Heimilistíminn - 19.10.1978, Blaðsíða 9

til lsraels eftir styrjöldina, einn af allt of
mörgum farþegum á ofhlöönum báti frá Ant-
werpen. Hann haföi komizt llfs af úr þvl vlti,
sem Evrópa haföi veriö Gyöingum á
styrjaldarárunum.
— Hann tyllti sér á tá til þess aö sjá sem
fyrst fyrirheitna landiö. Einhver spuröi: —
Hversu lengi hafiö þiö veriö á leiöinni? Og
faöir minn brosti og svaraöi: — 1 tvö þúsund
ár!
— Faöir minn var stórkostlegur maöur.
Hann lét mig ekki taka viö byröi sinni og
sorgum, heldur bar þær sjálfur. Viö gátum
talaö saman um hvaö sem var.
Hún brosir dálltiö og segir frá því, sem
hann sagöi: — A Vesturlöndum segja menn,
aö bak viö duglegan mann standi dugleg
eiginkona. En I okkar gyöinglega heimkynni
vil ég aö einhvern tlma veröi hægt aö segja:
— Bak viö s jálfstæöa konu stóö eitt sinn vitur
faöir.
— Hann var fiöluleikari. Móöir mln var
Gyöingastúlka I Egyptalandi. Faöir minn
kom I heimsókn til Kairo meö hljómsveit frá
Haifa. Þab kom fyrir aö farnar væru sllkar
heimsóknir I þá daga, og allir voru næstum
eins og vinir.
— Móöir mln yfirgaf allt og fylgdi fööur
mlnum. Fjölskylda hennar fyrirgaf henni
aldrei. Svo kom stríöiö, og hún gat ekki fariö
heim til sln aftur. Tryggö hennar viö fööur
minn var algjör.Húnlét ialdrei á þvl bera, aö
hana langaöi heim, en þaö sást þó I augum
hennar aö svo var I raun og veru.
Viö heyrum tóna sorgarljóös, þar sem viö
göngumhliö viö hliö. tsraelsbúar syrgja hina
látnu.
— Tvöþúsundfallnirhermenn, og þetta er
aöeins þjóö meö 3 1/2 milljónir manna. Þaö
er hræöilegt. Þaö er ekki til sú fjölskylda I
tsrael, sem ekki hefur oröiö yfir óhamingju
og mannskaöa
— Þú ert ung Sara, en þú hugsar samt
um styrjöld.
— Þaöristirdýpraenþaö.Einhvers staðar
hljöta manneskjurnar aö fara aö vakna. Sér-
staklega meöal okkar unga fólksins, leynist
sá grunur, aö nota heföi átt skyndisigurinn
fyrir tlu árum 1 þágu friöarins. Ef friöurinn á
aö geta oröiö aö raunveruleika má hann ekki
byggjast á óttanum um strlö. Friöur er ekki
þaö aö halda sig frá styrjöld. Friöur er eigin-
lega nýr hugsunarháttur. Enn brosir hún:
— Ég talaöi viö fööur minn um þetta. Hann
dó skömmu eftir Yom Kippur-striöiö. Hann
var vanur aö segja, aö viö Gyöingarnir telj-
um okkur hafa glataö einhverju, sem áöur
var innbrennt i sálir okkar næstum eins og
númeriö frá fangabúöunum; hæfileikanum
til þess aö skilja hvorir aöra. A þann hátt
tókst okkur aö lifa af tvö þúsund ár! Faöir
minn sagöi, aö þýzkir Gyöingar hafi skiliö
þýzku böölana betur en Þjóöverjarnir skildu
sjálfa sig. En I dag skilur Gyöingur ekki Ar-
aba. Þaö er ekki spurningin um aö vilja. Þa ö
er spurningin um aö geta.
— Ert þú einmana Sara?
