Íslendingaþættir Tímans - 03.01.1976, Blaðsíða 13

ekki aðeins haldið i horfi heldur stöð-
ugt að þvi unnið, að fegra býlið og
bæta. Eru Hafsteinsstaðir nú i röð
mestu myndarbýla i Skagafirði.
Það lætur að likum, að Steinbjörn
heitinn hafi komið við sögu félagsmála
i Skagafirði þegar þess er gætt, úr
hvaða jarðvegi hann vár sprottinn og
hverra uppeldisáhr. hann naut. Inn-
an við tvitugt gerðist hann félagi i
karlakórnum Heimi og starfaði þar af
miklum áhuga um fjölda ára. Duldist
ekki þegar i upphafi, að i Steinbirni bjó
mikið söngvaraefni. Byrjaði hann að
syngja annan tenór en söng sig brátt
upp i fyrsta tenór og var jafnan siðan
einsöngvari með kórnum. Tókst hann
þar oft á við erfið einsöngshlutverk en
skilaði þeim ávallt með mikilli prýði.
Munu margir harma að eiga þess nú
ekki lengur kost, að „taka lagið” með
Steinbirni. Sem betur fer er þó rödd
hans varðveitt á hljómplötu, þar sem
hann syngur einsöng með Heimi i gull-
fallegu lagi föður sins: Móðir min.
Mun vinum Steinbjörns nú þykja sú
hljómplata mikill dýrgripur. En þær
hefðu getað orðið svo miklu fleiri.
Leiðir þetta hugann að þvi, hversu
margar góðar raddir „glatast”, viðs
vegar um land, af þvi ekki er um það
hirt i tima, að varðveita þær á hljóm-
plötum. Væri þarna ekkki verkeni
fyrir tónlistardeild Rikisútvarpsins?
Ungur að árum fékk Steinbjörn
áhuga á hestum og hefur á siðari árum
verið einn af kunnustu hestamönnum
landsins. Varð hann snemma einn af
ötulustu liðsmönnum hestamanna-
félagsins Stiganda i Skagafirði og var
einróma valinn formaður þess er hinir
eldri forgöngumenn kusu að létta af
sér stjórnarstörfum. Reyndist það rétt
val. Steinbjörn var þeirrar gerðar að
vaxa með hverju þvi verki, sem hon-
um var falið. Hestamannafélögin i
Skagaf., Stigandi og Léttfeti, hafa nú
komið upp aðstöðu til hestamanna-
móta á Vindheimamelum, einhverri
þeirri beztu, sem til er á landinu, að
dómi þeirra, er til þekkja. Að þessari
miklu oggóðu framkvæmd hafa marg-
ir lagt hönd en fáir eða engir munu þó
eiga þar drýgri hlut en Steinbjörn.
Voru honum og, i vaxandi mæli, falin
vandasöm trúnaðarstörf á vegum
landssamtaka hestamanna. Menn
fundu að þau viðfangsefni, sem honum
voru falin, voru i góðum höndum,
dómgreind hans, réttsýni og sanngirni
mátti treysta. Þrátt fyrir mikið ann-
riki við búskapinn gaf Steinbjörn sér
alltaf tima til þess að sinna hestum
slnum. Honum var það ómissandi lifs-
nautn að umgangast þá. Hesturinn var
honum i senn félagi og vinur. Þess
vegna var hann sannur hestamaður.
Og nú er hann allur þessi góði dreng-
islendingaþættir
Kristmundur
Sigurbjartur
Þorláksson
frá Hvammstanga
f. 29/8. 1911.
d. 14/9. 1975.
Nú ertu sigldur úr siðustu höfn,
slik sigling vor allra biður.
Bárulaus, skinandi blasir við dröfn,
byrinn ljúfur og þýður.
Þú hnést til jarðar, það brustu bönd,
svo bráð urðu þar umskipti,
en anda þinum, guðs heilög hönd
á hærra svið þá upplyfti.
Nú opni þér, drottinn, sin ljósheima
lönd
og leiði á framtiðar brautum,
þvi nú eru að eilifu brostin þau bönd,
sem bundu þig jarðlifsins þrautum.
Og andanum lýsi guðs eilifa ljós,
umvafinn mildi og hlýju,
þar englarnir syngja sigurhrós
um sæluvistina nýju.
Meðan þú dvaldir hér, markmið
þitt var,
að mæta með jafnaðargeði,
hverju þvi sem að höndum þér bar,
hvort heldur sorg eða gleði.
Og ávaxta pund, sem þér úthlutað
ætið að veikbyggðu hlúa,
og létta þeim erfiði er byrðarnar bar,
með bróðurhug að þeim að snúa.
Þú hafðir svo glaða og létta lund,
varst ljúfur og hress i geði.
A heimili þinu hverja stund
bjó hamingja sönn og gleði.
En ekki er svo bjart, að ei geti syrt,
hinn óboðni kom með ljáinn,
eftir það fannst þér alltaf myrkt.
Nú eruð þið bæði dáin.
Við kveðjum þig nú, með kærri þökk,
sú kveðja er flutt i hljóði.
Þá góðvinur hverfur, er kveðjan
klökk,
komin úr minningasjóði.
Nú biða þin vinir, á brimlausri strönd,
þar bjart er land fyrir stafni.
Þeir rétta þér glaðir hlýja hönd
i Herra guðs föður nafni.
Anna Halldórsdóttir.
ur, og mjög fyrir aldur fram. Honum
auðnaðist á skammri ævi, að inna af
höndum mikil störf og giftudrjúg, bæði
sem bóndi og félagsmálamaður. Þau
munu lengi geyma minningu hans. En
þó finn ég nu, er leiðir skilja, að mér
eru aðrar minning arum Steinbjörn
hugstæðari. Það er minningarnar um
óvenju góðan og hugljúfan félaga, um
einlægni hans, hlýju hans, prúð-
mennsku hans og drenglyndi. Og þykir
mér e.t.v. vænst um minninguna sem
ég á um hann frá þvi ég sá hann i
fyrsta sinn. Ég var þá staddur á
Reykjarhóli, mættur á fyrstu radd-
æfingu minni hjá Jóni söngstjóra. All-
an timann sat Steinbjörn, þá 11 ára
gamall, við hlið pabba sins við orgelið.
Það datt ekki af honum né draup, en
um andlit hans lék þetta opinskáa,
fallega, bjarta bros, sem var svo ein-
kennandi fyrir hann alla stund. Mér
fannst, að i þessu brosi fælist mikil
fyrirheit um þennan unga dreng. Og
þau fyrirheit brugðust ekki.
Steinbjörn heitinnvar lagður við hlið
móður sinnar i Glaumbæjarkirkju-
garði laugardaginn 13. sept. s.l. Mjög
mikið fjölmenni fylgdi honum til graf-
ar, sumir langt aðkomnir,. Sá mann-
fjöldi sagði meira um þann, sem verið
var að kveðja, en mörg orð. Mér mun
ekki úr minni liða hin aldna kempa,
Jón á Hafsteinsstöðum, þar sem hann
stóð við opna gröf einkasonar sins,
meðan 500 manns gengu framhjá
henni og vottuðu hinum látna hinztu
kveðju. Það var mikið sólfar yfir
Skagafirði þennan dag. Svo var einnig
yfir lifi Steinbjörns og starfi.
Ég votta ástvinum Steinbjörns
dýpstu samúðmina og bið þeim allrar
blessunar.
Magnús H.Gislason.
13