Heimilistíminn - 12.12.1974, Blaðsíða 14

né perlurnar eða gimsteinana,
ekki einu sinni um gullkórón-
una. En ef þú vilt láta þér
þykja vænt um mig og lofa
mér að sitja við hlið þér við
borðið, borða af gulldiskinum
þinum, drekka úr bikarnum
þinum og sofa i rúminu þinu,
þá skal ég kafa niður og sækja
gullboltann þinn. Lofarðu mér
þvi?
— ó, já, því lofa ég, svaraði
kóngsdóttirin ánægð. — ég lofa
þér öllu, sem þú vilt, bara ef
ég fæ gullboltann minn aftur.
En hún hugsaði með sjálfri
sér: Þetta er bara vitleysa,
sem þessi gamli froskur er að
segja. Froskur verður að vera
i vatni og getur ekki verið vin-
ur mannabarna.
En froskurinn kafaði og
hvarf. Eftir dálitla stund kom
hann upp aftur með boltann i
munninum og lét hann detta i
grasið við fætur kóngsdóttur.
Hún varð glöð að sjá boltann
sinn aftur. Hún tók hann upp
og ætlaði að hlaupa heim eins
hratt og hún gæti.
— Biddu, biddu! kallaði
froskurinn. — Taktu mig með,
þvi ég get ekki hlaupið eins
hratt og þú.
En það þýddi ekkert þó hann
æpti — kvakk, kvakk eins og
hann gæti. Kóngsdóttirin
heyrði það ekki. Hún bara
hljóp heim og bráðlega var
hún búin að steingleyma öllu
um froskinn. Hann yrði að
vera i tjörninni sinni.
Daginn eftir sat hún við
borðið með kónginum og allri
hirðinni. Hún borðaði af gull-
diskinum sinum eins og hún
var vör, en skyndilega
heyrðist undarlegt hljóð úti
fyrir. — Plisk, plask, plisk,
plask, heyrðist upp marmara-
tröppurnar. Svo var barið að
dyrum og rödd hrópaði: —
Opnaðu fyrir mér, litla kóngs-
dóttir!
Hún stökk til og opnaði til að
sjá, hver þetta gæti verið og
þar sat froskurinn, Þá varð
hún dauðhrædd, skellti hurð-
inni aftur og gekk aftur að
borðinu.
Kóngurinn heyrði að hjarta
hennar barðist ótt og titt.
— Hvað er það, sem þú ert
svona hrædd við, barnið mitt?
Var þetta tröll, sem ætlaði að
taka þig?
— Nei, svaraði hún. —r Það
var ekki tröll, heldur hræði-
lega ljótur froskur.
— Hvað vildi froskurinn
þér?
— Sjáðu til, pabbi, ég var að
leika mér við tjörnina i gær og
þá datt gullboltinn minn niður
i vatnið. Ég grét og grét og þá
kom froskur og sótti hann fyr-
ir mig. Ég lofaði honum a
hann skyldi fá að vera vinur
minn i staðinn, annars vildi
hann ekki sækja boltann. Ég
var svo viss um að hann gæti
ekki lifað annars staðar en i
vatninu. Og nú stendur hann
þarna úti og vill koma inn.
í sama bili var bankað fast
aftur og röddin hrópaði:
— Litla kóngsdóttir! Opnaðu
fyrir mér! Ertu búin að
gleyma loforðinu?
— Þá sagði kóngurinn: — Þú
verður að standa við það sem
þú lofar. Hleyptu honum inn.
Þá varð kóngsdóttirin að
fara og opna og froskurinn
hoppaði á eftir henni að borð-
inu. Þar hrópaði hann:
— Lyftu mér upp til þin!
Fyrst vildi hún það ekki, en
þá sagðist kóngurinn skyldu
gera það. Þegar froskurinn
var kominn upp á stólinn, vildi
hann fara upp á borðið og þeg-
ar hann var kominn þangað,
sagði hann: — Ýttu gulldiskin-
um svolitið nær, svo við getum
borðað saman.
Hún þorði ekki annað en
gera það og froskurinn borð-
aði reglulega vel. En kóngs-
dóttir kom matnum ekki nið-
ur.
Þegar froskurinn var orðinn
saddur, sagði hann við kóngs-
dóttur: — Nú er ég saddur og
þreyttur. Nú verður þú að
bera mig inn og búa um mig i
silkirúminu þinu.
Kóngsdóttirin grét og hryllti
við ljóta, raka froskinum, sem
hún þorði ekki einu sinni að
snerta. Og nú átti hann að sofa
i fallega, hreina rúminu henn-
ar. En kóngurinn reiddist og
sagði: — Þú átt ekki að fyrir-
lita þann, sem hjálpar þér I
nauðum.
Þá tók hún froskinn milli
tveggja fingra og bar hann
með sér. Hún vildi ekki fá
hann upp i rúmið og fleygði
honum út i horn. En þegar hún
lá i rúminu, kom hann skríð-
andi og sagði: — Ég er þreytt-
ur og ég vil liggja i jafn góðu
rúmi og þú. Lyftu mér upp,
annars segi ég pabba þinum
það.
Þá reiddist kóngsdóttir, tók
froskinn upp og fleygði honum
i vegginn, eins fast og hún gat.
— Geturðu ekki látið mig i
friði, viðbjóðslegi froskur?
æpti hún.
En þegar froskurinn féll nið-
ur á gólfið, var hann ekki
froskur lengur, heldur falleg-
ur kóngssonur. Og nú skyldi
hann vera bezti vinur hennar,
þvi það hafði pabbi hennar
sagt. Kóngssonurinn sagði, að
ljót tröllkerling hefði breytt
sér i frosk og enginn gæti leyst
hann úr þeim álögum nema
yngsta kóngsdóttirin. Á
morgun skyldu þau flýta sér
heim i kóngsrikið hans. Siðan
sofnuðu þau.
14