Heimilistíminn - 12.12.1974, Page 9

— Ég viðurkenni alls ekki neitt, sagði ég
þrá. — Ég tek allt saman með.
Auðvitað haföi Johnny rétt fyrir sér.
Hann hafði það alltaf. En þegar föstu-
dagurinn rann upp, hafði hænuhausinn á
mér safnað talsverðri vitneskju um
mosategundir.
Ég hafði llkað tekið til föt við hæfi og
það var ekki auðvelt, þvi ég átti engin
sportföt. Svo ég sé heiðarleg þá fékk ég
þetta mest lánað. Nákvæmlega klukkan
korter i fimm, var ég i stofunni tilbúinn I
allt.
— Almáttugur! sagði pabbi.
— Elsku Lyn, hrópaði mamma,
skelfingu lostin, en Johnny sagði ekkert.
Hann átti i einhverjum erfiðleikum meö
andardráttinn.
— Ég er tilbúini tilkynnti ég.
— Tilbúin til hvers? Safari i svörtustu
Afriku? Johnny var loks búinn að ná
andanum. Ég horfði niður eftir sjálfri mér
— Hvað er athugavert við mig?
— Ekkert vina min, sagði manna — við
erum bara ekki v6n þér svona.
I rauninn hef ég góðan smekk á fötum.
En þar sem þetta átti að vera vinnuhelgi
var allt i lagi. Vindblússan hans pabba
var ef til vill aðeins of stór, en hún var lika
vatnsheld. Ég togari veiðihattinn hans
niður fyrir eyrun. Hann var punkturinn
yfir iinu á útbúnaðinum.
— Hún er geggjuð, sagði Johnny og i
sama bili hringdi dyrabjallan.
— Bilstjórinn þinn, sagði pabbi — A ég
að biðja hann að koma inn?
Ég var svolitið feimin við hugsunin um
að sjá Alec aftur. Hann nam staðar,
þegar hann sá mig. Hann leit glæsilega út
i dökkbláum flauelsbuxum, og peysu i
sama lit. Hann virtist missa málið, þegar
hann sá útbúnaðinn minn,
— Ég er bara að máta, sagði ég
hlægjandi — Nú fer ég og skipti.
Hann kyngdi — Fint, sagði hann — Ég
meina, þú litur, stórkostlega út. Hann leit
á klukkuna. — Ég held, að þú hafir ekki
tima til að skipta.
Ég hafði hlakkað til bilferðarinnar, en
get ei sagt, að ég hafi notið hennar. Alec
talaði kurteislega við mig alla leiðina það
var gallinn. Hann talaöi um námsskeiðið
og ég gerði mitt bezta til að svara á við-
eigandi hátt með einhverju sem ég mundi
úr bókunum hans Johnnys. Ég lét móðan
mása um mosa og annað, sem ég hafði
lesið um, en Alec varð þögulli og þögulli.
Loks sátum við þegjandi og þögnin var
þrúgandi.
Námskeiðið var haldið á gömlum
herragerði. Þegar viö komum, voru
flestir þátttakendur saman komnir i stóru
anddyrinu. Þar stóðu þeir i hópum og
ræddu ákaft saman. Þarna voru ungir og
gamlir af öllum manngerðum og allir
voru ólastanlega klæddir til kvöldverðar.
Ég ruddi mér braut milli þeirra, var
visað á herbergi og læddist upp. Þegar ég
kom niður skömmu siðar og leit sæmilega
manneskjulega út, stóð Alec á tali við
undurfagra ljósku, sem hafi sitt af hverju
hér og þar...
Aður en ég komst til hans, kom roskinn
herramaöur til min, liklega einn af að-s
standenum námsskeiðisins. Honum
fannst féiagsskapur minn svo skemmti-
legur, að hann sleppti mér ekki. Hann
fylgdi mér til borðs og hékk utan i mér allt
kvöldið.
Nú gramdist mér við Johnny. Mosi, af
öllum hlutum! í ljós kom, að roskni
maðurinn hafði áhuga á fuglum, en
þekking min á mosa vakti óskipta athygli
hans, og hann tilkynnti öllum að ungfrú
Fletcher yrði þeim til mikillar aðstoöar,
hún vissi svo margt.
Hópurinn kinkaði kolli I viður-
kenningarskyni og Alec brosti vingjarn-
lega. Hann var umkringdur stúlkum og
mér datt ekki i hug að reyna að komast að
honum.
Daginn eftir var okkur skipt i hópa,
áður en við fórum út i nátturuna. Hver
haldið þið að hafi ekki lent i minum
hópi? Ég sá hann hverfa i gagnstæða átt,
niðursokkinn I samræður við ljóskuna.
Það var kalt, en sólin skreið á heiðum
himni. Þetta var dásamlegur dagur,
alveg tilvalinn til að vera ein með honum.
