Heimilistíminn - 08.09.1977, Blaðsíða 23

Það var enn aldimmt. Tóti leit út yfir dalinn
oghorfðihugfanginná það, þegar fólkið flykkt-
ist til kirkjunnar, með kyndla á hverjum sleða
og klingjandi bjöllur, sem festar höfðu verið á
aktygi hestanna. Kyndlarnir litu út eins og
ljómandi augu i myrkrinu, og bjöllukliðurinn
var einkar hátiðlegur.
Á öllum sleðunum var vel búið fólk, i hlýum
vetrarklæðum, sveipað þykkum skinnfeldum,
svo að tæpast sáust nema nefbroddar barna og
kvenna. Þegar karlmennirnir stigu af sleðun-
um, liktust þeir einna helzt stórum skógar-
björnum. Og svo fyrirferðarmiklir voru þeir i
vetrarklæðum sinum, að það komst ekki nema
einn i einu inn um kirkjudyrnar.
Séra Niklulás stóð I anddyri kirkjunnar og
heilsaði öllum, sem komu, með handabandi.
Hárkollan hans var nýsnyrt og fór ágætlega,
og hempukraginn vel strokinn og skjanna-
hvitur. Hann heilsaði pabba og mömmu, sem
leiddu Bárð á milli sin. Tóti fylgdi þeim fast
eftir, tók ofan og hneigði sig.
Prestur klappaði á koll hans.
,,Já, góðan dag, — góðan dag... hvað heitir
þú nú annars, karlinn minn?”
Tóti leit upp og fór hjá sér. Hann kom ekki
upp neinu orði, en pabbi hjálpaði honum.
„Þetta er hann Þorkell eldri sonur minn.”
!, Já, alveg rétt, alveg rétt,” sagði prestur og
sló með hægri hendinni á ennið...,, Já, þetta er
hann Þorkell Bárðarson. Þú varst svo vænn að
hjálpa til við að finna féð mitt haust.
Já þetta mundi hann. Og loksins mundi hann
lika, að Góa var kind en ekki kærastan hans.”
En nafnið hans gæti hann líklega aldrei
munað fyrr en hann yrði fermdur
Þau gengu inn i kirkjuna og fengu sér sæti.
Bárður sem var enn svo lítill sat kvennamegin
hjá mömmu. En Tóti sat karlamegin hjá
pabba, yzt við miðganginn. Til hliðar við þá,
hinum megin við ganginn, sat Bogga með litla
telpu. Það var tökutelpan, niðursetningurinn.
Hún þrýsti sér upp að Boggu og virtist vera
ofurlitið hrædd. En þegar Bogga brosti til
hennar, brosti hún á móti.
,,Þetta er hún Þyri litla,” hvislaði Bogga, —
,,hún er fimm ára gömul, og nú á hún að alast
upp hjá mér, þangað til hún verður stór. Hún
verður einhvern tima þarfur þegn, þessi efni-
lega telpa, þegar hún hefur eignazt ákveðið
heimili. Það er ég alveg viss um.”
Tóti kinkaði kolli.
Nú var kirkjan orðin full af fólki, og hann leit
i kring um sig. Kertaljósin stóru á altarinu
báru birtu töluvert niður eftir. Og nú sá hann,
hvar Jón litli og foreldrar hans höfðu komið sér
fyrir i kirkjunni, en þau höfðu einmitt orðið
samferða ofan úr dal. Og þarna sat Berta og
hinar telpurnar frá prestsetrinu, og á fremsta
bekknum sat prestsfrúin með Gunnhildi litlu
við hlið sér.
Gunnhildur hallaði sér yfir hné móður sinnar
og horfði til hliðar út i kirkjuna. Þá sá hún Tóta
og horfði lengi til hans. Tóti virti hana lika
lengi fyrir sér. Hún var svo fallega búin i dag, i
svörtu pilsi og blárri blússu með hvitum kraga.
Á höfðinu hafði hún litla, rauða húfu, sem var
með bandi undir hökuna. Kertaljósin glömpuðu
fagurlega i augum hennar.
Allt I einu tók hann eftir þvi, að það var orðið
svo hljótt i kirkjunni, og hann leit hræddur i
kringum sig. Klukkurnar voru hættar að
hringja. Presturinn var kominn upp i pre-
dikunarstólinn.
Hamingjan góða! Gat það hugsazt, að hann
væri reiður af þvi að hann hafði horft svona á
Gunnhildi?
Nei, hann var vist alls ekki reiður. Nú horfði
hann brosandi i kringum sig og kinkaði kolli.
„Gleðileg jól, góðu vinir,” sagði hann.
„Gleðileg jól”, svaraði fólkið i kirkjunni. Þvi
næst las hann jólaguðspjallið, sem byrjar
þannig:
„En það bar til um þessar mundir, að boð
kom frá Ágústusi keisara að skrásetja skyldi
alla heimsbyggðina. Já — það var um hana
Mariu, sem eignaðist litla drenginn sinn og
lagði hann i jötu, — um f járhirðana og englana
á Betlehemsvöllum og vitringana, sem komu
frá Austurlöndum.
Tóta geðjaðist vel að þessari sögu. íiann var
viss um, að það hefði farið vel um drenginn i
hálminum, þvi að þannig hvildist hann heima i
rúminu sinu, og ekkert var eins gott og það að
sofa i nýjum, ilmandi hálmi.
Það eina, sem honum fannst erfitt að hugsa
um, var asninn, þvi að hann vissi ekkert hvern-
ig asni leit út.
Hann hugsaði sér alltaf, að Maria væri á
Brún og aðhún liktist mömmu, og að Jósef líkt-
ist pabba.
í rauninni var það mjög likt, þegar Maria og
Jósef fóru frá Nasaret forðum til Betlehem, 0£
23