börnum, en
missa föður sinn“.
Fyrsta heila veturinn minn
hjá vandalausum. dvaldist ég hjá
því fólki, sem var mér jafnan
kært síðan.
Bóndann, Friðbjönn Kristjáns-
son á Hauksstöðum í Vopna-
firði, hef ég áður kvatt með
nokkrum orðum og þegar ég nú
sé á bak fóstru minni, Sigurbjörgu
á Hauksstöðum, vil ég freista þess
að draga nokkur strik á pappír,
þótt mynd sú, er þau
kunna að taka á sig, verði
fátæklegri en skyldi. Veturinn
sem ég dvaldist á ITauks-
stöðum, var „Heiðarharmur“
Gunnars skálds Gunnarssonar les-
inn um allt fsland og þá ekki sízt
í Vopnafirði, þar sem söguslóðir
bókarinnar eru óneitanlega.
Sagan, sem slík, er að mörgu
og Jón Eiriksson í Volaseli. Þeir
voru framámenn sveitarinnar.
bæði inn og útávið, enda voru all-
ir þessir þremenningar sæmdir
Fálkaorðunni fyrir frábær störf
bæði i ræktunar- og félagsmálum.
Ég átti bess oft kost að vinna
með Stefáni að ýmsum embættis-
verkum. oe á ée honum að bskka
margar eóðar leiðbeininaar Ef um
eitthvað vandaoamt var að ræða,
bá virtist leiðín alltaf onin hiá
Stefáni Fvrir alla bá aðstoð sem
hann veitti mér færi és honum
baVi<ir
Stefán er nú horfinn af siónar-
sviðinu, en andi hans og verk lifa.
Hann getur nú frá hinum nýju
leyti listræn harmsaga þessarar
fátæku, afskekktu þióðar gegn um
myrkar aldir. En það var eins og
eitthvað vantaði í þessa harmsöen,
ef til vili var hún harmkímin,
laust lesandann furðu en skildi
ekki við vitund hans eins og log-
amdi kviku Ég man ennþá kaTdan
hlátur Guðlausar gömlu, móður
heimkynnum litið yfir ævistarfið
og sveit sina og sýslu með góðu
hugarfari. Hann saeði mér að hahn
væri ferðbúinn í þessa ferð. sem
hann var raunar alltaf ferðbúinn
I allar sínar embættisferðir. og þá
er vel. þegar menn eru ekki var-
búnir.
Ég færi eftirlifandi konu hans,
börnum og stiúpbörnum. svo og
ölhim sveitungum nans og sam-
forðamönnum innilegar kveðj-
ur
Vertu svo kært kvaddur Stefán
minn og bakkir færi ég bér fvrir
allt sem þú varst mér á okkar
samleið.
Gunnar Snjólfsson.
22
ISLENDINGAÞÆ TTIR