Íslendingaþættir Tímans - 03.01.1976, Blaðsíða 10

henni ekki að skapi. Hún var ekki gefin
fyrir að láta bera á sér, en var traustur
og öruggur vinur er á reyndi.
Þegar Kvennaskólanáminu lauk,
lágu leiðir hennar f Kennaraskólann
og siðan á Iþróttakennaraskólann. Að
þessari menntun lokinni hóf Hilda
kennslustörf, bæði við barna- og ung-
lingakennslu, svo og leikfimikennslu.
Hún helgaði sig kennslumálum af
þeim áhuga og einlægni, sem ein-
kenndi hana svo sérstaklega, og þegar
dauðann bar að garði, var hún að
koma frá þvi að sinna störfum I þágu
islenzkra skólamála.
Það er vissulega erfitt að sætta sig
við þá staðreynd, að Hilda sé nú horfin
héðan i blóma lifsins, en hún skilur eft-
irsig fjölda góðra minninga hjá öllum,
sem henni kynntust, — þar ber engan
skugga á.
Við vottum Stefáni, eiginmanni
Hildu, litla syninum Hrafnkeli Tjörva,
foreldrum hennar og bræðrum, okkar
innilegustu samúð. Megi minningin
um góða konu og mikla persónu vera
þeim styrkur i sorginni.
Bekkjasystur IV. — Z.
t
Er þegar öflgir
ungir falla
sem sjgi i ægi
sól á dagmálum.
Þannig orti Bjarni Thorarensen,
þegar hann frétti lát vinar sins. Við
gerum þessi orð að okkar, þegar við
minnumst Þórhildar Jónasdóttur, sem
svo sviplega hefur kvatt okkur
Þórhildur fæddist i Reykjavik 4. mai
1956, elzta barn foreldra sinna, Hrefnu
Magnúsdóttur og Jónasar Valdimars-
sonar. Bar hún með sér, að hún hafði
hlotið gott uppeldi og átt góða foreldra,
sem hlúð höfðu að hæfileikum hennar
og mannkostum.
Þórhildur lauk kennaraprófi vorið
1966 og iþróttakennaraprófi ári siðar.
Hún giftist ung eftirlifandi manni sin-
um, Stefáni Árnasyni. Hjónaband
þeirra var mjög hamingjurikt, hlýja
og virðing á báðar hliðar. Þau áttu lit-
inn dreng, sannkallað óskabarn. Vist-
legt heimili þeirra var jafnan opið vin-
um og kunningjum.
Kennsla varð lifsstarf hennar, og
starfið og kjör þeirra er skóla stund-
uðu og við þá störfuðu helztu viðfangs-
efnin. Þórhildur lét ekki sitja við orðin
tóm, heldur beitti sér fyrir fram-
kvæmdum, þar sem úrbóta var þörf,
og þrátt fyrir ungan aldur átti hún
traust allra, er með henni störfuðu.
Nemendum sinum var hún hlý og góö,
ekki sizt þeim, sem minna máttu sin,
10
enda var hún dáður kennari. Hun var
þeim einnig félagi og fyrirmynd, sem
allir vildu likjast og sækja ráð til.
íslenzkukerinslan var henni mjög
hjartfólgin. Hún hafði yndi af góðum
bókum og glæddi áhuga nemenda
sinna á lestri þeirra. Hyggjum við, að
'þar hafi þeir fengið gott veganesti.
Það sem framar öllu einkenndi Þór-
hildi var lifsgleði hennar og æskufjör.
Þel hennar var hlýtt, hún var opinská
og skemmtin i viðræðum og kunni vel
að gleðjast með glöðum. Enginn skildi
betur en hún hvers virði vináttan er né
kunni betur að rækja hana, enda hafði
hún mikla mannhylli jafnan var sótzt
eftir henni i leik og starf. Hún átti fjöl-
mörg hugðarefni, og voru þau flest
tengd mannlegum samskiptum. Hún
sinnti þeim af áhuga og bar aldrei við
timaskorti, var jafnan boðin og búin að
leggja hverju góði máli lið.
Að leiðarlokum viljum við þakka
vináttu hennar. Ekkert auðgar lifið
eins og góðir samferðamenn, og hún
var slikur. Falleg, gáfuð og geislandi
ai lifsfjöri kvaddi hún okkur og þannig
minnumst við hennar.
Stefáni, Hrafnkeli litla, foreldrum
hennar og bræðrum sendum við
samúðarkveðjur.
