Heimilistíminn - 07.05.1975, Qupperneq 22

Bc?R VI
9 a A/ »Í3l"
Halli og Kata
á hafsbotni
Á eyju úti i hafsauga átti
heima litil fjölskylda endur
fyrir löngu. Þarna bjuggu
Halli og Kata og foreldrar
þeirra. Þetta var dugleg fjöl-
skylda, sem lifði á fiskveiðum,
sem eðlilegt var.
Halli og Kata voru sjö og
átta ára og fóru oft út að veiða,
þvi þau þurftu að hjálpa til
eins og þau gátu. Tveir bátar
voru á heimilinu, annar var
litill árabátur, en hinn var
stærri og á honum var líka
segl. Halli og Kata notuðu
bara þennan litla, þvi hinn var
of stór fyrir þau. Fyrir kom,
að þau fengu allmikið af fiski
og þá sigldi pabbi þeirra til
þorpsins og seldi hann.
Dag einn, þegar Halli og
Kata voru úti að veiða, gerðist
dálitið skrýtið. Þau voru búin
að vera að bæði vel og lengi,
en fengið litið. Þá fann Halli,
að kippt var fast i færið hans
og hann fór að draga inn. Það
gekk illa, en loks var fiskurinn
kominn alveg að borðstokkn-
um og þá kom Kata til hjálpar.
Þau innbyrtu fiskinn, sem
reyndist vera stærðar þorsk-
ur.
Þá var að kasta út aftur, þvi
veriðgat að fleiri svona þorsk-
ar væru þarna. En það beit
ekki á aftur og meðan þau sátu
og biðu, heyrðu þau undarlegt
hljóð. Það var eins og einhver
væri að gráta. Þau vissu ekki
hvað þetta gat verið, þar til
Halla varð litið á stóra þorsk-
inn.
Svei mér þá, það var þorsk-
urinn sem grét. Þau höfðu
aldrei séð neitt þvi likt áður og
auk þess tók hann nú að tala.
Þetta varð skrýtnara og
skrýtnara.
— Kæru, góðu börn, verið
svo væn að sleppa mér i sjóinn
aftur. Þið skuluð aldrei iðrast
þess, sagði þorskurinn og tár-
in runnu í stríðum straumum
niður kinnar hans. — Ef þið
gerið það, skal ég sjá um, að
þið fáið alltaf eins mikinn fisk
og þið viljið. Ó, sleppið mér!
Veslingurinn var á barmi ör-
væntingar.
— Segðu mér, af hverju get-
urðu talað? Ég hef aldrei
heyrt um fisk, sem getur tal-
að, sagði Halli.
— Það er löng saga, við get-
um öll talað í minni fjölskyldu.
Gamall vinur okkar kenndi
okkur það fyrir mörgum ár-
um. Hann er dáinn núna.
Halli og Kata voru stein-
hissa, þv! þetta var skrýtið.
— Ég verð vist að sleppa
þér aftur, fyrst þú biður svona
vel, sagði Halli.— En þá verð-
urðu að standa við loforðið.
— Treystu þvi og þakka
ykkur fyrir. Nú varð þorskur-
inn svo glaður að tárin breytt-
ust i gleðitár. Svo slepptu þau
honum og þegar hann fann
vatnið umhverfis sig aftur,
stökk hann upp úr af kátinu. —
Takk aftur. Ég skal aldrei
gleyma, hvað þið voruð góð.
Þar með kafaði hann og hvarf.
Halli og Kata reru heim.
Það var ekki langt, þvi alltaf
var hætta á stormi og þess
vegna héldu þau sig nálægt
eynni. Þegar pabbi þeirra og
mamma heyrðu söguna, slógu
þau saman höndunum af
undrun, þvi þau höfðu heldur
aldrei heyrt um svona lagað.
Dagarnir liðu einn af öðrum
og Halli og Kata fengu alltaf
allan þann fisk, sem þau gátu
dregið. Þorskurinn hafði stað-
ið við loforðið. Pabbi fór til
bæjarins og seldi og þau fengu
öll ný föt og góðan mat að
borða.
Einn daginn, þegar þau sátu
og dorguðu, heyrðu þau ein-
hvern kalla: — Halli og Kata!
Þau litu i kringum sig, en sáu
engan. Það gátu ekki verið
pabbi og mamma, þvi þau
voru bæði i bænum i dag.
Loks hallaði Kata sér út
fyrir borðstokkinn til að at-
huga þar. Og svo sannarlega
kom hún auga á þorskinn, sem
þau höfðu sleppt, hún þekkti
hann aftur.
— Viljið þið koma með mér
og heilsa upp á fjölskylduna?
spurði hann. — Þau langar svo
skelfingtil að hitta svona góða
krakka.
22