Íslendingaþættir Tímans - 28.10.1970, Blaðsíða 13

reistur á Borgarfirði, var hanum
falin verkstjórn við þá fram-
'kvæmd, sömuleiðis var hann lengi
í hreppsnefnd og skattanefnd,
einnig í stjórn Kaupfélags Borgar
fjarðar, eða þar til hann fiuttist
hurt úr sveitinni.
Sigbjörn kvæntist eftirlifandi
konu snn, Jóhönnu Steinsdóttur
frá Þrándarstöðum í Borgarfirði
1935. Var samlíf þeirra alla tíð
mjög gott og tókst þeim að reisa
sér hið myndarlegasta heimili. Þau
byggðu sér snyrtilegt hús, sem þau
bjuggu í eftir það. Var heimili
þeirra mótað af snyrtimennksu,
menningu og myndarbrag. Þeim
varð þriggja sona auðið, sem all-
ir eru hinir mestu efnismenn. Þeg
ar þeir uxu upp, hneigðust þeir
all’ir til skólagöngu og voru til
þess örvaðir og studdir af foreldr-
um sínum af einlægum hug. Var
það þá mikið átak frá afskekktum
stöðum á landinu eins og það er
raunar enn í dag. Tveir þeir eldri
fóru í Menntaskólann á Akureyri
og luku þaðan stúdentsprófi með
ágætum árangri og stunda nú
nám, Bjarni við Háskóla íslands í
ísleinzkum fræðum og Ragnar við
Kaupmannahafnarháskólia í verk-
fræði og sá yngsti, Guðmundur
Ingi, lauk kennaraprófi við íþrótta
skólann á Laugarvatni og er nú
við framhaldsnám í Kaupmanna-
höfm.
Þegar svo var komið að synir
þeirra allir voru farnir að heim-
an til náms á fjarlægum stöðum,
ákváðu þau hjón að flytjast frá
Borgarfirði til Reykjavíkur til
þess, ef verða mætti, að þau gætu
orðið sonum sínum til enn meira
hands og trausts á inámsbrautinni,
en á annan hátt. Má það öllum
ljóst vera, að slíkt hafi ekki ver-
ið átaikalaust fyrir Sigbjörn Guð-
mundsson, að slíta svo rætur við
ævistöðvar sínar, sem svo voru
vallgrónar við líf og starf fleiri
kynslóða. f Reykjavík keyptu þau
sér íbúð á Kleppsvegi 38 og héldu
þar áfram sínu heimilishaldi við
ekki minni menningarlega rausn
en áður á Borganfir'ði eystra. Og
þar hefur þeim þjónum auðnazt
að verða fjölskyldu sinni það hald
og traust sem til var stofnað.
f Reykjavík hygg ég að Sig-
björn hafi unað hag sínum allvel.
Hanin eignaðist þar fjótt hóp vina
og kunningja. Hann hafði mikla
hæfileika tií þátttöku í hvers koin-
ar gleðskap og breytilegum við-
fangsefnum. Hér var áður nefnt
söngur og orgelspil, sem hann iðk-
aði áfram eftir að til Reykjavíkur
kom, sömuleiðis var hanin spila-
maður ágætur og var alltaf tilbú-
inn að taba slag ef svo bar undir.
En alltaf mun hann hafa unað sér
út í sveitum og víðáttu landsims.
Hann fór lengri og skemmri ferðir
út um landið, alltaf þegar hann
kom því við, og tók myndir af fögr-
um og sérkennilegum stöðum, allt
í litum. Þegar heim kom tók hann
svo fram sýningarvélina og sýndi
þessar myndir sínar ölum til ynd-
isauka sem sáu.
En svo á ég eftir að minnast
blómsins, sem skærast skein í hug
og tilfinningu Sigbjörns Guð-
mundssonar. Það er sonardóttirin
litla, kotroskna og glaða, yndi hans
og eftirlæti. Ég man eftir einni
mynd í safni hans. Hún er af hon-
um sjálfum og þessari litlu stúlku.
Þau standa á ströndinni. Hún horf
ir í glaðri spurn og undrun á afa
sinn. Hann horfir á Önnu Birnu
og mér finnst ég sjá hið létta,
kanfcvísa bros í augnakrókum
hans. Þau eru þarna ein á eyði-
legri strönd. Þau eru ekki ein-
mana, þau hafa hvort annað. En
inú er góði afi horfinn. Þó hygg
ég, þótt hún nyti hans ekki nema
um skamma stund, að hann búi
með vissum hætti í hugskoti henn-
ar og persónugerð vonandi um
ianga ævi.
Nú er Sigbjöm Guðmundsson
horfinn af sviðinu með skjótum
hætti of sviplegum og í fullu
starfi. Hans er sárt saknað af sl!v
um nánustu og vinum. Þó finnst
mér að einmitt á þann hátt sé gott
að hverfa.
I.G.
f
9. sept. s.I. var vinur minn og
fóstbróðir, Sigbjörn Guðmundsson
frá Borgarfirði eystra borinn til
hinztu hvíldar.
Ég trúði varia mínum eigin eyr-
um er mér barst fregnin um Iát
hans, svo snögglega bar það að
Hann hafði verið í fullu starfi að
undanförnu og þó að heilsan væri
ekki sterk þá grunaði mann ekki
að hann yrði kallaður svona fljótt.
Sigbörn var ættaður frá Borgar-
firði eystra sonur hjónanna Guð-
mundar Pálssonar og Ragnhildar
Hjörleifisdóttur, en þau áttu tvö
börn önnur, Pálínu og Inga, sem
bæði eru á lífi og búa hér í Reykja-
vík.
Snemma misstu þau föður sinn,
en Ragnhildur giftist aftur Sigurði
Magnússyni góðum og mætum
manni sem reyndist þeim góður
stjúpfaðir.
Það var hjá þeim hjónum, sem
ég kynntist Bjössa, eins og hann
var ávallt nefndur af sínum vinum
og kunningjum. Bjössi var um
margt vel af guði gerður. Hann
hafði næma tónlistarhæfileika og
lærði snemma að leika á orgel, og
auk þess að vera kirkjuorganisti
var hann aðalmaður í öllu tónlist-
larlífi sveitar sinnar í fjölda mörg
ár, og minnumst við sveitungar
hans margra gleðistunda við söng
og leik frá þeim árum.
Hann starfaði mikið fyrir sveit
sína bæði í skattanefnd og hrepps-
nefnd og einnig vann hann mikið
að málum ungmennafélagsins og
var virkur þátttakandi bæði í
knattspyrnu og öðrum íþróttum.
Hagmæltur var hann vel, þótt
hann léti lítið yfir. En nánustu vin-
ir hans munu þó hafa heyrt malga
stöku við ýmis tækifæri.
Bjössi kvæntist Jónönnu Steins-
dóttur frá Þrándastöðum og stuadi
hún og hvatti rnann sinn í öllum
hams störfum og reyndist honuþjí
himn bezti lífsförunautur og er
mikill harmur að henni kveðinn
að missa mann sinn svo snöggíégaC'
Þau eignuðust þrjá mannvæn-
lega syni, Bjarna, Ragnar og íþgá,
sem allir hafa gerngið mennlavcg?
inn og mun Bjössi hafa hvaít þl
ÍSLENDINGAÞÆTTiR
13