Heimilistíminn - 12.12.1974, Blaðsíða 36

Þegar hann kom inn í eldhúsið nokkru síðar,fann
hann Mary önnum kaf na við að hræra í stórri skál,
frú Rayan þeytti rjóma og Bluey, er þvegið hafði
sér um hendurnar af svipaðri nákvæmni og skurð-
læknir fyrir aðgerð, var að fylla ólífur í einhvern
dýrindis rétt. Neil horfði á vinnumann sinn, sem
var meðtunguna úti í munnvikinu og niðursokkinn í
verk sitt. Þá leit Janet upp frá vaskinum, þar sem
hún var að hreinsa salat, mætti augum hans og
sagði:
— Vantar þig eitthvað að gera? — Þarna eru
fimmtíu egg, sem þarf að taka skurnið af.
— Ég skal gera það, svaraði hann.
— Komdu bara ekki nálægt mér, tautaði Mary.
— Fjárinn. Bluey hafði misstolífu á gólf ið og Neil
brosti að því hvað hann var orðvar þegar Janet var i
heyrnarmáli. Úti á ökrunum notaði hann annað
tungumál.
Það var mikið að gera alveg til klukkan f jögur
síðdegis. Þá hurf u hjálparkokkarnir heim til sín að
hafa fataskipti og koma síðan sem gestir klukkan
átta. Allir kæmu aftur með sama ákafa og um
morguninn. Þegar Janet horfði á eftir Mary, hugs-
aði hún um, hvað hún hafði verið heppin að eignast
slíka vini og hvað þeir væru orðnir margir. Hún
sneri f rá hliðinu og leit heim að húsinu, eins og Neil
hafði gert, þegar hann var úti á akrinum og and-
varpaði djúpt. Neil hafði gefið henni heimili og
frjálsar hendur til að gera hvað sem hún vildi við
það og hann hafði sagt að hún yrði ekki einmana.
Alltaf yrði nóg aðgera, já hún mundi allt, sem hann
hafði sagt. Hann hafði staðið við þetta, hvað svo
sem hann hafði gert annað. Oryggi það og stöðu,
sem hjónabandið bauð upp á, hafði hann veitt
henni. Henni hafði líka skilizt að hann elskaði hana,
þega hann kyssti hana kvöldið áður, þótt kossinn
hefði verið harður. Hún vissi líka, að orðin ,,eigin-
maður minn" fengju brátt f ulla merkingu. Neil var
Neil og hann hafði látið tilf inningarnar hlaupa með
sig í gönur einsog venjulega. I reiði hafði hann sagt
það sem honum bjó i brjósti og hún vissi að hann
iðraðist, því skömmustuleg tillit hans um daginn
höfðu ekki farið fram hjá henni.
Ray var í ganginum, þegar hún kom inn og saman
gengu þau um húsið til að ganga úr skugga um að
allt væri tilbúið. í eldhúsinu stóðu alls staðar föt
með ýmsum réttum, í borðstofunni var geysistórt
langborð og á því skinu glös og hníf apör og á blóma-
skreytingunum sást gjörla, að f rú Stack hafði lista-
mannshæfileika. Allt var svo fallegt og bjóðandi,
jafnvel án matarins, sem frú Rayan og ráðskona
Lukes áttu að bera inn á vissum tíma. Stóru
stofurnar voru líka skreyttar blómum og Janet leit
ánægjulega kring um sig. Veröndin hafði verið rudd
svo hægt væri að dansa og garðstólar stóðu úti á
grasinu, þar sem nýslegið var.
