Heimilistíminn - 12.12.1974, Blaðsíða 32

Lael J. Litke
Kötturinn Kotter
Jerome Kotter liktist mjög ketti. Samt
sem áöur var honum ekki gefinn ósvifnari
gaumur en skólafélögum hans yfirleitt,
enda höfðu þeir allir aö bera einhver
óvanaleg sérkenni. Beverly Baumgartner
hló t.a.m. hestahlátri. Bart Hansen var
búlduleitur sem fill Langur háls Carla
Severs var eins og á giraffa og lyktin af
Randi Ramsbottom var sláandi lik
ólykginni af hundi á köldum rigningar-
degi.
Aöeins faðir Jerome haföi áhyggjur af
óvenjulegu útliti sonar sins. Þaö kom lika
i hans hlut aö búa hann undir alvöru
lifsins, að henna honum aö umgangast
það fólk, sem hann var svo mjög ólikur i
útliti. Hann kenndi Jerome góöa siöi og
brýndi fyrir honum, aö hversu mjög hann
væri óiikur öllum þorra manna, mundi
honum ávallt vel farnast ef hann aöeins
færi rétt að. Hann lét Jerome læra utan-
bókar öll vers bandariska þjóösöngsins,
og hvatti hann til að lesa Bibliuna. Einnig
kenndi hann honum aö syngja öll
vinsælustu lögin þeirra Gilberts og
Sullivan. Loks taldi hann Jerome til þess
búinn, að horfast i augu viö grimma ver-
öldina.
1 háskóla varð Jerome stjarna skólans i
að rekja spor, raunar sá bezti, sem
Quibley High haföi nokkurn timan átt. En
varkár varð hann aö vera, þar sem
kennarar frá öðrum skólum i keppninni
gerðu at, þegar hann notfæröi sér aö
hlaupa á öllum fjórum.
Þegar allt kom til alls, hefðu skóla-
dagar Jerome orðiö hinir ánægjulegustu,
ef ekki hefði veriö vegna Benny Rhoades.
Jerome var hár, kurteis, áhugasamur,
og alltaf vel til fara, með mikinn, glans-
andi hárfeld og glitrandi barta, en Benny
var hinsvegar þyrrkingslegur, rudda-
legur og miskasamur. Andlitiö var fram-
mjótt og eins og samanklemmt, og hár
hans stóð i rytjulegum tjásum úti loftið.
Hann hataðist við alla þá sem einhvers
staöar stóðu honum framar, og næstum
allir sköruðu framúr honum á flestum
sviðum. Og fyrst Jerome reyndist honum
skarpari, þar sem hann var þó sterkastur
fyrir — I hlaupum — hataði hann Jerome
öllum öðrum fremur. Þegar svo Jerome
vann af honum titilinn bezti hlaupari
Quigley High, sór Benny og sárt við lagði,
að hann skyldi koma fram hefndum þó
það yrði hans sfðasta.
Sá grikkur sem Benny iökaöi hvað tið-
ast af sömu takmaraklausu ánægjunni
var að stiga á skott Jerome i kennslu-
stundum, þannig aö Jerome emjaði, og
hlotnaðist fyrir vikið reiöi og andúð kenn-
arans. Einnig kippti hann i barta Jerome,
og setti hunang i hár hans. Hann gerði
raunar allt sem honum hugkvæmdist til
þess að gera Jerome llfiö leitt.
Þegar Benny Rhoades átti i hlut, reynd-
ist Jerome lika erfitt að fylgja þeim ráð-
leggingum fööur sins, að elska óvini sina
og gjalda öllum með góðu, jafnvel þeim
sem verst léku hann. Hann hlakkaði mikið
til þess dags er hann lyki skóla og kæmist
á brott, þvi I hjarta sinu varð hann að við-
urkenna, að hann hataði hinn heiftug;
Benny Rhoades. Hann þoldi ekki tilhugs-
unina, að Benny var sá eini sem á al-
mannafæri fékk hann til að tapa ró
sinni, og jafnvel gefa frá sér kattaremjan.
.. Þetta haföi lika þær afleiðingar, að fólk
gætti þess, að þrátt fyrir framúrskarandi
kurteisi hans og greinilegt vit i samræð-
um, var hann hreint ekki eins og fólk er
flest. Til þess að láta skapiö ekki hlaupa
með sig i gönur, tók Jerome aö þylja þjóð-
sönginn upphátt, ellegar kafla úr Bibli-
unni. Eitt skiptið varð hann að fara með
alla afkomendaþuluna úr upphafsköflum
Bibliunnar áöur en hann náöi stjórn á
skapi sinu og endurheimti ró sina.