—■ Faöir minn dó ogmóöir min dó fljótlega
á eftir honum. Hún tæröist upp, og ég held
hún hafi dáiö af sorg. Þegar ég átaldi hana
fyrir þetta svaraöi hún: — Faöir þinn kenndi
þér aö fljúga, og nú veröur þú aö fljúga sjálf,
Sara!
Hún andvarpar:
— Þetta er heldur erfitt. Ég er ekki ein-
mana, maður er ekki einmana, ef maöur er
Gyöingur. Ef fólk á ekki ættingja koma vin-
irnir til skjalanna, eöa þá nágrannarnir og
ýmsir aörir.
— En gráturinn býr I sálu okkar, heldur
hún áfram. — Hann höfum viö tekiö aö erfö-
um. Hann var meira aö segja aö finna I
fagnaöarlátunum 1967. Þeir vitru vissu þaö.
Faðir minn vissi þaö. En þaö fagnaöi allur
heimurinn, ég man þaö svo vel, þótt ég hafi
þá aöeins veriö 15 ára gömul. Þá var
styrjöldin leikur fyrir stóra, sterka stráka.
— Nú fagnar heimurinn ekki lengur? Er
þaö slæmt?
— Þaö skiptir ekki öllu máli, hvernig
heimurinn bregzt viö þessu. Faöir minn
sagöi: —Ef maöur er Gyöingurá maöur von
á þvl, aö heimurinn standi ogbendi á mann!
— Þaö er þaö, sem á sér staö innra meö
okkur , sem skiptir máli. Sjálfsathugunin
getur verið bitur. Nokkur hluti okkar hefur
þegar oröiö var viö þaö. Þaö tekur tima.
— Sara, þú ert ung og falleg, en þú talar af
alvöruum mikla hluti. Ertu aldrei glöö? Ert
þú ástfangin?
Nú skellir hún upp úr.
— Já, égerástfangin, ogég gleðst yfir þvf.
En viö viljum ekki arfleiöa börnin okkar aö
gráti. Viö viljum ekki (aka þátt I því aö koma
af staö styrjöld, og arfleiöa börn okkar aöaf-
leiöingum þess strlös.
— Þess vegna búum viö ekki saman, ekki
ennþá. Viölátumokkur nægja aö ganga sam-
an úti og haldast I hendur, leita uppi aöra,
sem svipað er ástatt um og „tala alvarlega
um mikla hluti.” Og kyssast 1 tunglskininu á
Oli'ufjallinu!
— Ertu hrædd Sara?
— Já, stundum er ég hrædd. Hrædd viö aö
fá ef til vill ekki aö lifa áöur en ég dey, vegna
þess aö ég er barn lsraels. Þegar viö sátum
niörii kjallara og sprengjurnar féllu, tók faö-
ir minn I höndina á mér. Þegar viö komum
aftur út I sólina, og hún tók aö verma okkur,
sagöi hann: — Sjáöu, Sara! Gleymdu því
aldrei aö Dauöinn heldur I hönd systur sinn-
ar, og hún heitir Llf. Hennar skaltu leita.
— Og þaö er einmitt þaö, sem ég geri, I fél-
agi viö abra, sem hugsa á sama hátt og ég.
Þaö er ekki gamaldags, þaö er næstum nýtt.
Morguninn, sem viö yfirgefum Jerúsalem
stendur hún úti á götu og stjórnar umferö-
inni. Hún blikkar til okkar, stöövar umferð-
ina og leyfir okkur aö komast yfir.
— Shalom! hópar hún upp yfir hávaöann.
Friöur. Þá minnist ég þess, aö þannig
heilsast menn einnig á arabisku. Þfb.
Mikiö vildi ég, aö þér heföuö
getab séö sólsetriö yfir Sahara I
gær frú.
AUtaf þarf tnaöur aö
vera aö taka einhverjar ákvarö-
anir sjálfur.
Sonur sæll, hvaö sem þú átt eftir
aö gera, þá mundu aö gifta þig
ekki peninganna vegna.
9