Heimilistíminn - 19.10.1978, Blaðsíða 32

24
Sagan um Tóta
og systkin hans
handa drengjunum. Þarna var líka stórt býli,
sem leigði hesta, vagna og ökumenn til ferða-
laga á langleiðum. í hesthúsinu voru margir
góðir gripir, og á loftinu stóra, sem var yfir
þvi, voru herbergi fyrir flesta ökumennina.
Að sjálfsögðu voru flestir ferðamennirnir i
veitingahúsinu. Þar var oftast mikill sægur af
margs konar fólki, sem átti leið þama um, og
vildi gjarna fá sér hressingu eða gista. Sumir
höfðu aðeins tima til að stanza stutta stund.
Þeir skiptu um hesta og vagna á túninu og
flýttu sér siðan af stað. En flestir kusu að gista,
og hótelstjórinn reyndi, eftir beztu getu, að
koma öllum fyrir.
Erfiðast reyndist fyrir prest nokkurn og frú
hans að fá húsaskjól. Þau voru i hópi þeirra,
sem siðast komu, og höfðu með sér marga
krakka, tæpast færri en tiu. Þeir minnstu voru
orðnir sárþrevttir, héngu i pilsum mömmu
sinnar og vældu og voluðu. Hótelstjórinn hafði
ekki önnur úrræði en að spyrja pabba, hvort
sum af börnunum gætu ekki fengið að sofa i
herbergi drengjanna.
„Það er alveg sjálfsagt”, sagði pabbi. 1 þvi
herbergi voru fjórar breiðar kojur, fjórum
börnunum var komið fyrir til fóta i tveimur
þeirra, og sofnuðu þau samstundis.
En drengirnir voru svo vel vakandi, að þeir
gátu ekki farið að sofa strax. Þegar þeir höfðu
lokið við að borða, flýttu þeir sér út á tún til
þess að fylgjast með þvi, hvort fleiri gesti bæri
ekki þar að garði.
Og þeir þurftu ekki að biða lengi.
Þegar þeir litu út á veginn, sáu þeir ákaflega
skrautlegan vagn, litinn lokaðan vagn, með
32
furðulegasta flúri og skrauti. Innan við gul,
gagnsæ silkitjöldin sat ung, fölleit stúlka
fagurlega búin. Á eftir litla vagninum komu
tveir miklu stærri vagnar, sem tveir ökumenn
stjórnuðu. Auk þeirra voru svo með þeim þrjár
konur, sem vafalaust voru vinnukonur þessar-
ar hefðarmeyjar.
Strax og litli vagninn hafði numið staðar
framan við veitingahúsið, vatt ökumaðurinn
sér léttilega úr sætinu og opnaði vagndyrnar,
og hótelstjórinn kom sjálfur hlaupandi til að
taka á móti gestunum.
En unga, fölleita stúlkan virtist hreint ekki
vera glöð, þó að hún ferðaðist með slikri reisn.
Hún sagði ekkert einasta orð, og leit hvorki til
hægri né vinstri, gekk aðeins á eftir hótelstjór-
anum inn i gistihúsið, upp til herbergja sinna, i
fylgd með þjónustuliði sinu. Að þvi búníi varð
enginn var við hana.
Bárður glápti á eftir henni, afar undrandi.
„En hvað hún var fallega búin og fyrirmann-
leg”, sagði hann. „Hvar skyldu þau öll geta
jfengið húsnæði?”
„Hún hefur áreiðanlega pantað herbergi
með fyrirvara”, sagði Jón. „Þetta hlýtur að
vera einhver hefðarfrú”.
„Það er nú frúin okkar lika”, sagði Bárður
drýgindalega, — „en hún er miklu glaðari og
ánægðari.
„Ef til vill er hún veik”, sagði Tóti.
„Hver veit, nema hún sé að fara til einhvers,
sem hún kviðir fyrir að hitta”, sagði Bárður
hugsandi og horfði út i bláinn. Tóti sá að hann
var þegar farinn að setja saman eitthvert
ævintýri um þessa sérstæðu konu.
Eitt var vist, — það var eitthvað dularfullt
við hana. Og þeir hugsuðu allir sitt af hverju, á
meðan þeir fylgdust með þvi, gegnum opnar
dyrnar, að þjónustuliðið var sifellt á þönum
upp stígann, með mat og margt annað handa
konunni. Hún vildi vist áreiðanlega borða ein.
„Munduð þið vilja vera svona rikir?” spurði
Jón eftir stundarkorn.
„Ég veit það hreint ekki”, sagði Tóti. „Það
litur ekki út fyrir, að það hafi neitt gildi, ef
menn eru sifellt óánægðir”.
„Nei, þá vil ég heldur sitja i vagninum okkar
og vera glaður og ánægður”, sagði Bárður.
Ög Tóti og Jón voru honum báðir innilega
sammála.