Heimilistíminn - 19.10.1978, Blaðsíða 24

— Hugsaðu þér bara ef ég hefði misst þig,
hvislaði hann. — Ef ég hefði nú aldrei fengið að
sjá þig aftur og ekki fengið að sitja hér með þér
núna...
Hann hafði farið i burtu aftur i það skiptið án
þess að ég fengi að sjá hann. Þegar ég varð
heilbrigð á nýjan leik fór ég smátt og smátt að
fara aftur i veizlur og á dansleiki — fór að lifa
eðlilegu lifi fyrir stúlku á minum aldri. Aðrir
ungir menn fóru lika að veita mér eftirtekt.
Elizabeth frænka hafði tekið vel á móti þeim
látið Rose bera fram te i setustofunni og sjálf
hafði hún svo dregið sig i hlé og farið yfir i
næsta herbergi, en látið hurðina standa I hálfa
gátt. Mér hafði þótt leiðinlegt að sjá og finna
hvernig henni var innanbrjósts og einnig fann
ég til sektar, en ekki hafði ég þó breytzt. 1 hvert
skipti sem ég sótti póstinn barðist hjartað i
brjósti mér við tilhugsunina um að ef til vill
væri nú komið bréf frá Steven.
—Þúskrifaðir aldrei sagði ég hálfhátt. — Ég
þurfti að lesa um það i blöðunum, að skipið
hefði strandað við Ástrallu. Þú skilur kannski
að ég hafði næstum misst alla von, þegar mér
varð hugsað til þess, hversu marga mánuði það
myndi taka þig að komast aftur til Ameríku.
— Nei, ég skrifaði ekki, sagði hann. — Ég var
hræddur um að það yrði til þess að þið
frænkurnar mynduð rifast en ég skrifaði þér
óteljandi bréf i huganum. Ég hugsaði svo mikið
og sterkt til þin að stundum fannst mér við enn
vera saman.
Hann hafði talað við sjálfan sig endalaust,
rétt eins og ég hafði gert, og fundið til sömu til-
finningarinnar um návist mina, einsog ég hafði
gert, þegar ég lá vakandi á nóttunni og byggði
loftkastala um það hvernig allt yrði, þegar við
hittumst á ný. Þegar það svo gerðist, var það
dag einn, sem ég, þótt undarlegt megi virðast
hafði alls ekki hugsað til hans.Ég hafði farið út
i kirkjugarðinn til þess að leggja blóm á leiði
afa mins og hafði staldrað þar við um stund.
Ég gekk eftir götunum milli leiðanna og las
áletranirnar á steinunum. Allt I einu fann ég að
einhver stóð skammt frá mér á götunni.
Hjartað kipptist til og ég gat næstum ekki
dregið andann, þegar mér varð ljóst að þetta
var Steven. Við vorum ein i kirkjugarðinum.
Það var heldur enginn á gangstéttinni fyrir ut-
an kirkjugarðshliðið. Við horfðum hvort á
annað i mildri september-sólinni og ég vissi, að
i andliti minu mátti lesa áömu tilfinningarnar
og ég las i andliti hans, tilfinningar, sem við
Z4
höfðum aldrei talað um upphátt. Við gengum i
áttina hvort til annars og hann tók i höndina á
mér og leiddi mig að stóru pilviðartré. 1 skugga
greinanna tók hann mig i faðm sér og þegar ég
fann hlýjar varir hans á minum var eins og ég
vaknaði til nýs lifs. Það var þá sem við vissum,
að ekki var hægt að snúa við, og þá vissum við
að við myndum giftast. Og ég sagði já. Það var
þessi fundur okkar, sem hafði orðið til þess að
Elizabeth frænka hafði ákveðið að ég skyldi
fara að heimsækja Prue frænku.
— Maður giftir sig ekki aðeins þeim sem
maður elskar, heldur líka fjölskyldunni hans...
Allt i einu fór hrollur um mig, eins og kaldur
vindur utan af hafinu hefði náð inn til okkar I
hlýjuna i klefanum. Það var eins og skuggi félli
á hátiðlegt veizluborðið. Ég reyndi að hrista af
mér þessa óþægilegu tilfinningu, hræðslu-
blandinn óróleika. Nei, ég myndi aldrei búa i
þessu drungalega húsi sem var umvafið illum
orðrómi, ég myndi ekki búa þar með Steven og
fjölskyldu hans. Efraim Fonsell,faðir Stevens
sem eitt sinn hafði verið meðal rikustu manna
á austanverðu Long Island var nú drykkju-
maður og skuldunum vafinn. Jason Fonsell var
hálfbróðir Stevens, sonur konu, sem Efraim
hafði komið með með sér frá gullnámunum I
Kaliforníu en siðan rekið á dyr, þegar hann
kvæntist hinni fallegu óhamingjusömu Júliu,
sem siðan ól honum Steven og systur hans
Rut:... Jiíliu móðir Stevens hafði eftir þvi sem
fólk sagði verið misþyrmt, þar til hún dó og það
hafði ekki einhver óþekktur maður gert, heldur
engin annar en faðir StevenS/þótt krufningar-
vottorðið segði annað... Nei, þarna myndi ég
aldrei geta búið!
Ég fann að Steven tók i hönd mér. — Hvað
ertu að hugsa um ástin min? Blá augun virtust
dekkri vegna furðusvipsins. Nú höfum við
hvort annað. Ertu óróleg út af þvi hvað frænka
þin á eftir að segja?
— Nei,flýtti ég mér að segja. — Ég verð hjá
Prue frænku i mánuð eins og ég lofaði og
Elizabeth frænka sagði sjálf, að yrðu til-
finningar minar hinar sömu, þegar ég kæmi til
baka myndum við tala um þetta allt aftur.
Steven ég er þó nitján ára!
Það vottaði fyrir hláturviprum i munnvikj-
um hans, þegar hann skálaði fyrir þessum
virðulega aldri. Úr augnaráðinu las ég svo
sterka þrá að ég leit rugluð undan.
— Irene? Hann hvislaði nafn mitt svo það
tæpast heyrðist og ég fann hvernig blóðið
streymdi fram i kinnarnar. Ekkert nema