Brynhildur, Herdis og Ragnhildur.
t
Það var hnipinn hópur sem kom til
starfa i Laugarnesskóla á þriðjudags-
morgni þann 28. október. Sorgarfregn-
in um lát Þórhildar Jónasdóttur hafði
borizt okkur kvöldið áður.
Þórhildur var kennari i Laugarnes-
skóla og hafði kvatt okkur hress og
glöð að vanda á fimmtudegi.
Ferðinni var heitið til Vestfjarða til
þess að halda fundi með kennurum þar
á vegum Sambands islenzkra barna-
kennara.
A þriðjudagsmorgni ætlaði hún að
vera komin aftur til starfs i Laugar-
nesskóla.
Þegar ung og dugleg kona er skyndi-
lega kölluð burt á miðjum starfsdegi
frá litlum syni og elskulegum eigin-
manni, þá verður okkur orðfátt, okkur
setur hljóð, við viljum helst ekki trúa
þeirri staðreynd að þetta hafi skeð.
Þórhildur skilur eftir sig stórt skarð
i kennaralið Laugarnesskóla og 12 ára
börnin, sem hún kenndi, standa nú
frammi fyrir þeirri sorglegu staö-
reynd að góði kennarinn þeirra er ekki
lengur hér.
Þórhildur var fædd 4. mai 1946 i
Reykjavik.
Foreldrar hennar voru hjónin
Hrefna Magnúsdóttir og Jónas Valdi-
marsson.
Hún kom sem nemandi i Laugarnes-
skóla 1953 og var þar allan barnaskól-
ann. Hún var einn af þeim fyrir-
myndarnemendum sem kennarar
muna eftir.
Úr Laugarnesskóla lá leiðin i
Kvennaskólann og þaðan i kennara-
skólann og kennaraprófi Iauk hún árið
1966. Veturinn eftir var hún i Iþrótta-
kennaraskóla Islands og lauk prófi
þaðan árið 1967.
Þórhildur giftist eftirlifandi eigin-
manni sinum Stefáni Árnasyni kenn-
ara árið 1968. Þau höfðu komið sér upp
íallegu heimili að Markarflöt 41 i
Garðahreppi og i janúar siðastliðinn
eignuðust þau son. Þau hjónin voru af-
ar samhent bæði heima og hejman og
litli sonurinn fékk sannarlega að njóta
þess.
Þórhildur kom að Laugarnesskóla
sem kennari haustið 1967 þá fyrst og
fremst sem iþróttakennari, en hún
kenndi einnig bóklegar greinar þann
fyrsta vetur, og fljótlega varð bókleg
kennsla aðalstarf hennar. Allt sem
Þórhildur vann gerði hún vel og var
aíar vinsæl af nemendum sinum.
Hún var sterkur stjórnandi og þvi ó-
hætt að fá henni i hendur hvaða bekk
sem var. Þeir nemendur sem voru svo
lánsamir að fá hana sem kennara voru
i góðum höndum þvi að Þórhildi tókst
ævinlega svo vel að leysa úr vanda
hvers og eins eftir þvi sem á stóð
hverju sinni.
Það var gott að vinna með Þórhildi,
það var svo mikill friskleiki yfir öllu
samstarfi við hana. Hún hafði ákveðn-
ar skoðanir á hlutunum en var jafn-
framt mjög viðsýn og vildi ræða málin
til hlitar. Hún var ákaflega félagslynd
og var alltaf duglegust að ná starfsfé-
lögunum saman til starfs og skemmt-
ana.
Hún var fljótlega valin fulltrúi kenn-
ara Lgugarnesskóla i stéttarfélagi
kennara i Reykjavik og var kjörin i
stjórn Sambands islenzkra barna-
kennara árið 1974. Augljóst var að for-
ustumenn kennarasamtakanna höfðu
komið auga á starfshæfni hennar og
var henni falið að gegna ábyrgðar-
miklum trúnaðarstörfum i þágu kenn-
ara.
Á þessari stundu er mér efst i hug
þakklæti fyrir þau ár, sem ég fékk
tækifæri til að starfa með Þórhildi.
Þau ár urðu þvi miður allt of fá.
Ég votta eftirlifandi manni hennar,
litla syni, foreldrum og öðrum vanda-
mönnum mina dýpstu samúð.
Jón Freyr Þóarinsson.
t
Fimmtudaginn 6. nóv. kvöddum við
Þórhildi Jónasdóttur kennara hinztu
kveðju. Það er erfittaðsætta sig við að
samfylgdinni sé lokið. Hún féll frá með
isiendingaþættir