Þetta var ekki sem verst eftir allt
saman og fór meira að segja að verða in-
dælt. Við höfðum nóg að gera, örkuðum
milu eftir milu — en draumaprinsinn
minn sást hvergi. Fyrst ég var orðin fræg
fyrir frábæra þekkingu, var i ég bezta
hópnum. Ég var fyrst upp á allar hæðir og
skimaði ákaft eftir hinum hópunum.
Við komum aftur seint siðdegis, þreytt
og óhrein og allir voru með körfur fullar
af skrýtnum skordýrum og plöntum. Ég
styrkti aðstöðu mina með þvi að draga
upp óvenju ógeðslega bjöllu. Eiginlega
hafði ég fundið hana I sokknum minum
eftir að hafa öslað út i mýri upp fyrir hné.
Ég stillti mig um að æpa, en hristi hana úr
og stakk i körfuna. Þannig fer maður að
þvi að styrkja aðstöðu sina.
Annars talaði ég við Alec þetta kvöld.
Hann kom til min eftir kvöldmatin —
Hvernig liður sérfræðingnum? spurði
hann — Var ferðin góð? Okkar hópur lenti
á villigötum og borðaði hádegismat á
ágætri krá.
v Ekki undarlegt, svaraði ég —
Foringinn var ekki beint klæddur til lang-
ferðar.
— Ekki leiðinleg svaraði Alec — Við
getum ekki öll verið jafn reynd og þú.
— Ekki það, Mér sýndist hún hafa þó
nokkra reynslu. Hvað var eiginlega að
mér? Ég var ekki vön að láta svona. Það
borgar sig ekki, þvi strákar þola ekki
duttlungafullar stúlkur. Alec leið
áreianlega hræðilega illa.
— Fyrirgefðu, sagði ég spök — Ég
meinti þetta ekki.
— Það skiptir ekki máli — svaraði hann
— En ef þú hefur sagt, það sem þú
meintir, skai ég segja þér, hvers vegna
ég kom, Þú verður áreiðanlega ekki sér-
lega hrifin en hvort sem þú vilt eða ekki,
eigum við að eyða deginum á morgun
saman. Okkur hefur verið falið sérstakt
verkefni.
— Hvað?
— Við eigum að fara i mosaferð Safna
eins mörgum tegundum og við getum.
Það þýðir, að við verðum að fara dálitið
langt. Hvað segirðu um það?
— Fint, svaraði ég og átti þá við að þetta
yrði allur dagurinn með honum. Þá gæti
ég látiö til skarar skriða.
— Já, þetta er einmitt við þitt hæfi,
sagöi hann gremjulega — en ég skil ekki,
hvers vegna ég var valinn.
En ég vissi það, þvi ág hafði sjálf
stungið upp á honum. Góði vinurinn
minn, fuglasérfræðingurinn vildi áreiðan
lega koma með mér
Dagurinn rann upp með dýrindis veðri
og ég ákvað að skilja vindjakkann eftir
heima. I staðinn fór ég i nýju peysuna
mina. Hann skildi fá að sjá, að ég kynni að
klæða mig. En það átti eftir að verða mér
dýrkeypt. Við höfðum gengið nokkra
kilómetra. þegar skýin tóku að hrúgast
upp á hinminum og áður en við vissum af,
var komin hellidemba. — Þetta er liklega
bara skúr, sagði ég.
— Nei, það rignir I allan dag, svaraði
Alec — Við snúum við. .
Þetta var heimskuleg uppástunga, þvi
við vorum komin það langtiað alveg eins
gott væri að halda áfram eins og snúa við.
Við þrömmuðum og vatnið rann úr
hárinu á mér niður bakið. Nýja peysan
var ekki litekta og gallabuxurnar limdust
við leggina á mér.
En þetta hefði ekki skipt máli, ef Alec
hefði verið almennilegur við mig. Hann
steinþagði, nema þegar hann blótaði
ööru hverju.
Við höfðum þremmað nokkra kiló-
metra, þegar Alec kom auga á slútandi
barð. — Þarna getum við leitað skjóls
fyrir rigningunni, sagði hann, en ég
var þreytt og kvartaði yfir þvi. Þá
brosti hann meðaumkunarbrosi, og
bauðst til að lána mér jakkann sinn. Ég
þáði það.
Alec fór á undan upp að barðinu til að
athuga hvort þar væri ekki þurrt. Ég
fylgdi honum með augunum og áður en ég
vissi af, stóð ég upp að hnjám i köldu
mýrarvatninu. Ég æpti þvi ég var dauð
hrædd, og fann að ég sökk dýpra og dýpra
i fenið.
En Alec heyrði til min, kom þjótandi
niður brattann og dró mig upp úr — Guöi
sé lof, sagði ég þreytulega — Ég hélt að
min siðasta sund væri upp runninn. Ég lá
með andlitið upp að rennvotri peysunni
Framhald á bls. 38
9