Íslendingaþættir Tímans - 03.01.1976, Blaðsíða 17

Þegar mér barst andlátsfregn
Jónasar, miðvikudaginn 12. þ.m. rifj-
aðist upp i huga mér seinasta skiptið,
er ég sá honum bregða fyrir. Það var
þrem dögum áður, sunnudaginn 9.
þ.m., að ég var staddur á skrifstofu
simans i Landssimahúsinu. Mér varð
litið út um gluggann og sá lágvaxinn
mann, kvikan i hreyfingum ganga
rösklega austur Kirkjustrætið. Ég
fylgdist ósjálfrátt með göngu hans og
dáðist að hversu léttur i spori þessi
aldni vinur minn var. Hann tók stefn-
una á Dómkirkjuna og gekk þar inn,
auðsjáanlega til að hlýða á guðsorð og
fagran söng. Þar hefur Jónas getað
látið hugann reika i björtu og fögru
umhverfi, um hið liðna og eflaust hug-
leitt hið ókomna á ævikvöldinu og það,
sem við tekur að jarðneska lifinu
loknu, þar sem eilif birta lýsir leiðina
að fullkomnara lifi i æðri tilveru.
Við, samstarfsfólk Jónasar, hjá bæj-
arsimanum þökkum honum ánægjuleg
og ógleymanleg kynni og vottum
eiginkonu hans, frú Margréti, einka-
syninum, tengdadóttur og, barnabörn-
um og öðrum vandamönnum dýpstu
samúð.
Blessuð sé minning Jónasar Lillien-
dahl. Hafsteinn Þorsteinsson.
í
Með klökkum hug kveð ég mág minn
Jónas Lilliendahl. — Ég á svo margs
að minnast og margs að sakna i sam-
bandi við áratuga vináttu hans. Það
eru orðin fjörutiu ár siðan við hjónin
fluttum að norðan til suðurlandsins og
settumst að i talstöðinni á Gufunesi,
þar sem Theodór var falið að starfa.
Jónas var þá fyrr fluttur til Reykja-
vikur, ásamt eiginkonu sinni, Mar-
gréti, og höfðu þau búið sér hlýlegt
heimili hér. Þangað vorum við ætið
velkomin, hvernig sem á stóð. Þar átt-
um við alltaf skjól ef eitthvað var að.
Þau hjónin voru óvenjulega samrýmd
og samhent og þvi var svo yndislegt að
heimsækja þau og eiga að.
Jónas var gæddur persónutöfrum
gleðinnar. Hann var greindur, gaman-
samur og — góðviljaður. Glettni hans
var græskulaus, en skarpskyggni hans
á broslegu hliðar málanna átti sér
naumast takmörk. Hann gat glatt og
skemmt öðrum, svo öll ólund fauk út i
veður og vind. Hann var broshýr og
hláturmildur og sagði oft snilldarlega
vel frá. Ég dáðist að þvi með sjálfri
mér, hve minnugur hann var á ýmsa
fyndni og átti þvi gott með að gripa til
hennar þegar bezt átti við. Jónas var
lika alvörugefinn og mjög samúðar-
rikur.
Mér var kunnugt um að hann unni
góðum bókmenntum og skáldskap —
Islendingaþættir
Sigurður M.
Eyjólfsson
Fæddur 17. júni 1925
Dáinn 7. ágúst 1975.
Þann 7. ágúst slðastliðinn andaðist
föðurbróðir okkar, Sigurður Marteinn
Eyjólfsson, eða Matti eins og við
kölluðum hann alltaf.
Erfitt þótti okkur að taka fréttinni
um dauða hans, enda þótt við vissum
að hann gekk með þann sjúkdóm, sem
er eins og falinn eldur og getur brotizt
út fyrirvaralaust. Þrátt fyrir þessa
vitneskju er maður aldrei viðbúinn
kallinu, þegar það kemur.
Matti frændi var einstakur maður.
Honum var gefið gott skaplyndi og
sérstök hjartahlýja. Þeim eiginleikum
hans mættum við i hvert sinn, sem við
hittum hann, og hvernig sem ástæður
hans sjálfs, voru, en eins og þeir vissu,
sem til þekktu, fékk hann sinn skerf af
áföllum og erfiðleikum i lifinu, jafnvel
meira en margur annar. Þrátt fyrir
það hélt hann alltaf sinu létta og góða
skapi. Okkur er það minnisstætt er
hann kom i heimsókn i sveitina, léttur,
kátur og ævinlega tilbúinn að gera
öðrum greiða. Þess vegna minnumst
viðhans með þakklæti. Minningarnar,
sem viðeigúm um hann eru okkur eins
og dýrmæt gjöf.
Matti var fæddur þ. 17. júni 1925, að
Húsatóftum á Skeiðum og var þvi ný-
orðinn fimmtugur er hann lézt. Hann
en tónlistinni held ég að hann hafi unn-
að öllu fremur, i heimi listanna.
Það var eitt kvöld fyrir nokkrum
dögum, að hann var staddur hjá okk-
ur. Talið tarst að mörgu, eins og
gengur, dægurmálum og ýmsu fleiru.
Þá sagði hann okkur að hann hefði les-
ið þýzka texta sálmsins ,,Á hendur fel
þú honum” (eftir Gerhardt) og hann
dáðist að þvi hve islenzka þýðingin
tæki honum mikið fram, að hans mati.
Þetta var hann að ihuga þá. Jónas
hafði næman smekk fyrir mörgu list-
rænu, til dæmis kirkjusöng og orgel-
leik, enda fór hann oft til kirkju. Lika
sótti hann mikið hljómleika góðra
listamanna.
Þegar hann kom til okkar siðast
virtist mér hann vera á hraðri ferð og
spurði hann, hvort hann ætlaði ekki að
var sonur hjónanna, Guðrúnar Sig-
mundsdóttur og Eyjólfs Gestssonar.
Hefur nú faðir hans háaldraður séð á
eftir tveimur sonum sinum, báðum
mönnum á bezta aldri. Matti er hon-
um, svo og öllum þeim, sem þekktu
hann mikill harmdauði.
Eftirlifandi eiginkonu hans og börn-
um, vottum við okkar dýpstu samúð og
biðjum að Guð gefi þeim öllum styrk i
þeirra sáru sorg.
Systkinin frá Húsatóftum.
stanza núna. Hann svaraði
með nokkurri áherzlu/ ,,Jú, nú ætla
ég að stanza”. Það urðu siðustu sam-
fundir okkar i þessu lifi. Nokkrum
dögum siðar andaðist hann.
Við, sem þekktum hann, vandamenn
og vinir, kveðjum hann öll með sárum
söknuði og þakklæti fyrir allt, sem
hann lét okkur i té i samfylgdinni og
ekki hvað sizt gleðina, sem hann flutti
inn i lif okkar.
,,Þá er jarðnesk bresta böndin
blitt við hjörtu sorgum þjáð
vonin segir: Heilög höndin
hnýtir aftur slitinn þráð.”
Einlæga samúð vottum við Möggu
okkar, Gústaf og fjölskyldu. — Guð
styrkiþau. Ilulda K. Lilliendahl.
17