Heimilistíminn - 12.12.1974, Blaðsíða 13

Froskaprinsinn
í gamla daga, þegar galdrar
voru enn við lýði, var einu
sinni kóngur sem átti margar
dætur. Fallegar voru þær allar
en sú yngsta var svo falleg að
meira að segja sólin var hissa
þegar hún skein á hana. Og
hún, sem hafði séð svo margt.
Rétt við kóngshöllina var
stór, dimmur skógur. Inni i
skóginum var tjörn undir
gömlu linditré.i Þegar veru-
lega heitt var i veðri gekk litla
kóngsdóttirin út i skóginn og
settist við tjörnina. Ef henni
leiddist, lék hún sér að gull-
boltanum sinum. | Það var
skemmtilegasti leikurinn,
sem hún kunni.
En svo gerðist það einn dag-
inn, þegar hún sat og kastaði
boltanum sinum, að hún náði
honum ekki aftur. Hann datt
niður á jörðina og valt út i
tjörnina. Kóngsdóttirin fylgdi
honum með augunum, og bolt-
inn var horfinn og tjörnin var
svo djúp, að ekki sást til botns.
Litla kóngsdóttirin fór að
gráta og grét hærra og hærra
og gat ómögulega hætt.
Skyndilega heyrði hún rödd,
sem hrópaði: — Hvað er
eiginlega að þér kóngsdóttir?
Þú grætur svo að steinn gæti
tárast.
Kóngsdóttirin leit undrandi
upp, en sá engan. En loks kom
hún auga á frosk, sem rak
ljóta breiða hausinn upp úr
vatninu og hún sá, að það var
froskurinn, sem hafði talað.
— Ég er að gráta yfir gull-
boltanum minum, svaraði
kóngsdóttirin — hann valt frá
mér og út i tjörnina.
— Gráttu ekki meira yfir
þvi, sagði froskurinn. — Ég
kann ráð. En hvað viltu gefa
mér, ef ég sæki hann fyrir þig?
— Hvað sem þú vilt, svaraði
hún. — Þú mátt fá fötin min og
perlurnar og gimsteinana. Já,
þú mátt meira að segja fá
gullkórónuna mina.
Froskurinn svaraði: — Ég
kæri mig hvorki um fötin þin