Heimilistíminn - 12.12.1974, Page 37

mér. Mér fannst bezt að segja þér þetta núna, svo
þú skildir betur, hvers vegna ég gerði það sem ég
gerði.
— Að þú kysstir mig?
— Já, það var illa gert, játaði hann. — Ég vil ekki
hugsa um hvað þér fannst um mig á ef tir, en ég gat
ekki gert að þvi. Mig hef ur lengi langað til að kyssa
þig, en ég hefði ekki átt að gera það svona. Janet,
segðu mér sannleikann...ég meina...hefurðu
ekki...þú ert ekki... Luke...
— Það er ekki á þann hátt, ef þú átt við það. Hún
brosti, en hann sá það ekki, heldur starði niður í
teppið. — Mér f innst hann þægilegur og skemmti-
legur og stundum vorkenni ég honum hræðilega.
Hann er svo einmana. Þess vegna f innst honum svo
gott að koma hingað.
— Ég veit það, sagði hann og varpaði öndinni létt-
ar. — En getur þú fyrirgefið mér.
— Með ánægju. Hann sneri sér frá henni og tók
eitt skref að dyrunum. Þá spurði hún lágri röddu: —
Neil, viltu kyssa mig aftur? Kannske ekki eins og
síðast, en viltu kyssa mig?
— Mig langar ekki í þakklæti þitt, Janet.
— Er ekki alltaf svolítið þakklæti í ástinni? spurði
hún lágt. — Á maður ekki að vera þakklátur fyrir
tækifæri til að gera aðra manneskju hamingju-
sama? Ég held það að minnsta kosti. Rödd hennar
var blíð með svolitilli kimni og hann sneri sér hægt
að henni aftur, mjög hægt. — Ég er þakklát, Neil, en
það er önnur ástæða til þess að ....ó, ekki standa og
horfa svona á mig. Við erum gift og það er ekki svo
óvanalegtað menn kyssi konur sínar. Það var næst-
um reiðitónn i röddinni. Hann þorði varla að trúa
því sem hann las úr Ijómandi augum hennar og tók
hratt þetta skref sem á milli þeirra var.
— Þetta var betra, tautaði hún upp að öxl hans,
þegar handleggir hans luktu um hana, fast og
örugglega.
— Áttu við...
— Já, viðbjóðslegi maður, ég á við það.
— Þrátt fyrir skapið í mér?
— Kannski að hluta einmitt vegna þess. Já, þrátt
fyrir 1380.
Biturleikinn var horf inn úr augum hans og aðlað-
andi brosið komið í staðinn á sólbrúnt andlitið.
— Það er jafn indælt að halda utan um þig og ég
ímyndaði mér, sagði hann lágt. —En þú skelfur
ennþá.
— Af sömu ástæðu og ég skalf áður, sagði hún
alvarlegri röddu.
— Bannsettur asni hef ég verið! Allar þessar vik-
ur og mánuðir, sem við höfum kastað á glæ. Ég
hefði getað gert þetta allan tímann...hann kyssti
hana. Og síðan aftur og aftur...
Ray barði á hurðina. — Janet, ertu að verða búin?
Það er að koma bíll og ég sé fleiri Ijós á veginum.
— Nei, hún er ekki búin. Rödd Neils var svolítið
loðin. — Farðu...
— En....
— Taktu á móti gestunum þínum sjálfur, f járinn
sjálfur, þetta er þó þín veizla.
Ray hrukkaði ennið, en svo lifnaði smám saman
yfir svip hans. Það var eitthvað fagnandi í rödd
bróður hans og Ray horf ði f ast á hurðina og óskaði
þess að hann sæi gegn um hana.
— Ég kem bráðum, Ray. Rödd Janetar skalf svo-
lítið og þrátt fyrir að hún lækkaði hana, heyrði Ray
hana greinilega segja á eftir. — Ástin mín, þú ert
allur útataður í varalit.
— Hvaða máli skiptir það? Mér er alveg sama.
svaraði Neil.
Ray gekk glaður á svip gegn um ganginn að úti-
dyrunum sem stóðu opnar upp á gátt. Búið var að
kveikja á Ijóskerunum úti í garðinum og Luke, sem
var fyrsti gesturinn, brosti viðurkenningarbrosi
meðan hann horfði í kring um Sig. Burnettia var lif-
andi í kvöld, það var gott andrúmsloft og húsið var
svo virðulegt.
— Það verð ég að segja, drengur minn, heilsaði
Luke og benti að trjánum. — Þetta er stórkostlegt.
Til hamingju með daginn.
— Takk. Svo greip Ray í handlegg f rænda sins. —
Luke, ég er að hugsa um að fara með þér á
kengúruveiðar, sagði hann án formála.
— Þú meinar það ekki?
— Jú, í næstu viku. Þegar Antoinette fer aftur til
Queensland. Ray leityfir öxl sér, þegar hann heyrði
smella í hurð. Janet kom til þeirra, I jómandi á svip
með handlegg Neils um axlirnar. Hvorki Ray né
Luke höfðu séð hann áður svona hamingjusaman og
stoltan á svipinn.
— Skilurðu? spurði Ray lágt.
— Já, ég skil, svaraði Luke innilega.
Endir
HI^GIÐ
37