— Þetta gæti ekki verið betra, sagði Ray og hún
var ánægð. Hún hafði gefið sér góðan tíma, því
hana langaði til að hvíla sig aðeins eftir erf iði dags-
ins. Hún sat við opinn gluggann í herbergi sínu eftir
að hafa farið í bað og horfði á sólsetrið. Þessi tími
dagsins var dásamlegur. Allt var svo hljótt og
þarna hékk nýi kjóllinn hennar, dýr módelkjóll, i
36
þetta sinn lillablár. Hún var búin að klæða sig og
stóð við spegilinn til að leggja síðustu hönd á verkið,
þegar hún fór að hugsa um hvenær Neil kæmi með
demantana. Hún vissi að hann kæmi, því
demantarnir höfðu ekki verið í peningaskápnum og
hún ímyndaði sér að hann ætlaði að koma með þá
sjálfur og nota tækifæri til að biðja afsökunar á
framferði sinu kvöldið áður. Þau fengju ekki fleiri
tækifæri til að vera tvö ein saman þetta kvöld. Þeg-
ar hann loks kom, bankaði hann afar varlega á
dyrnar og rödd hennar skalf, þegar hún bað hann að
koma inn.
— Þú gleymdir demöntunum, sagði hann og hún
þorði ekki að mæta augum hans, þegar hún lagði
frá sér varalitinn og stóð upp.
— Ég hafði svo mikið annað um að hugsa....
— Já, þú hefur haft mikið að gera. Hvað orðin
hl jómuðu hátíðlega. — En ég er viss um að veizlan
Verður eins og bezt er hægt. Hún getur ekki orðið
annað eftir allt sem þú ert búin að gera. Á ég ekki
að hjálpa þér með þetta? Lásinn.... rödd hans dó út.
— Jú, ég er ekki orðin vön honum...Hún var þakk-
lát fyrir að geta snúið baki i hann, vangar hennar
voru rjóðir og hún vonaði að hann heyrði ekki, hve
hratt hjarta hennar sló.
Platínufestin með glitrandi steinum var köld,
þegar hún kom við húðina. Neil fann að skjálfti fór
um Janet eins og eitt sinn áður og hann lagði
hendurnar á axlir henni og sneri henni aðsér.
— Er þér svona illa við mig, Janet? Ég fann að þú
skalfst llka í f yrra skiptið, sem ég kom við hálsinn á
þér. Ég veit ekki hvað ég á að segja....Hendur hans
féllu niður. — Ég býst ekki við, að ég eigi annað
skilið.
— Mér hefur aldrei verið illa við þig, Neil, full-
vissaði hún hann.
— Ég er hissa á því, svaraði hann biturri röddu. —
Eftir allt sem ég hef gert þér. Ég harma innilega
allt sem ég gerði — í Englandi. Ég skil, að það var
vitleysa og á ekki fyrirgefningu skilið.
— Það var alveg eins mikið mín sök og þín, sagði
hún snöggt og hann leit fast á hana. — Ég hefði ekki
þurft að hlusta á þig. En ef þú hefðir ekki gert
þetta, væri ég ekki hérna núna.
— Það hefði verið mitt tap, mitt og Burnettia. En
það tilheyrir fortiðinni. Mig langar til að biðja af-
sökunar á þvi sem gerðist í nótt, fyrir það sem ég
sagði, gerði og hugsaði. Ég var næstum frá mér af
hræðslu um þig, þú varst svo lengi og ég imyndaði
mér allt mögulegt. Hún sagði ekkert, stóð bara
grafkyrr fyrir framan hann og horfði niður. Hon-
um fannst hún falleg á þessu augnabliki. — Og svo
þegar þú komst í bílnum hans Lukes, f annst mér ég
hata hann.
— Hvers vegna?
— Vegna þess að ég hélt að hann ætti eitthvað,
sem ég óskaði mér af öllu hjarta. Eitthvað sem ég á
ekki skilið eins og ég hef hagað mér, skilurðu,
Janet. Ég uppgötvaði að ég elskaði þig. Ef til vill
geturðu vanizt tilhugsuninni með tímanum. Ég
vona innilega að þú getir einhvern tíma elskað mig
líka og ég er reiðubúinn að bíða. Árum saman ef
vill, þangað til þú ert orðin vön mér og skapinu í