Stuttu áður en Jerome tók lokapróf frá
skólanum, stal Benny öllum fiski úr litla
fiskvagninum hans Walkers gamla, og
kom honum fyrir i bil Jerome. Að svo
búnu hringdi hann i lögregluna, sagði til
fisksins I bil Jerome, án þess að segja til
nafns sins. Lögreglan, sem ávallt hafði
litið á Jerome sem verðuga fyrirmynd
allra ungra manna, kaus að trúa staðhæf-
ingum hans um sakleysi sitt. Jafnvel þótt
útlit hans benti einmitt eindregið til þess,
að han væri hinn liklegasti til fiskistuldar.
Fólk tók að hvislast á um Jerome þar sem
hann fór um götur. Það benti á, að enda
þótt framkoma hans væri i öllu óaðfinan-
leg, hefði hann klær likastar klóm rán-
dýra.Svo aannarlega vildi enginn ver'a
staddur aleinn meö honum á dimmum
stigum um nætur. Og var ekki sem sjá
mætti klækindaleiftur kattarins i skásett-
um augum hans?
Jerome yfirgaf borgina eftir lokapróf
umhverföur andrúmslofti grunsemdanna,
og ilman rotins fiskjar, sem hann hafði
aldrei að fullu getaö ræst út úr bil sinum.
Jerome ákvað aö sérhæfa sig við áletr-
anir á auglýsingar I New York. Hann
áleit, að I þeirri borg, i hafi alls þessa
óvenjulega fólks sem þar var saman kom-
iö, mundi enginn veita athygli nokkru
óvenjulegu I fari hans sjálfs. Hann var
ráðinn á fyrsta staönum sem hann kom á,
hjá Bobble, Babble og Armbruster, sam-
eignarfélagi við Madison stræti. Hr. Arm-
bruster hafði kvöldið áður haldið hátlð-
legan fjórtánda brúðkaupsafmælisdag-
inn, og hafði drukkið sig I dauðadá i þeirri
viðleitni sinni aö gleyma þeim eyðilegg
ingar og niðurrifsvaldi sem öll þessi ár
höfðu verið. Þegar Jerome gekk inn i
skrifstofu hans, áleit hann að sjálfsögðu,
að nú væri kominn einn ættingi hjólfætta
polkaeitursnáksins, sem stöðugt ofsótti
hann nóttina áður, og hafði siðan taliö að
mótþróinn hyrfi með timburmönnunum.
eftir að hafa beygt sig niður bakvið skrif
boröiö, og tekið upp hártæju af hundinum,
réð hann Jerome. Á sama tima og Hr.
Armbruster hafði fyllilega náð sér eftir
hátiðarsamkvæmið, hafði Jerome sannað
hæfi sina i starfi, og auk þess reynzt með
afbrigðum þægilegur I umgengni. Hann
fékk þvi að halda stöðu sinni, og auðvitað
setti Hr. Armbruster hann i deild katta-
fóðursins.
Ekki leið á löngu unz Jerome varð ást-
fanginn af einkaritara sinum, Marie. Hún
var ljóshærð og vel vaxin, og fannst slétt
og silkimjúkt hár Jerome, og gulu augun
hans mjög kynæsandi. Jerome langaði að
bjóða henni út, en kaus að komast aö þvi
fyrst hvernig henni likaði við hann.
„Marie”, sagði hann dag einn er hann
haföi lokið dagsverki sinu., „likar þér vel
við mig sem yfirmann?”
„Ó-já,” andvarpaði Marie. „Úhh Hr.
Kotter, þú ert sá albezti yfirmaður sem ég
hef nokkurn tima haft. Þú ert svo ööru-
vfsi....”
Hjarta Jerome sprakk næstum. „ööru-
vis? Hvernig þá Marie?”
Jú,” sagi Marie. „Hr. Leach, gamli
bossinn minn, var vanur að klipa mig
stundum. Oft læddist hann lika aftan að
mér og kyssti mig.” Hún horfði feimnis-
lega á Jerome, hálfluktum augum. „Þú
ert fullkominn herramaður Hr. Kotter. Þú
ert mjög öðruvisi.”
Jerome varð frá sér numinn og bauö
henni þegar út með sér.
1 fjölda vikna var allt við bezta gengi en
þá re'tt eins og skrattinn úr sauðaleggn-
um, kom Benny Rhoades fram i sviðsljós-
ið. Dag einn leit Jerome stundarkorn upp
frá vinnu sinni, til þess eins, að lita höfuð-
óvin sinn standandi I dyragættinni.
„Ja, hérna,” sagði Benny, „svei mér
alla daga sé þetta ekki hann Jerome
Kotter.” Hann glotti.
„Benny Rhoades,” hrópaði Jerome upp
yfir sig. „Hvað ert þú að gera hér?”
„Maður, þú er kominn áleiðis,” sagði
Benny mjúkmæltur. „Eg vinn við póstinn
maöur. Viö eigum eftir að sjást oft.”
Framhald á bls. 38
32