Íslendingaþættir Tímans - 28.10.1970, Blaðsíða 26

störf á báðum bæjum um árabil.
Minntist hún oft á veru sína á
þessum myndarlegu heimilum
með virðingu og þökk og taldi
hana hafa verið sér góður skóli.
Batt hún traust vináttubönd við
Hallgeirseyjarfólkið, sem entust
ævilangt. Um skeið var hún og í
Vestmannaeyjum, en vorið 1923
giftist hún ísleifi Sveinssýni og
tóku ungu hjónin við búsforráðum
að Miðkoti i Fljótshlið, æskuheim-
ili fsleifs. Með ungu hjónunum
tókust ástir góðar og óbilandi sam-
hugur.
Sex mannvænleg börn þeirra
ólust upp i Miðkoti og ein dóttir
Ingibjargar, sem hún eignaðist
áður en hún giftist. Þá voru og í
heimilinu tvær gamlar konur,
Margrét Guðnadóttir móðir ís-
leifs og æskuvinkona hennar
Kristín Kristmundsdóttir. Þannig
var alla tíð að þessum öldruðu
konum búið, að aðdáun vakti. Svo
sem að líkum lætur þrengdi á
stundum að um efnahaginn, en
blessun bar í búi, lífsláni fagnað
og Guðsgjafir þakkaðar. Þess
vegna var tilveran björt á árbakk-
anum, þar sem ung börn uxu úr
grasi, þar sem fjallasýnin býr yfir
ólýsanlegum seiðmögnuðum töfr-
um og Vestmannaeyjar blána við
hafsbrún.
Þverá var að vísu ágeng við
bakkann og braut af litlu landi,
en einnig hún átti sinn unað og
Ijúfa nið.
Það þurfti aðrar aðstæður til að
safna í kornhlöður á kreppuárun-
um, en til staðar voru á þessari
landþröngu jörð, sem Miðkot er,
þar sem meira en einn tugur
manna átti sitt heimiTi á erfiðum
árum. Hér gilti gamla máltækið,
að Guð hjálpar þeim, sem hjálpa
sór sjálfir. Hjónin á þessu litla
býli áttu þann auð, sem er fjár-
munum fremri, björt lífsviðhorf
og björguðu sér vel.
Húsfreyjan var handtakagóð
hvort heldur gengið var að úti-
verkum eða sezt að saumum. Fatn-
aðurinn, sem hún vann á börnin
sín bar henni vott um vandvirkni
■og smekk, en til efri ára hafði
hún ríkan áhuga á að læra allt
nýtt og nytsamlegt, er að handa-
vinnu laut.
Þar sem saman fór, að Miðkots-
hjónin voru bæði lagvirk og bón-
góð lágu margra leiðir til þeirra.
Oft leysti hún vandann með sauma
vélinni sinni, en hann í smiðjunn,
26
Sveinbjöm og Gróa
Framhald af b!s. #5'
í skriðu og lyngi leynasí
lítil spor
og ljúflings rödd í klettaþröng,
En síðar fluttir þú í fagra sveit
og fangbrögð hófst við
strit og raun,
tvær göfgar sálir unnu
heilög heit
og hlutu gullin sigurlaun.
Þín blessun yfir
barnahópinn þinn
var blíð sem himin dögg
og sól.
Þú stráðir blómum bernsku
veginn minn.
sem blessað vorið laut og hól.
Því man ég ávalt, elsku
mamma mín.
hve mér þið pabbi voruð
góð.
já ávalt man ég ástarbrosin þín
elsku þína og bænarljóð.
Á vængjum söngs í
sumardalinn þinn
ég svíf í kvöldsins draumahöll.
Þar signing þín og sælukoss
ég finn.
er sólin kveður haf og fjöll.
Og lauguð tárum lítil munablóm
ég legg í friði kvölds á
beðinn þinn.
Ég heyri undur blíðan
englahljóm
sem ómar friði og von í
sál mér inn.
Á.
en þar fann hann alitaf úrræði,
enda jafnvígur á tré og málm.
Eðli Ingibjargar frá Miðkoti var
að hafa höfðingsbrag á hlutunum
og sýna vinarþel sitt af röskleika,
alúð og einlægni. Hún hafði gott
lundarfar, gladdist með glöðum
og vildi allra böl bæta og taldi
ekki eftir sér sporin, ef þau máttu
verða til að Tétta annarra störf og
byrðar, — hún varð því vinmörg
og ættrækni hennar var sérstæð.
Síðla haust árið 1942 fluttu þau
hjónin út í Hvolsvallarkauptún og
voru meðal þeirra fyrstu, sem
þar tóku sér bólfestu.
Þau byrjuðu á næstu vordögum
að gróðursetja trjá- og blómagróð-
ur í hinu nýja umhverfi og gerðu
víðleivfan garð umhverfis húsið
sitt. — t\ar aiátti ijá þau saman i
SJÖTUGi
Jónín.cL
Jónsdóttir
Jónína Jónsdóttir húsfrú að Út-
hlið 16, Reykjavík átti sjötugs-
afrnæli 30. september.
Hvaða rök eru til þess, að ég sé
að minnast þess? Ég veit í raun-
inni ósköp lítið um æviferil og
lífskjör Jónínu. Ég veit að sönnu
að hún er fædd upp í Kjós, tók
kennarapróf 1923, giftist Sigurvin
Einarssyni skólabróður sínum,
haustið eftir og hefur fylgt honum
síðan..
Meira veit ég. Ég hef verið gest-
ur Jónínu, verið ásamt henni á
mannamótum og komið á fundi,
þar sem hún hefur verið. Því veit
ég að hún er góð húsmóðir, greind
kona og hófsöm í skoðunum,
traustur liðsmaður án framgirni
og persónulegs metnaðar, sem til
metorða horfir. Hún á sér mann-
bótahugsjónir og er þeim holl og
trú, þjómustuglöð.
Eitt af því, sem okkur er
nauðsynlegt, það er að kynnast
góðu fólki, — vita af fólki sem
vill vel og lifir i samræmi við
lífsskoðun sína. Þess vegna
minnist ég Jónínu með gleði og
þakklæti.
H.Kr.
hljóðlátri önn á sumarkvöldum,
við að gróðursetja og hlúa að ung-
um gróðri, eða þau virtu fyrir sér
eldri trén, sem náð höfðu. þroska.
Umhverfis þau var andrúmsloftið
þrungið sætri gróðurangan. Hér í
garðinum voru þau samhent og
samhuga, eins og þau höfðu verið
við annað og meira hlutverk, sem
þau höfðu skilað þjóð sinni með
sæmd.
Nú er lífssól Ingibjargar Krist-
jánsdóttur gengin til viðar eftir
langan og bjartan dag. Vanda-
mannahópurinn og vinirnir þakka
henni samfylgdina, velviljann og
tryggðina og biðja henmi blessun-
ar á nýjum leiðum, þar sem röð-
uii er aftur risinn.
Pálnii Eyjólfsson,
fSLENDINGAÞÆTTIR