Heimilistíminn - 12.02.1978, Síða 33

„Hvað getur verið að barninu?” hvislaði
mamma.
,,Það er hræðslan,” svaraði amma. ,,Menn
fara svona ef þeir verða mjög hræddir. Ég hef
kynnzt þessu fyrr. Auk þess hefur hann vafa-
laust hlaupið hraðar en hann þoldi eða þrekið
leyfði”.
„Heldurðu að það sé hættulegt?” spurði
mamma.
„Nei, alls ekki” sagði amma hughreystandi,
— ,,hann þarf bara að hvila sig og honum þarf
að vera vel hlýtt þá nær hann sér fljótt á ný.
Vertu alveg róleg góða min.”
,,En hann er svo fölur,” hvislaði mamma
áhyggjufull.
„Taktu koddann hans dálitla stund þá
streymir blóðið betur til höfuðsins,” sagði
amma.
Tóti rumskaði og varð var við að einhver
tók koddann. Hann teygði vel úr sér og sofnaði
aftur samstundis.
Mamma og amma sátu hjá Tóta langt fram
eftir nóttu.
Maria litla var vel hress eins og ekkert hefði i
skorizt. Hún hafði alls ekki gert sér grein fyrir
þeirri hættu sem þau voru stödd i. Þetta hafði
hins vegar reynzt ofraun fyrir Tóta, en var þó
vonandi ekki hættulegt. Svefn hans var enn
órólegur og sennilega dreymdi hann illa þvi að
öðru hverju hljóðaði hann hátt og vildi fara
fram úr rúminu. En mamma og amma sögðu
hverju sinni að allt væri i bezta lagi. Samt
endurtók hann þetta hvað eftir annað. Stundum
kallaði hann lika á Mariu litlu og einu sinni
tautaði hann töluvert um krumma.
„Já, einmitt það,” sagði amma hugsandi —
hann sá þá krumma karlinn lika...o,svi!”
„Já vesalings krummi... ekki getur hann
gert neitt að þessu”, sagði mamma.
„Það er réttast að ég gefi honum Tóta litla
ofurlitið af dropunum minum,” sagði amma
ákveðin og kinkaði kolli. Hún gekk frá um
stund og kom aftur með litla flösku sem i var
dökkur vökvi. Hún hafði sjálf soðið þennan
vökva úr ýmsum jurtategundum. Hún hafði
lært það af móður sinni og móðir hennar hafði
lært það af mömmu sinni og þannig hafði það
vist gengið öldum saman þvi að enginn vissi
hvaða kona hafði bruggað þennan drykk fyrst.
Amma hellti nú þessum vökva i skeið og gaf
Tóta.
„Nú sofnar hann vært,” sagði hún.
„Ertu viss um það?” hvislaði mamma.
„Já, alveg viss,” sagði amma ibyggin, —
þessir dropar bregðast aldrei. Og nú skalt þú
lika fara að sofa góða min.”
Mamma hlýddi strax þvi að hún var orðin
mjög þreytt, klæddi sig úr og kom sér gætilega
fyrir i rúminu við hliðina á Tóta. Hún var vak-
andi um stund og horfði til gömlu konunnar
sem enn var að dunda eitthvað.
„En hvað það er gott að við höfum þig enn
hjá okkur,” sagði hún þreytulega. „Þú hefur
alltaf ráð undir hverju rifi.”
„Þú ert nú alltaf að læra meira og meira
blessunin min,” sagði amma brosandi. „Og þú
mátt treysta þvi að innan skamms gef ég þér
uppskriftina að dropunum minum. Og láttu þér
ekki detta i hug að hér sé um neina galdra að
ræða þvi að læknirinn okkar gamli notar þá
lika.”
„Notar hann þá lika?” spurði mamma undr-
andi.
„Já og hann lærði af mér að brugga þá,”
svaraði amma og hló. Þvi næst faldi hún eldinn
i hlóðunum og gekk til náða. Og innan skamms
varð allt hljótt i Bárðarbæ.
Þegar Tóti vaknaði morguninn eftir kenndi
hann sér einskismeins. Þau hin höfðu þegar
lokið morgunverði. Pabbi og afi voru við úti-
störf og mamma var úti i fjósi að mjólka. En
amma var inni að sinna morgunverkunum og
kom nú til hans með mat og mjólk. Hann horfði
spyrjandi til hennar. Var hún þá ekki heldur
neitt reið vegna þess sem gerðist i gær?
Nei, hún virtist hreint ekki vera það. Hún
settist á hnall við rúmið og fór að prjóna.
Eftir stundarkorn leit hún til hans og kinkaði
kolli.
„Þú varst mjög duglegur drengur i gær Tóti
minn,” sagði hún.
„Nei, nei... ég, ég... segðu ekki þetta
amma,” stamaði Tóti.
„Jú, vinur minn, litli, Bárður og Maria litla
hafa sagt okkur hvernig þetta gerðist. Þú sazt
hjá skemmunni og gættir þeirra á meðan þau
voru að leika sér. En svo fór Bárður inn til að
fá sér bita, mathákurinn sá arna, án þess að þú
yrðir var við það, og þá hljóp Maria litla bak
við fjósið og út i hliðina. Þú flýtir þér áreiðan-
lega af fremsta megni, þegar þú gerðir þér
grein fyrir þessu.”
„Já, ég hef likalega reynt það, ... og... og
þegar ég heyrði fyrstu skruðningana, var hún
næstum þvi kommin að hlöðunni,” muldraði
Tóti i barm sinn. Hann gat ekki sagt ömmu frá
33