Heimilistíminn - 12.12.1974, Blaðsíða 5

John Mannion Gilbertson fann þaO sem
hann leita&i á Nanmatol, en eins og allir
hinir lést hann á dularfullan hátt.
bendir það einnig til evrópsks uppruna
Upp úr skurðakerfinu liggur geysimikill
stigi upp i vigi eitt eða kastala. Undir hon-
um eru göng og sé farið eftir þeim, er
komið inn i stóran sal, þar sem er altari
og þykir það benda til kristni.
í þessum sal fundust fyrstu merki um
tilveru fjársjóðsins. Hvaða hamfarir sem
hafa þurrkað út allt lif á Nanmatol, hafa
þær þyrmt fjársjóðnum, sem enginn veit
hvar er.
tbúar eyjanna i kring forðast Namatol
og trúa þvi að bölvun hvili yfir eynni. Nú
er vitað, eftir að dulmálssérfræðingar
hafa klórað sig fram úr sjóferðabókinni
að Gilbertson var einn hinna fyrstu, sem
rakst á fjársjóðinn. Af þeim ástæðum
settisthann að á nágrannaeyinni Ponape,
fékk sér þar nokkrar konur og lifði góðu
lifi meðal innfæddra.
Gilbertson var liklega einn af siðustu
ævintýramönnunum, sem raunverulega
geta kallazt svo. Hann bjó i litla fiskiþorp-
inu Madelenihm og frétti þar fyrst af
fjársjóðnum. Þvert ofan i aðvaranir
innfæddra, ákvað hann að athuga málið.
Hann fann leifar horfinnar menningar —
aleinn, þar sem hann fékk engan til að
fara með sér. Hann blótaði og skammað-
ist og kallaöi menn heigla, en þeir vildu
heldur þola það, en stiga fæti á Nanmatol.
Nanmatol er ekki beint gestrisin eyja aö
allri bölvun slepptri. Þar er afar þéttur
regnskógur, sem Gilbertson varð að
höggva sig i gegn um, skref fyrir skref.
En hann komst til borgarrústanna og þar
meðeinum mesta leyndardómi heimsins.
1 sjóferðabókinni segir, að hann hafi verið
vopnaður riffli, skammbyssu og tveimur
hnifum. Hann segist skyndilega hafa
staðiö við innganginn i neðanjarðargöng-
in. Hann var tveir metrar á breidd og þrir
á hæð. Stigi lá fimm metra niður og Gil-
bertson varð ijóst, að hann var kominn
undir yfirborð sjávar. Þurrt var inni en
saggalykt.
Gilbertson var óhræddur maður, enda
hafði hann barizt við sjóræningja á Kina-
hafi og verið meðal hausaveiðara og
mannæta á Sarawak og Borneo. Nú fór
hann inn i.göngin og kom inn i salinn meö
altarinu. Hann fór lengra inn eftir-
væntingarfullur mjög.
Hann varð að þreifa sig áfram i myrkr-
inu og bölvaði sjálfum sér fyrir að hafa
ekki tekið vasaljós með. Allt i einu
hrasaði hann um eitthvað. Hann athugaði
það nánar og þá reyndist það vera kross-
inn góði, þakinn árhundraða ryki, en
undir þvi flytti i demanta, þegar komið er
út i dagsljósið.
Gilbertson bjó sér til kyndil og fór aftur
inn. En nú var óveður i nánd og þrátt fyrir
allt langaði hann ekki til að verða tepptur
á þessari dularfullu eyju. Þess vegna
sigldi hann heim til Ponape og þagði yfir
öllu saman. En ibúar eyjarinnar vissu að
hann hafði ekki haft neitt með sér út og nú
kom hann aftur með gullkross. Sögur
komust á kreik og leyndarmálið lak út.
Allt i einu var allt orðið fullt af
ævintýramönnum alls staðar að úr
heiminum. Nanmatol, sem aðeins var
depill á kortinu, virtist nú vera miðpunkt-
ur alheimsins. En ekki komust allir til
Tonape eða Nanmatol. Tvær skonnortur
hurfu á leiðinni frá Nýja Sjálandi og ekk-
ert hefur fundizt af þeim siðan. Skip með
fjórum bretum og tveimur Astr.aliumönn-
um sendi upp neyðarljós, en þrátt fyrir
mikla leit, hefur aldrei fundizt neitt af þvi
heldur.
Vist er að þrir leiöangrar, alls 26 manns
Gamli. þaulreyndi sjóarinn James
Maguire hefur komið I land á Nanmatol.
— Kn ég geri það aldrei aftur, segir hann
— eki þó ég fengi 20 milljónir króna.
Prófessor MacMillan Browne fannst
lálinn á skrifstofu sinni eftir heimsókn til
Nanmatol. Dánarorsökin fannst ekki.
komust til Nanmatol, þar sem þeir hófu
itarlega leit að fjársjóðnum. Þremur vik-
um siðar komu fjórir illa farnir menn til
Ponape og sögðu að félagar sinir heföu
,,horfið” uppi, meðan þeir sjálfir voru
niöri I göngunum og sást hvorki tangur né
tetur af þeim, þegar þeir komu upp aftur.
Blóðblettir sáust á trjám og steinum, en
mennirnir virtust hafa sokkið i jörð niður.
Bátarnir voru allir óhreyfðir á sinum
stað.
Aldrei var gerð alvarleg tilraun til að
leysa þessa gátu. Fjórmenningarnir fóru
til Astraliu og siðan til Englands og harö-
neituðu að skýra frá reynslu sinni. Rætt
hefur verið um, að þeir hafi myrt alla
hina, þegar gullhungrið greip þá, en eng-
inn veit. Blóðblettirnir eru enn sagðir
sjást á Nanmatol sem sönnun um dular-
fulla atburði þar.
Tveir ævintýramenn, sem voru vel
þekktir i Suðurhöfum, Adams og Kramer,
sigldu til Ponape i gamalli skonnortu.
Kvöld eitt drukku þeir sig vel fulla og
hreyktu sér þá af þvi að hafa fundið
fjársjóðinn á Nanmatol. Máli sinu til
sönnunar sýndu þeir viðstöddum kross,
sem var alveg eins og Gilbertsons. Þá
voru þeir með tvær likneskjur, lagðar
gulli og dýrum steinum og tvo teninga i
áttstrendri umgerð. Hvor þeirra vóg 300
grömm. Loks sýndu þeir demöntum lagð-
an hnif, sem liktist Lorraine-krossinum
að lögun.
Hvað siðan gerðist, er ekki ljóst, en
morguninn eftir fannst Kramer rekinn i
gegn en Adams horfinn. Húðkepur einn
var lika horfinn og gátu menn sér til þess
aö Adams hefði tekið hann. Það reyndist
rétt, þvi allt i einu kom hann fram á eynni
Kusaic, þar sem hann keypti sér hús og
konu fyrir hnifinn góða. Næstum hálft
5